زمانی که عیسی به شاگردانش می‌آموخت چطور موعظه کنند،‏ به آنان گفت که گاهی اوقات پیامشان مورد قبول مردم نخواهد بود.‏ (‏لو ۱۰:‏۳،‏ ۵،‏ ۶‏)‏ در خدمت موعظه شاید با مردمی روبرو شویم که با ما به تندی رفتار می‌کنند یا حتی پرخاشگر هستند.‏ مسلّماً در چنین شرایطی آسان نیست که به آنان دلسوزی نشان دهیم.‏

یک شخص دلسوز مشکلات و نیازهای مردم را می‌بیند،‏ احساس همدردی می‌کند و بر آن می‌شود که به آنان کمک کند.‏ اگر در خدمت موعظه نسبت به مردم دلسوز نباشیم،‏ کم‌کم غیرتمان سرد می‌شود و نمی‌توانیم به طور مؤثر موعظه کنیم.‏ از طرف دیگر،‏ اگر حس دلسوزی را در خود پرورش دهیم شعلهٔ غیرتمان را برای خدمت موعظه همواره روشن نگه می‌داریم؛‏ مانند زمانی که به یک شعلهٔ آتش اکسیژن می‌رسانیم.‏—‏۱تسا ۵:‏۱۹‏.‏

چگونه می‌توانیم حتی در شرایط دشوار نسبت به دیگران دلسوز باشیم؟‏ در این مقاله سه نمونه را بررسی می‌کنیم که در این زمینه الگوی بسیار خوبی برای ما هستند؛‏ یَهُوَه،‏ عیسی و پولُس رسول.‏

اکنون هزاران سال است که یَهُوَه بی‌حرمتی به نامش را تحمّل کرده است.‏ با این حال او «حتی با ناسپاسان و شریران نیز مهربان است.‏» (‏لو ۶:‏۳۵‏)‏ صبر او نشانهٔ مهربانی اوست.‏ بله،‏ او می‌خواهد که «همه گونه افراد» نجات یابند.‏ (‏۱تیمو ۲:‏۳،‏ ۴‏)‏ با این که او از شرارت نفرت دارد،‏ برای انسان‌ها ارزش قائل است و نمی‌خواهد که هیچ کس جانش را از دست بدهد.‏—‏۲پطر ۳:‏۹‏.‏

یَهُوَه می‌داند که شیطان چگونه با مهارت تمام انسان‌ها را کور ساخته است.‏ (‏۲قر ۴:‏۳،‏ ۴‏)‏ بسیاری از زمان کودکی تعالیم و باورهای نادرست را آموخته‌اند.‏ به همین دلیل نمی‌توانند به‌راحتی حقیقت را بپذیرند.‏ یَهُوَه مشتاق است که به چنین افرادی کمک کند.‏ چطور از این موضوع اطمینان داریم؟‏

برای مثال در نظر بگیرید که یَهُوَه چه احساسی به مردم نِینَوا داشت.‏ با این که آنان بسیار ظالم و خشن بودند،‏ یَهُوَه دربارهٔ آنان به یونُس گفت:‏ «من چگونه می‌توانم بر نینوا دل نسوزانم،‏ بر آن شهر بزرگ با بیش از یکصد و بیست هزار جمعیت که دست راست و چپ خویش از هم تشخیص نمی‌دهند.‏» (‏یون ۴:‏۱۱‏)‏ یَهُوَه نسبت به مردمی که او را نمی‌شناختند احساس ترحّم کرد.‏ بنابراین یونُس را فرستاد که به آنان هشدار دهد.‏

ما نیز باید مانند یَهُوَه برای مردم ارزش قائل شویم.‏ بنابراین باید همچون یَهُوَه مشتاق باشیم به مردم کمک کنیم،‏ حتی اگر به نظر آید که حقیقت را نمی‌پذیرند.‏

اگر امروزه برخی به پیام موعظهٔ ما واکنشی مثبت  نشان نمی‌دهند،‏ ما نیز باید دیدی عمیق داشته باشیم و از خودمان بپرسیم که چرا چنین واکنشی دارند.‏ برخی شاید با دیدن کسانی که ادعای مسیحیت می‌کنند،‏ نسبت به کتاب مقدّس و مسیحیان دیدی منفی پیدا کرده‌اند.‏ برخی نیز شاید دروغ‌هایی دربارهٔ باورها و عقاید ما شنیده باشند.‏ برخی نیز فکر می‌کنند که اگر پیام ما را بپذیرند،‏ از طرف خانواده و اطرافیان مورد تمسخر قرار می‌گیرند.‏

برخی به دلیل ضربات عاطفی که در گذشته متحمّل شده‌اند،‏ پیام ما را نمی‌پذیرند.‏ خواهری میسیونر به نام کیم می‌گوید:‏ «مردم بخشی از محدودهٔ ما قربانیان یک جنگ هستند که در آن تمام دارایی‌شان را از دست دادند.‏ آنان هیچ امیدی به آینده ندارند و بسیار آزرده و بدگمان هستند.‏ در آن منطقه مرتباً با کسانی روبرو می‌شویم که با پیام ما مخالفند.‏ حتی یک بار هنگام موعظه در آنجا به من هجوم آوردند.‏»‏

کیم چگونه با وجود واکنش منفی مردم به آنان دلسوزی نشان می‌دهد؟‏ او می‌گوید:‏ «وقتی مردم با من بدرفتاری می‌کنند سعی می‌کنم امثال ۱۹:‏۱۱ را به یاد آورم که می‌گوید:‏ ‹عقل انسان خشم او را بازمی‌دارد.‏› فکر کردن به گذشتهٔ مردم محدوده‌مان به من کمک می‌کند که به آنان دلسوزی نشان دهم.‏ البته مردم آن منطقه همیشه رفتاری خشونت‌آمیز ندارند و ما بازدیدهای خوبی نیز در آن منطقه داریم.‏»‏

ما می‌توانیم از خودمان بپرسیم،‏ ‹اگر به جای آنان بودیم چه واکنشی نسبت به پیام موعظه نشان می‌دادیم؟‏› برای مثال اگر مرتباً دروغ‌هایی در مورد شاهدان یَهُوَه می‌شنیدیم چه واکنشی داشتیم؟‏ شاید ما نیز در چنین شرایطی واکنشی منفی نشان دهیم و نیاز داشته باشیم که با ملایمت و دلسوزی با ما رفتار شود.‏ عیسی گفت که باید همان رفتاری را با دیگران داشته باشیم که می‌خواهیم آنان با ما داشته باشند.‏ بنابراین حتی اگر برایمان سخت است،‏ باید سعی کنیم احساسات دیگران را درک کرده و نسبت به آنان صبور باشیم.‏—‏مت ۷:‏۱۲‏.‏

پولُس رسول حتی نسبت به آنانی که شدیداً مخالفش بودند،‏ دلسوزی نشان داد.‏ چرا؟‏ پولُس گذشتهٔ خود را فراموش نکرده بود.‏ او گفت:‏ «پیش از این کفرگو،‏ آزاررسان و گستاخ بودم.‏ با این همه به من رحم شد؛‏ زیرا از روی ناآگاهی و بی‌ایمانی عمل می‌کردم.‏» (‏۱تیمو ۱:‏۱۳‏)‏ او تشخیص داد که یَهُوَه و عیسی به او رحمت فراوان نشان دادند.‏ احتمالاً او با دیدن برخی افراد در خدمت موعظه،‏ گذشتهٔ خودش را به یاد می‌آورد.‏

پولُس گاهی اوقات با افکار متعصبانه و عقاید غلطی روبرو می‌شد.‏ واکنش او در آن شرایط چه بود؟‏ اعمال ۱۷:‏۱۶  نشان می‌دهد که وقتی او در آتن بود «از دیدن آن همه بت در آن شهر،‏ روحش عمیقاً آزرده شد.‏» با این حال او از آنچه باعث آزردگی‌اش شده بود استفاده کرد تا به مردم موعظه کند.‏ (‏اعما ۱۷:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ او با توجه به پیشینهٔ مردم به آنان موعظه می‌کرد،‏ زیرا می‌خواست ‹به هر طریقِ ممکن برخی را نجات دهد.‏›—‏۱قر ۹:‏۲۰-‏۲۳‏.‏

ما نیز همچون پولُس بعد از توجه به افکار و عقاید اشتباه مردم،‏ باید ماهرانه ‹به چیزهای نیکو بشارت دهیم.‏› (‏اشع ۵۲:‏۷‏)‏ خواهری به نام دُروتی می‌گوید:‏ «در محدودهٔ ما بسیاری از مردم آموخته‌اند که خدا بی‌رحم و سخت‌گیر است.‏ من چنین افرادی را به دلیل این که به وجود خدا ایمان دارند تحسین می‌کنم،‏ سپس توجه‌شان را به کتاب مقدّس جلب می‌کنم که دربارهٔ شخصیت پرمهر یَهُوَه و وعده‌های او دربارهٔ آینده صحبت می‌کند.‏»‏

ما همچنین باید به این فکر کنیم که چطور هم‌ایمانانمان را تشویق کنیم.‏ جسیکا در این باره می‌گوید:‏ «اگر هنگام موعظه برای یکی از ما تجربهٔ بدی پیش آید،‏ سعی می‌کنم زیاد به آن فکر نکنم،‏ در عوض دربارهٔ موضوعات مثبت صحبت می‌کنم.‏ برای مثال این که با وجود واکنش منفی برخی از مردم،‏ موعظهٔ ما می‌تواند نتایج مثبتی داشته باشد.‏»‏

یَهُوَه به‌خوبی می‌داند که ما در خدمت موعظه با چه مشکلاتی روبرو می‌شویم.‏ وقتی رحمت و دلسوزی او را سرمشق قرار می‌دهیم،‏ او را خوشحال می‌کنیم!‏ (‏لو ۶:‏۳۶‏)‏ البته یَهُوَه تا ابد به مردم دلسوزی نشان نمی‌دهد.‏ می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که او دقیقاً می‌داند چه وقت باید این نظام شریر را نابود کند.‏ تا رسیدن آن روز،‏ بسیار حیاتی است که ما به خدمت موعظه ادامه دهیم.‏ (‏۲تیمو ۴:‏۲‏)‏ پس باشد که این مسئولیت را با غیرت و دلسوزی نسبت به «همه گونه افراد» ادامه دهیم.‏