۱.‏ آفرینش هستی چگونه نشانهٔ بخشندگی یَهُوَه است؟‏

یَهُوَه قبل از آفرینش هستی کاملاً تنها بود.‏ اما حتی در آن زمان نیز فقط به خودش فکر نمی‌کرد.‏ او موجودات روحی و انسان‌ها را آفرید و به این شکل به آنان هدیهٔ حیات را بخشید.‏ یَهُوَه «خدای شاد» دوست دارد که هدایای نیکو ببخشد.‏ (‏۱تیمو ۱:‏۱۱؛‏ یعقو ۱:‏۱۷‏)‏ از آنجایی که او می‌خواهد ما نیز شاد باشیم،‏ به ما می‌آموزد که بخشنده باشیم.‏—‏روم ۱:‏۲۰‏.‏

۲،‏ ۳.‏ الف)‏ چرا بخشندگی باعث شادی ما می‌شود؟‏ ب)‏ در این مقاله چه موضوعاتی را بررسی می‌کنیم؟‏

^۲ خدا انسان‌ها را به صورت خود آفریده است.‏ (‏پیدا ۱:‏۲۷‏)‏ به این معنی که ما می‌توانیم شخصیت او را از خود منعکس کنیم.‏ بنابراین اگر از یَهُوَه سرمشق بگیریم و مانند او به دیگران علاقه و توجه نشان دهیم و نسبت به آنان بخشنده باشیم،‏ به شادی و رضایت دست خواهیم یافت.‏ (‏فیلیپ ۲:‏۳،‏ ۴؛‏ یعقو ۱:‏۵‏)‏ چرا؟‏ زیرا یَهُوَه انسان‌ها را به این شکل آفریده است.‏ ما با وجود ناکاملی‌مان می‌توانیم بخشندگی یَهُوَه را الگو قرار دهیم.‏

^۳ کتاب مقدّس نشان می‌دهد که چگونه می‌توانیم بخشنده باشیم.‏ در این  مقاله درس‌هایی دربارهٔ بخشندگی از کتاب مقدّس می‌آموزیم.‏ به‌علاوه خواهیم دید که بخشندگی رضایت یَهُوَه را به دنبال دارد و با پرورش این خصوصیت می‌توانیم آنچه را خدا از ما انتظار دارد انجام دهیم.‏ همچنین می‌آموزیم که بخشندگی چه ارتباطی با شادی دارد و چرا باید این خصوصیت را همواره در خود پرورش دهیم.‏

۴،‏ ۵.‏ یَهُوَه و عیسی چه نمونه‌ای از بخشندگی به جا گذاشتند؟‏

^۴ یَهُوَه می‌خواهد که انسان‌ها او را سرمشق قرار دهند.‏ بنابراین وقتی ما از بخشندگی او الگو می‌گیریم،‏ او را خشنود می‌سازیم.‏ (‏افس ۵:‏۱‏)‏ آفرینش ما انسان‌ها،‏ زیبایی طبیعت و وفور نعمت در اطرافمان به‌خوبی نشان می‌دهد که یَهُوَه خواهان شادی ماست.‏ (‏مز ۱۰۴:‏۲۴؛‏ ۱۳۹:‏۱۳-‏۱۶‏)‏ بنابراین اگر تلاش کنیم که دیگران را شاد سازیم،‏ در واقع به یَهُوَه احترام گذاشته‌ایم.‏

^۵ مسیحیان واقعی عیسی مسیح را سرمشق قرار می‌دهند که نمونه‌ای کامل از بخشندگی است.‏ او گفت:‏ «پسر انسان نیامد تا به او خدمت شود،‏ بلکه آمد تا خدمت کند و جان خود را همچون بهای رهایی در عوض بسیاری بدهد.‏» (‏مت ۲۰:‏۲۸‏)‏ پولُس رسول نیز مسیحیان را چنین ترغیب کرد:‏ «همان طرز فکری را داشته باشید که در مسیحْ عیسی نیز بود .‏ .‏ .‏ [او] خود را خالی ساخت و به شکل غلام درآمد.‏» (‏فیلیپ ۲:‏۵،‏ ۷‏)‏ بجاست که هر یک از ما از خود بپرسد:‏ ‹آیا می‌توانم بیش از پیش عیسی را سرمشق قرار دهم؟‏›—‏۱پِطرُس ۲:‏۲۱ خوانده شود.‏

۶.‏ عیسی با بیان حکایت سامری نوع‌دوست چه درسی به ما آموخت؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏

^۶ اگر ما نمونهٔ یَهُوَه و عیسی را سرمشق قرار دهیم،‏ می‌توانیم مورد لطف یَهُوَه قرار گیریم.‏ بدین منظور باید به فکر دیگران بوده و به دنبال راه‌هایی باشیم که به نیازهای آنان رسیدگی کنیم.‏ عیسی در حکایت سامری نوع‌دوست نشان داد که پیروانش برای کمک به دیگران،‏ حتی آنانی که از پیشینه‌های دیگر هستند،‏ باید همواره تلاش کنند.‏ ‏(‏لوقا ۱۰:‏۲۹-‏۳۷ خوانده شود.‏)‏ آیا به یاد می‌آورید پیش از این که عیسی حکایت سامری نوع‌دوست را بیان کند،‏ یکی از یهودیان از او چه سؤالی کرده بود؟‏ او پرسید:‏ «همسایهٔ من واقعاً کیست؟‏» پاسخ عیسی نشان می‌داد که ما باید مانند آن سامری نوع‌دوست با بخشندگی به دیگران کمک کنیم تا بتوانیم مورد لطف یَهُوَه قرار گیریم.‏

۷.‏ چگونه خودخواهی یا عدم خودخواهی ما،‏ به ادعای شیطان در باغ عدن مربوط است؟‏

^۷ دلیل دیگر ما مسیحیان برای بخشندگی،‏ به ادعای شیطان در باغ عدن مربوط می‌شود؛‏ آنچه در واقع به همهٔ ما انسان‌ها برمی‌گردد.‏ او ادعا کرد که اگر آدم و حوّا تنها به فکر خود باشند و به منافع خود بیش از اطاعت از خدا اولویت دهند زندگی بهتری خواهند داشت.‏ حوّا خودخواهانه عمل کرد؛‏ زیرا می‌خواست همچون خدا شود.‏ آدم نیز خودخواهانه عمل کرد؛‏ زیرا قصد داشت حوّا را خشنود کند.‏ (‏پیدا ۳:‏۴-‏۶‏)‏ تصمیم آدم و حوّا برای بشر مصیبت به بار آورد!‏ به‌روشنی می‌توان دید که هیچ انسان خودخواهی نمی‌تواند به شادی دست یابد.‏ اما اگر با بخشندگی و عاری از خودخواهی عمل کنیم ثابت می‌کنیم که شیوهٔ عمل یَهُوَه را بهترین راه می‌دانیم.‏

۸.‏ چرا آدم و حوّا باید به رفاه دیگران اهمیت می‌دادند؟‏

^۸ با این که اولین زوج در باغ عدن تنها بودند،‏ فرامین یَهُوَه به آنان حاکی از این بود که به رفاه دیگران توجه  کنند.‏ یَهُوَه آدم و حوّا را برکت داد و به آنان گفت:‏ «بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و بر آن تسلط یابید.‏» (‏پیدا ۱:‏۲۸‏)‏ بله،‏ آفریدگارمان یَهُوَه به رفاه و راحتی آفریده‌هایش اهمیت می‌داد.‏ به همین شکل،‏ اولین والدین بشری نیز می‌بایست به شادی و رفاه فرزندانشان که هنوز متولّد نشده بودند اهمیت می‌دادند.‏ یَهُوَه از آدم و حوّا انتظار داشت که به همراه خانواده‌شان تمام زمین را به بهشت تبدیل کنند تا همهٔ انسان‌ها بتوانند از زندگی در بهشت لذّت ببرند.‏ به‌راستی که این کار پروژه‌ای عظیم بود!‏

۹.‏ چرا گسترش بهشت می‌توانست لذّت‌بخش باشد؟‏

^۹ آدم و حوّا که انسان‌هایی کامل بودند،‏ برای گسترش بهشت بر روی زمین و انجام مقصود یَهُوَه،‏ باید با یَهُوَه همکاری می‌کردند.‏ به این شکل آنان می‌توانستند به آرامی خدا داخل شوند.‏ (‏عبر ۴:‏۱۱‏)‏ تصوّر کنید که آن پروژه چقدر می‌توانست لذّت‌بخش و شادی‌آور باشد!‏ آنان با این کار به نفع دیگران اهمیت می‌دادند و می‌توانستند از رضایت و برکات یَهُوَه برخوردار باشند.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ چگونه می‌توانیم مسئولیت موعظه و شاگردسازی را به انجام رسانیم؟‏

^۱۰ امروزه یَهُوَه مسئولیت موعظه و شاگردسازی را به قومش سپرده است.‏ برای این که ما این مسئولیت را به‌خوبی انجام دهیم،‏ باید به فکر دیگران باشیم و به رفاه آنان اهمیت دهیم.‏ تنها در صورتی می‌توانیم با شادی به این فعالیت ادامه دهیم که انگیزه‌ای درست از انجام آن داشته باشیم؛‏ یعنی محبت به یَهُوَه خدا و محبت به همنوع‌مان.‏

^۱۱ پولُس رسول خود و مسیحیان دیگر را «همکاران خدا» خواند؛‏ زیرا آنان وظیفه داشتند که بذر حقیقت را در دل مردم بکارند و آبیاری کنند.‏ (‏۱قر ۳:‏۶،‏ ۹‏)‏ ما نیز امروزه می‌توانیم «همکاران خدا» باشیم.‏ بدین منظور باید زمان،‏ انرژی و دارایی خود را با سخاوت و بخشندگی در فعالیت موعظه استفاده کنیم.‏ به‌راستی افتخار بزرگی است که می‌توانیم این مسئولیت الٰهی را انجام دهیم!‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ فعالیت شاگردسازی چه پاداشی دارد؟‏

^۱۲ وقتی زمان و انرژی‌مان را با سخاوت در خدمت موعظه و شاگردسازی صرف می‌کنیم،‏ شادی فراوانی نصیبمان می‌شود.‏ بسیاری از برادران و خواهرانی که کتاب مقدّس را با مردم مطالعه می‌کنند،‏ طعم این شادی را چشیده‌اند.‏ بسیار لذّت‌بخش است وقتی می‌بینیم شاگردمان از درک حقایق کتاب مقدّس شاد می‌شود،‏ به آن ایمان می‌آورد،‏ تغییراتی در زندگی‌اش ایجاد می‌کند و حقیقت را با دیگران در میان می‌گذارد.‏ عیسی مسیح نیز طعم این شادی را چشید.‏ او با دیدن ۷۰ نفر از شاگردانش که بعد از موعظه‌ای پرثمر «با شادی» بازگشتند بسیار خوشحال شد.‏—‏لو ۱۰:‏۱۷-‏۲۱‏.‏

^۱۳ مبشّران در سراسر جهان وقتی می‌بینند که چگونه خبر خوش زندگی مردم را بهبود می‌بخشد بسیار خوشحال می‌شوند.‏ نمونهٔ خواهری مجرّد به نام آنا را در نظر بگیرید.‏ او برای افزایش خدمت خود به منطقه‌ای  در شرق اروپا که نیاز به مبشّر دارد نقل‌مکان کرد.‏ آنا * می‌گوید:‏ «در این منطقه فرصت‌های بسیاری دارم که کتاب مقدّس را با دیگران مطالعه کنم و خیلی از این بابت خوشحالم.‏ خدمت من در این منطقه واقعاً به من شادی می‌بخشد.‏ وقتی بعد از موعظه به خانه برمی‌گردم آنقدر به فکر مشکلات و نگرانی‌های شاگردانم هستم که کمتر به خودم فکر می‌کنم.‏ سعی می‌کنم راه‌هایی پیدا کنم که آنان را تشویق کنم و به نحوی کمکشان کنم.‏ تجربیاتی که در این منطقه داشتم به من ثابت کرد که ‹دادن از گرفتن شادی‌بخش‌تر است.‏›»—‏اعما ۲۰:‏۳۵‏.‏

۱۴.‏ اگر افراد کمی به خبر خوش واکنش مثبت نشان دهند،‏ چگونه می‌توانیم در خدمت موعظه شاد باشیم؟‏

^۱۴ هنگامی که ما به مردم فرصت می‌دهیم خبر خوش را بشنوند شاد خواهیم شد،‏ حتی اگر به آن گوش ندهند.‏ در واقع مسئولیت ما نیز مانند مسئولیت حِزْقیال نبی است که یَهُوَه به او گفت:‏ «کلام مرا به ایشان بگو،‏ خواه بشنوند و خواه نشنوند.‏» (‏حز ۲:‏۷؛‏ اشع ۴۳:‏۱۰‏)‏ بنابراین حتی اگر مردم برای پیام ما ارزشی قائل نباشند،‏ می‌دانیم که یَهُوَه برای تلاش‌های ما ارزش بسیار قائل است.‏ ‏(‏عبرانیان ۶:‏۱۰ خوانده شود.‏)‏ برادری در رابطه با خدمت موعظه‌اش چنین گفت:‏ «ما بذر را می‌کاریم و آبیاری می‌کنیم و دعا می‌کنیم که یَهُوَه علاقهٔ افراد را برانگیزد.‏»—‏۱قر ۳:‏۶‏.‏

۱۵.‏ واکنش بسیاری افراد نسبت به سخاوت و بخشندگی چیست و آیا باید بر ما تأثیر بگذارد؟‏

^۱۵ عیسی می‌خواهد که ما بخشنده باشیم و شادی حاصل از آن را بچشیم.‏ بخشندگی و سخاوت ما تأثیر خوبی بر مردم می‌گذارد.‏ عیسی ما را چنین ترغیب می‌کند:‏ «بخشش به دیگران را پیشهٔ خود سازید،‏ آنگاه آنان نیز به شما خواهند بخشید.‏ پیمانه‌ای پُر،‏ فشرده،‏ تکان‌داده‌شده و لبریز در دامنتان خواهند ریخت؛‏ زیرا با همان ظرفی که برای دیگران پیمانه کنید،‏ آنان نیز در عوض برای شما پیمانه خواهند کرد.‏» (‏لو ۶:‏۳۸‏)‏ البته شاید برخی افراد قدر سخاوت و بخشندگی ما را ندانند.‏ اما آنانی که قدردان هستند خود نیز بر آن می‌شوند که سخاوت نشان دهند.‏ بنابراین ما باید صرف‌نظر از واکنش مردم همواره این خصوصیت را در خود پرورش  دهیم؛‏ زیرا ما نمی‌دانیم که تنها یک عمل سخاوتمندانه چه نتایج و فوایدی خواهد داشت.‏

۱۶.‏ نسبت به چه کسانی باید بخشنده باشیم و چرا؟‏

^۱۶ افراد سخاوتمند نباید انتظار داشته باشند که در ازای بخشندگی‌شان چیزی دریافت کنند.‏ تعلیم عیسی نیز نشان‌دهندهٔ این موضوع است.‏ او گفت:‏ «وقتی ضیافتی ترتیب می‌دهی،‏ مردم فقیر،‏ معلول،‏ لنگ و نابینا را دعوت کن.‏ آنگاه شادمان خواهی بود،‏ چون آنان هیچ چیز ندارند که در عوض به تو بدهند.‏» (‏لو ۱۴:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ کلام خدا می‌گوید:‏ «شخص گشاده‌دست خود نیز مبارک خواهد بود.‏» همچنین می‌گوید:‏ «خوشا به حال کسی که به فکر بینوایان باشد.‏» (‏امث ۲۲:‏۹؛‏ مز ۴۱:‏۱‏)‏ پس یکی از دلایلی که می‌خواهیم سخاوتمند باشیم این است که کمک به دیگران به ما شادی می‌بخشد.‏

۱۷.‏ برخی راه‌های بخشندگی که ما را شاد می‌سازد کدامند؟‏

^۱۷ هنگامی که پولُس گفت،‏ «دادن از گرفتن شادی‌بخش‌تر است» سخن عیسی را نقل‌قول می‌کرد.‏ منظور پولُس این نبود که تنها از نظر مالی بخشنده باشیم.‏ ما می‌توانیم دیگران را تشویق و راهنمایی کنیم و در مواقع نیاز به آنان یاری رسانیم.‏ (‏اعما ۲۰:‏۳۱-‏۳۵‏)‏ پولُس از طریق گفتار و رفتارش به ما آموخت که باید زمان و انرژی خود را برای دیگران صرف کنیم و به آنان توجه و محبت نشان دهیم.‏

۱۸.‏ بسیاری از محققان در رابطه با بخشندگی به چه نتیجه‌ای رسیده‌اند؟‏

^۱۸ محققان علوم اجتماعی نیز به این نتیجه رسیده‌اند که بخشندگی انسان را شاد می‌سازد.‏ مقاله‌ای چنین می‌گوید:‏ «وقتی شخصی در عمل به دیگران محبت می‌کند،‏ شادی او چند برابر می‌شود.‏» محققان می‌گویند که شخص با کمک کردن به دیگران می‌تواند زندگی‌ای هدفمند و پرمفهوم داشته باشد.‏ به همین دلیل کارشناسان اغلب توصیه می‌کنند که افراد برای بهبود وضعیت روحی و جسمی خود،‏ در مراکز خدماتی به کار داوطلبانه بپردازند.‏ جای تعجب نیست که محققان به چنین نتیجه‌ای رسیده‌اند؛‏ زیرا یَهُوَه آفریدگار مهربان ما در کلامش گفته است که سخاوت و بخشندگی ما را شاد می‌سازد.‏—‏۲تیمو ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ شما چه دلایلی برای بخشندگی و سخاوت دارید؟‏

^۱۹ حفظ روحیهٔ بخشندگی در شرایطی که اطرافیانمان به منافع خود اولویت می‌دهند،‏ کار آسانی نیست.‏ با این حال،‏ عیسی گفت که مهم‌ترین احکام این است که یَهُوَه را با تمام دل،‏ تمام جان،‏ تمام ذهن و تمام قوّت خود دوست بداریم و به همنوع خود محبت ورزیم.‏ (‏مرق ۱۲:‏۲۸-‏۳۱‏)‏ همان طور که در این مقاله دیدیم،‏ کسانی که یَهُوَه را دوست دارند،‏ او را سرمشق قرار می‌دهند.‏ یَهُوَه خدا و عیسی نسبت به دیگران بخشنده و باسخاوت هستند.‏ آنان ما را نیز ترغیب می‌کنند که چنین باشیم؛‏ زیرا این کار باعث شادی ما می‌شود.‏ اگر همواره در انجام خواست خدا و کمک به دیگران روحیهٔ بخشندگی خود را حفظ کنیم،‏ باعث جلال یَهُوَه می‌شویم و به خودمان و دیگران فایده می‌رسانیم.‏

^۲۰ بدون شک شما اکنون نیز تلاش می‌کنید که نسبت به دیگران به‌خصوص هم‌ایمانانتان بخشنده باشید.‏ (‏غلا ۶:‏۱۰‏)‏ اگر همچنان به تلاش‌هایتان ادامه دهید،‏ دیگران شما را دوست خواهند داشت و از شما قدردان خواهند بود.‏ به علاوه خودتان نیز شاد می‌شوید.‏ کتاب مقدّس در امثال ۱۱:‏۲۵ می‌گوید:‏ «شخص سخاوتمند فراوان خواهد داشت؛‏ آن که سیراب می‌کند،‏ خود نیز سیراب خواهد شد.‏» سخاوت و بخشندگی را می‌توان به شکل‌های مختلف در زندگی روزمره و خدمت موعظه نشان داد و برکات حاصل از آن را دید.‏ در مقالهٔ بعد برخی از آن‌ها را بررسی می‌کنیم.‏