امروزه ما بیش از هر زمانی به صبر و بردباری نیاز داریم،‏ زیرا فشار «روزهای آخر» روزبه‌روز بیشتر می‌شود.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۱-‏۵‏)‏ ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که اغلب مردم خودپرست،‏ ناسازگار و فاقد خویشتنداری هستند.‏ چنین افرادی صبور و با حوصله نیستند.‏ بنابراین هر یک از ما می‌تواند از خود بپرسد:‏ ‹آیا عدم بردباری مردم بر من نیز تأثیر گذاشته است؟‏ بردباری واقعی به چه مفهوم است؟‏ چگونه می‌توانم این خصوصیت را بخشی از شخصیتم سازم؟‏›‏

در کتاب مقدّس بردباری،‏ تنها به مفهوم تحمّل شرایط سخت نیست.‏ کسی که این خصوصیت الٰهی را دارد،‏ از تحمّل مشکلاتش هدفی دارد یا به عبارتی امید دارد که شرایط بهتر شود.‏ او تنها به فکر خودش نیست،‏ بلکه احساسات دیگران را نیز در نظر می‌گیرد،‏ حتی آنانی که با او بدرفتاری کرده و او را رنجانده‌اند.‏ چنین شخصی همواره امیدوار است که رابطه‌اش با دیگران بهبود یابد.‏ بنابراین جای تعجب نیست که کتاب مقدّس می‌گوید بردباری از محبت منشأ می‌گیرد.‏ * (‏۱قر ۱۳:‏۴‏)‏ کلام خدا همچنین «بردباری» را یکی از خصوصیات «ثمرهٔ روح» خوانده است.‏ (‏غلا ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ حال ما برای پرورش این خصوصیت چه باید بکنیم؟‏

ما برای پرورش این خصوصیت باید روح مقدّس یَهُوَه را بطلبیم.‏ او روحش را در اختیار کسانی می‌گذارد که به او اعتماد و توکل دارند.‏ (‏لو ۱۱:‏۱۳‏)‏ روح مقدّس یَهُوَه بسیار پرقدرت است،‏ با این حال خودمان نیز باید هماهنگ با دعایمان عمل کنیم.‏ (‏مز ۸۶:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ بدین منظور ما باید هرروزه این خصوصیت را در عمل نشان دهیم تا به‌تدریج بخشی از شخصیت ما شود.‏ اما شاید گاه چنین کاری برایمان مشکل باشد.‏ در این صورت چه چیز به ما کمک می‌کند؟‏

ما می‌توانیم با تعمّق بر نمونهٔ کامل عیسی و الگو گرفتن از او،‏ این خصوصیت را در خود پرورش دهیم.‏ پولُس رسول با در نظر داشتن نمونهٔ عیسی گفت که «شخصیت نو» شامل «بردباری» نیز می‌شود.‏ سپس ما را چنین ترغیب کرد:‏ «بگذارید آرامش مسیح بر دل شما حاکم باشد.‏» (‏کول ۳:‏۱۰،‏ ۱۲،‏ ۱۵‏)‏ این آرامش تنها زمانی بر دل ما «حاکم» می‌شود که از ایمان عیسی سرمشق گیریم.‏ او ایمانی راسخ داشت که یَهُوَه در زمان مناسب مشکلات انسان‌ها را برطرف خواهد کرد.‏ حتی اگر شرایط اطرافمان بسیار دشوار باشد،‏ با سرمشق گرفتن از عیسی می‌توانیم صبر و بردباری خود را حفظ کنیم.‏—‏یو ۱۴:‏۲۷؛‏ ۱۶:‏۳۳‏.‏

همهٔ ما مشتاقیم که هر چه زودتر دنیای جدید را ببینیم.‏ اما با تعمّق بر صبر و تحمّل یَهُوَه نسبت به ما،‏ می‌آموزیم که بیشتر بردبار باشیم.‏ کلام خدا به ما چنین  اطمینان می‌بخشد:‏ «یَهُوَه در به جا آوردن وعدهٔ خود تأخیر نمی‌کند،‏ چنان که برخی آن را تأخیر می‌پندارند،‏ بلکه او با شما بردبار است؛‏ زیرا نمی‌خواهد هیچ کس هلاک شود،‏ بلکه می‌خواهد همگان فرصت توبه یابند.‏» (‏۲پطر ۳:‏۹‏)‏ بنابراین با تعمّق بر صبر و تحمّل یَهُوَه،‏ برانگیخته می‌شویم که ما نیز با دیگران صبور و بردبار باشیم.‏ (‏روم ۲:‏۴‏)‏ اما در چه شرایطی باید بردباری نشان دهیم؟‏

در طی روز ممکن است به شکل‌های گوناگون صبر ما مورد آزمایش قرار گیرد.‏ برای مثال،‏ اگر حرف مهمی برای گفتن داریم،‏ شاید لازم باشد صبر کنیم تا حرف دیگران تمام شود.‏ (‏یعقو ۱:‏۱۹‏)‏ همچنین هنگام معاشرت با برادران و خواهرانی که عادت‌هایشان باعث ناراحتی ما می‌شود،‏ به بردباری نیاز داریم.‏ در چنین مواقعی به جای این که واکنش تندی نشان دهیم،‏ باید به واکنش یَهُوَه و عیسی نسبت به ضعف‌های خودمان فکر کنیم.‏ آنان بر خطاهای کوچک ما تمرکز نمی‌کنند.‏ بلکه خصوصیات خوب ما را می‌بینند و به ما فرصت می‌دهند که شخصیت خود را اصلاح کنیم.‏—‏۱تیمو ۱:‏۱۶؛‏ ۱پطر ۳:‏۱۲‏.‏

موقعیت دیگری که صبر ما را می‌آزماید،‏ زمانی است که کسی ما را متهم به کار اشتباهی می‌کند.‏ شاید اکثر اوقات زود برنجیم و عمل خود را توجیه کنیم.‏ اما کلام خدا به ما چنین توصیه می‌کند:‏ ‹دل صبور از دلِ مغرور نیکوتر است.‏ در دل خویش زود خشمگین مشو،‏ زیرا خشم در دامن احمقان منزل می‌گزیند.‏› (‏جا ۷:‏۸،‏ ۹‏)‏ حتی اگر اتهام دیگران به ما کاملاً اشتباه باشد،‏ باید واکنش خود را به‌خوبی بسنجیم.‏ عیسی مسیح خود نیز هنگامی که با تمسخر دیگران روبرو بود به این توصیه عمل کرد.‏—‏مت ۱۱:‏۱۹‏.‏

والدین نیز به‌خصوص زمانی که فرزندشان طرز فکر و خواسته‌های نادرست دارد،‏ باید از خود صبر و بردباری نشان دهند.‏ برای مثال،‏ ماتیاس را که در بیت‌ئیل اسکاندیناوی خدمت می‌کند در نظر بگیرید.‏ هنگامی که او نوجوان بود به دلیل عقایدش از طرف همکلاسی‌هایش مورد تمسخر قرار می‌گرفت.‏ در ابتدا والدینش از این موضوع آگاه نبودند.‏ اما بعداً متوجه شدند که او به‌دلیل رفتار همکلاسی‌هایش به درستیِ عقایدش شک کرده است.‏ گیلیس،‏ پدر ماتیاس می‌گوید:‏ «من و همسرم باید صبر و بردباری زیادی نشان می‌دادیم.‏» ماتیاس گاهی می‌پرسید:‏ «خدا کیست؟‏ اگر کتاب مقدّس کلام خدا نباشد چطور؟‏ از کجا می‌دانیم که خدا از ما چنین انتظاری دارد؟‏» او همچنین به پدرش می‌گفت:‏ «چرا حتماً باید طرز فکر و عقاید شما را داشته باشم؟‏»‏

گیلیس می‌گوید:‏ «گاهی اوقات پسرمان سؤالاتش را با عصبانیت مطرح می‌کرد،‏ چون فکر می‌کرد حقیقت،‏ زندگی را برای او سخت کرده است.‏» گیلیس چگونه این مشکل را حل کرد؟‏ او می‌گوید:‏ «من و پسرم برای ساعت‌ها با هم صحبت می‌کردیم.‏ بیشتر اوقات من گوش می‌دادم.‏ گاهی هم سؤالاتی از او می‌پرسیدم تا بتوانم احساسات و طرز فکر او را کاملاً درک کنم.‏ بعضی وقت‌ها از او می‌خواستم روی موضوعی فکر کند تا دفعهٔ بعد دربارهٔ آن با هم صحبت کنیم.‏ گاهی اوقات نیز  می‌گفتم که باید روی موضوعی که او مطرح کرده بود چند روز فکر کنم.‏ گفتگوهای مرتب من با ماتیاس باعث شد که او به‌تدریج تعالیم کتاب مقدّس را درک کند و بپذیرد؛‏ تعالیمی همچون فدیهٔ عیسی،‏ حق حاکمیت یَهُوَه خدا و محبت او به ما.‏ این تغییرات،‏ زمان‌گیر و اغلب دشوار بود.‏ اما به‌مرور محبت به یَهُوَه در دل او ریشه دواند.‏ من و همسرم بسیار خوشحالیم که توانستیم به دل پسرمان راه یابیم و او توانست در سنین نوجوانی از صبر و بردباری و تلاش‌های ما فایده ببرد.‏»‏

گیلیس و همسرش همواره با صبر و بردباری برای یاری رساندن به پسرشان بر یَهُوَه توکل داشتند.‏ گیلیس می‌گوید:‏ «بارها به ماتیاس گفته بودم که من و مادرش چقدر او را دوست داریم و همیشه از ته دل دعا می‌کردیم که یَهُوَه به او کمک کند حقیقت را درک کند.‏» آنان واقعاً خوشحالند که از خود صبر و بردباری نشان دادند!‏

ما مسیحیان همچنین هنگام مراقبت از یکی از اعضای خانواده یا دوستی که بیمار است،‏ به صبر و بردباری نیاز داریم.‏ برای مثال اِلن * را در نظر بگیرید که او نیز در اسکاندیناوی زندگی می‌کند.‏

حدود هشت سال پیش،‏ شوهر اِلن دو بار دچار سکتهٔ مغزی شد و عملکرد مغزش اختلال پیدا کرد.‏ او از آن پس،‏ دیگر نمی‌تواند احساساتی همچون دلسوزی،‏ غم و یا شادی داشته باشد.‏ این شرایط برای اِلن بسیار سخت است.‏ او می‌گوید:‏ «مرتباً به یَهُوَه دعا می‌کنم و باید صبر زیادی نشان دهم.‏ آیهٔ مورد علاقه‌ام که به من آرامش می‌دهد فیلیپیان ۴:‏۱۳ است که می‌گوید:‏ ‹به یاری او که به من قوّت می‌بخشد،‏ قدرت هر چیز را دارم.‏›» اِلن با قوّتی که از یَهُوَه می‌گیرد و اطمینانی که به حمایت او دارد،‏ صبورانه شرایطش را تحمّل می‌کند.‏—‏مز ۶۲:‏۵،‏ ۶‏.‏

یَهُوَه خدا والاترین الگوی بردباری برای ماست.‏ (‏۲پطر ۳:‏۱۵‏)‏ در کتاب مقدّس گزارشات بسیاری وجود دارد که بردباری یَهُوَه را به تصویر می‌کشد.‏ (‏نح ۹:‏۳۰؛‏ اشع ۳۰:‏۱۸‏)‏ برای مثال،‏ زمانی که یَهُوَه قصد نابودی سُدوم را داشت،‏ ابراهیم در این مورد از او سؤالاتی کرد.‏ یَهُوَه در ابتدا بدون این که صحبت‌های ابراهیم را قطع کند،‏ به سؤالات و نگرانی‌های او صبورانه گوش داد.‏ سپس یَهُوَه نگرانی‌های ابراهیم را بازگو کرد و به این شکل نشان داد که به سخنان او گوش داده است.‏ یَهُوَه همچنین به ابراهیم اطمینان بخشید که حتی اگر فقط ۱۰ فرد درستکار در شهر سُدوم باشند،‏ آن شهر را نابود نخواهد کرد.‏ (‏پیدا ۱۸:‏۲۲-‏۳۳‏)‏ بله،‏ یَهُوَه همواره با بردباری به سخنان ما گوش می‌دهد و هرگز واکنش تندی نشان نمی‌دهد!‏

به‌راستی که بردباری یک خصوصیت الٰهی و بخشی از شخصیت نو است که هر فرد مسیحی باید آن را به تن کند.‏ اگر ما همواره تلاش کنیم این خصوصیت باارزش را در خود پرورش دهیم،‏ پدر آسمانی بردبار و مهربانمان را جلال می‌دهیم.‏ به‌علاوه در میان کسانی خواهیم بود که «وعده‌ها را از طریق ایمان و شکیبایی به میراث می‌برند.‏»—‏عبر ۶:‏۱۰-‏۱۲‏.‏