ΕΙΜΑΙ ευγνώμων που με ανέθρεψαν Χριστιανοί γονείς, ο Φρεντ και η Έντνα Μόλοχαν, οι οποίοι ενστάλαξαν μέσα μου θεοσεβή αφοσίωση. Όταν γεννήθηκα το 1934, εκείνοι ήταν ήδη 20 χρόνια δραστήριοι Σπουδαστές της Γραφής (Μάρτυρες του Ιεχωβά). Ζούσαμε στο Πάρσονς, μια μικρή πόλη στο νοτιοανατολικό Κάνσας. Η εκκλησία μας αποτελούνταν σχεδόν εξ ολοκλήρου από χρισμένους. Ως οικογένεια παρακολουθούσαμε τακτικά τις συναθροίσεις και κηρύτταμε την αλήθεια του Λόγου του Θεού σε άλλους. Συνήθως αφιερώναμε τα απογεύματα του Σαββάτου στο έργο δρόμου, όπως αποκαλούσαμε τότε τη δημόσια μαρτυρία. Μερικές φορές ήταν λίγο κουραστικό, αλλά στο τέλος ο πατέρας μου πάντα μας κερνούσε ένα παγωτό για να δροσιστούμε.

Η μικρή μας εκκλησία είχε έναν τεράστιο τομέα που περιλάμβανε αρκετές κωμοπόλεις και πολλά αγροκτήματα σε γειτονικές κομητείες. Όταν επισκεπτόμασταν τους αγρότες, συχνά ανταλλάσσαμε τα έντυπά μας με λαχανικά από τον κήπο, φρέσκα αβγά (κατευθείαν από το κοτέτσι) ή και ζωντανές κότες. Εφόσον ο πατέρας μου είχε συνεισφέρει για τα έντυπα εκ των προτέρων, αυτά τα τρόφιμα συμπλήρωναν τα γεύματά μας.

Οι γονείς μου αγόρασαν έναν φωνογράφο τον οποίο χρησιμοποιούσαν στο έργο κηρύγματος. Εγώ ήμουν πολύ μικρός για να τον χειρίζομαι, αλλά μου άρεσε να βοηθάω τους γονείς μου όταν έπαιζαν δίσκους με διαλέξεις του αδελφού Ρόδερφορντ στις επανεπισκέψεις και στις Γραφικές μελέτες.

Το αυτοκίνητό μας ήταν ένα Φορντ του 1936, το οποίο ο πατέρας μου μετέτρεψε σε αυτοκίνητο με μεγάφωνα. Αυτά τα αυτοκίνητα ήταν πολύ αποτελεσματικά στη διάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας. Συνήθως βάζαμε πρώτα μουσική για να τραβήξουμε την προσοχή των ανθρώπων και κατόπιν παίζαμε μια ηχογραφημένη Γραφική διάλεξη. Όταν τελείωνε ο δίσκος, προσφέραμε έντυπα στους ενδιαφερομένους.

Στη μικρή κωμόπολη Τσέριβεϊλ του Κάνσας, η  αστυνομία είπε στον πατέρα μου ότι δεν θα έδιναν άδεια να μπει το αυτοκίνητο στο δημοτικό πάρκο, όπου πολλοί άνθρωποι χαλάρωναν τις Κυριακές, αλλά επιτρεπόταν να το βάλει έξω από το πάρκο. Χωρίς να φέρει αντιρρήσεις, εκείνος μετακίνησε το αυτοκίνητο στον δρόμο απέναντι από το πάρκο ώστε οι άνθρωποι να μπορούν και πάλι να ακούν με ευκολία το άγγελμα, και κατόπιν παρουσίασε το πρόγραμμα. Ήταν πάντα συναρπαστικό να συμμετέχω σε αυτό το έργο με τον πατέρα μου και τον μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Τζέρι.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, κάναμε ειδικές «εκστρατείες-αστραπή» για να καλύψουμε γρήγορα τομείς στους οποίους υπήρχε πολλή εναντίωση. Σηκωνόμασταν προτού χαράξει (όπως κάναμε και στο Τζόπλιν) και αθόρυβα ρίχναμε φυλλάδια κάτω από τις πόρτες. Μετά, συναντιόμασταν έξω από την πόλη ώστε να βεβαιωθούμε ότι δεν είχε συλληφθεί κανείς.

Εκείνα τα χρόνια, μια άλλη συναρπαστική πτυχή της διακονίας μας ήταν οι λεγόμενες πορείες πληροφόρησης. Προκειμένου να διαφημίσουμε τη Βασιλεία, φορούσαμε πλακάτ και παρελαύναμε μέσα στην πόλη. Θυμάμαι ότι σε μια τέτοια πορεία στην πόλη μας οι αδελφοί φορούσαν πλακάτ που έγραφαν «Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη». Ξεκίνησαν από το σπίτι μας, περπάτησαν περίπου ενάμισι χιλιόμετρο στην πόλη και κατόπιν επέστρεψαν. Ευτυχώς, δεν αντιμετώπισαν εναντίωση. Μάλιστα πολλά άτομα έδειξαν ενδιαφέρον.

Πολλές φορές ταξιδεύαμε οικογενειακώς από το Κάνσας στο Τέξας για να παρακολουθήσουμε συνελεύσεις. Ο πατέρας μου εργαζόταν στην Εταιρία Σιδηροδρόμων Μισούρι-Κάνσας-Τέξας. Ως υπάλληλος της εταιρίας, είχε πάσο με το οποίο μπαίναμε δωρεάν στα τρένα, και έτσι μπορούσαμε να επισκεπτόμαστε συγγενείς και να πηγαίνουμε μαζί στις συνελεύσεις. Ο μεγαλύτερος αδελφός της μητέρας μου, ο Φρεντ Γουίζμαρ, και η γυναίκα του, η Γιουλέιλι, ζούσαν στο Τεμπλ του Τέξας. Ο θείος Φρεντ γνώρισε μικρός την αλήθεια, λίγο μετά το 1900. Βαφτίστηκε και μετέδωσε όσα είχε μάθει στα αδέλφια του, μεταξύ αυτών και στη μητέρα μου. Ήταν πασίγνωστος μεταξύ των αδελφών στο κεντρικό Τέξας, όπου κάποτε υπηρετούσε ως υπηρέτης ζώνης (τώρα αποκαλείται επίσκοπος περιοχής). Ήταν ένας καλοσυνάτος, κεφάτος άνθρωπος, που πάντοτε χαιρόσουν να τον κάνεις παρέα. Είχε ζήλο για την αλήθεια, και σίγουρα αποτέλεσε καλή επιρροή για εμένα όταν ήμουν νεαρός.

Το 1941 πήγαμε οικογενειακώς με το τρένο στο Σεντ Λούις του Μισούρι για μια μεγάλη συνέλευση. Όλα τα παιδιά προσκληθήκαμε να καθίσουμε σε ένα ειδικό τμήμα του σταδίου για να ακούσουμε την ομιλία του αδελφού Ρόδερφορντ με θέμα «Παιδιά του Βασιλιά». Στο τέλος της ομιλίας του, μας περίμενε ένα δώρο-έκπληξη: Ο αδελφός Ρόδερφορντ και οι βοηθοί του μας έδωσαν από ένα αντίτυπο του καινούριου βιβλίου Τέκνα (Children). Πάνω από 15.000 νεαρά άτομα απόλαυσαν αυτή την πνευματική ευλογία.

Τον Απρίλιο του 1943 είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε τη μικρή αλλά σημαντική συνέλευση «Πρόσκληση σε Δράση», στο Κόφιβιλ του Κάνσας. Τότε ανακοινώθηκε η έναρξη της Σχολής Θεοκρατικής Διακονίας, η οποία θα διεξαγόταν σε όλες τις εκκλησίες, και τέθηκε σε κυκλοφορία ένα βιβλιάριο με  52 μαθήματα που θα χρησιμοποιούνταν στη σχολή. Αργότερα το ίδιο έτος, έκανα την πρώτη μου ομιλία σπουδαστή. Εκείνη η συνέλευση ήταν ξεχωριστή για εμένα και για έναν ακόμα λόγο: Μαζί με μερικούς άλλους βαφτίστηκα στα παγωμένα νερά μιας λιμνούλας σε ένα αγρόκτημα εκεί κοντά.

Το 1951, ολοκλήρωσα τη βασική σχολική εκπαίδευση και είχε έρθει η ώρα να πάρω μερικές αποφάσεις για το μέλλον μου. Επιθυμούσα διακαώς να υπηρετήσω στο Μπέθελ, όπου είχε υπηρετήσει προηγουμένως ο Τζέρι. Γι’ αυτό, δεν άργησα να στείλω την αίτησή μου στο γραφείο στο Μπρούκλιν. Αυτή η απόφαση αποδείχτηκε πολύ ωφέλιμη από πνευματική άποψη. Λίγο καιρό αργότερα, η αίτησή μου εγκρίθηκε και προσκλήθηκα να ξεκινήσω την υπηρεσία Μπέθελ στις 10 Μαρτίου 1952.

Έλπιζα να εργαστώ στο τυπογραφείο ώστε να συμμετέχω στην παραγωγή των περιοδικών και των άλλων εντύπων. Ωστόσο, διορίστηκα σερβιτόρος και αργότερα στην κουζίνα, πράγμα που αποτέλεσε ευχάριστη και διδακτική εμπειρία. Έτσι λοιπόν, δεν είχα ποτέ το προνόμιο να εργαστώ στο τυπογραφείο. Αλλά το ιδιαίτερο ωράριο που είχε το προσωπικό της κουζίνας με ωφέλησε γιατί μου άφηνε χρόνο στη διάρκεια της ημέρας για να κάνω με την ησυχία μου προσωπική μελέτη στην πλούσια βιβλιοθήκη του Μπέθελ. Αυτό με βοήθησε να αναπτυχθώ πνευματικά και ενίσχυσε την πίστη μου. Επίσης ένιωθα πιο αποφασισμένος από ποτέ να υπηρετώ τον Ιεχωβά στο Μπέθελ για όσο περισσότερο διάστημα μπορούσα. Ο Τζέρι είχε φύγει από το Μπέθελ το 1949 και είχε παντρευτεί την Πατρίσια, αλλά ζούσαν εκεί κοντά, στο Μπρούκλιν. Πάντα με βοηθούσαν και με ενθάρρυναν πάρα πολύ τα πρώτα μου χρόνια στην υπηρεσία Μπέθελ.

Λίγο αφότου ήρθα στο Μπέθελ, έγιναν κάποια δοκιμαστικά για να προστεθούν και άλλοι αδελφοί στον κατάλογο ομιλητών του Μπέθελ. Αυτοί οι αδελφοί διορίζονταν στη διάρκεια του έτους να επισκέπτονται εκκλησίες σε ακτίνα 320 χιλιομέτρων από το Μπρούκλιν για να εκφωνούν δημόσιες ομιλίες και να συνεργάζονται με την εκκλησία στην υπηρεσία αγρού. Είχα το προνόμιο να συμπεριληφθώ σε αυτόν τον κατάλογο. Γεμάτος τρακ, άρχισα να κάνω την πρώτη μου ομιλία, που τότε διαρκούσε μία ώρα. Συνήθως πήγαινα στις εκκλησίες με το τρένο. Θυμάμαι καλά ένα χειμωνιάτικο απόγευμα Κυριακής του 1954. Πήρα το τρένο για τη Νέα Υόρκη, υπολογίζοντας να έχω φτάσει στο Μπέθελ νωρίς το βράδυ. Ωστόσο, ξέσπασε χιονοθύελλα και ο παγωμένος άνεμος λυσσομανούσε. Οι ηλεκτρικές μηχανές του τρένου βραχυκύκλωσαν και έμειναν χωρίς ρεύμα. Τελικά, το τρένο έφτασε στον σταθμό στην Πόλη της Νέας Υόρκης γύρω στις πέντε το πρωί της Δευτέρας. Από εκεί, πήρα το μετρό για το Μπρούκλιν και πήγα κατευθείαν στην κουζίνα για δουλειά, κάπως αργοπορημένος και εντελώς εξουθενωμένος, αφού είχα μείνει ξάγρυπνος όλη νύχτα στο ακινητοποιημένο τρένο. Αλλά τέτοιες ταλαιπωρίες ωχριούσαν μπροστά στη χαρά που ένιωθα υπηρετώντας την αδελφότητα και γνωρίζοντας τόσους καινούριους αδελφούς σε αυτά τα ειδικά σαββατοκύριακα υπηρεσίας.

Τα πρώτα μου χρόνια στο Μπέθελ, προσκλήθηκα να συμμετέχω στις εκπομπές του ραδιοφωνικού σταθμού WBBR. Το στούντιο βρισκόταν τότε στον δεύτερο όροφο του κτιρίου στην οδό Κολούμπια Χάιτς 124. Διορίστηκα να συμμετέχω σε μια εκπομπή μελέτης της Γραφής, η οποία μεταδιδόταν κάθε εβδομάδα. Ο αδελφός Α. Χ. Μακμίλαν, ο οποίος ήταν παλιό μέλος της οικογένειας Μπέθελ, συμμετείχε τακτικά σε αυτές τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Ο αδελφός Μακ, όπως τον φωνάζαμε χαϊδευτικά, ήταν για όλους εμάς τους νεότερους Μπεθελίτες ένα εξαίρετο παράδειγμα υπομονής στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Το 1958, προσκλήθηκα να συνεργαστώ στενά με τη Σχολή Γαλαάδ. Δουλειά μου ήταν να βοηθάω τους αποφοίτους να πάρουν βίζα και να κάνω τις ταξιδιωτικές διευθετήσεις για αυτούς τους ζηλωτές άντρες και γυναίκες. Εκείνα τα χρόνια, το κόστος των αεροπορικών ταξιδιών ήταν απαγορευτικό, γι’ αυτό ελάχιστοι απόφοιτοι ταξίδευαν με αεροπλάνο. Όσοι πήγαιναν στην Αφρική και στην Άπω Ανατολή ταξίδευαν ως επί το πλείστον με φορτηγά πλοία. Όταν άρχισαν να χρησιμοποιούνται αεριωθούμενα αεροπλάνα στις επιβατικές πτήσεις, οι τιμές έγιναν πιο προσιτές και πλέον οι περισσότεροι ιεραπόστολοι πήγαιναν στον διορισμό τους αεροπορικώς.

Το 1960, η εργασία μου διευρύνθηκε όταν μου ανατέθηκε να διευθετήσω πτήσεις τσάρτερ από τις  Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη για τις διεθνείς συνελεύσεις του 1961. Ταξίδεψα και εγώ με μια τέτοια πτήση από τη Νέα Υόρκη στο Αμβούργο της Γερμανίας για εκείνη τη συνέλευση. Όταν τελείωσε, μαζί με άλλους τρεις Μπεθελίτες νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο και πήγαμε οδικώς από τη Γερμανία στην Ιταλία, όπου επισκεφτήκαμε το γραφείο τμήματος στη Ρώμη. Από εκεί πήγαμε στη Γαλλία, περάσαμε τα Πυρηναία και μπήκαμε στην Ισπανία, όπου το έργο μας ήταν υπό απαγόρευση. Καταφέραμε να παραδώσουμε κάποια έντυπα, καμουφλαρισμένα σαν δώρα, στους αδελφούς μας στη Βαρκελώνη. Ήταν συναρπαστικό να τους συναντήσουμε! Τέλος, πήγαμε ως το Άμστερνταμ, όπου πήραμε το αεροπλάνο της επιστροφής για τη Νέα Υόρκη.

Περίπου έναν χρόνο αργότερα, ο διορισμός μου στο Μπέθελ περιλάμβανε τις ταξιδιωτικές διευθετήσεις για επιλεγμένους εκπροσώπους που θα παρακολουθούσαν μια ειδική σειρά διεθνών συνελεύσεων σε όλη τη γη. Επρόκειτο για τη Συνέλευση «Αιώνιον Ευαγγέλιον» του 1963. Έγιναν διευθετήσεις ώστε 583 εκπρόσωποι να κάνουν τον γύρο του κόσμου και να παρευρεθούν σε συνελεύσεις στην Ευρώπη, στην Ασία και στον Νότιο Ειρηνικό, ολοκληρώνοντας την περιοδεία τους στη Χονολουλού της Χαβάης και στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας. Το ταξίδι τους περιλάμβανε στάσεις στον Λίβανο και στην Ιορδανία για ειδικές εκπαιδευτικές ξεναγήσεις στους Βιβλικούς τόπους. Το τμήμα μας στο Μπέθελ έκλεισε τα αεροπορικά εισιτήρια και τα ξενοδοχεία, αλλά φρόντισε επίσης να εκδοθούν όλες οι βίζες που χρειάζονταν για τις στάσεις σε διάφορες χώρες.

Το έτος 1963 αποτέλεσε ορόσημο για εμένα και για έναν ακόμα θαυμάσιο λόγο. Στις 29 Ιουνίου, παντρεύτηκα τη Λάιλα Ρότζερς από το Μισούρι, η οποία είχε γίνει μέλος της οικογένειας Μπέθελ τρία χρόνια νωρίτερα. Μία εβδομάδα μετά τον γάμο μας, η Λάιλα και εγώ ακολουθήσαμε την παγκόσμια περιοδεία και επισκεφτήκαμε την Ελλάδα, την Αίγυπτο και τον Λίβανο. Επίσης, με μια σύντομη πτήση από τη Βηρυτό φτάσαμε σε ένα μικρό αεροδρόμιο στην Ιορδανία. Επειδή το έργο στην Ιορδανία ήταν υπό περιορισμό και είχαμε πληροφορηθεί ότι δεν δινόταν βίζα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αναρωτιόμασταν τι θα γινόταν όταν θα φτάναμε εκεί. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν είδαμε ένα πλήθος να στέκεται στην οροφή του τερματικού σταθμού κρατώντας ένα πανό που έλεγε «Καλώς ήρθατε Μάρτυρες του Ιεχωβά»! Και τι συναρπαστική εμπειρία ήταν να δούμε με τα ίδια μας τα μάτια τους Βιβλικούς τόπους! Επισκεφτήκαμε μέρη όπου έζησαν οι αρχαίοι πατριάρχες, όπου κήρυξαν ο Ιησούς και οι απόστολοί του καθώς και μέρη από τα οποία η Χριστιανοσύνη άρχισε να διαδίδεται μέχρι τα πέρατα της γης.​—Πράξ. 13:47.

Εδώ και 55 χρόνια, η Λάιλα είναι η πιστή σύντροφός μου σε όλους τους διορισμούς υπηρεσίας μας. Επισκεφτήκαμε αρκετές φορές την Ισπανία και την Πορτογαλία όταν το έργο μας ήταν υπό απαγόρευση εκεί. Είχαμε την ευκαιρία να ενθαρρύνουμε τους αδελφούς και να τους πηγαίνουμε έντυπα και άλλα πράγματα που χρειάζονταν. Επισκεφτήκαμε ακόμα και κάποιους αδελφούς μας που ήταν φυλακισμένοι σε ένα παλιό φρούριο στο Κάδιξ της Ισπανίας. Η καρδιά μου πλημμύρισε από χαρά που μπόρεσα να τους εποικοδομήσω με μια Γραφική ομιλία.

 Τα έτη μετά το 1963, είχα το προνόμιο να βοηθήσω στις ταξιδιωτικές διευθετήσεις για διεθνείς συνελεύσεις στην Κεντρική και στη Νότια Αμερική, στην Άπω Ανατολή, στην Αυστραλία, στην Αφρική, στην Ευρώπη, στη Νέα Ζηλανδία, στο Πόρτο Ρίκο και στη Χαβάη. Η Λάιλα και εγώ έχουμε απολαύσει πολλές αλησμόνητες συνελεύσεις, μεταξύ αυτών και μία στη Βαρσοβία της Πολωνίας το 1989. Πολλοί αδελφοί από τη Σοβιετική Ένωση κατάφεραν να παρακολουθήσουν αυτή την τεράστια συνέλευση​—την πρώτη της ζωής τους! Γνωρίσαμε αρκετούς αδελφούς και αδελφές που είχαν μείνει χρόνια ολόκληρα σε σοβιετικές φυλακές λόγω της πίστης τους.

Επίσης, έχω απολαύσει ιδιαίτερα το προνόμιο να επισκέπτομαι γραφεία τμήματος σε όλο τον κόσμο για να εποικοδομώ και να ενθαρρύνω τις οικογένειες Μπέθελ και τους ιεραποστόλους. Στην τελευταία τέτοια επίσκεψη πήγαμε στη Νότια Κορέα, όπου είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε 50 αδελφούς μας σε κάποια φυλακή στη Σουγουόν. Όλοι αυτοί οι αδελφοί είχαν θετική στάση και αδημονούσαν να αναλάβουν ξανά δράση στη διακονία. Ενθαρρυνθήκαμε απίστευτα που τους γνωρίσαμε!​—Ρωμ. 1:11, 12.

Έχω δει πώς έχει ευλογήσει ο Ιεχωβά τον λαό του με αύξηση όλα αυτά τα χρόνια: Όταν βαφτίστηκα το 1943 υπήρχαν περίπου 100.000 ευαγγελιζόμενοι ενώ σήμερα υπάρχουν πάνω από 8.000.000 υπηρέτες του Ιεχωβά σε 240 χώρες. Αυτό οφείλεται κατά πολύ στο έργο κηρύγματος στο οποίο πρωτοστάτησαν οι απόφοιτοι της Γαλαάδ. Τι χαρά ήταν να συνεργάζομαι στενά με πολλούς από αυτούς στο διάβα των ετών και να τους βοηθάω να πάνε στις χώρες του διορισμού τους!

Είμαι πολύ ευγνώμων που πήρα την απόφαση ως νεαρός να διευρύνω τη διακονία μου κάνοντας αίτηση για υπηρεσία Μπέθελ. Ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει πλούσια σε κάθε μου βήμα. Εκτός από τις χαρές της υπηρεσίας Μπέθελ, επί δεκαετίες η Λάιλα και εγώ απολαύσαμε το προνόμιο να συνεργαζόμαστε στη διακονία με εκκλησίες στο Μπρούκλιν, όπου κάναμε πολλούς φίλους για μια ζωή.

Με την υποστήριξη της Λάιλα, συνεχίζω την υπηρεσία Μπέθελ κάθε μέρα. Παρότι έχω περάσει τα 84, μπορώ ακόμα να απολαμβάνω ουσιαστική εργασία, βοηθώντας με την αλληλογραφία του γραφείου τμήματος.

Είναι πηγή μεγάλης χαράς να ανήκουμε στη θαυμαστή οργάνωση του Ιεχωβά και να βλέπουμε τη χαώδη διαφορά ανάμεσα σε όσους υπηρετούν τον Ιεχωβά και σε όσους δεν τον υπηρετούν. Μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τα λόγια του εδαφίου Μαλαχίας 3:18: «Θα δείτε ξανά τη διαφορά ανάμεσα στον δίκαιο και στον πονηρό, ανάμεσα σε αυτόν που υπηρετεί τον Θεό και σε αυτόν που δεν τον υπηρετεί». Μέρα με τη μέρα, βλέπουμε το σύστημα πραγμάτων του Σατανά να αποσυντίθεται, γεμάτο ανθρώπους χωρίς ελπίδα και με ελάχιστη χαρά στη ζωή. Αλλά όσοι αγαπούν και υπηρετούν τον Ιεχωβά έχουν ευτυχισμένη ζωή, ακόμα και σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, και μια βέβαιη ελπίδα για το μέλλον. Τι προνόμιο έχουμε να μεταδίδουμε τα καλά νέα της Βασιλείας! (Ματθ. 24:14) Ανυπομονούμε για τη μέρα, που θα έρθει σύντομα, κατά την οποία η Βασιλεία του Θεού θα καταστρέψει αυτόν τον παλιό κόσμο και θα φέρει τον νέο κόσμο με όλες τις υποσχεμένες ευλογίες του, όπως άριστη υγεία και ατελείωτη ζωή. Τότε, οι πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά εδώ στη γη θα απολαμβάνουν ζωή για πάντα.