ບົດຄວາມສຶກສາທີ 12
ເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ
“ທ່ານທັງປວງຈົ່ງມີ . . . ໃຈເລົ້າໂລມກັນແລະກັນ [“ເຫັນອົກເຫັນໃຈກັນ,” ລ.ມ.]”—1 ເປ. 3:8
ເພງ 90 ໃຫ້ກຳລັງໃຈກັນແລະກັນ
ໃຈຄວາມສຳຄັນ *
1. ຕາມທີ່ບອກໃນ 1 ເປໂຕ 3:8 ເປັນຫຍັງເຮົາມັກຢູ່ກັບຄົນທີ່ສົນໃຈເຮົາແລະເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາ?
ເຮົາມັກຢູ່ກັບຄົນທີ່ສົນໃຈເຮົາແລະເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຮົາ. ຄົນແບບນີ້ພະຍາຍາມທີ່ຈະເຂົ້າໃຈວ່າເຮົາຄິດແລະຮູ້ສຶກແນວໃດ. ເຂົາເຈົ້າພະຍາຍາມສັງເກດສິ່ງທີ່ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງມີແລະສະເໜີຊ່ວຍເຫຼືອເຮົາ ບາງຄັ້ງແມ່ນແຕ່ກ່ອນທີ່ເຮົາຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອດ້ວຍຊ້ຳ. ເຮົາຮູ້ຄຸນຄ່າຄົນທີ່ “ເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ລ.ມ.” * ເຮົາຫຼາຍແທ້ໆ.—ອ່ານ 1 ເປໂຕ 3:8
2. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ງ່າຍສະເໝີໄປທີ່ເຮົາຈະສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນອື່ນ?
2 ເນື່ອງຈາກເຮົາເປັນຄລິດສະຕຽນ ເຮົາຈຶ່ງຢາກສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນອື່ນ. ແຕ່ຕົວຈິງແລ້ວ ມັນບໍ່ງ່າຍສະເໝີໄປ. ຍ້ອນຫຍັງ? ເຫດຜົນໜຶ່ງຄື ເຮົາທຸກຄົນບໍ່ສົມບູນແບບ. (ໂລມ 3:23) ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງຕໍ່ສູ້ກັບແນວໂນ້ມທີ່ຈະຄິດເຖິງຕົວເອງກ່ອນ. ອີກເຫດຜົນໜຶ່ງແມ່ນຍ້ອນພູມຫຼັງຫຼືສະພາບການທີ່ເຮົາເຕີບໃຫຍ່ມາ. ເຫດຜົນສຸດທ້າຍແມ່ນເຮົາອາດໄດ້ຮັບອິດທິພົນຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ. ໃນສະໄໝສຸດທ້າຍນີ້ ຫຼາຍຄົນບໍ່ໄດ້ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ. ເຂົາເຈົ້າ “ຮັກແຕ່ຕົວເອງ.” (2 ຕີໂມ. 3:1, 2) ສິ່ງໃດຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເອົາຊະນະບັນຫາທີ່ເຮັດໃຫ້ເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະສະແດງວ່າເຮົາເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ?
3. (ກ) ເຮົາແຕ່ລະຄົນຈະສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຕໍ່ຄົນອື່ນຫຼາຍຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ? (ຂ) ເຮົາຈະພິຈາລະນາຫຍັງໃນບົດຄວາມນີ້?
3 ຖ້າເຮົາຮຽນແບບພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູຄລິດລູກຊາຍຂອງພະອົງ ເຮົາກໍຈະສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນອື່ນໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນ. ພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າແຫ່ງຄວາມຮັກແລະເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີທີ່ສຸດໃນການເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນອື່ນ. (1 ໂຢ. 4:8) ພະເຍຊູຮຽນແບບບຸກຄະລິກແລະນິດໄສຂອງພະເຢໂຫວາພໍ່ຂອງເພິ່ນໄດ້ຢ່າງສົມບູນແບບ. (ໂຢ. 14:9) ຕອນທີ່ຢູ່ເທິງໂລກ ເພິ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າມະນຸດຈະສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນອື່ນໄດ້ແນວໃດ. ໃນບົດຄວາມນີ້ ເຮົາຈະພິຈາລະນາວ່າພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນແນວໃດ ແລະເຮົາຈະຮຽນແບບຕົວຢ່າງຂອງພະອົງທັງສອງໄດ້ແນວໃດ.
ຕົວຢ່າງຂອງພະເຢໂຫວາໃນການເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ
4. ເອຊາອີ 63:7-9 ສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າພະເຢໂຫວາເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້?
4 ຄຳພີໄບເບິນສອນວ່າພະເຢໂຫວາເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງ. ຕົວຢ່າງ: ຂໍໃຫ້ຄິດເບິ່ງວ່າພະເຢໂຫວາຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອຊາວອິດສະລາແອນບູຮານປະສົບຄວາມທຸກລຳບາກ. ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ: “ໃນຄວາມຂັດສົນທັງປວງຂອງເຂົາພະອົງໄດ້ຂັດສົນ [ທຸກໃຈ].” (ອ່ານເອຊາອີ 63:7-9) ຕໍ່ມາພະອົງບອກໂດຍທາງຊາກາລີວ່າ ເມື່ອປະຊາຊົນຂອງພະອົງຖືກປະຕິບັດບໍ່ດີ ພະອົງກໍຮູ້ສຶກວ່າພະອົງຖືກປະຕິບັດບໍ່ດີຄືກັນ. ພະເຢໂຫວາບອກຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງວ່າ “ຜູ້ທີ່ຖືກພວກທ່ານກໍຖືກແກ້ວຕາຂອງພະອົງ.” (ຊກາ. 2:8) ການປຽບທຽບນີ້ເຮັດໃຫ້ເຫັນພາບແຈ້ງແທ້ໆວ່າພະເຢໂຫວາເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງປະຊາຊົນພະອົງ!
ພະເຢໂຫວາຮູ້ສຶກອີ່ຕົນຊາວອິດສະລາແອນຈຶ່ງປົດປ່ອຍເຂົາເຈົ້າຈາກການເປັນທາດຢູ່ເອຢິບ (ເບິ່ງຂໍ້ 5)
5. ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງວ່າພະເຢໂຫວາເຄີຍຊ່ວຍຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງແນວໃດຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າທຸກລຳບາກ.
5 ພະເຢໂຫວາບໍ່ພຽງແຕ່ຮູ້ສຶກອີ່ຕົນຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ປະສົບຄວາມທຸກລຳບາກ ແຕ່ພະອົງໄດ້ລົງມືເຮັດເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອເຂົາເຈົ້າ. ຕົວຢ່າງ: ຕອນທີ່ຊາວອິດສະລາແອນເປັນທາດຢູ່ເອຢິບ ພະເຢໂຫວາເຂົ້າໃຈຄວາມເຈັບປວດຂອງເຂົາເຈົ້າແລະພະອົງຮູ້ສຶກຖືກກະຕຸ້ນຢາກລົງມືຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າ. ພະເຢໂຫວາບອກໂມເຊວ່າ: “ເຮົາໄດ້ເຫັນຄວາມທຸກລຳບາກແຫ່ງພວກຂອງເຮົາ . . . ເຮົາໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງໄຫ້ຂອງເຂົາ . . . ເຫດວ່າເຮົາຮູ້ຈັກຄວາມທຸກໂສກຂອງເຂົາ. ແລະເຮົາໄດ້ສະເດັດລົງມາເພື່ອຈະໄດ້ຊ່ອຍເຂົາໃຫ້ພົ້ນຈາກເງື້ອມມືພວກເອຄີບໂຕ.” (ອົບ. 3:7, 8) ຍ້ອນພະເຢໂຫວາຮູ້ສຶກອີ່ຕົນປະຊາຊົນຂອງພະອົງ ພະອົງຈຶ່ງປົດປ່ອຍເຂົາເຈົ້າຈາກການເປັນທາດ. ຫຼາຍຮ້ອຍປີຕໍ່ມາ ຕອນທີ່ຢູ່ໃນແຜ່ນດິນແຫ່ງຄຳສັນຍາ ຊາວອິດສະລາແອນໄດ້ຖືກພວກສັດຕູໂຈມຕີ. ພະເຢໂຫວາຮູ້ສຶກແນວໃດ? “ພະເຢໂຫວາມີຄວາມອີ່ດູຍ້ອນຄຳອືດຄຳຄາງເພາະເຫດຄົນທັງຫຼາຍທີ່ໄດ້ບຽດບຽນແລະໄດ້ຢຽບຍ່ຳເຂົາ.” ອີກເທື່ອໜຶ່ງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈນີ້ກະຕຸ້ນພະອົງໃຫ້ລົງມືຊ່ວຍປະຊາຊົນຂອງພະອົງ ໂດຍສົ່ງພວກຜູ້ຕັດສິນໄປຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ພົ້ນຈາກສັດຕູ.—ຕັດສິນ. 2:16, 18
6. ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງວ່າພະເຢໂຫວາເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງບາງຄົນທີ່ມີຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງແນວໃດ.
6 ພະເຢໂຫວາເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກປະຊາຊົນຂອງພະອົງ ເຖິງວ່າບາງເທື່ອເຂົາເຈົ້າຈະມີຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງຕົວຢ່າງຂອງຜູ້ພະຍາກອນໂຢນາ. ພະເຢໂຫວາສົ່ງລາວໄປປະກາດຄຳພິພາກສາຢູ່ເມືອງນີນີເວ. ເມື່ອຊາວນີນີເວກັບໃຈ ພະເຈົ້າເລືອກທີ່ຈະບໍ່ທຳລາຍເຂົາເຈົ້າ. ແຕ່ໂຢນາບໍ່ພໍໃຈກັບການຕັດສິນໃຈຂອງພະເຢໂຫວາ. ລາວ “ໄດ້ເຄືອງໃຈ” ຍ້ອນຄຳພະຍາກອນຂອງລາວເລື່ອງການທຳລາຍບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນແທ້. ແຕ່ພະເຢໂຫວາອົດທົນກັບໂຢນາແລະຊ່ວຍລາວໃຫ້ປັບປ່ຽນຄວາມຄິດ. (ໂຢນາ 3:10–4:11) ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປໂຢນາໄດ້ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ພະເຢໂຫວາສອນລາວ ແລະພະອົງຍັງໃຫ້ລາວບັນທຶກເລື່ອງນີ້ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮົາ.—ໂລມ 15:4 *
7. ວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາປະຕິບັດກັບປະຊາຊົນຂອງພະອົງເຮັດໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈໃນເລື່ອງຫຍັງ?
7 ວິທີທີ່ພະເຢໂຫວາປະຕິບັດກັບປະຊາຊົນຂອງພະອົງເຮັດໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າພະອົງເຫັນອົກເຫັນໃຈຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະອົງ. ພະອົງຮູ້ເຖິງຄວາມເຈັບປວດແລະທຸກໃຈຂອງເຮົາແຕ່ລະຄົນ. ພະເຢໂຫວາ “ອ່ານຫົວໃຈມະນຸດໄດ້.” (2 ຂ່າວ. 6:30, ລ.ມ.) ພະອົງເຂົ້າໃຈຄວາມຄິດທັງໝົດຂອງເຮົາແລະຂີດຈຳກັດຂອງເຮົາ ແລະພະອົງ “ຈະບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ [ເຮົາ] ມີທົດລອງເກີນຈະທົນໄດ້.” (1 ໂກ. 10:13) ຄຳຮັບຮອງນີ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈເຮົາຫຼາຍແທ້ໆ!
ຕົວຢ່າງຂອງພະເຍຊູໃນການເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ
8-10. ມີເຫດຜົນໃດແດ່ທີ່ຊ່ວຍພະເຍຊູໃຫ້ເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ?
8 ຕອນທີ່ເປັນມະນຸດ ພະເຍຊູເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນຫຼາຍ. ຢ່າງໜ້ອຍມີ 3 ເຫດຜົນທີ່ເຮັດໃຫ້ພະເຍຊູເປັນຫ່ວງຄົນອື່ນ. ທຳອິດ ດັ່ງທີ່ເວົ້າມາແລ້ວ ພະເຍຊູສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງບຸກຄະລິກແລະນິດໄສໃຈຄໍຂອງພະເຢໂຫວາພໍ່ຂອງເພິ່ນໄດ້ຢ່າງສົມບູນແບບ. ຄືກັນກັບພໍ່ ພະເຍຊູຮັກຜູ້ຄົນ. ເຖິງວ່າພະເຍຊູມີຄວາມສຸກກັບທຸກສິ່ງທີ່ໄດ້ຊ່ວຍພະເຢໂຫວາສ້າງຂຶ້ນ ແຕ່ເພິ່ນກໍ “ຮັກມະນຸດຫຼາຍ.” (ສຸພາ. 8:31, ລ.ມ.) ຄວາມຮັກໄດ້ກະຕຸ້ນພະເຍຊູໃຫ້ເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ.
9 ທີສອງ ພະເຍຊູອ່ານຫົວໃຈມະນຸດໄດ້ ຄືກັບພະເຢໂຫວາ. ເພິ່ນຮູ້ຈັກແຮງຈູງໃຈແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ. (ມັດ. 9:4; ໂຢ. 13:10, 11) ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອພະເຍຊູເຫັນຄົນໜຶ່ງໂສກເສົ້າຫຼາຍ ເພິ່ນຈຶ່ງເຫັນອົກເຫັນໃຈແລະນີ້ໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ເພິ່ນປອບໃຈລາວ.—ເອຊາ. 61:1, 2; ລືກາ 4:17-21
10 ທີສາມ ພະເຍຊູເອງກໍເຄີຍປະສົບບາງບັນຫາທີ່ຜູ້ຄົນປະສົບ. ເພິ່ນເຕີບໃຫຍ່ໃນຄອບຄົວທີ່ທຸກຍາກ. ເພິ່ນຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເຮັດວຽກໜັກຍ້ອນໄດ້ເຮັດວຽກກັບໂຢເຊບພໍ່ລ້ຽງຂອງເພິ່ນ. (ມັດ. 13:55; ມໂກ. 6:3) ເບິ່ງຄືວ່າໂຢເຊບຕາຍກ່ອນທີ່ພະເຍຊູສິ້ນສຸດວຽກຮັບໃຊ້. ດັ່ງນັ້ນ ເພິ່ນຄົງຮູ້ວ່າມັນເຈັບປວດໃຈສ່ຳໃດເມື່ອຄົນທີ່ຮັກຕາຍໄປ ແລະເພິ່ນຍັງຮູ້ວ່າການຢູ່ກັບຄອບຄົວຕ່າງຄວາມເຊື່ອນັ້ນເປັນແນວໃດ. (ໂຢ. 7:5) ສະພາບການເຫຼົ່ານີ້ແລະສິ່ງອື່ນໆທີ່ພະເຍຊູປະສົບຊ່ວຍໃຫ້ເພິ່ນເຂົ້າໃຈບັນຫາແລະຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຜູ້ຄົນ.
ພະເຍຊູພາຊາຍຫູໜວກອອກໄປຈາກຝູງຄົນກ່ອນທີ່ຈະປິ່ນປົວລາວ (ເບິ່ງຂໍ້ 11)
11. ເຮົາເຫັນຄວາມເປັນຫ່ວງຂອງພະເຍຊູຢ່າງຈະແຈ້ງໃນຕອນໃດ? ຂໍໃຫ້ອະທິບາຍ. (ເບິ່ງຮູບໜ້າປົກ)
11 ຄວາມເປັນຫ່ວງຂອງພະເຍຊູເຫັນໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງໃນຕອນທີ່ເພິ່ນເຮັດການອັດສະຈັນ. ເພິ່ນເຮັດການອັດສະຈັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າໜ້າທີ່ ແຕ່ແມ່ນຍ້ອນເພິ່ນ “ມີໃຈຄິດສັງເວດ” ຄົນທີ່ຕ້ອງທົນທຸກ. (ມັດ. 20:29-34; ມໂກ. 1:40-42) ຕົວຢ່າງ: ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພະເຍຊູຕອນທີ່ພາຊາຍຫູໜວກອອກໄປຈາກຝູງຄົນແລ້ວປິ່ນປົວລາວ ຫຼືຕອນທີ່ເພິ່ນປຸກລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງແມ່ໝ້າຍ. (ມໂກ. 7:32-35; ລືກາ 7:12-15) ພະເຍຊູເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນເຫຼົ່ານັ້ນແລະຢາກຊ່ວຍເຫຼືອເຂົາເຈົ້າແທ້ໆ.
12. ໃນໂຢຮັນ 11:32-35 ສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າພະເຍຊູເຫັນອົກເຫັນໃຈມາທາແລະມາລີ?
12 ພະເຍຊູສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຕໍ່ມາທາແລະມາລີ. ເມື່ອເພິ່ນເຫັນເຂົາເຈົ້າໂສກເສົ້າເສຍໃຈຍ້ອນລາຊະໂລນ້ອງຊາຍຕາຍ “ພະເຍຊູໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ນ້ຳຕາໄຫຼ.” (ອ່ານໂຢຮັນ 11:32-35) ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ໄຫ້ຍ້ອນໝູ່ສະໜິດຕາຍ ເພາະເພິ່ນຮູ້ຢູ່ແລ້ວວ່າອີກຈັກໜ້ອຍກໍຈະປຸກລາຊະໂລໃຫ້ຟື້ນຄືນຈາກຕາຍ. ແຕ່ທີ່ເພິ່ນໄຫ້ກໍຍ້ອນວ່າເພິ່ນເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກເຈັບປວດຂອງມາທາແລະມາລີທີ່ສູນເສຍລາຊະໂລໄປ.
13. ການຮູ້ວ່າພະເຍຊູເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນອື່ນໃຫ້ກຳລັງໃຈເຮົາແນວໃດ?
13 ການຮູ້ວ່າພະເຍຊູເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນອື່ນໃຫ້ກຳລັງໃຈເຮົາຫຼາຍແທ້ໆ. ເຮົາຮັກເພິ່ນຍ້ອນວິທີທີ່ເພິ່ນປະຕິບັດກັບຄົນອື່ນ. (1 ເປ. 1:8) ເຮົາໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຫຼາຍທີ່ຮູ້ວ່າຕອນນີ້ເພິ່ນກຳລັງປົກຄອງເປັນກະສັດໃນລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າ ເຊິ່ງອີກບໍ່ດົນເພິ່ນຈະກຳຈັດຄວາມທຸກລຳບາກທັງໝົດ. ເນື່ອງຈາກພະເຍຊູເຄີຍເປັນມະນຸດມາກ່ອນ ເພິ່ນຈຶ່ງເໝາະສົມທີ່ສຸດທີ່ຈະເປັນຜູ້ຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ຟື້ນຕົວຈາກຄວາມເສຍຫາຍທີ່ເກີດຈາກການປົກຄອງຂອງຊາຕານ. ເຮົາໄດ້ຮັບພອນຫຼາຍແທ້ໆທີ່ມີຜູ້ປົກຄອງເຊິ່ງ “ສາມາດເຫັນອົກເຫັນໃຈ . . . ຄວາມອ່ອນແອຂອງພວກເຮົາໄດ້.”—ເຫບ. 2:17, 18; 4:15, 16, ທ.ປ.
ຮຽນແບບຕົວຢ່າງຂອງພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູ
14. ເມື່ອຄິດເຖິງເອເຟດ 5:1, 2 ເຮົາຖືກກະຕຸ້ນໃຫ້ເຮັດຫຍັງ?
14 ເມື່ອເຮົາຄິດເຖິງຕົວຢ່າງຂອງພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູ ເຮົາກໍຮູ້ສຶກຖືກກະຕຸ້ນໃຫ້ເຫັນອົກເຫັນໃຈຄົນອື່ນຫຼາຍຂຶ້ນ. (ອ່ານເອເຟດ 5:1, 2) ເຖິງວ່າເຮົາອ່ານຫົວໃຈຄົນອື່ນບໍ່ໄດ້ຄືກັບພະອົງທັງສອງ ແຕ່ເຮົາກໍຄວນພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈວ່າເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດແລະຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບຫຍັງ. (2 ໂກ. 11:29) ບໍ່ຄືກັບຜູ້ຄົນໃນໂລກທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ ເຮົາພະຍາຍາມທີ່ຈະ ‘ບໍ່ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົນຝ່າຍດຽວ ແຕ່ຄິດເຖິງຜົນປະໂຫຍດຂອງຄົນອື່ນດ້ວຍ.’—ຟີລິບ 2:4, ທ.ປ.
(ເບິ່ງຂໍ້ 15-19) *
15. ໃຜທີ່ຕ້ອງສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈເປັນພິເສດ?
15 ຜູ້ເຖົ້າແກ່ໃນປະຊາຄົມຈຳເປັນຕ້ອງສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈເປັນພິເສດ. ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພະເຢໂຫວາກ່ຽວກັບວິທີເບິ່ງແຍງແກະຂອງພະອົງ. (ເຫບ. 13:17) ເພື່ອຈະຊ່ວຍພີ່ນ້ອງຮ່ວມຄວາມເຊື່ອໄດ້ ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕ້ອງເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ. ແຕ່ຜູ້ເຖົ້າແກ່ຈະເຮັດແບບນັ້ນໄດ້ແນວໃດ?
16. ຜູ້ເຖົ້າແກ່ທີ່ມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຈະເຮັດຫຍັງ ແລະເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນເລື່ອງສຳຄັນ?
16 ຜູ້ເຖົ້າແກ່ທີ່ເຫັນອົກເຫັນໃຈຈະໃຊ້ເວລາກັບພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງຄລິດສະຕຽນ. ລາວຈະຖາມພີ່ນ້ອງແລ້ວກໍຕັ້ງໃຈຟັງດ້ວຍຄວາມອົດທົນ. ນີ້ເປັນເລື່ອງສຳຄັນແທ້ໆເມື່ອພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງຢາກລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາ ແຕ່ລາວບໍ່ຮູ້ວ່າຈະອະທິບາຍແນວໃດ. (ສຸພາ. 20:5) ເມື່ອຜູ້ເຖົ້າແກ່ເຕັມໃຈໃຫ້ເວລາກັບພີ່ນ້ອງ ທັງຜູ້ເຖົ້າແກ່ແລະພີ່ນ້ອງກໍຈະໄວ້ໃຈກັນ ສະໜິດກັນ ແລະຮັກກັນຫຼາຍຂຶ້ນ.—ກິດ. 20:37
17. ພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງຫຼາຍຄົນມັກຫຍັງໃນຕົວຜູ້ເຖົ້າແກ່? ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ.
17 ພີ່ນ້ອງຊາຍຍິງຫຼາຍຄົນບອກວ່າສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າມັກຫຼາຍທີ່ສຸດໃນຕົວຜູ້ເຖົ້າແກ່ຄື ການເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ. ເປັນຫຍັງ? ແອດີເລດບອກວ່າ: “ເວົ້ານຳເຂົາເຈົ້າໄດ້ງ່າຍ ເພາະຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເຂົ້າໃຈເຈົ້າ.” ລາວເວົ້າຕື່ມວ່າ: “ເຮົາຮູ້ວ່າເຂົາເຈົ້າເຫັນອົກເຫັນໃຈເຮົາໂດຍສັງເກດຈາກວິທີທີ່ເຂົາເຈົ້າເວົ້ານຳເຮົາ.” ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງຮູ້ສຶກຂອບໃຈຕໍ່ວິທີທີ່ຜູ້ເຖົ້າແກ່ປະຕິບັດກັບລາວ. ລາວບອກວ່າ: “ຂ້ອຍເຫັນຜູ້ເຖົ້າແກ່ກຳລັງນ້ຳຕາຊຶມອອກມາຕອນທີ່ລາວຟັງບັນຫາຂອງຂ້ອຍ ພາບນັ້ນຍັງຕິດຕາຝັງໃຈຂ້ອຍຕະຫຼອດມາ.”—ໂລມ 12:15
18. ເຮົາຈະພັດທະນາຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຕໍ່ຄົນອື່ນແນວໃດ?
18 ແນ່ນອນ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ຜູ້ເຖົ້າແກ່ເທົ່ານັ້ນທີ່ຄວນສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ. ເຮົາທຸກຄົນສາມາດພັດທະນາຄຸນລັກສະນະນີ້ໄດ້. ໂດຍວິທີໃດ? ໃຫ້ພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈວ່າຄົນໃນຄອບຄອບແລະພີ່ນ້ອງຮ່ວມຄວາມເຊື່ອກຳລັງປະສົບກັບບັນຫາຫຍັງ. ໃຫ້ສົນໃຈໄວລຸ້ນໃນປະຊາຄົມລວມທັງຜູ້ທີ່ເຈັບປ່ວຍ ຜູ້ສູງອາຍຸ ແລະຜູ້ທີ່ສູນເສຍຄົນທີ່ຮັກ. ໃຫ້ຖາມວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນແນວໃດແລະຕັ້ງໃຈຟັງແທ້ໆເມື່ອເຂົາເຈົ້າລະບາຍຄວາມຮູ້ສຶກອອກມາ. ນອກຈາກນັ້ນເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກໄດ້ວ່າ ເຈົ້າເຂົ້າໃຈບັນຫາຂອງເຂົາເຈົ້າແທ້ໆ ແລະສະເໜີທີ່ຈະຊ່ວຍເຫຼືອເທົ່າທີ່ເຮັດໄດ້. ເມື່ອເຮົາເຮັດແບບນັ້ນ ເຮົາກໍສະແດງຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງ.—1 ໂຢ. 3:18
19. ເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງຜ່ອນສັ້ນຜ່ອນຍາວເມື່ອພະຍາຍາມຊ່ວຍຄົນອື່ນ?
19 ເຮົາຕ້ອງຜ່ອນສັ້ນຜ່ອນຍາວເມື່ອພະຍາຍາມຊ່ວຍຄົນອື່ນ. ຍ້ອນຫຍັງ? ເພາະແຕ່ລະຄົນກໍມີວິທີຮັບມືກັບບັນຫາໃນຊີວິດບໍ່ຄືກັນ. ບາງຄົນມັກເວົ້າລະບາຍສູ່ຟັງ ແຕ່ບາງຄົນກໍບໍ່ເວົ້າເລີຍ. ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອເຮົາສະເໜີຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ ເຮົາບໍ່ຄວນຖາມກ່ຽວກັບເລື່ອງສ່ວນຕົວຫຼາຍເກີນໄປ. (1 ເທ. 4:11) ແມ່ນແຕ່ເມື່ອບາງຄົນໄດ້ເວົ້າລະບາຍອອກມາ ເຮົາອາດບໍ່ເຫັນດີກັບສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເວົ້າ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງຍອມຮັບວ່ານີ້ເປັນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເຮົາຕ້ອງໄວໃນການຟັງແລະຊ້າໃນການເວົ້າ.—ມັດ. 7:1; ຢໂກ. 1:19
20. ເຮົາຈະພິຈາລະນາຫຍັງໃນບົດຄວາມຕໍ່ໄປ?
20 ນອກຈາກການສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈໃນປະຊາຄົມແລ້ວ ເຮົາຢາກສະແດງຄຸນລັກສະນະທີ່ດີນີ້ໃນວຽກຮັບໃຊ້ຂອງເຮົານຳ. ເຮົາຈະສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈເມື່ອຊ່ວຍຄົນໃຫ້ເປັນລູກສິດແນວໃດ? ເຮົາຈະພິຈາລະນາເລື່ອງນີ້ໃນບົດຄວາມຕໍ່ໄປ.
ເພງ 130 ເຮົາຕ້ອງໃຫ້ອະໄພກັນ
^ ຂໍ້ 5 ພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ. ບົດຄວາມນີ້ ເຮົາຈະພິຈາລະນາວ່າເຮົາສາມາດຮຽນຫຍັງໄດ້ແດ່ຈາກພະອົງທັງສອງ ແລະຍັງຈະພິຈາລະນາວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຕ້ອງສະແດງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະເຮົາຈະເຮັດແບບນັ້ນໄດ້ແນວໃດ.
^ ຂໍ້ 1 ການອະທິບາຍສຳນວນ: ການສະແດງຄວາມ “ເຫັນອົກເຫັນໃຈ” ໝາຍຄວາມວ່າເຮົາພະຍາຍາມເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນຮູ້ສຶກແລະພະຍາຍາມຮູ້ສຶກແບບເຂົາເຈົ້າ. (ໂລມ 12:15) ໃນບົດຄວາມນີ້ ຄຳວ່າ “ເຫັນອົກເຫັນໃຈ” ແລະ “ເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນອື່ນ” ມີຄວາມໝາຍດຽວກັນ.
^ ຂໍ້ 6 ພະເຢໂຫວາຍັງເປັນຫ່ວງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄົນທີ່ສັດຊື່ຄົນອື່ນໆແລະຢາກຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າທໍ້ໃຈຫຼືຢ້ານ. ຂໍໃຫ້ຄິດເຖິງເລື່ອງຂອງອານາ (1 ຊາມ. 1:10-20) ເອລີຢາ (1 ກະ. 19:1-18) ແລະເອເບດເມເລກ (ຢເຣ. 38:7-13; 39:15-18).
^ ຂໍ້ 65 ຄຳອະທິບາຍຮູບພາບ: ການປະຊຸມເຮັດໃຫ້ເຮົາມີໂອກາດຄົບຫາກັນຢ່າງອົບອຸ່ນ. ເຮົາເຫັນ (1) ຜູ້ເຖົ້າແກ່ກຳລັງເວົ້າກັບຜູ້ປະກາດທີ່ອາຍຸຍັງນ້ອຍແລະແມ່ຂອງລາວ (2) ພໍ່ກັບລູກຊ່ວຍພາພີ່ນ້ອງຍິງສູງອາຍຸຂຶ້ນລົດ ແລະ (3) ຜູ້ເຖົ້າແກ່ສອງຄົນຕັ້ງໃຈຟັງພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ມາຂໍຄຳແນະນຳ.
