کلمهٔ «آمین» به معنی «چنین باشد» یا «آری» است.‏ ریشهٔ عبری این کلمه به معنی «امین بودن» یا «قابل اعتماد بودن» است.‏ در گذشته،‏ گاه این کلمه در امور قضایی به کار گرفته می‌شد.‏ پس از این که شخصی سوگند می‌خورد،‏ برای تصدیق سخنانش و پذیرفتن پیامدهای آن،‏ «آمین» می‌گفت.‏ (‏اعد ۵:‏۲۲‏)‏ بر زبان آوردن این کلمه در برابر عموم،‏ او را بیشتر متعهد می‌ساخت که به قول یا سوگند خود وفا کند.‏—‏نح ۵:‏۱۳‏.‏

نمونهٔ بارزی از کاربرد کلمهٔ «آمین» در تَثنیه ۲۷ آمده است.‏ اسرائیلیان پس از ورود به سرزمین موعود باید بین کوه عیبال و کوه جِرِزیم جمع می‌شدند و به شریعت خداوند گوش می‌دادند.‏ به‌علاوه،‏ باید اعلام می‌کردند که قوانین شریعت را پذیرفته‌اند.‏ آنان پس از شنیدن عواقب سرپیچی از شریعت،‏ با گفتن «آمین» موافقت خود را نشان دادند.‏ (‏تث ۲۷:‏۱۵-‏۲۶‏)‏ صدای هزاران زن و مرد و کودک را تصوّر کنید که با صدای بلند کلمهٔ «آمین» را بر زبان آوردند!‏ (‏یوش ۸:‏۳۰-‏۳۵‏)‏ به حتم آنان آنچه را که آن روز بر زبان آوردند همواره به یاد داشتند و به قولشان وفا کردند.‏ کتاب مقدّس در این باره می‌گوید:‏ ‹اسرائیلیان در همهٔ روزهای زندگی یوشَع خداوند را عبادت کردند،‏ و نیز در همهٔ روزهای مشایخی که پس از یوشَع زنده ماندند و از همهٔ کارهایی که خداوند برای اسرائیل کرده بود،‏ آگاه بودند.‏›—‏یوش ۲۴:‏۳۱‏.‏

عیسی نیز برای تأکید بر درستی سخنانش از کلمهٔ «آمین» استفاده می‌کرد.‏ اما به جای این که این کلمه را در آخر سخنانش بر زبان آورد،‏ آن را در آغاز سخنانش بکار می‌برد.‏ (‏مت ۵:‏۱۸‏،‏ پاورقی)‏ گاه حتی این کلمه را تکرار می‌کرد و می‌گفت:‏ «آمین،‏ آمین.‏» (‏یو ۱:‏۵۱‏،‏ پاورقی)‏ او بدین  شکل به شنوندگانش اطمینان می‌بخشید که سخنانش کاملاً معتبر است.‏ دلیل این که عیسی با چنین قاطعیتی صحبت می‌کرد این بود که اختیار داشت تمام وعده‌های خدا را به تحقق برساند.‏—‏۲قر ۱:‏۲۰؛‏ مکا ۳:‏۱۴‏.‏

اسرائیلیان برای حمد و ستایش خدا و همچنین پس از دعا «آمین» می‌گفتند.‏ (‏نح ۸:‏۶؛‏ مز ۴۱:‏۱۳‏)‏ آنان با بر زبان آوردن این کلمه در پایان دعا،‏ موافقت خود را با آن دعا اعلام می‌کردند.‏ بدین شکل همه در پرستش یَهُوَه شرکت می‌کردند و شادی زیادی نصیبشان می‌شد.‏ برای مثال،‏ زمانی که داوود پادشاه صندوق عهد را به اورشلیم آورد،‏ جشنی در آنجا برپا شد و داوود ترتیبی داد تا دعایی به شکل سرود از صمیم دل خوانده شود.‏ این دعا در اول تواریخ ۱۶:‏۸-‏۳۶ آمده است.‏ این دعا چنان همه را تحت تأثیر قرار داد که «تمامی قوم گفتند:‏ ‹آمین!‏› و خداوند را ستایش کردند.‏» بلی،‏ پرستش گروهی یَهُوَه برای همه شادی‌آور بود.‏

مسیحیان قرن اول نیز وقتی یَهُوَه را تمجید می‌کردند،‏ کلمهٔ «آمین» را بر زبان می‌آورند.‏ نگارندگان کتاب مقدّس در نامه‌های خود این کلمه را به دفعات به کار برده‌اند.‏ (‏روم ۱:‏۲۵؛‏ ۱۶:‏۲۷؛‏ ۱پطر ۴:‏۱۱‏)‏ در کتاب مکاشفه آمده است که مخلوقات روحی برای ستایش یَهُوَه چنین می‌گفتند:‏ «آمین!‏ یاه را حمد گویید.‏» (‏مکا ۱۹:‏۱،‏ ۴‏)‏ در قرن اول نیز معمول بود که مسیحیان بعد از پایان دعا در جلساتشان،‏ «آمین» می‌گفتند.‏ (‏۱قر ۱۴:‏۱۶‏)‏ البته آنان این کلمه را طوطی‌وار تکرار نمی‌کردند.‏

حال که معنی و موارد استفادهٔ کلمهٔ «آمین» را بررسی کردیم،‏ می‌توان دید که چرا استفاده از آن مهم است.‏ ما نیز وقتی در آخر دعایمان «آمین» می‌گوییم،‏ نشان می‌دهیم که آنچه گفته‌ایم برایمان اهمیت دارد.‏ به‌علاوه،‏ با گفتن «آمین» پس از دعایی که در جمع گفته می‌شود،‏ نشان می‌دهیم که با آن دعا موافقیم؛‏ حتی اگر «آمین» را فقط در دلمان بگوییم.‏  در ادامه به چند دلیل دیگر در رابطه با اهمیت کلمهٔ «آمین» اشاره می‌کنیم.‏

توجه به دعای دیگران.‏ هنگام دعا ما باید با سخنان و رفتارمان نشان دهیم که دعا کردن بخشی از پرستش ماست.‏ در پایان دعای دیگران می‌خواهیم از صمیم دل کلمهٔ «آمین» را بر زبان آوریم.‏ از این رو،‏ باید با دقت به دعای آنان گوش دهیم.‏

اتحاد در پرستش یَهُوَه.‏ ما هنگام دعای عمومی،‏ سخنانی را می‌شنویم که اعضای دیگر جماعت نیز می‌شنوند.‏ (‏اعما ۱:‏۱۴؛‏ ۱۲:‏۵‏)‏ وقتی با دیگر هم‌ایمانانمان یکصدا کلمهٔ «آمین» را بر زبان می‌آوریم،‏ اتحادمان بیشتر می‌شود.‏ به‌علاوه،‏ چه این کلمه را در دل بگوییم چه با صدای بلند،‏ یَهُوَه بیشتر بر آن می‌شود که به دعایی که در اتحاد گفته می‌شود پاسخ دهد.‏

حمد و ستایش یَهُوَه.‏ یَهُوَه به تمام اعمال کوچکی که ما در راه پرستش او انجام می‌دهیم اهمیت می‌دهد.‏ (‏لو ۲۱:‏۲،‏ ۳‏)‏ او از نیات و انگیزه‌های قلبی ما آگاه است.‏ حتی زمانی که از طریق تلفن به جلسه گوش می‌دهیم می‌توانیم مطمئن باشیم که او برای «آمین» گفتن ما ارزش قائل است.‏ وقتی ما در چنین شرایطی «آمین» می‌گوییم،‏ همراه دیگر هم‌ایمانانمان یَهُوَه را می‌ستاییم.‏

‏«آمین» گفتن ما شاید ظاهراً کم‌اهمیت باشد،‏ اما به هیچ وجه چنین نیست!‏ یک دایرة‌المعارف کتاب مقدّس در این باره می‌گوید که خادمان خدا «با بر زبان آوردن این کلمه،‏ اعتماد،‏ موافقت و امیدی را که در دل دارند،‏» ابراز می‌کنند.‏ باشد که «آمین» گفتن ما همواره مورد پسند یَهُوَه واقع شود.‏—‏مز ۱۹:‏۱۴‏.‏