Daut Wuat “Amen” meent “soo saul daut sennen” ooda “secha”. Daut kjemt von een hebräischet Wuat, waut “tru sennen” ooda “opp to veloten sennen” bediet. Daut wort eenjemol fa Jerechtssachen jebrukt. Wan een Mensch eenen Eit muak, dan säd dee “Amen” toom daut dietlich moaken, daut daut, waut dee säd, uk soo wia, ooda daut dee met daut vesproakne envestonen wia (4. Mo. 5:22). Wan doa wäa ver aundre “Amen” säd, dan haud hee noch mea Uasoak, sien Wuat to hoolen (Neh. 5:13).

Een besondret Biespel, woo daut Wuat “Amen” jebrukt wort, es en 5. Mose, Kapitel 27 oppjeschräwen. Nodäm aus de Israeliten en daut vesproakne Launt nenkjeemen, sullen dee sikj tweschen dän Ebal-Boajch un dän Garizim-Boajch vesaumlen, om daut Jesaz to hieren. Dee sullen doa nich bloos horchen, oba uk bestädjen, daut see sikj aun daut Jesaz hoolen wullen. Daut deeden see doaderch, daut see “Amen” säden, aus de schlajchte Foljen fa ojjehuarsom sennen väajeläst worden (5. Mo. 27:15-26). Stal die mol väa, woo sikj daut hieed, aus doa dusende Mana, Frues un Kjinja lud auntwuaten deeden! (Jos. 8:30-35). Secha vegauten see daut kjeenmol, waut see doa säden. Un dise Israeliten hilden äa Wuat, wäajen daut sajcht: “Soo lang aus Josua läwd deenden de Israeliten däm HARN, un uk no sienen Doot, soo lang aus de Leida läwden waut aules meterläft hauden, waut de HAR fa Israel jedonen haud” (Jos. 24:31).

Uk Jesus brukt daut Wuat “Amen” toom wiesen, daut daut soo wia, waut jesajcht wort, oba hee deed daut opp eene besondre Wajch. Hee säd daut nich, nodäm daut doa wäa waut jesajcht haud. Hee säd “Amen” (opp Plautdietsch: “velot  junt doaropp” ooda “ekj saj junt de Woarheit”), ea hee waut säd, om dietlich to moaken, daut hee de Woarheit sajen wudd. Eenjemol wadahold hee daut Wuat uk un säd: “Amen, Amen” (Mat. 5:18; Joh. 1:51). Soo muak hee siene Toohiera daut dietlich, daut et de reine Woarheit wia, waut hee säd. Jesus kunn daut sajen, wiels hee deejanja wia, waut aunjestalt wia, aule Vespräakjungen to erfellen, waut Gott jejäft haud (2. Kor. 1:20; Opb. 3:14).

De Israeliten brukten daut Wuat “Amen” uk, wan see Jehova lowden un to am bäden (Neh. 8:6; Psa. 41:14). Wan see daut no een Jebäd säden, dan meend daut, daut see met daut envestonen wieren, waut doa jesajcht wort. Soo kunnen see doa aula bie metmoaken un Jehova toop aunbäden. Krakjt soo deeden see daut, aus de Kjennich David de Bundeskjist no Jerusalem brocht. Bie daut Fast, waut see doa hauden, sungen see een scheenet Jebäd von David, waut en 1. Chronik 16:8-36 steit. Daut jinkj an soo to Hoaten, daut “aul daut Volkj säd: Amen! Un: Loft dän HARN!” Dee wieren werkjlich schaftich, daut see doa aulatoop kunnen Jehova aunbäden.

De ieeschte Christen säden uk “Amen”, wan dee Jehova lowden. Un de Bibelschriewa brukten daut foaken en äare Breew (Reem. 1:25; 16:27; 1. Pet. 4:11). Daut Buak Openboarunk sajcht mau rajcht, daut Enjel un aundre em Himmel Jehova preisen un sajen: “Amen, Haleluja!” (Opb. 19:1, 4). De ieeschte Christen säden jeweenlich “Amen”, nodäm daut bie äare Toopkomes jebät wort (1. Kor. 14:16). Oba dee sullen daut nich bloos ut Jewanheit sajen.

Nu daut wie weeten, waut daut Wuat “Amen” bediet un woo Jehova siene Deena daut ieeschtemma brukten, kjenn wie vestonen, wuarom wie daut opp Enj von een Jebäd sajen sellen. Wan wie fa ons auleen bäden un dan “Amen” sajen, wies wie, daut wie daut iernst meenen. Un wan wie  met aundre toop bäden un dan opp stelles ooda opp ludes “Amen” sajen, wies wie, daut wie met daut Jebäd envestonen sent. See wie mol, wuarom wie sest noch “Amen” sajen sellen.

Daut wiest, daut ons daut wichtich es Jehova to deenen. Wie wellen nich bloos ut Jewanheit “Amen” sajen. Doawäajen bemieej wie ons de rajchte Enstalunk to haben un dänjanjen fein tootohorchen, waut doa bät, wiels bäden es een Poat von onse Aunbädunk.

Daut halpt ons Jehova en Eenichkjeit to deenen. Wan doa en de Vesaumlunk opp ludes jebät woat, dan hieren aule dautselwje Jebäd (Apj. 1:14; 12:5). Wan wie met onse Breeda un Sestren toop opp Enj “Amen” sajen, endoont aus opp ludes ooda opp stelles, dan veeent ons daut noch dolla un jeft Jehova noch mea Uasoak, daut to doonen, no waut wie am froagen.

Wie lowen Jehova. Jehova woat aules en, waut wie doonen toom am deenen (Luk. 21:2-3). Hee sitt, wuarom wie daut doonen un waut en ons Hoat es. Mau rajcht wan wie äwa Fon een Toopkomen horchen, kjenn wie ons secha sennen, daut Jehova daut enwoat, wan wie deemootich “Amen” sajen. Doaderch low wie am met aul de aundre toop.

Wie denkjen veleicht, daut moakt nich eenen grooten Unjascheet, aus wie “Amen” sajen ooda nich, oba daut deit. En een Buak, waut de Wieed ut de Schreft utlajcht, sajcht daut, daut Gott siene Deena “derch dit eene Wuat äa Vetruen un äare Hopninj wiesen [kjennen], waut see em Hoat haben, un uk daut see gaunz envestonen sent met daut, waut doa jesajcht woat”. Mucht Jehova doa emma eenen Jefaulen aun haben, wan wie “Amen” sajen (Psa. 19:15).