Тангри Яҳова учун «омин» деб айтганимиз аҳамиятли
ТАНГРИ ЯҲОВА топинишимизни жуда қадрлайди. Ўз хизматчиларини диққат билан тинглайди ва Уни шарафлаш учун қилаётган ҳар бир ҳаракат назаридан четда қолиб кетмайди. (Мал. 3:16) Масалан, жуда кўп марта айтиладиган сўзга эътибор қаратайлик. Бу сўз «омин». Қизиқ, Яҳова бу сўзни муҳим деб биладими? Ҳа, албатта. Бунинг сабабини билиш учун, келинг, унинг маъносини ва Муқаддас Китобда у қандай қўлланилаётганини билиб олайлик.
«БУТУН ХАЛҚ: “ОМИН!” — ДЕСИН»
«Омин» сўзи «шундай бўлсин» ёки «шубҳасиз» деган маънога эга. Иброний тилидаги бу сўзнинг ўзаги «содиқ, ишончли бўлиш» маъноларини билдиради. Бу сўз баъзида суд ишларида ишлатилган. Одам қасам ичгач, айтганлари рост эканини ва бунинг оқибатини қабул қилишга рози эканини тасдиқлаш учун «омин» дерди. (Саҳ. 5:22) Омма олдида «омин» деб айтганда, у сўзларининг аҳамиятини янада кучайтирарди. (Нахим. 5:13)
Қонунлар 27- бобдаги «омин» сўзи ажойиб тарзда ишлатилган. Ваъда қилинган юртга киргандан сўнг, исроилликлар Эбал ва Гаризим тоғлари орасида бирга йиғилиб, Худонинг Қонунини тинглаши керак эди. Шуни айтиш жоизки, улар нафақат тинглаши, балки уни қабул қилаётганини тасдиқлаши кутиларди. Итоатсизликнинг оқибати қандай бўлиши ўқилганда, улар: «Омин!» — деб буни тасдиқлашган. (Қонун. 27:15–26) Минглаб эркагу аёллар ва болалар жавобан баланд овозда бу сўзни айтишаётганини тасаввур қилинг. (Ёшуа 8:30–35) Ўша куни улар айтган сўзларни ёдидан чиқармасликлари шубҳасиз. Бу исроилликлар ўз ваъдасида туришган. Улар ҳақида қуйидагича ёзилган: «Исроил халқи, Ёшуанинг бутун умри давомида ҳамда Ёшуадан кейин қолган ва Яҳованинг Исроил халқига қилган барча ишларидан хабардор бўлган оқсоқоллар ҳаётлигида Яҳовага хизмат қилди». (Ёшуа 24:31)
Исо ҳам сўзлари ишончли эканини тасдиқлаш мақсадида «омин» деб айтган, аммо у буни ўзгача тарзда қилган. Айтганларини такрорлашнинг ўрнига у рост гапирганини тасдиқлаш учун «омин» дерди (ўзбек тилида «ишонаверинг» деб ўгирилган). Гоҳида у «омин, омин» деб бу сўзни қайта-қайта айтарди. (Мат. 5:18; Юҳан. 1:51) Шу йўсин Исо тингловчиларини сўзлари чиндан ҳам рост эканига ишонтирарди. Исо қатъийлик ила гапирганининг сабаби, у Худонинг барча ваъдаларини амалга ошириш ваколатига эга. (2 Кор. 1:20; Ваҳ. 3:14)
«БУТУН ХАЛҚ: “ОМИН!” — ДЕБ ЯҲОВАНИ МАДҲ ЭТДИ!»
Исроил халқи «омин» сўзини шунингдек Яҳовани мадҳ этиб, ибодат қилганда қўлларди. (Нахим. 8:6; Заб. 41:13) Ибодатдан сўнг бу сўзни айтиб, уни эшитганлар айтилганларга қўшилаётганини кўрсатишарди. Барча йиғилганлар Яҳовага шу тарзда топинаётганини намоён этишарди. Шоҳ Довуд Яҳованинг сандиғини Қуддусга олиб бориши керак бўлганда бу юз берди. Бу воқеа нишонланаётганда, у 1 Солномалар 16:8–36 да ўқишимиз мумкин бўлган шукрона қўшиғини айтиб, сидқидилдан ибодат қилган. Бу сўзлардан таъсирланган бутун халқ: «Омин!» — деб Яҳовани мадҳ этган. Ҳа, улар якдиллик ила бундай жавоб бергани қувончига қувонч қўшган!
Биринчи асрдаги масиҳийлар ҳам Яҳовани мадҳ этганда, «омин» сўзини айтишган. Муқаддас Китобни ёзганлар кўп ҳолларда уни қўллашган. (Рим. 1:25; 16:27; 1 Бутр. 4:11) Ваҳий китобида ўқиганимиздай, ҳатто руҳий шахслар ҳам осмонда Яҳовани шарафлаб: «Омин! Яҳга ҳамдлар бўлсин!» — деб айтишади. (Ваҳ. 19:1, 4) Илк масиҳийлар одатда йиғилишларда ибодат қилгач, «омин» деб айтишарди. (1 Кор. 14:16) Лекин бу ўйламай шунчаки айтиладиган сўз эмас.
НЕГА «ОМИН» ДЕБ АЙТГАНИМИЗ АҲАМИЯТЛИ?
Яҳованинг хизматчилари бу сўзни қай йўсин қўллаганини билгач, нега уни ибодатнинг охирида айтишимиз муҳимлигини тушундик. Шахсий ибодатимиз охирида уни айтиб, айтганларимиз рост эканини кўрсатамиз. Агар омма олдида қилинган ибодатнинг якунида ҳатто ичимизда «омин» десак, айтилганларга қўшилаётганимизни намоён этамиз. Нега «омин» деб айтишимизнинг бошқа сабабини ҳам билиб олайлик.
Топинишимизнинг муҳим қисми. Нафақат ибодатда айтилган сўзларга қўшилганимиз, балки ибодат пайтида ўзимизни қандай тутганимиз билан ҳам Яҳовага топинамиз. «Омин» сўзини чин юракдан айтиш, ибодатга нисбатан ўринли нуқтаи назарни ривожлантиришга ва унга диққат қаратишга ёрдам беради.
Худонинг хизматчилари сифатида бирлашганмиз. Омма олдида айтилган ибодатга жамоатдагиларнинг барчаси диққат қаратади. (Ҳавор. 1:14; 12:5) Биродару опа-сингилларимиз билан бирга «омин» деб айтганимизда улар билан янада якдил бўламиз. «Омин» сўзини овоз чиқариб ёки ичимизда айтамизми, Яҳова ибодатимизни эшитиб, унга мувофиқ йўл тута олади.
«Омин» деб айтганимиз билан Яҳовани мадҳ этамиз
Яҳовани мадҳ этамиз. Худо Унга топиниш учун қилаётган ҳатто кичик ишларимизни ҳам кўради. (Луқо 21:2, 3) У ниятларимизни ва қалбимиздагиларни яхши билади. Жамоат учрашувини телефон орқали тинглаганимизда ҳам, камтарлик ила «омин» деб айтганимиз Яҳованинг назаридан четда қолиб кетмаслиги аниқ. «Омин» деганимизда жамоатдагилар билан бирга Яҳовани мадҳ этган бўламиз.
«Омин» деб айтганимиз унча аҳамиятга эга эмасдай туюлиши мумкин, бироқ у жуда ҳам муҳим. «Муқаддас Китобни англамоқ» энциклопедиясига биноан, Худонинг хизматчилари «бу сўзни қўллаганда амин, бутунлайин рози ва қалбларини тўлдириб турган ажойиб умидга эга эканини» кўрсатишади. Илойим, «омин» деб тасдиқлаган ҳар бир ибодатимиз Яҳовага манзур бўлсин. (Заб. 19:14)
