KASAGARAN, walay depasaherong barko sa panahon ni Pablo. Aron makakitag kasakyan, ang mga biyahedor sagad mangutana sa uban kon may nahibaloan ba silang barko nga mopaingon sa iyang destinasyon nga andam magpasakayg pasahero. (Buh. 21:2, 3) Bisag ang barko dili mopaingon sa adtoan sa biyahedor, dihang modunggo ni sa ubang lugar, puwede siyang mangitag laing barko nga mas duol sa iyang destinasyon.—Buh. 27:1-6.

Ang paglawig ginahimo sa espesipikong mga panahon sa tuig, ug ang mga barko wala magsunod ug eksaktong eskedyul. Mahimong dili dayon mobiyahe ang mga marinero tungod sa dili maayong panahon o sa mga patuotuo—pananglitan kon may makita silang daotang tilimad-on, sama sa uwak nga magsiyaok gikan sa mga pisi sa layag, o kon makakita silag guba nga barko diha sa baybayon. Kon pabor sa hangin ang ilang adtoan, mobiyahe dayon sila. Dihang makakita ang biyahedor ug barkong kasakyan, moadto siya sa pantalan dala ang iyang bagahe ug maghulat sa pahibalo kon kanus-a mobiyahe ang barko.

“May kombenyenteng paagi ang Roma aron dili malisdan ang mga tawo sa pagpangitag barkong kasakyan,” nag-ingon ang historyanong si Lionel Casson. “Ang pantalan niini naa sa entrada sa suba sa Tiber. Sa duol nga lungsod sa Ostia dihay dakong plasa nga gilibotag mga opisina. Daghan niini ang gipanag-iya sa mga kompaniya sa barko nga modunggo sa lainlaing pantalan: mga kompaniya sa barko sa Narbonne [karon naa sa France], sa Carthage [karon naa sa Tunisia], . . . ug uban pa. Bisag kinsa nga mangitag kasakyan mangutana lang sa maong mga opisina kon unsang mga siyudara ang maagian paingon sa iyang destinasyon.”

Mas dali ang pagbiyahe pinaagig barko, pero duna sab ni mga kapeligrohan. Kadaghan nakaeksperyensiya si Pablo ug pagkalunod sa barko panahon sa iyang misyonaryong mga biyahe.—2 Cor. 11:25.