در قرن اول کشتی‌های مسافربری وجود نداشت.‏ مسافرانی که می‌خواستند با کشتی سفر کنند معمولاً از کشتی‌های باربری‌ای که مقصدشان با آنان یکی بود می‌خواستند که در صورت امکان آنان را به مقصد برسانند.‏ (‏اعما ۲۱:‏۲،‏ ۳‏)‏ حتی اگر مقصد مسافران با جایی که کشتی می‌رفت یکی نبود،‏ آنان می‌توانستند در توقفگاه‌های بین راه،‏ کشتی دیگری بیابند که به سمت مقصدشان برود.‏—‏اعما ۲۷:‏۱-‏۶‏.‏

سفرهای دریایی تنها در ماه‌های خاصّی از سال امکان‌پذیر بود و برنامهٔ حرکت کشتی‌ها نیز چندان دقیق نبود.‏ آب‌وهوای نامساعد تنها دلیل تأخیر کشتی‌ها نبود.‏ گاه ملوانانی که به خرافات اعتقاد داشتند به دلایل مختلفی همچون شنیدن صدای کلاغ از بالای دکل کشتی یا دیدن کشتی‌ای شکسته در ساحل،‏ حرکت کشتی را به عقب می‌انداختند.‏ ملوانان به جهت وزش باد توجه می‌کردند و هنگامی که باد موافقی می‌وزید،‏ بندر را ترک می‌کردند.‏ زمانی که مسافری می‌خواست سوار یک کشتی شود،‏ با وسایلش در اسکله منتظر می‌ماند تا اعلام کنند که کشتی آمادهٔ حرکت است.‏

تاریخ‌نگاری به نام لیونِل کاسِن می‌گوید:‏ «در شهر روم سیستمی راه‌اندازی شد که مردم راحت‌تر بتوانند کشتی‌ای را که مقصدش با مقصد آنان یکی باشد بیابند.‏ بندر شهر روم در دهانهٔ رود تیبر قرار داشت.‏ در نزدیکی این بندر شهر کوچکی به نام اوسْتیا بود.‏ دفاتری که برنامهٔ کشتی‌ها را هماهنگ می‌کرد،‏ در میدان بزرگی در این شهر بود.‏ بسیاری از این دفاتر متعلّق به مالکان کشتی‌هایی بود که از بنادر دیگر می‌آمدند.‏ برای مثال،‏ دفتر مربوط به شهر ناربون واقع در فرانسهٔ کنونی،‏ دفتر مربوط به شهر کارتاژ واقع در تونس کنونی و دفاتر دیگر.‏ مسافران برای یافتن کشتی‌ای که به سمت مقصد آنان می‌رفت می‌توانستند به این دفاتر مراجعه کنند.‏»‏

با این که سفرهای دریایی سریع‌تر بود،‏ خطراتی برای مسافران به همراه داشت.‏ برای مثال،‏ کشتی‌هایی که پولُس با آن‌ها به سفرهای میسیونری می‌رفت چند بار در هم شکست.‏—‏۲قر ۱۱:‏۲۵‏.‏