ပေါလု​ခေတ်​တုန်း​က ခရီးသည်တင် သင်္ဘော​ဆိုတာ မရှိဘူး။ ကိုယ်​သွားချင်တဲ့​နေရာကို ရောက်​မယ့် ကုန်သင်္ဘော ရှိမရှိ၊ လမ်း​ကြုံ​လိုက်လို့ ရ​မရ မေးမြန်း​စုံစမ်း​ရတယ်။ (တ. ၂၁:၂၊ ၃) သင်္ဘော​က ကိုယ်​သွားချင်တဲ့​နေရာကို မရောက်​ဘူးဆိုရင် ကမ်း​ကပ်​ချိန်​တွေ​မှာ အနီးဆုံး​နေရာကို ရောက်​မယ့် သင်္ဘော​ကို ထပ်​ရှာ​ရတယ်။—တ. ၂၇:၁-၆။

သတ်မှတ်​ထားတဲ့ လ​တွေ​မှာ​ပဲ ပင်လယ်​ခရီး သွားလေ့​ရှိတယ်။ အတိအကျ​တော့ မရှိဘူး။ ရာသီဥတု​မကောင်း​လို့ သင်္ဘော မ​ထွက်တာ​မျိုး ရှိတဲ့​အပြင် အယူသီး​တဲ့ သင်္ဘောသားတွေ​ကြောင့်လည်း ခရီးစဉ် ရွှေ့ဆိုင်း​လေ့​ရှိတယ်။ ဥပမာ၊ ရွက်​တိုင်​ပေါ် ကျီးကန်း​နား​တာ၊ ကမ်း​တင်​နေတဲ့ သင်္ဘော​ပျက် တွေ့​တာ စ​တာတွေကို နိမိတ်​မကောင်း​ဘူးလို့ ယူဆ​လေ့​ရှိတယ်။ လေ​ကြောသင့်တဲ့​အခါ သင်္ဘော​ထွက်လေ့​ရှိတယ်။ လိုက်ပါ​လို့​ရမယ့် သင်္ဘော​ကို တွေ့ပြီဆို​ရင် သင်္ဘော​ထွက်​ဖို့ ကြေညာ​တဲ့အချိန်​အထိ ဆိပ်ကမ်း​မှာ အထုပ်အပိုး​တွေ​နဲ့ စောင့်နေရတယ်။

သမိုင်း​ပညာရှင် လီယိုနယ် ကက်စန်က “​ရောမ​မှာ ခရီးသည်​တွေ​အတွက် သင်္ဘော​ရှာပေး​တဲ့ ဝန်ဆောင်မှု​တွေ ရှိတယ်။ ကိုယ်တိုင် လိုက်ရှာ​စ​ရာ မလိုဘူး။ တိုင်​ဗာ​မြစ်ဝ​မှာ ဆိပ်ကမ်း​ရှိတယ်။ အဲဒီ​အနီး​နားက အောစ်တီယာ​မြို့မှာ နာဗုန် [အခု ပြင်သစ်] သင်္ဘောလိုင်း၊ ကာသေ့ခ်ျ [အခု တူနီးရှား] သင်္ဘောလိုင်း စတဲ့ သင်္ဘောလိုင်း​တွေ့​ရဲ့ ရုံးခန်း​တွေ ရှိတယ်။ လိုက်ပါ​ချင်တဲ့​သူတွေက ဘယ်​မြို့တွေမှာ သင်္ဘော​ဆိုက်​မယ်​ဆိုတာ အဲဒီ​ရုံး​တွေ​မှာ စုံစမ်း​လိုက်​ရုံ​ပဲ” လို့ ပြောတယ်။

ပင်လယ်​ခရီးဟာ အချိန်ကုန်သက်သာ​ပေမဲ့ အန္တရာယ်​ရှိတယ်။ ပေါလု​ဆိုရင် သာသနာပြု​ခရီးစဉ်​တွေ​မှာ သင်္ဘော​ပျက်​တာ မကြာခဏ ကြုံခဲ့​ရတယ်။—၂ ကော. ၁၁:၂၅။