۱.‏ اضطراب و نگرانی می‌تواند ناشی از چه عواملی باشد و ممکن است چه تأثیری بر ما بگذارد؟‏

آیا تا به حال دچار اضطراب و نگرانی شده‌اید؟‏ * شاید دلیل چنین حسی،‏ رنجش از سخنان یا اعمال دیگران بوده است؛‏ یا شاید سخنان و اعمال خودتان باعث نگرانی‌تان شده است.‏ برای مثال،‏ شاید مرتکب خطایی شده‌اید و نگرانید که یَهُوَه شما را نبخشد.‏ یا بدتر از آن،‏ شاید فکر کنید که اضطراب و نگرانی‌های بیش از حد،‏ نشانهٔ ضعف ایمانتان است.‏ اما آیا چنین طرز فکری صحیح است؟‏

۲.‏ چه نمونه‌هایی در کتاب مقدّس نشان می‌دهد که اضطراب و نگرانی نشانهٔ ضعف ایمانمان نیست؟‏

^۲ حال می‌خواهیم نمونه‌هایی را در کتاب مقدّس بررسی کنیم.‏ حَنّا مادر سموئیل نبی،‏ ایمانی استوار داشت.‏ اما بدرفتاری یکی از اعضای خانواده،‏ او را بسیار مضطرب و نگران می‌ساخت.‏ (‏۱سمو ۱:‏۷‏)‏ پولُس رسول نیز با این که ایمانی قوی داشت،‏ همواره برای جماعات مسیحی بسیار نگران بود.‏ (‏۲قر ۱۱:‏۲۸‏)‏ داوود پادشاه نیز ایمانی فوق‌العاده داشت و یَهُوَه او را بسیار دوست می‌داشت.‏ (‏اعما ۱۳:‏۲۲‏)‏ با این حال،‏ به دلیل خطایی که مرتکب شده بود،‏ گاه شدیداً احساس اضطراب و نگرانی می‌کرد.‏ (‏مز ۳۸:‏۴‏)‏ یَهُوَه به این افراد دلگرمی و آرامش داد.‏ در ادامه خواهیم دید که از این نمونه‌ها چه می‌آموزیم.‏

۳.‏ سخنان دیگران چگونه می‌تواند باعث اضطراب و نگرانی ما شود؟‏

^۳ سخنان تند و رفتار بی‌مهر دیگران ممکن است باعث اضطراب و نگرانی ما شود؛‏ به‌خصوص اگر از طرف دوستی نزدیک یا عضوی از خانواده باشد.‏ شاید نگران باشیم که سخنان شخص بر رابطه‌مان تأثیر منفی بگذارد.‏ گاه شخص بدون این که نیّت بدی داشته باشد،‏ شاید سخنانی بگوید که همچون شمشیری در قلبمان فرو رود!‏ (‏امث ۱۲:‏۱۸‏)‏ یا شاید شخصی بخواهد عمداً با سخنانش ما را برنجاند.‏ خواهری که در چنین شرایطی قرار گرفته بود می‌گوید:‏ «چند سال پیش،‏ شخصی که فکر می‌کردم یکی از دوستان خوبم است،‏ در اینترنت شایعاتی دربارهٔ من پخش کرد.‏ این کار او باعث رنجش و نگرانی‌ام شد.‏ درک نمی‌کردم که چرا دوستی قابل اعتماد باید اینچنین از پشت به من خنجر بزند!‏» اگر شما نیز از سخنان دوستی نزدیک یا عضوی از خانواده‌تان رنجیده‌اید،‏ می‌توانید از نمونهٔ حَنّا درس‌های زیادی بیاموزید.‏

۴.‏ حَنّا با چه شرایطی روبرو بود؟‏

^۴ حَنّا با شرایط سختی روبرو بود.‏ او برای سال‌ها نمی‌توانست صاحب فرزند شود.‏ (‏۱سمو ۱:‏۲‏)‏ بسیاری از اسرائیلیان معتقد بودند که اگر زنی نازا باشد،‏ از برکات یَهُوَه محروم می‌ماند.‏ این امر باعث شده بود که حَنّا احساس سرافکندگی کند.‏ (‏پیدا ۳۰:‏۱،‏ ۲‏)‏ شوهر حَنّا،‏ همسر دیگری به نام فِنِنَّه اختیار کرد تا از طریق او صاحب فرزند شود.‏ فِنِنَّه به حَنّا حسادت می‌کرد و «او را سخت برمی‌افروخت تا آزرده‌اش سازد.‏» (‏۱سمو ۱:‏۶‏)‏ این شرایط،‏ فشار روحی حَنّا را چند برابر کرده بود.‏ در ابتدا،‏ حَنّا به‌قدری از شرایطش ناراحت بود که فقط «می‌گریست و چیزی نمی‌خورد.‏» غم و غصه تمام وجود او را فرا گرفته بود.‏ (‏۱سمو ۱:‏۷،‏ ۱۰‏)‏ او چگونه در این شرایط دلگرمی یافت؟‏

۵.‏ دعا چگونه به حَنّا کمک کرد؟‏

^۵ حَنّا سفرهٔ دلش را نزد یَهُوَه باز کرد.‏ سپس،‏ شرایطش را به عیلی،‏ کاهن اعظم توضیح داد.‏ عیلی به او چنین گفت:‏ «به سلامت برو و خدای اسرائیل تمنایی را که از او داشتی،‏ اجابت فرماید.‏» این کار چه تأثیری بر حَنّا گذاشت؟‏ پس از آن،‏ او «به راه خود رفت و می‌خورد و دیگر غم بر چهره نداشت.‏» (‏۱سمو ۱:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ او از طریق دعا توانست آرامش خود را بازیابد.‏

۶.‏ ما از حَنّا و پند پولُس در فیلیپیان ۴:‏۶،‏ ۷ چه درس‌هایی در مورد دعا کردن می‌آموزیم؟‏

 ^۶ با پشتکار در دعا می‌توانیم آرامش خود را بازیابیم.‏ حَنّا زمان زیادی را به صحبت با پدر آسمانی‌اش اختصاص داد.‏ (‏۱سمو ۱:‏۱۲‏)‏ ما نیز می‌توانیم زمانی طولانی را به صحبت با یَهُوَه اختصاص دهیم و دربارهٔ نگرانی‌ها،‏ ترس‌ها و کوتاهی‌هایمان با او صحبت کنیم.‏ دعاهایمان لزوماً نباید از لحاظ ادبی یا دستورزبان کاملاً بی‌نقص باشد.‏ یَهُوَه هرگز از شنیدن صحبت‌های ما خسته نمی‌شود.‏ ما علاوه بر دعا دربارهٔ مشکلاتمان،‏ باید پند پولُس را در فیلیپیان ۴:‏۶،‏ ۷ به یاد داشته باشیم.‏ ‏(‏خوانده شود.‏)‏ او گفت که دعاهایمان باید همراه با شکرگزاری باشد.‏ به راستی که دلایل زیادی برای این کار داریم.‏ برای مثال،‏ می‌توانیم از یَهُوَه بابت هدیهٔ زندگی،‏ آفریده‌هایش،‏ محبت پایدار او و امید فوق‌العاده‌ای که به ما داده است،‏ تشکر کنیم.‏ ما چه درس‌های دیگری می‌توانیم از حَنّا بیاموزیم؟‏

۷.‏ حَنّا و شوهرش به طور مرتب به چه کاری می‌پرداختند؟‏

^۷ حَنّا علی‌رغم مشکلاتش به طور مرتب با شوهرش برای پرستش یَهُوَه به شیلوه می‌رفت.‏ (‏۱سمو ۱:‏۱-‏۵‏)‏ در همان جا بود که عیلی به حَنّا گفت که یَهُوَه دعایش را اجابت خواهد کرد و اینچنین به او دلگرمی داد.‏—‏۱سمو ۱:‏۹،‏ ۱۷‏.‏

۸.‏ جلسات چه تأثیری می‌تواند بر ما بگذارد؟‏ توضیح دهید.‏

^۸ با شرکت مرتب در جلسات می‌توانیم آرامش خود را بازیابیم.‏ معمولاً در دعای اول هر جلسه از یَهُوَه درخواست می‌شود که روح مقدّسش را به ما بدهد.‏ آرامش یکی از خصوصیات ثمرهٔ روح یَهُوَه است.‏ (‏غلا ۵:‏۲۲‏)‏ زمانی که ما علی‌رغم اضطراب و نگرانی در جلسات شرکت می‌کنیم،‏ یَهُوَه و هم‌ایمانانمان می‌توانند به ما دلگرمی دهند و کمکمان کنند که آرامش خود را بازیابیم.‏ دعا کردن و شرکت در جلسات مهم‌ترین راه‌هایی هستند که یَهُوَه از طریق آن‌ها به ما دلگرمی می‌دهد.‏ (‏عبر ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ در ادامه خواهیم دید که چه درس دیگری می‌توانیم از حَنّا بیاموزیم.‏

۹.‏ حَنّا باید همچنان چه شرایطی را تحمّل می‌کرد،‏ اما چه چیز به او کمک کرد؟‏

^۹ اضطراب و نگرانی حَنّا فوراً از بین نرفت.‏ زمانی که او از شیلوه به خانه بازگشت هنوز باید با فِنِنَّه زندگی می‌کرد.‏ کتاب مقدّس نیز اشاره نمی‌کند که رفتار فِنِنَّه تغییر کرده باشد.‏ بنابراین حَنّا باید همچنان سخنان طعنه‌آمیز او را تحمّل می‌کرد.‏ اما اکنون قادر بود آرامش درونی خود را حفظ کند.‏ او وقتی اطمینان یافت که یَهُوَه دعایش را شنیده است،‏ دیگر مضطرب و نگران نبود.‏ یَهُوَه به او دلگرمی و آرامش داد.‏ مدتی پس از آن نیز یَهُوَه به دعای حَنّا پاسخ داد و او صاحب فرزند شد.‏—‏۱سمو ۱:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ ۲:‏۲۱‏.‏

۱۰.‏ ما از نمونهٔ حَنّا چه می‌آموزیم؟‏

^۱۰ حتی اگر هنوز مشکلمان برطرف نشده است می‌توانیم آرامش خود را بازیابیم.‏ علی‌رغم دعاهای مستمر و شرکت مرتب در جلسات شاید مشکلاتمان کاملاً برطرف نشود.‏ با این حال،‏ اگر ما نیز همچون حَنّا از یَهُوَه کمک بخواهیم،‏ هیچ چیز نمی‌تواند مانع شود که او به ما دلگرمی و آرامش دهد.‏ یَهُوَه هرگز ما را فراموش نمی‌کند و دیر یا زود به وفاداری ما پاداش می‌دهد.‏—‏عبر ۱۱:‏۶‏.‏

۱۱.‏ چه عواملی باعث اضطراب و نگرانی پولُس بود؟‏

^۱۱ عوامل زیادی باعث اضطراب و نگرانی پولُس بود.‏ برای مثال،‏ از آنجایی که او برادران و خواهران را بسیار دوست می‌داشت،‏ مشکلات آنان را مانند باری بر روی دوش خود حس می‌کرد.‏ (‏۲قر ۲:‏۴؛‏ ۱۱:‏۲۸‏)‏  همچنین او اغلب هنگام موعظه،‏ از طرف مخالفان مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گرفت و به زندان انداخته می‌شد.‏ سختی‌های دیگری نیز همچون تهیهٔ مایحتاج زندگی،‏ او را نگران می‌ساخت.‏ (‏فیلیپ ۴:‏۱۲‏)‏ به علاوه،‏ طی سفرهای دریایی حداقل سه بار کشتی‌اش در هم شکست؛‏ بنابراین می‌توان تصوّر کرد که سفرهای دریایی چقدر او را مضطرب و نگران می‌ساخت.‏ (‏۲قر ۱۱:‏۲۳-‏۲۷‏)‏ پولُس چگونه با نگرانی‌هایش مقابله کرد؟‏

۱۲.‏ پولُس چگونه توانست اضطراب و نگرانی‌اش را کاهش دهد؟‏

^۱۲ هنگامی که برادران و خواهران با مشکل روبرو بودند،‏ پولُس نگران آنان بود.‏ با این حال،‏ سعی نکرد خود همهٔ مشکلاتشان را حل کند.‏ او می‌دانست که به تنهایی قادر به انجام چنین کاری نیست.‏ از این رو،‏ ترتیبی داد تا دیگران نیز برای رسیدگی به نیازهای جماعت به او کمک کنند.‏ برای مثال،‏ او به برادران قابل اعتمادی همچون تیموتائوس و تیتوس مسئولیت‌هایی واگذار کرد.‏ بدون شک،‏ کمک آن برادران اضطراب و نگرانی پولُس را کاهش داد.‏—‏فیلیپ ۲:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ تیت ۱:‏۱،‏ ۴،‏ ۵‏.‏

۱۳.‏ پیران جماعت چگونه می‌توانند از پولُس سرمشق گیرند؟‏

^۱۳ از دیگران کمک بخواهید.‏ امروزه نیز بسیاری از پیران جماعت مهربان و دلسوز،‏ نگران برادران و خواهرانی هستند که با مشکل روبرویند.‏ اما یک پیر جماعت به تنهایی قادر نیست به همهٔ هم‌ایمانانش در جماعت کمک کند!‏ خصوصیت تواضع،‏ او را برمی‌انگیزد که بخشی از این مسئولیت را به دیگر برادران واجد شرایط واگذار کند و همچنین برادران جوان را آموزش دهد تا در رسیدگی به نیازهای جماعت کمکش کنند.‏—‏۲تیمو ۲:‏۲‏.‏

۱۴.‏ پولُس چه چیز را نشانهٔ ضعف خود نمی‌دانست و ما از او چه می‌آموزیم؟‏

^۱۴ بپذیرید که نیاز به دلگرمی دارید.‏ پولُس فروتن بود و می‌دانست که نیاز دارد از طرف دوستانش دلگرمی یابد.‏ او دلگرمی یافتن از دوستانش را نشانهٔ ضعف خود نمی‌دانست.‏ در نامهٔ پولُس به فیلیمون آمده است:‏ «از شنیدن محبت‌های تو بسیار شاد شدم و تسلّی یافتم.‏» (‏فیلیمو ۷‏)‏ او به افراد دیگری نیز اشاره کرد که در سختی‌ها،‏ بسیار مایهٔ دلگرمی او بودند.‏ (‏کول ۴:‏۷-‏۱۱‏)‏ وقتی ما با فروتنی بپذیریم که نیاز به دلگرمی داریم،‏ برادران و خواهرانمان با شور و اشتیاق به ما کمک خواهند کرد.‏

۱۵.‏ وقتی پولُس در شرایط مضطرب‌کننده‌ای قرار داشت چه کرد؟‏

 ^۱۵ بر کلام خدا تکیه کنید.‏ پولُس می‌دانست که می‌تواند از نوشته‌های مقدّس دلگرمی یابد.‏ (‏روم ۱۵:‏۴‏)‏ به علاوه،‏ این نوشته‌ها به او حکمت می‌بخشید تا با مشکلاتش روبرو شود.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ هنگامی که پولُس برای دومین بار در روم در حبس بود،‏ می‌دانست که زمان زیادی تا مرگش باقی نمانده است.‏ او در آن شرایط مضطرب‌کننده چه کرد؟‏ او از تیموتائوس خواست تا هر چه زودتر نزدش برود و «طومارها» را نیز با خود ببرد.‏ (‏۲تیمو ۴:‏۶،‏ ۷،‏ ۹،‏ ۱۳‏)‏ چرا پولُس چنین درخواستی کرد؟‏ زیرا احتمالاً آن طومارها حاوی بخش‌هایی از نوشته‌های مقدّس عبری بود که او می‌توانست در مطالعهٔ شخصی‌اش از آن‌ها استفاده کند.‏ ما نیز با هر مشکلی که روبرو باشیم،‏ اگر همچون پولُس به طور مرتب کلام یَهُوَه را مطالعه کنیم،‏ دلگرمی و آرامش می‌یابیم.‏

۱۶.‏ داوود نسبت به خطایش چه احساسی داشت؟‏

^۱۶ داوود به دلیل خطای جدّی‌ای که مرتکب شده بود،‏ بسیار احساس گناه می‌کرد.‏ او با بَتشِبَع زنا کرد،‏ ترتیبی داد تا شوهر او کشته شود و تا مدتی گناهانش را مخفی نگاه داشت.‏ (‏۲سمو ۱۲:‏۹‏)‏ در ابتدا،‏ او ندای وجدانش را نادیده گرفت.‏ اما این کار به رابطهٔ او با یَهُوَه صدمه زد و او را مضطرب و بیمار ساخت.‏ (‏مز ۳۲:‏۳،‏ ۴‏)‏ داوود چگونه توانست با اضطراب و نگرانی‌اش مقابله کند؟‏ اگر ما مرتکب خطایی جدّی شویم چه چیز کمکمان می‌کند؟‏

۱۷.‏ توبهٔ خالصانهٔ داوود چگونه در مزمور ۵۱:‏۱-‏۴ توصیف شده است؟‏

^۱۷ برای بخشش گناهانتان دعا کنید.‏ سرانجام داوود در دعا به گناهانش اعتراف نمود و از صمیم دل توبه کرد.‏ ‏(‏مزمور ۵۱:‏۱-‏۴ خوانده شود.‏)‏ این کار باعث شد که او دوباره شادی و آرامشش را بازیابد.‏ (‏مز ۳۲:‏۱،‏ ۲،‏ ۴،‏ ۵‏)‏ اگر شما نیز مرتکب خطایی جدّی شدید،‏ آن را مخفی نگاه ندارید.‏ بلکه در دعایی صمیمانه به خطایتان اعتراف کنید.‏ به این شکل،‏ دیگر احساس گناه نخواهید کرد و به آرامش دست می‌یابید.‏ اما برای این که دوباره رابطه‌ای نزدیک با یَهُوَه برقرار کنید نباید تنها به دعا کردن اکتفا کنید.‏

۱۸.‏ واکنش داوود نسبت به تأدیب چه بود؟‏

^۱۸ تأدیب یَهُوَه را بپذیرید.‏ وقتی یَهُوَه ناتان نبی را برای آشکار ساختن گناه داوود فرستاد،‏ داوود سعی نکرد  گناهش را توجیه کند یا آن را کم‌اهمیت جلوه دهد.‏ او فوراً اعتراف کرد که نه تنها بر علیه شوهر بَتشِبَع،‏ بلکه بدتر از آن بر علیه یَهُوَه گناه کرده است.‏ او تأدیب یَهُوَه را پذیرفت و یَهُوَه او را بخشید.‏ (‏۲سمو ۱۲:‏۱۰-‏۱۴‏)‏ اگر ما مرتکب خطایی جدّی شده‌ایم،‏ باید دربارهٔ آن با شبانانی که یَهُوَه منصوب کرده است صحبت کنیم.‏ (‏یعقو ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ همچنین هرگز نباید در پی توجیه گناهمان باشیم.‏ هر چه زودتر تأدیب یَهُوَه را بپذیریم و هماهنگ با آن عمل کنیم،‏ زودتر می‌توانیم شادی و آرامش خود را بازیابیم.‏

۱۹.‏ ما باید مصمم به چه کاری باشیم؟‏

^۱۹ مصمم باشید که یک خطا را دوباره تکرار نکنید.‏ داوود پادشاه می‌دانست که تنها با کمک یَهُوَه می‌تواند از تکرار خطایش پرهیز کند.‏ (‏مز ۵۱:‏۷،‏ ۱۰،‏ ۱۲‏)‏ پس از این که بخشش یَهُوَه نصیب داوود شد،‏ او مصمم بود که از افکار و امیال اشتباه دوری کند.‏ در نتیجه توانست آرامش درونی خود را بازیابد.‏

۲۰.‏ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که برای بخشش یَهُوَه ارزش قائلیم؟‏

^۲۰ ما می‌خواهیم نشان دهیم که برای بخشش یَهُوَه ارزش قائلیم.‏ بدین منظور باید برای آن دعا کنیم،‏ تأدیب او را بپذیریم و سخت تلاش کنیم تا از تکرار خطایمان بپرهیزیم.‏ با برداشتن این قدم‌ها می‌توانیم آرامش درونی‌مان را بازیابیم.‏ برادری به نام جِیمز که مرتکب خطایی جدّی شده بود نیز به درستیِ این امر پی برد.‏ او می‌گوید:‏ «وقتی نزد پیران جماعت به گناهم اعتراف کردم،‏ حس کردم باری سنگین از روی دوشم برداشته شده است.‏ پس از آن توانستم آرامش درونی‌ام را بازیابم.‏» به راستی دانستن این که «خداوند نزدیک شکسته‌دلان است و کوفته شدگانِ در روح را نجات می‌بخشد،‏» بسیار دلگرم‌کننده است.‏—‏مز ۳۴:‏۱۸‏.‏

۲۱.‏ چگونه می‌توانیم از یَهُوَه آرامش و دلگرمی یابیم؟‏

^۲۱ همچنان که به انتهای نظام حاضر نزدیک می‌شویم،‏ عوامل بیشتری ما را مضطرب و نگران می‌سازد.‏ وقتی دچار اضطراب و نگرانی می‌شوید،‏ فوراً در دعا کمک یَهُوَه را بطلبید.‏ به طور مرتب کتاب مقدّس را مطالعه کنید.‏ حَنّا،‏ پولُس و داوود را الگوی خود قرار دهید.‏ از پدر آسمانی‌تان بخواهید کمکتان کند تا به عامل نگرانی‌تان پی ببرید.‏ (‏مز ۱۳۹:‏۲۳‏)‏ مشکلات خود را به یَهُوَه بسپارید؛‏ به‌خصوص مشکلاتی را که از کنترل شما خارجند.‏ به این شکل،‏ شما نیز همچون مزمورنویس می‌توانید بگویید:‏ «هنگامی که اضطراب و نگرانی به من روی می‌آورد،‏ تو ای خداوند مرا تسلّی می‌دهی.‏»—‏مز ۹۴:‏۱۹‏،‏ مژده برای عصر جدید.‏