អត្ថបទសិក្សា ៩
សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសម្រាលទុក្ខអ្នក
«ពេលណាមានទុក្ខកង្វល់ញាំញីក្នុងចិត្តទូលបង្គំ ព្រះអង្គសំរាលទុក្ខទូលបង្គំ»។—ទំន. [ទំនុក.] ៩៤:១៩, ខ.ស.
ចម្រៀងលេខ៤៤ សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់មនុស្សទន់ទាប
សេចក្ដីសង្ខេប *
១. តើអ្វីអាចបណ្ដាលឲ្យមានទុក្ខកង្វល់ ហើយតើទុក្ខកង្វល់អាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាលើយើង?
តើអ្នកធ្លាប់មានទុក្ខកង្វល់ *ដោយសាររឿងណាមួយឬទេ? ប្រហែលជាអ្នកមានទុក្ខព្រួយដោយសារអ្នកឯទៀតនិយាយឬធ្វើអ្វីដែលនាំឲ្យអ្នកឈឺចិត្ត។ ឬក៏អ្នកប្រហែលជាមានទុក្ខព្រួយដោយសារអ្វីដែលអ្នកបាននិយាយឬធ្វើ។ ជាឧទាហរណ៍ អ្នកប្រហែលជាបានធ្វើខុស ហើយបារម្ភថាព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនអភ័យទោសឲ្យអ្នកទេ។ ម្យ៉ាងទៀតអ្នកប្រហែលជាគិតថា ដោយសារអ្នកមានទុក្ខកង្វល់ខ្លាំងអំពីអ្វីមួយ នោះអ្នកមានជំនឿខ្សោយ និងជាមនុស្សមិនល្អ។ ប៉ុន្តែតើនេះជាការពិតទេ?
២. តើគំរូណាខ្លះពីគម្ពីរបង្ហាញថាការមានទុក្ខកង្វល់មិនមែនមានន័យថាយើងខ្វះជំនឿ?
២ សូមពិចារណាអំពីគំរូខ្លះក្នុងគម្ពីរ។ ហាណាដែលបានទៅជាម្ដាយរបស់សាំយូអែលដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយ ជាស្ត្រីដែលមានជំនឿមាំមួន។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ គាត់បានកើតទុក្ខជាខ្លាំង ពេលសមាជិកម្នាក់ក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់បានប្រព្រឹត្តយ៉ាងអាក្រក់ទៅលើគាត់។ (១សាំ. ១:៧) សាវ័កប៉ូលមានជំនឿមុតមាំ តែគាត់ពោរពេញទៅដោយ«កង្វល់អំពីក្រុមជំនុំទាំងឡាយ»។ (២កូ. ១១:២៨) ស្តេចដាវីឌមានជំនឿរឹងមាំដល់ម្ល៉េះបានជាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់គាត់ខ្លាំងណាស់។ (សកម្ម. ១៣:២២) ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ដាវីឌបានធ្វើខុស ហើយនេះនាំឲ្យគាត់ពិបាកចិត្តជាពន់ពេក។ (ទំនុក. ៣៨:៤) ព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រាលទុក្ខពួកគាត់ម្នាក់ៗ។ សូមយើងពិចារណាអំពីអ្វីដែលយើងអាចរៀនពីគំរូរបស់ពួកគាត់។
អ្វីដែលយើងរៀនពីហាណា ដែលជាស្ត្រីដ៏ស្មោះត្រង់
៣. តើពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកឯទៀតអាចធ្វើឲ្យយើងមានទុក្ខកង្វល់យ៉ាងណា?
៣ ពេលអ្នកឯទៀតនិយាយដោយគ្មានមេត្ដាឬប្រព្រឹត្តដោយមិនសប្បុរសមកលើយើង នោះប្រហែលជាធ្វើឲ្យយើងមានទុក្ខកង្វល់។ យើងឈឺចិត្តខ្លាំងបំផុតបើបុគ្គលនោះ គឺជាមិត្តជិតស្និទ្ធឬសាច់ញាតិរបស់យើង។ យើងប្រហែលជាព្រួយបារម្ភថាយើងលែងមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងបុគ្គលនោះទៀត។ ជួនកាល បុគ្គលដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្តប្រហែលជានិយាយដោយមិនបានគិត ហើយយើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថាហាក់ដូចជាយើងបានត្រូវគេចាក់ដោយដាវ! (សុភ. ១២:១៨) អ្នកខ្លះប្រហែលជាថែមទាំងមានបំណងនិយាយអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺចិត្ត។ ប្អូនស្រីម្នាក់ជួបការពិបាកដូចនេះ។ គាត់និយាយថា៖ «ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់គិតថាជាមិត្តល្អ បានចាប់ផ្ដើមនិយាយកុហកអំពីខ្ញុំតាមប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិត។ ខ្ញុំឈឺចិត្ត ហើយមានទុក្ខព្រួយ។ ខ្ញុំមិនយល់សោះថា ហេតុអ្វីមិត្តដែលខ្ញុំទុកចិត្តចាក់ខ្ញុំពីក្រោយខ្នងបែបនេះ»។ បើអ្នកឈឺចិត្តដោយសារមិត្តជិតស្និទ្ធឬសាច់ញាតិ អ្នកអាចរៀនច្រើនពីហាណា។
៤. តើហាណាត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងការពិបាកអ្វី?
៤ ហាណាមានការពិបាកខ្លះ។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ គាត់មិនអាចមានកូន។ (១សាំ. ១:២) នៅវប្បធម៌អ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណ ស្ត្រីដែលមិនអាចមានកូនបានត្រូវគេជឿថាជាស្ត្រីដែលមិនបានទទួលពរពីព្រះ។ ដូច្នេះនេះធ្វើឲ្យហាណាខ្មាសគេណាស់។ (លោ. ៣០:១, ២) អ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យជីវិតហាណាកាន់តែពិបាក គឺប្ដីរបស់គាត់បានយកប្រពន្ធមួយទៀតឈ្មោះពេនីណា ហើយក៏បានមានកូនជាមួយនឹងនាង។ ពេនីណាបានចាត់ទុកហាណាជាគូវិវាទ ហើយបាន‹រុកកួនគាត់ជាខ្លាំង ចង់ឲ្យគាត់កើតសេចក្ដីកំហឹង›ឬឈឺចិត្ត។ (១សាំ. ១:៦) ដំបូង ហាណាបានកើតទុក្ខជាខ្លាំងអំពីស្ថានភាពរបស់គាត់។ គាត់បានឈឺចិត្តជាខ្លាំងរហូតដល់«យំ ហើយមិនបរិភោគ»។ គាត់មាន«សេចក្ដីជូរល្វីងក្នុងចិត្តណាស់»។ (១សាំ. ១:៧, ១០) តើហាណាបានទទួលការសម្រាលទុក្ខតាមរបៀបណា?
៥. តើការអធិដ្ឋានបានជួយហាណាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ហាណាបានអធិដ្ឋានប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាថា គាត់ពិបាកចិត្តយ៉ាងណា។ ក្រោយគាត់បានអធិដ្ឋាន គាត់បានពន្យល់សម្ដេចសង្ឃអេលីអំពីស្ថានភាពរបស់គាត់។ បន្ទាប់មក សម្ដេចសង្ឃនោះបានប្រាប់គាត់ថា៖ «សូមអញ្ជើញទៅប្រកបដោយសេចក្ដីសុខចុះ សូមឲ្យព្រះនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ទ្រង់ប្រោសឲ្យបានសំរេចដល់នាង តាមសេចក្ដីដែលបានសូមពីទ្រង់ចុះ»។ តើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? ហាណា«ក៏បាត់ទឹកមុខព្រួយ ហើយចេញទៅបរិភោគភោជនវិញ»។ (១សាំ. ១:១៧, ១៨) ការអធិដ្ឋានបានជួយហាណាឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តឡើងវិញ។
ដូចហាណា តើយើងអាចមានចិត្តស្ងប់ឡើងវិញ ហើយរក្សាចិត្តស្ងប់យ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលវគ្គ៦-១០)
៦. ស្តីអំពីការអធិដ្ឋាន តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីហាណានិងពីភីលីព ៤:៦, ៧?
៦ យើងអាចមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តឡើងវិញ បើយើងតស៊ូក្នុងការអធិដ្ឋាន។ ហាណាបានចំណាយពេលយ៉ាងយូរដើម្បីនិយាយទៅកាន់បិតារបស់គាត់នៅស្ថានសួគ៌។ (១សាំ. ១:១២) យើងក៏អាចនិយាយទៅកាន់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងយូរដែរ ដោយប្រាប់លោកអំពីទុក្ខកង្វល់ ការភ័យខ្លាច និងភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង។ ក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋាន យើងមិនចាំបាច់រៀបពាក្យនិយាយយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ឬប្រើពាក្យវប្បធម៌ឡើយ។ ពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាថែមទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកពេលយើងប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីទុក្ខព្រួយរបស់យើង។ ទោះជាដូច្នេះក៏ដោយ ព្រះយេហូវ៉ាមិនធុញទ្រាន់នឹងស្ដាប់យើងទេ។ ក្រៅពីការអធិដ្ឋានអំពីបញ្ហារបស់យើង យើងត្រូវចងចាំយោបល់ដែលបានត្រូវកត់ទុកនៅភីលីព ៤:៦, ៧។ (សូមអាន) ប៉ូលបានលើកបញ្ជាក់ថាយើងគួរអធិដ្ឋានអរគុណព្រះយេហូវ៉ា។ យើងមានមូលហេតុជាច្រើនដើម្បីអរគុណព្រះយេហូវ៉ា។ ជាឧទាហរណ៍ យើងអាចអរគុណលោកចំពោះជីវិតដែលយើងទទួលពីលោក អ្វីដ៏ស្រស់ស្អាតដែលលោកបានបង្កើត សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់លោក និងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យយើង។ តើយើងអាចរៀនអ្វីទៀតពីហាណា?
៧. តើហាណានិងប្ដីរបស់គាត់បានធ្វើអ្វីជាទៀងទាត់?
៧ ទោះជាហាណាមានបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ គាត់បានទៅកន្លែងគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ានៅស៊ីឡូរជាមួយនឹងប្ដីរបស់គាត់ជាទៀងទាត់។ (១សាំ. ១:១-៥) ពេលដែលហាណានៅត្រសាល សម្ដេចសង្ឃអេលីបានលើកទឹកចិត្តហាណាដោយនិយាយថាគាត់សង្ឃឹមថាព្រះយេហូវ៉ានឹងតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ហាណា។—១សាំ. ១:៩, ១៧
៨. តើកិច្ចប្រជុំអាចជួយយើងយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមពន្យល់។
៨ យើងអាចមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តឡើងវិញ បើយើងបន្តចូលរួមកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំ។ តាមធម្មតា ពេលចាប់ផ្ដើមកិច្ចប្រជុំរបស់យើង បងប្អូនប្រុសម្នាក់អធិដ្ឋានសុំឲ្យព្រះផ្ដល់សកម្មពលរបស់លោកដល់យើង។ សេចក្ដីសុខសាន្តគឺជាផលដែលមកពីសកម្មពលរបស់ព្រះ។ (កាឡ. ៥:២២) ពេលយើងចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់យើងទោះជាយើងកំពុងតានតឹងចិត្តក្ដី យើងបើកឱកាសឲ្យព្រះយេហូវ៉ានិងបងប្អូនលើកទឹកចិត្តយើង ហើយជួយយើងឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តឡើងវិញ។ ការអធិដ្ឋាននិងកិច្ចប្រជុំគឺជារបៀបដ៏សំខាន់ដែលព្រះយេហូវ៉ារៀបចំដើម្បីសម្រាលទុក្ខយើង។ (ហេ. ១០:២៤, ២៥) សូមពិចារណាអំពីមេរៀនមួយទៀតដែលយើងអាចរៀនពីបទពិសោធន៍របស់ហាណា។
៩. តើស្ថានភាពអ្វីរបស់ហាណាមិនបានផ្លាស់ប្ដូរ ប៉ុន្តែតើអ្វីបានជួយគាត់?
៩ បញ្ហារបស់ហាណាមិនបានបាត់ទៅភ្លាមៗនោះទេ។ ពេលហាណាត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញក្រោយពីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះនៅឯត្រសាល គាត់នៅតែត្រូវរស់នៅក្រោមដំបូលផ្ទះតែមួយជាមួយនឹងពេនីណា។ ម្យ៉ាងទៀត គម្ពីរមិនបានចែងថាពេនីណាបានកែប្រែចិត្តគំនិតឡើយ។ ដូច្នេះ ហាណាទំនងជាត្រូវបន្តស៊ូទ្រាំនឹងពាក្យសម្ដីឌឺដងរបស់គូវិវាទគាត់។ ប៉ុន្តែ ពេលហាណាមានទំនុកចិត្តថាព្រះយេហូវ៉ាស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់គាត់ នោះគាត់ឈប់ព្រួយចិត្តទៀត។ គាត់បានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះយេហូវ៉ាជួយគាត់ឲ្យមានចិត្តស្ងប់។ មួយរយៈពេលក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់គាត់ដោយឲ្យគាត់មានកូន!—១សាំ. ១:១៩, ២០; ២:២១
១០. តើយើងរៀនអ្វីពីគំរូរបស់ហាណា?
១០ យើងអាចមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តឡើងវិញ ទោះជាបញ្ហារបស់យើងនៅតែដដែលក៏ដោយ។ មិនថាយើងអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្តនិងចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់ក្ដី បញ្ហាខ្លះប្រហែលជានៅតែមាន។ ប៉ុន្តែតាមរយៈគំរូរបស់ហាណា យើងរៀនថាគ្មានអ្វីអាចបញ្ឈប់ព្រះយេហូវ៉ាមិនឲ្យជួយយើងមានចិត្តស្ងប់ឡើយ។ ព្រះយេហូវ៉ានឹងមិនភ្លេចយើងទេ ហើយមិនយូរមិនឆាប់លោកនឹងផ្ដល់ពរឲ្យយើងចំពោះភាពស្មោះត្រង់របស់យើង។—ហេ. ១១:៦
អ្វីដែលយើងរៀនពីសាវ័កប៉ូល
១១. តើអ្វីខ្លះនាំឲ្យប៉ូលព្រួយចិត្ត?
១១ ប៉ូលមានអ្វីជាច្រើនដែលនាំឲ្យគាត់ព្រួយចិត្ត។ ជាឧទាហរណ៍ ដោយសារប៉ូលស្រឡាញ់បងប្អូនរបស់គាត់ គាត់ព្រួយចិត្តណាស់ពេលឃើញពួកគេជួបបញ្ហា។ (២កូ. ២:៤; ១១:២៨) កាលដែលប៉ូលបំពេញភារកិច្ចជាសាវ័ក គាត់ត្រូវប្រឈមមុខនឹងអ្នកប្រឆាំងដែលវាយគាត់និងចាប់គាត់ដាក់គុក។ គាត់ក៏ត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងការពិបាកដែលនាំឲ្យគាត់មានទុក្ខកង្វល់ ដូចជាការ«រស់នៅដោយមានតែបន្ដិចបន្តួច»។ (ភី. ៤:១២) មួយវិញទៀត ដោយសារគាត់ធ្លាប់លិចសំពៅយ៉ាងហោចណាស់បីដង គាត់ទំនងជាព្រួយចិត្តរាល់ពេលដែលគាត់ធ្វើដំណើរតាមទូក។ (២កូ. ១១:២៣-២៧) តើអ្វីបានជួយប៉ូលពេលគាត់ព្រួយចិត្ត?
១២. តើអ្វីបានជួយកាត់បន្ថយទុក្ខកង្វល់របស់ប៉ូល?
១២ ប៉ូលមានទុក្ខកង្វល់ពេលបងប្អូនរបស់គាត់ជួបបញ្ហា ប៉ុន្តែគាត់មិនបានព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់របស់ពួកគេដោយខ្លួនគាត់នោះទេ។ ប៉ូលបានដឹងថាគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីទាំងអស់បានឡើយ។ គាត់បានសុំអ្នកឯទៀតឲ្យជួយថែរក្សាក្រុមជំនុំ។ ជាឧទាហរណ៍ គាត់បានឲ្យភារកិច្ចជាច្រើនដល់បុរសដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត ដូចជាធីម៉ូថេនិងទីតុសជាដើម។ កិច្ចការដែលបងប្អូនប្រុសទាំងនោះបានធ្វើច្បាស់ជាបានជួយកាត់បន្ថយទុក្ខកង្វល់របស់ប៉ូល។—ភី. ២:១៩, ២០; ទីត. ១:១, ៤, ៥
ដូចយើងរៀនពីគំរូរបស់សាវ័កប៉ូល តើយើងអាចធ្វើអ្វីដើម្បីមិនមានទុក្ខកង្វល់ច្រើនពេក? (សូមមើលវគ្គ១៣-១៥)
១៣. តើអ្នកចាស់ទុំអាចយកតម្រាប់ប៉ូលយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ ចូរសុំជំនួយពីអ្នកឯទៀត។ ដូចប៉ូល នៅសព្វថ្ងៃនេះអ្នកចាស់ទុំដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ មានទុក្ខកង្វល់ពេលឃើញពួកអ្នកនៅក្នុងក្រុមជំនុំកំពុងជួបទុក្ខលំបាក។ ប៉ុន្តែ អ្នកចាស់ទុំប្រហែលជាមិនអាចជួយបងប្អូនទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំទេ។ ចិត្តសុភាពនឹងជំរុញចិត្តគាត់ឲ្យចែករំលែកភារកិច្ចដល់បុរសឯទៀតដែលមានគុណសម្បត្ដិគ្រប់គ្រាន់ ហើយបង្ហាត់បង្រៀនបុរសវ័យក្មេងឲ្យជួយថែរក្សាហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ។—២ធី. ២:២
១៤. តើប៉ូលមិនព្រួយបារម្ភអំពីអ្វី ហើយតើយើងអាចរៀនអ្វីពីគំរូរបស់គាត់?
១៤ ចូរទទួលស្គាល់ថាអ្នកត្រូវការការសម្រាលទុក្ខ។ ប៉ូលមានចិត្តរាបទាប ដូច្នេះគាត់ដឹងថាគាត់ត្រូវការការលើកទឹកចិត្តពីមិត្តភក្ដិរបស់គាត់។ គាត់មិនបានព្រួយបារម្ភថាអ្នកឯទៀតនឹងគិតថាគាត់ជាមនុស្សទន់ខ្សោយ ដោយសារគាត់បានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីមិត្តរបស់គាត់ទេ។ ក្នុងសំបុត្រដែលប៉ូលបានសរសេរទៅកាន់ភីលេម៉ូន គាត់បានរៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំបានទទួលការសម្រាលទុក្ខនិងអំណរជាច្រើនដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នក»។ (ភីលេ. ៧) ប៉ូលបានលើកឡើងអំពីអ្នករួមការងារឯទៀតដែលបានលើកទឹកចិត្តគាត់ជាខ្លាំងក្នុងអំឡុងគ្រាលំបាក។ (កូឡ. ៤:៧-១១) ពេលយើងមានចិត្តរាបទាបដោយទទួលស្គាល់ថាយើងត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត នោះបងប្អូនយើងនឹងពេញចិត្តផ្ដល់ឲ្យយើងនូវការគាំទ្រដែលយើងត្រូវការ។
១៥. តើប៉ូលបានធ្វើអ្វីពេលគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលតានតឹងចិត្តជាខ្លាំង?
១៥ ចូរពឹងផ្អែកលើបណ្ដាំរបស់ព្រះ។ ប៉ូលដឹងថាបទគម្ពីរសម្រាលទុក្ខគាត់។ (រ៉ូម ១៥:៤) បទគម្ពីរទាំងនោះក៏ផ្ដល់ប្រាជ្ញាឲ្យគាត់ដើម្បីគាត់អាចប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាណាក៏ដោយ។ (២ធី. ៣:១៥, ១៦) ពេលប៉ូលបានជាប់គុកនៅក្រុងរ៉ូមជាលើកទី២ គាត់មានអារម្មណ៍ថាគាត់រស់មិនយូរទេ។ ក្នុងស្ថានភាពដ៏តានតឹងចិត្តនោះ តើប៉ូលបានធ្វើអ្វី? គាត់បានសុំធីម៉ូថេឲ្យមកជាប្រញាប់ហើយយក«រមូរក្រដាស»មកជាមួយផង។ (២ធី. ៤:៦, ៧, ៩, ១៣) ហេតុអ្វី? ពីព្រោះរមូរទាំងនោះទំនងជាផ្នែកខ្លះនៃបទគម្ពីរភាសាហេប្រឺ ដែលប៉ូលអាចប្រើក្នុងការសិក្សាគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួន។ ពេលយើងយកតម្រាប់ប៉ូលដោយសិក្សាបណ្ដាំរបស់ព្រះជាទៀងទាត់ ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រើបទគម្ពីរដើម្បីសម្រាលទុក្ខយើង មិនថាយើងមានទុក្ខលំបាកអ្វីក៏ដោយ។
អ្វីដែលយើងរៀនពីស្តេចដាវីឌ
ដូចស្តេចដាវីឌ តើអ្វីអាចជួយយើងបើយើងធ្វើខុសធ្ងន់ធ្ងរ? (សូមមើលវគ្គ១៦-១៩)
១៦. តើដាវីឌមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលដែលគាត់បានធ្វើខុសធ្ងន់ធ្ងរ?
១៦ ដាវីឌបានប្រព្រឹត្តអំពើដ៏អាក្រក់។ គាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ជាមួយនឹងបាតសេបា រៀបផែនការសម្លាប់ប្ដីរបស់នាង ហើយបានព្យាយាមលាក់បាំងអំពើឧក្រិដ្ឋរបស់គាត់។ (២សាំ. ១២:៩) ដំបូង ដាវីឌមិនបានអើពើនឹងសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់គាត់ឡើយ។ ហេតុនេះ នោះបានបង្ខូចចំណងមិត្តភាពរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា ហើយក៏បានធ្វើឲ្យគាត់មានទុក្ខព្រួយជាខ្លាំង ព្រមទាំងធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ (ទំនុក. ៣២:៣, ៤) តើអ្វីបានជួយដាវីឌពេលគាត់មានទុក្ខព្រួយដែលមកពីអំពើខុសឆ្គងដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់គាត់ ហើយតើអ្វីអាចជួយយើងបើយើងបានធ្វើខុសធ្ងន់ធ្ងរ?
១៧. តាមរយៈទំនុកតម្កើង ៥១:១-៤ តើយើងអាចយល់យ៉ាងណាថាដាវីឌពិតជាស្ដាយក្រោយចំពោះអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ?
១៧ ចូរអធិដ្ឋានសុំការអភ័យទោស។ នៅទីបំផុត ដាវីឌបានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានសោកស្ដាយជាខ្លាំង ហើយបានប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីអ្វីទាំងអស់ដែលគាត់បានធ្វើ។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៥១:១-៤) នេះបានជួយគាត់ឲ្យមានចិត្តស្ងប់និងសប្បាយចិត្តម្ដងទៀត! (ទំនុក. ៣២:១, ២, ៤, ៥) បើអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ សូមកុំព្យាយាមលាក់បាំងឡើយ! ផ្ទុយទៅវិញ សូមសារភាពអំពើខុសឆ្គងរបស់អ្នកទៅព្រះយេហូវ៉ាក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋាន។ យ៉ាងនេះ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ស្ងប់ជាង ហើយមិនសូវបន្ទោសខ្លួន។ ប៉ុន្តែបើអ្នកចង់មានចំណងមិត្តភាពឡើងវិញជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា អ្នកមិនគ្រាន់តែត្រូវអធិដ្ឋានប៉ុណ្ណោះទេ។
១៨. តើដាវីឌមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាពេលគាត់បានទទួលការប្រដៅតម្រង់?
១៨ ចូរទទួលយកការប្រដៅតម្រង់។ ពេលព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ណាថាន់ដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយឲ្យនិយាយជាមួយនឹងដាវីឌអំពីអំពើខុសឆ្គងរបស់គាត់ នោះដាវីឌមិនបានខំរកលេស ឬនិយាយថាអ្វីដែលគាត់បានធ្វើមិនសូវអាក្រក់ប៉ុន្មានឡើយ។ ភ្លាមៗ គាត់បានសារភាពថាគាត់បានធ្វើខុសធ្ងន់ចំពោះប្ដីរបស់បាតសេបា តែសំខាន់បំផុតគឺចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ ដាវីឌបានទទួលយកការប្រដៅតម្រង់ពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយលោកបានអភ័យទោសឲ្យគាត់។ (២សាំ. ១២:១០-១៤) បើយើងបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរ យើងត្រូវនិយាយជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតែងតាំងឲ្យថែរក្សាយើង។ (យ៉ា. ៥:១៤, ១៥) ម្យ៉ាងទៀត យើងមិនគួរខំនិយាយរកលេសទេ។ ពេលយើងកាន់តែឆាប់ទទួលយកនិងធ្វើតាមការប្រដៅ នោះយើងនឹងកាន់តែឆាប់មានចិត្តស្ងប់និងអំណរឡើងវិញ។
១៩. តើយើងគួរតាំងចិត្តធ្វើអ្វី?
១៩ ចូរតាំងចិត្តជៀសវាងមិនធ្វើខុសដដែលម្ដងហើយម្ដងទៀត។ ស្តេចដាវីឌបានដឹងថាបើគាត់ត្រូវជៀសវាងមិនធ្វើខុសដដែលម្ដងហើយម្ដងទៀត គាត់ត្រូវការជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ (ទំនុក. ៥១:៧, ១០, ១២) ក្រោយពីគាត់បានទទួលការអភ័យទោសពីព្រះយេហូវ៉ា ដាវីឌបានតាំងចិត្តមិនឲ្យមានសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាមិនត្រឹមត្រូវម្ដងទៀតឡើយ។ ជាលទ្ធផល គាត់បានទទួលសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តឡើងវិញ។
២០. តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលលោកអភ័យទោសឲ្យយើង?
២០ យើងបង្ហាញថាយើងដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលលោកអភ័យទោសឲ្យយើង ពេលយើងអធិដ្ឋានសុំការអភ័យទោសពីលោក ទទួលយកការប្រដៅតម្រង់ និងព្យាយាមជៀសវាងមិនធ្វើខុសដដែលម្ដងហើយម្ដងទៀត។ ពេលយើងធ្វើដូច្នេះ យើងនឹងមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តឡើងវិញ។ បងប្រុសជេមដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងធ្ងន់ធ្ងរបានឃើញថានេះជាការពិត។ គាត់និយាយថា៖ «ពេលខ្ញុំសារភាពប្រាប់អ្នកចាស់ទុំអំពីអំពើខុសឆ្គងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាអម្រែកដ៏ធ្ងន់មួយបានដកចេញពីស្មារបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងចិត្តឡើងវិញ»។ យើងពិតជាទទួលការលើកទឹកចិត្តមែន ដោយដឹងថា«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជិតបង្កើយនឹងអស់អ្នកដែលមានចិត្តសង្រេង ហើយទ្រង់ជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នកដែលមានវិញ្ញាណទន់ទាប»!—ទំនុក. ៣៤:១៨
២១. តើយើងអាចឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសម្រាលទុក្ខយើងតាមរបៀបណា?
២១ កាលដែលទីបញ្ចប់កាន់តែជិតមកដល់ នឹងមានអ្វីៗកាន់តែច្រើនដែលអាចនាំឲ្យយើងតានតឹងចិត្ត។ ពេលអ្នកមានទុក្ខកង្វល់ សូមអធិដ្ឋានសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាភ្លាមៗ។ សូមសិក្សាគម្ពីរដោយចិត្តខ្នះខ្នែង។ សូមរៀនពីគំរូរបស់ហាណា ប៉ូល និងដាវីឌ។ សូមសុំបិតារបស់អ្នកនៅស្ថានសួគ៌ឲ្យជួយអ្នកយល់អំពីមូលហេតុដែលអ្នកមានទុក្ខកង្វល់។ (ទំនុក. ១៣៩:២៣) សូមលោកឲ្យជួយអ្នកស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហារបស់អ្នក ជាពិសេសបញ្ហាដែលហួសពីកម្លាំងរបស់អ្នក។ បើអ្នកធ្វើដូច្នេះ អ្នកអាចមានអារម្មណ៍ដូចអ្នកតែងទំនុកតម្កើងដែលបានច្រៀងជូនព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ពេលណាមានទុក្ខកង្វល់ញាំញីក្នុងចិត្តទូលបង្គំ ព្រះអង្គសំរាលទុក្ខទូលបង្គំ ដោយប្រទានអោយទូលបង្គំមានអំណរសប្បាយ»។—ទំន. [ទំនុក.] ៩៤:១៩, ខ.ស.
ចម្រៀងលេខ៤ ‹ព្រះយេហូវ៉ាជាគង្វាលខ្ញុំ›
^ វគ្គ 5 ពេលខ្លះ យើងទាំងអស់គ្នាមានទុក្ខកង្វល់។ ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាអំពីគំរូរបស់អ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាបីនាក់នៅសម័យគម្ពីរ ដែលធ្លាប់មានទុក្ខកង្វល់។ យើងក៏នឹងពិចារណាអំពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ាសម្រាលទុក្ខពួកគេម្នាក់ៗ។
^ វគ្គ 1 ការពន្យល់ពាក្យ: ទុក្ខកង្វល់គឺជាអារម្មណ៍ព្រួយចិត្តឬភ័យខ្លាច។ នេះអាចបណ្ដាលមកពីបញ្ហាលុយកាក់ សុខភាពមិនល្អ បញ្ហាក្នុងក្រុមគ្រួសារ ឬបញ្ហាឯទៀតជាដើម។ យើងក៏ប្រហែលជាមានទុក្ខកង្វល់អំពីកំហុសដែលយើងធ្លាប់ធ្វើ ឬអំពីការពិបាកដែលយើងគិតថាយើងប្រហែលជានឹងជួបប្រទះនៅថ្ងៃខាងមុខ។
