Xheku dhe Meri-Lina kanë shërbyer së bashku në kohë të plotë që prej vitit 1988. Ata janë të njohur si çift që përshtaten kollaj dhe kanë pranuar shumë caktime në Guadalupë dhe Guajanën Franceze. Të dyja këto vende janë tani nën mbikëqyrjen e degës së Francës. Le t’u bëjmë një intervistë të shkurtër.

Çfarë ju nxiti të fillonit shërbimin në kohë të plotë?

Meri-Lina: Kur isha fëmijë në Guadalupë, shpesh predikoja gjithë ditën me mamanë, e cila ishte një lajmëtare e zellshme. I dua shumë njerëzit, prandaj sapo mbarova shkollën, në 1985-n, fillova shërbimin si pioniere.

Xheku: Kur isha i ri, rrija gjithnjë me shërbëtorë në kohë të plotë, që e donin shërbimin. Shërbeja si pionier ndihmës gjatë pushimeve të shkollës dhe ndonjëherë, në fundjavë, shkonim në territor me autobus bashkë me pionierët e kongregacionit. Predikonim gjithë ditën, dhe në fund shkonim në plazh. Eh, ç’ditë ishin!

Pak pasi u martova me Meri-Linën në 1988-n, i thashë vetes: «Meqë jemi të lirë, pse të mos shërbejmë më shumë?» Fillova edhe unë si Meri-Lina shërbimin si pionier. Një vit më vonë, pasi ndoqa shkollën e pionierit, u caktuam si pionierë specialë. Shërbyem në disa caktime në Guadalupë, në të cilat u kënaqëm shumë, e më vonë na ftuan të transferoheshim në Guajanën Franceze.

Ju keni qenë në shumë caktime gjatë viteve. Çfarë ju ka ndihmuar të përshtateni me rrethanat e reja?

Meri-Lina: Vëllezërit në Bethelin e Guajanës Franceze e dinin se shkrimi ynë i preferuar është Isaia 6:8. Kështu, kur na merrnin në telefon, shpesh e fillonin bisedën me pak humor: «E mbani mend shkrimin tuaj të preferuar?» E kuptonim që kjo do të thoshte ndryshim caktimi, prandaj përgjigjeshim: «Ja ku jemi! Na dërgoni ne!»

Nuk bëjmë krahasime me caktimet e mëparshme ngaqë kjo do të na pengojë të  çmojmë atë që kemi. Gjithashtu marrim iniciativën për të njohur vëllezërit dhe motrat në caktimin e ri.

Xheku: Në të kaluarën, disa miq u përpoqën me qëllime të mira të na bindnin të mos largoheshim, por të qëndronim pranë tyre. Mirëpo kur ikëm nga Guadalupa, një vëlla na kujtoi fjalët e Jezuit te Mateu 13:38: «Ara është bota.» Prandaj, kur ndryshojmë caktim, i kujtojmë vetes që po shërbejmë në të njëjtën «arë», pavarësisht ku jemi. Mbi të gjitha kanë më shumë rëndësi njerëzit dhe territori.

Kur mbërrijmë në një territor të ri, shohim se njerëzit atje kanë mundësi të jetojnë të kënaqur. Prandaj përpiqemi të jetojmë si vendësit. Ushqimi mund të jetë i ndryshëm, por ne hamë çfarë hanë ata dhe pimë çfarë pinë ata, duke u kujdesur për shëndetin. Përpiqemi të flasim pozitivisht për çdo caktim.

Meri-Lina: Gjithashtu mësojmë shumë nga vëllezërit e motrat vendës. Më kujtohet diçka që ndodhi pak pasi mbërritëm në Guajanën Franceze. Po binte shi me gjyma, prandaj menduam se duhej të prisnim derisa të mbaronte shiu e pastaj të dilnim e të predikonim. Mirëpo një motër më pyeti: «Shkojmë?» E habitur i thashë: «Po si?» Ajo m’u përgjigj: «Merr çadrën tënde dhe shkojmë me biçikleta.» Kështu mësova si t’i jap biçikletës me çadrën në dorë. Po të mos mësoja, nuk do të predikoja kurrë gjatë stinës me shi.

Ju keni ndryshuar rreth 15 herë caktimin. A keni ndonjë sugjerim të dobishëm për të tjerët në lidhje me transferimet?

Meri-Lina: Të transferohesh mund të jetë sfiduese. Megjithatë është e rëndësishme të gjesh një vend ku ndihesh si në shtëpi kur kthehesh nga shërbimi.

Xheku: Zakonisht e lyej shtëpinë ku shkojmë. Nëse e dinë që mund të mos qëndrojmë gjatë, vëllezërit në degë më thonë ndonjëherë: «Xhek, mos u lodh ta lyesh këtë herë!»

Meri-Lina është eksperte në paketim. Ajo i vendos të gjitha gjërat nëpër kuti dhe u vë etiketa, si «banja», «dhoma e gjumit», «kuzhina» e kështu me radhë. Kështu, kur hyjmë në shtëpinë e re, e kemi më të lehtë t’i vendosim kutitë në dhomat e duhura. Ajo bën  një listë me gjërat që ka çdo kuti, prandaj mund t’i gjejmë menjëherë ato që na nevojiten.

Meri-Lina: Ngaqë kemi mësuar të organizohemi mirë, e fillojmë shërbimin pa humbur kohë.

Si e programoni kohën që ‘të kryeni plotësisht shërbimin tuaj’?—2 Tim. 4:5.

Meri-Lina: Të hënën pushojmë dhe përgatitemi për mbledhjet. Nga e marta e tutje, dalim në shërbim.

Xheku: Edhe pse na kërkohet një kuotë e caktuar orësh, nuk përqendrohemi aty. Për ne, më i rëndësishëm është shërbimi. Që nga momenti kur dalim e deri kur kthehemi në shtëpi, përpiqemi të flasim me të gjithë njerëzit që takojmë.

Meri-Lina: Për shembull, kur shkojmë për piknik, marr gjithnjë fletushka me vete. Disa njerëz na afrohen dhe kërkojnë botime, edhe pse nuk u kemi thënë që jemi Dëshmitarë të Jehovait. Ja pse tregojmë kujdes si vishemi e sillemi. Njerëzit i vënë re këto gjëra.

Xheku: Japim dëshmi edhe duke qenë komshinj të mirë. Heq letrat nga toka, pastroj koshin e plehrave dhe mbledh gjethet me krehër rreth oborrit. Komshinjtë i vënë re këto dhe ndonjëherë më pyesin: «Mos ke rastësisht ndonjë Bibël për mua?»

Shpesh keni udhëtuar në territore të largëta për të predikuar. A kujtoni diçka të veçantë nga këto udhëtime?

Xheku: Në Guajanë është e vështirë për të vajtur në disa territore. Shpesh duhet të bëjmë 600 km në javë në rrugë të këqija. Vizita në Sent-Eli, në pyllin e Amazonës, ishte e paharrueshme. Na u deshën disa orë me fuoristradë dhe varkë për të vajtur atje. Shumica e banorëve ishin kërkues ari. Nga mirënjohja për botimet tona, na dhanë disa copëza të vogla ari si kontribut. Në mbrëmje shfaqëm një nga videot e organizatës, ku morën pjesë shumë vendës.

Meri-Lina: Para pak kohësh, Xhekut i thanë të mbante fjalimin e Përkujtimit në Kamopi. Për të vajtur atje, udhëtuam me varkë për katër orë në lumin Ojapok. Ç’eksperiencë e bukur ishte!

Xheku: Atje ku niveli i ujit ishte i ulët, rrymat e forta të lumit ishin goxha të rrezikshme. Ju siguroj se është emocionuese t’i shohësh këto rryma ndërsa varka u afrohet. Drejtuesi i varkës duhet të jetë i shkathët që të lundrojë përmes tyre. Ama ishte një eksperiencë e jashtëzakonshme! Edhe pse ishim vetëm 6 Dëshmitarë të pranishëm, rreth 50 veta ndoqën Përkujtimin, përfshirë edhe disa indianë të Amerikës.

Meri-Lina: Këto lloj eksperiencash të bukura i presin të rinjtë që duan t’i japin më shumë Jehovait. Duhet të mbështetesh te Jehovai në këto rrethana, dhe besimi do të të forcohet. E shohim shpesh dorën e Jehovait të veprojë.

Ju keni mësuar disa gjuhë të huaja. A e keni si dhunti?

Xheku: Të them të drejtën, jo. I mësova ngaqë kishte nevojë. Duhej të drejtoja Studimin e Kullës së Rojës në gjuhën sranantonge * që para se të bëja leximin e Biblës. Më pas pyeta një vëlla si e mbajta. Ai u përgjigj: «Ndonjëherë nuk kuptuam disa fjalë, por ishte mirë.» Fëmijët më ndihmonin goxha. Kur bëja gabime, të rriturit nuk thoshin gjë, por fëmijët po. Mësova shumë nga fëmijët.

Meri-Lina: Në një territor kisha studime të Biblës në gjuhët franceze, portugeze dhe sranantonge. Një motër më sugjeroi t’ia nisja me gjuhën më të vështirë e të mbaroja me atë që njihja më mirë. Shpejt e kuptova sa e mençur ishte kjo këshillë.

Një ditë kisha një studim në gjuhën sranantonge dhe pastaj një tjetër në gjuhën portugeze. Kur fillova studimin e dytë, motra që  ishte me mua, më tha: «Meri-Lina, më duket se kemi një problem të vogël.» E kuptova që po i flisja një gruaje braziliane në gjuhën sranantonge, në vend që t’i flisja në portugalisht.

Vëllezërit e motrat ku keni shërbyer, ju duan shumë. Çfarë ju ka ndihmuar të lidheni kaq ngushtë me ta?

Xheku: Proverbat 11:25 thotë: «Njeriu bujar do të begatohet.» Nuk ngurrojmë të japim nga vetja për të tjerët. Kur ka punë për të mirëmbajtur Sallën e Mbretërisë, disa më kanë thënë: «Lëre t’i bëjnë lajmëtarët.» Por unë u them: «Edhe unë lajmëtar jam. Nëse ka punë, dua edhe unë të jap një dorë.» Edhe pse të gjithëve na duhet kohë për veten, shpesh i kujtojmë vetes se nuk duam ta lëmë privatësinë tonë të na pengojë që t’u bëjmë mirë të tjerëve.

Meri-Lina: Bëjmë përpjekje të tregojmë interes për vëllezërit e motrat. Në këtë mënyrë e dimë kur dikush ka nevojë të kujdesemi për fëmijët ose t’i marrim nga shkolla. Kështu kemi mundësi të rregullojmë programin tonë që t’i ndihmojmë. Kjo na ndihmon të zhvillojmë një lidhje të ngushtë me të tjerët, duke qenë gati për t’i ndihmuar kur kanë nevojë.

Çfarë bekimesh keni pasur ngaqë keni shërbyer atje ku ka më shumë nevojë?

Xheku: Shërbimi në kohë të plotë na e ka zbukuruar jetën. Shpesh kemi qenë mes natyrës e jemi kënaqur me krijimin e larmishëm të Jehovait. Edhe pse kemi pasur sfida, e kemi mendjen të qetë ngaqë e dimë se kemi mbështetjen e popullit të Jehovait, kudo që jemi.

Kur isha i ri, më burgosën në Guajanën Franceze për qëndrimin tim asnjanës. Kurrë nuk e kisha imagjinuar se një ditë do të kthehesha atje si misionar e do të më lejohej të vizitoja burgjet si lajmëtar. Vërtet, Jehovai bekon me bujari!

Meri-Lina: S’ka kënaqësi më të madhe për mua se të jap nga vetja për të tjerët. Jemi të lumtur që i shërbejmë Jehovait. Kjo na ka afruar më shumë si çift. Herë pas here Xheku më pyet nëse mund të ftojmë në shtëpi ndonjë çift të shkurajuar, që të hamë ndonjë gjë bashkë. Shpesh i përgjigjem: «Ç’ma more nga goja!» Dhe kjo na ndodh shpeshherë.

Xheku: Kohët e fundit, jam diagnostikuar me kancer në prostatë. Edhe pse Meri-Linës nuk i pëlqen ta dëgjojë, i them: «Zemër, edhe po të vdes nesër, vërtet nuk do të vdes ‘në pleqëri të mbarë’, ama do të jem ‘i kënaqur’, se e di që e kam përdorur jetën për të bërë atë që ka vlerë të vërtetë, për t’i shërbyer Jehovait.»—Zan. 25:8.

Meri-Lina: Jehovai na ka dhënë caktime që nuk i prisnim dhe na ka lejuar të bëjmë gjëra që s’mund t’i imagjinonim kurrë. Jeta jonë ka qenë vërtet e mbushur me gjëra të mira. Me besim të plotë se Perëndia do të na ndihmojë, do të shkojmë kudo që të na kërkojë organizata!