HEEL wat broeders en zusters uit ontwikkelingslanden die naar het westen waren geëmigreerd, zijn naar hun land van herkomst teruggegaan. Uit liefde voor Jehovah en hun naaste zijn ze verhuisd naar gebieden waar behoefte is aan meer Koninkrijksverkondigers (Matth. 22:37-39). Welke offers hebben ze gebracht? En wat waren de zegeningen? Laten we als voorbeeld eens kijken naar Kameroen.

Onésime is een broeder die in 1998 emigreerde en 14 jaar in het buitenland woonde. Op een dag hoorde hij op een vergadering een illustratie over de prediking. De spreker zei: ‘Als jij en je vriend op twee verschillende plekken aan het vissen zijn en je vriend meer vis vangt, dan ga je toch dichter bij je vriend in de buurt vissen?’

Door die illustratie ging Onésime erover nadenken terug te gaan naar de betere ‘visplekken’ in Kameroen om de verkondigers daar te helpen. Maar hij twijfelde. Zou hij na al die jaren in het buitenland weer kunnen wennen aan zijn voormalige thuisland? Om daarachter te komen ging Onésime voor zes maanden naar Kameroen. In 2012 verhuisde hij permanent terug.

Onésime vertelt: ‘Ik moest wennen aan de hitte en de leefomstandigheden en aan de harde banken in de Koninkrijkszaal.’ Maar met een glimlach vervolgt hij: ‘Hoe meer ik me op het programma concentreerde, hoe meer de herinnering aan de gestoffeerde stoelen vervaagde.’

In 2013 trouwde Onésime met Géraldine, die negen jaar in Frankrijk had gewoond voordat ze naar Kameroen was teruggegaan. Welke zegeningen maakte dit echtpaar mee door theocratische activiteiten op de eerste plaats te stellen? Onésime zegt: ‘We zijn samen naar de School voor Koninkrijkspredikers geweest en dienen nu op Bethel. Het afgelopen jaar hadden we in onze gemeente 20 dopelingen. Ik heb het gevoel dat ik nu op de juiste plek ben om te “vissen”’ (Mark. 1:17, 18). Géraldine voegt eraan toe: ‘Ik heb meer zegeningen ervaren dan ik me ooit had kunnen voorstellen.’

Judith was naar de VS verhuisd maar wilde graag haar dienst uitbreiden. Ze vertelt: ‘Elke keer dat ik in Kameroen bij familie was geweest, moest ik huilen omdat ik meerdere personen achterliet bij wie ik een Bijbelstudie was begonnen.’ Judith wilde terug naar Kameroen maar ze twijfelde. Ze had  een goede baan waardoor ze kon betalen voor de medische zorg die haar vader in Kameroen nodig had. Maar Judith vertrouwde op Jehovah en keerde terug. Ze geeft toe dat ze bepaalde gemakken van het leven in de VS miste. Ze heeft Jehovah gevraagd haar te helpen zich aan te passen en werd aangemoedigd door een kringopziener en zijn vrouw.

Terugkijkend vertelt Judith: ‘Het heeft me veel vreugde gegeven in drie jaar tijd vier geestelijke kinderen te vinden.’ Judith begon te dienen als speciale pionier. Nu dient ze samen met haar man, Sam-Castel, in de kringdienst. Hoe ging het met haar vader? Samen met haar familie kon ze in het buitenland een ziekenhuis vinden dat de operatie van haar vader wilde sponsoren. En gelukkig is de operatie geslaagd.

Victor is een broeder die naar Canada emigreerde. Nadat hij een Wachttoren-artikel over hoger onderwijs had gelezen, ging hij nadenken over zijn opleiding. Hij stopte met zijn universitaire studies om een kortere technische opleiding te volgen. ‘Daardoor kon ik sneller een baan vinden’, zegt hij, ‘en eerder doen wat ik al lang wilde: pionieren.’ Later trouwde Victor met Caroline. Toen ze een keer in Kameroen waren en daar het bijkantoor bezochten, werden ze aangemoedigd erover na te denken in Kameroen te dienen. Victor zegt: ‘We konden geen reden bedenken om te weigeren, en omdat we een eenvoudig leven hadden, konden we zo vertrekken.’ Hoewel Caroline wat problemen had met haar gezondheid, besloten ze te gaan.

Victor en Caroline dienden als gewone pioniers om in het gebied de vele mensen te helpen die belangstelling hadden. Een tijdlang konden ze van hun spaargeld rondkomen. Later gingen ze een paar maanden in Canada werken zodat ze daarna in Kameroen verder konden pionieren. Wat waren de zegeningen? Ze mochten naar de School voor Koninkrijkspredikers, dienden als speciale pioniers en zijn nu bouwdienaren. Victor zegt: ‘Door uit onze comfortzone te komen konden we Jehovah’s steun ervaren.’

In 2002 las Alain, een broeder die in Duitsland studeerde, het traktaat Jongeren — Wat gaan jullie met je leven doen? Dat motiveerde hem om nieuwe doelen te stellen. In 2006 ging hij naar de Bedienarenopleidingsschool en werd hij toegewezen aan zijn geboorteland, Kameroen.

In Kameroen vond Alain parttimewerk. Later vond hij werk dat beter betaalde, maar hij was bang dat hij daardoor minder in de dienst zou kunnen doen. Dus toen hem werd gevraagd om in de speciale pioniersdienst te gaan, deed hij dat zonder aarzelen. Zijn werkgever bood hem een hoger salaris aan, maar Alain bleef bij zijn besluit. Later trouwde hij met Stéphanie, die jarenlang in Frankrijk had gewoond. Welke moeilijkheden ondervond zij toen ze naar Kameroen ging?

Stéphanie zegt: ‘Ik ontwikkelde verschillende kleine kwalen en allergieën, maar ik kon me geregeld laten behandelen en daardoor ging het beter.’ Het echtpaar is beloond voor hun volharding. Alain vertelt: ‘Toen we gingen prediken in Katé, een  afgelegen dorp, troffen we daar meerdere personen die Bijbelstudie wilden. We konden met ze studeren via de telefoon. Twee van hen zijn gedoopt en er werd een groep gevormd.’ Stéphanie zegt: ‘Niets geeft meer vreugde dan iemand te helpen zich aan Jehovah op te dragen. Door hier te dienen hebben we dat voorrecht vaak gehad.’ Nu dienen Alain en Stéphanie in de kringdienst.

Gisèle liet zich dopen toen ze in Italië geneeskunde studeerde. Het eenvoudige leven van het pioniersechtpaar dat haar studie gaf, maakte indruk op haar, en ze wilde meer doen in de dienst. Daarom begon ze met pionieren terwijl ze haar school afmaakte.

Gisèle wilde graag teruggaan naar Kameroen om meer te doen in Jehovah’s dienst. Maar ze had nog zorgen: ‘Ik was bang m’n status in Italië kwijt te raken en gescheiden te worden van m’n familie en vrienden die in Italië woonden.’ Toch ging Gisèle in mei 2016 terug naar Kameroen. Een tijd later trouwde ze met Léonce. Het bijkantoor in Kameroen deed de aanbeveling dat ze naar Ayos zouden gaan, een stad waar veel behoefte was aan Koninkrijksverkondigers.

Hoe was het leven in Ayos? Gisèle vertelt: ‘Vaak zaten we wekenlang zonder elektriciteit. Omdat we onze telefoons niet konden opladen, waren ze bijna constant uitgeschakeld. Ik leerde koken boven een houtvuur. Met kruiwagens en zaklampen gingen we water halen in de avond, als het minder druk was bij de bron.’ Wat heeft het echtpaar geholpen daarmee om te gaan? Gisèle zegt: ‘Jehovah’s geest en ook de steun van m’n man en de aanmoediging en soms financiële ondersteuning van familie en vrienden.’

Is Gisèle blij dat ze naar haar geboorteland is teruggegaan? ‘Ja, zonder enige twijfel’, zegt ze. ‘In het begin waren er moeilijkheden en voelden we ons soms ontmoedigd. Maar toen we dat eenmaal hadden overwonnen, kregen we het gevoel dat we precies hebben gedaan wat we moesten doen. We vertrouwen op Jehovah en voelen ons dichter bij hem.’ Léonce en Gisèle konden naar de School voor Koninkrijkspredikers en dienen nu als tijdelijke speciale pioniers.

Net als vissers die allerlei omstandigheden trotseren voor een goede vangst, zo zijn degenen die naar hun geboorteland terugkeren bereid offers te brengen om mensen te helpen die positief op de Koninkrijksboodschap reageren. Jehovah zal ongetwijfeld gunstig denken over die hardwerkende verkondigers vanwege de liefde die ze voor zijn naam hebben getoond (Neh. 5:19; Hebr. 6:10). Als jij in het buitenland woont en er in je geboorteland behoefte aan Koninkrijksverkondigers is, zou je dan kunnen terugkeren? Als je dat doet, zul je rijke zegeningen ervaren (Spr. 10:22).