1, 2. Dlaczego zmartwychwstanie niebiańskie powinno interesować wszystkich chrześcijan?

 WIĘKSZOŚĆ dzisiejszych sług Jehowy ma nadzieję na życie wieczne na ziemi. Jednak wciąż żyje ostatek chrześcijan namaszczonych duchem, którzy mają nadzieję niebiańską. Są oni bardzo ciekawi, jak będzie wyglądało ich przyszłe życie. Ale dlaczego powinno to interesować również pozostałych chrześcijan? Jak się przekonamy, dzięki zmartwychwstaniu niebiańskiemu z wielu błogosławieństw skorzystają też mieszkańcy ziemi. Dlatego bez względu na naszą nadzieję powinniśmy interesować się zmartwychwstaniem do życia w niebie.

² O nadziei niebiańskiej pisali pod natchnieniem od Boga niektórzy uczniowie Jezusa z I wieku. Na przykład apostoł Jan wyjaśnił: „Chociaż teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, to jeszcze nie zostało ujawnione, kim będziemy w przyszłości. Wiemy, że gdy on się objawi, będziemy do niego podobni” (1 Jana 3:2). Tak więc pomazańcy nie wiedzą dokładnie, co będzie się wiązać ze wskrzeszeniem w ciele duchowym. Kiedy jednak otrzymają swoją nagrodę, będą w sensie dosłownym widzieć Jehowę. Biblia nie wyjawia wszystkich szczegółów na temat zmartwychwstania niebiańskiego, ale możemy się o nim czegoś dowiedzieć z tego, co napisał apostoł Paweł. Pomazańcy będą razem z Chrystusem, kiedy ‛usunie on wszelki rząd, władzę i moc’. „Jako ostatni wróg zostanie unicestwiona śmierć”. Na koniec Jezus oraz jego współwładcy przekażą władzę Jehowie (1 Kor. 15:24-28). Będzie to wspaniały czas! *

3. W czym zgodnie z 1 Koryntian 15:30-32 pomogła Pawłowi wiara w zmartwychwstanie?

³ Wiara w zmartwychwstanie pomogła Pawłowi przetrwać różne próby (odczytaj 1 Koryntian 15:30-32). Do chrześcijan w Koryncie napisał: „Śmierć codziennie zagląda mi w oczy”. Dodał też: „Walczyłem w Efezie z dzikimi zwierzętami”. Być może miał na myśli rzeczywistą walkę ze zwierzętami na efeskiej arenie (2 Kor. 1:8; 4:10; 11:23). Albo nawiązywał do sprzeciwu ze strony Żydów oraz innych wrogów, którzy byli jak „dzikie zwierzęta” (Dzieje 19:26-34; 1 Kor. 16:9). Tak czy inaczej, Pawłowi groziły różne niebezpieczeństwa. Mimo to patrzył w przyszłość z optymizmem (2 Kor. 4:16-18).

4. Jak nadzieja zmartwychwstania dodaje odwagi chrześcijanom w naszych czasach? (Zobacz ilustrację na stronie tytułowej).

⁴ Żyjemy w niespokojnych czasach. Niektórzy nasi bracia padają ofiarą przestępstw. Inni mieszkają w rejonach, gdzie toczą się konflikty zbrojne. Jeszcze inni służą Jehowie w krajach, w których nasza działalność jest ograniczona lub zakazana, i są narażeni na utratę wolności czy nawet życia. A jednak wszyscy ci bracia i siostry wytrwale oddają cześć Jehowie, czym dają nam piękny przykład. Nie ulegają strachowi, bo wiedzą, że nawet gdyby ponieśli śmierć, Jehowa w przyszłości wspaniale ich nagrodzi.

5. Jaki niebezpieczny sposób myślenia mógłby osłabić naszą wiarę w zmartwychwstanie?

⁵ Paweł ostrzegł współwyznawców przed pewnym niebezpiecznym sposobem myślenia: „Jeśli umarli nie będą wskrzeszeni, to ‚jedzmy i pijmy, bo jutro umrzemy’”. Takie nastawienie nie było w czasach Pawła niczym nowym. Możliwe, że cytował on słowa z Księgi Izajasza 22:13, które opisywały postawę Izraelitów. Zamiast przybliżać się do Boga, gonili oni za przyjemnościami. Można powiedzieć, że kierowali się dewizą, która jest popularna również dzisiaj: „Życie jest krótkie, trzeba z niego korzystać”. Jednak tragiczne konsekwencje postępowania Izraelitów są nam dobrze znane (2 Kron. 36:15-20).

6. Jaki wpływ nadzieja zmartwychwstania ma na nasz wybór towarzystwa?

⁶ To, że Jehowa wskrzesi zmarłych, niewątpliwie powinno mieć wpływ na nasz wybór towarzystwa. Chrześcijanie w Koryncie musieli wystrzegać się towarzystwa osób, które podważały wiarę w zmartwychwstanie. Wyciągamy z tego ważny wniosek: Gdybyśmy regularnie spędzali czas z ludźmi, którzy żyją chwilą, mogłoby się to dla nas źle skończyć. Moglibyśmy przejąć ich sposób myślenia, zaniedbać swoje chrześcijańskie zwyczaje, a nawet zacząć postępować w sposób, którego Bóg nienawidzi, czyli grzeszyć. Dlatego Paweł przestrzegł: „Opamiętajcie się i czyńcie to, co prawe, nie trwajcie w grzechu” (1 Kor. 15:33, 34).

7. Jakie pytania związane ze zmartwychwstaniem mógłby ktoś zadać w myśl 1 Koryntian 15:35-38?

⁷ Odczytaj 1 Koryntian 15:35-38. Ktoś, kto chciałby wzbudzić w innych wątpliwości co do zmartwychwstania, mógłby zapytać: „Jak umarli zostaną wskrzeszeni? W jakim ciele powstaną?”. Warto zastanowić się nad odpowiedzią, której udzielił Paweł, bo istnieje wiele poglądów na temat życia po śmierci. A czego uczy Biblia?

8. Jaki przykład pomaga nam zrozumieć, co się wiąże ze zmartwychwstaniem do życia w niebie?

⁸ Kiedy człowiek umiera, jego ciało się rozkłada. Ale Ten, który powołał wszechświat do istnienia, z pewnością może wskrzesić taką osobę i dać jej odpowiednie ciało (Rodz. 1:1; 2:7). Chcąc pokazać, że Bóg nie musi dać komuś tego samego ciała, które miał przed śmiercią, Paweł posłużył się pewnym przykładem. Weźmy pod uwagę ziarno jakiegoś zboża. Gdy zostanie zasiane w ziemi, kiełkuje i staje się nową rośliną. Taka roślina wygląda zupełnie inaczej niż małe ziarno, z którego wyrosła. Paweł posłużył się tym porównaniem, żeby wykazać, że Stwórca może dać komuś „takie ciało, jakie zechce”.

9. Na jakie różnice Paweł zwrócił uwagę w 1 Koryntian 15:39-41?

⁹ Odczytaj 1 Koryntian 15:39-41. Paweł wskazał, że w dziele stwórczym widać ogromną różnorodność. Na przykład ssaki, ptaki czy ryby mają różne ciała. A kiedy patrzymy w niebo, widzimy, że słońce jest inne niż księżyc. Poza tym „gwiazda od gwiazdy różni się chwałą”. Chociaż nie dostrzegamy tego gołym okiem, to uczeni odkryli, że istnieją takie gwiazdy, jak czerwone olbrzymy oraz białe i żółte karły. Paweł napisał też, że są „ciała niebiańskie i ciała ziemskie”. Co miał na myśli? Na ziemi ludzie mają ciała fizyczne, ale ci, którzy żyją w niebie — między innymi aniołowie — mają ciała duchowe.

10. Jakie ciało otrzymują osoby wskrzeszane do życia w niebie?

¹⁰ Dalej Paweł wraca do przykładu ziarna: „Podobnie jest ze zmartwychwstaniem umarłych. Zasiewa się ciało podlegające zepsuciu, wskrzeszone zostaje niezniszczalne”. Kiedy człowiek umiera, jego ciało rozkłada się i wraca do prochu (Rodz. 3:19). Jak więc rozumieć to, że „wskrzeszone zostaje [ciało] niezniszczalne”? Paweł nie pisał o człowieku, który zmartwychwstaje na ziemi, tak jak osoby wskrzeszone przez Eliasza, Elizeusza i Jezusa. Pisał raczej o kimś, kto zmartwychwstaje do życia w „ciele duchowym” (1 Kor. 15:42-44).

11, 12. Czego doświadczył Jezus w chwili zmartwychwstania i jak dotyczy to pomazańców?

¹¹ Kiedy Jezus był na ziemi, miał ciało fizyczne. Ale kiedy został wskrzeszony, „stał się duchem życiodajnym” i wrócił do nieba. Podobnie pomazańcy zostaną wskrzeszeni w ciele duchowym. Paweł wyjaśnia: „Jak jesteśmy obrazem tego uczynionego z prochu, tak też będziemy obrazem tego, który pochodzi z nieba” (1 Kor. 15:45-49).

¹² Paweł dochodzi do punktu kulminacyjnego swojej argumentacji: „Ciało i krew nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego” (1 Kor. 15:50). Właśnie dlatego Jezus nie został wskrzeszony w ciele fizycznym. Tak samo miało być z apostołami i innymi namaszczonymi chrześcijanami. Nie mogli zostać wskrzeszeni w ciałach fizycznych, bo ulegają one rozkładowi. A kiedy mieli zmartwychwstać? Paweł zaznaczył, że dojdzie do tego w przyszłości, a nie od razu po ich śmierci. W czasie, gdy pisał 1 List do Koryntian, część chrześcijan — między innymi apostoł Jakub — „zasnęła już snem śmierci”, a inni umarli dopiero później (1 Kor. 15:6; Dzieje 12:1, 2).

13. Co miało się dziać w okresie obecności Chrystusa?

¹³ Zarówno Jezus, jak i Paweł wskazali na szczególny okres w historii — obecność Chrystusa. Miały wtedy występować wojny, trzęsienia ziemi, epidemie i inne wydarzenia o globalnym zasięgu. Spełnianie się tego proroctwa widzimy od roku 1914. Jezus zwrócił też uwagę na szczególny element wyróżniający ten okres: „Dobra nowina o Królestwie będzie głoszona na całym świecie na świadectwo wszystkim narodom. A potem nadejdzie koniec” (Mat. 24:3, 7-14). Z kolei Paweł napisał, że w czasie „obecności Pana” zostaną wskrzeszeni namaszczeni chrześcijanie (1 Tes. 4:14-16; 1 Kor. 15:23).

14. Czego doświadczają pomazańcy, którzy kończą życie na ziemi w okresie obecności Chrystusa?

¹⁴ Pomazańcy, którzy obecnie kończą życie na ziemi, od razu są wskrzeszani do życia w niebie. Wynika to ze słów Pawła zapisanych w 1 Liście do Koryntian 15:51, 52: „Nie wszyscy zaśniemy snem śmierci, ale wszyscy będziemy przemienieni, w jednym momencie, w mgnieniu oka, podczas brzmienia ostatniej trąby”. Żyjemy w okresie, gdy te słowa się spełniają. Po zmartwychwstaniu pomazańcy zaznają wielkiej radości; odtąd ‛już zawsze będą z Panem’ (1 Tes. 4:17).

15. Jakie zadanie czeka w niebie pomazańców?

¹⁵ Biblia mówi, jakie zadanie czeka w niebie namaszczonych duchem chrześcijan. Jezus zwraca się do nich: „Zwyciężającemu, który aż do końca będzie przestrzegał tego, co nakazałem, dam władzę nad narodami, tak jak i ja otrzymałem władzę od swojego Ojca. Zwyciężający będzie nimi rządził, używając żelaznego berła, tak iż zostaną potłuczone na kawałki jak gliniane naczynia” (Obj. 2:26, 27). Pomazańcy będą ‛rządzić narodami za pomocą żelaznego berła’, podążając za swoim Wodzem (Obj. 19:11-15).

16. W jaki sposób pomazańcy i inni lojalni wobec Jehowy odniosą zwycięstwo nad śmiercią?

¹⁶ Nie ma wątpliwości, że dzięki zmartwychwstaniu pomazańcy odniosą zwycięstwo nad śmiercią (1 Kor. 15:54-57). Podczas Armagedonu będą mogli wziąć udział w usunięciu z ziemi zła. Miliony innych chrześcijan ‛przeżyje wielki ucisk’ i znajdzie się w nowym świecie (Obj. 7:14). Będą oni świadkami kolejnego zwycięstwa nad śmiercią — zmartwychwstania mnóstwa ludzi, którzy umarli w przeszłości. Wyobraź sobie, jaka zapanuje wtedy radość! (Dzieje 24:15). Wszyscy, którzy zachowają lojalność wobec Jehowy, odniosą zwycięstwo nad śmiercią odziedziczoną po Adamie — będą mogli żyć wiecznie.

17. Co powinniśmy teraz robić w myśl 1 Koryntian 15:58?

¹⁷ Każdy żyjący dziś chrześcijanin powinien być wdzięczny za pokrzepiające słowa o zmartwychwstaniu, które Paweł napisał do Koryntian. Mamy wszelkie powody, żeby zgodnie z jego zachętą być „bardzo zajęci dziełem Pańskim” (odczytaj 1 Koryntian 15:58). Jeśli lojalnie i z całych sił bierzemy udział w tym dziele, możemy mieć nadzieję na szczęśliwą przyszłość. Będzie ona wspanialsza niż wszystko, co możemy sobie wyobrazić. Z pewnością powiemy wtedy, że ‛nasz trud dla Pana nie był daremny’.