Hayır. Kutsal Kitapta ya da tarih kitaplarında Hıristiyanların ölen kişiler için vaftiz edildiğini gösteren bir örnek yoktur.

Bazıları bu ayetin birçok Kutsal Kitap çevirisindeki tercümesi nedeniyle, ilk Hıristiyanların ölen kişiler adına vaftiz edildiği düşüncesine kapıldı. Örneğin, Yeni Çeviri’de bu ayet şöyle tercüme edilmiş: “Diriliş yoksa, ölüler için vaftiz edilenler ne olacak?”

Ancak iki Kutsal Kitap bilgininin bu konudaki görüşlerine dikkat edin. Dr. Gregory Lockwood Kutsal Kitapta ya da tarihte, birinin ölen bir kişi için vaftiz edildiğini gösteren herhangi bir kanıt olmadığını söyledi. Benzer şekilde, Profesör Gordon D. Fee şöyle yazdı: “Tarihte veya Kutsal Kitapta bu tür bir vaftizin örneği yoktur.” Ayrıca o, Yeni Ahit’te bundan hiç bahsedilmediğini ve ilk Hıristiyanlar arasında ya da elçiler öldükten kısa süre sonra kurulan kiliselerde böyle bir uygulamaya rastlanmadığını belirtti.

Kutsal Kitap İsa’nın, takipçilerine şu emri verdiğini söyler: “Bütün milletlerden insanları öğrencim olarak yetiştirin; onları . . . . vaftiz edin. Size emrettiğim her şeye uymalarını onlara öğretin” (Mat. 28:19, 20). Bir kişinin vaftiz edilebilmesi için önce Yehova ve Oğlu hakkında bilgi alması, onlara iman etmesi ve itaat etmesi gerekir. Ölmüş biri bunları yapamaz. Hayatta olan bir Hıristiyan da ölen biri için bunları yapamaz (Vaiz 9:5, 10; Yuhn. 4:1; 1. Kor. 1:14-16).

Öyleyse Pavlus ne demek istedi?

Bazı Korintoslular ölülerin diriltilmeyeceğini söylüyordu (1. Kor. 15:12). Pavlus bu düşüncenin yanlış olduğunu ortaya koydu. O “her gün ölümle yüz yüze” olduğunu söyledi. Ancak tehlikeler yaşasa da, öldükten sonra tıpkı İsa gibi güçlü bir ruhi varlık olarak diriltileceğinden emindi (1. Kor. 15:30-32, 42-44).

Korintoslular şunun farkında olmalıydı ki, meshedilmiş Hıristiyanlar olarak her gün sınavlarla karşılaşacak ve gökte yaşamak üzere diriltilebilmeleri için sadık şekilde ölmeleri gerekecekti. ‘Mesih İsa ile birlik içinde olmak üzere vaftiz edildiklerinde, onun ölümüne de ortak olmak üzere vaftiz edilmiş’ oluyorlardı (Rom. 6:3). Bu mecazi vaftizle başlayan yaşamları ölümle ve diriltilip göğe gitmeleriyle sonuçlanacaktı.

İsa vaftiz edildikten birkaç yıl sonra iki elçisine şöyle dedi: ‘Vaftiz edilmekte olduğum vaftizle vaftiz edileceksiniz’ (Mar. 10:38, 39). İsa burada suda vaftiz edilmekten değil, ‘onun ölümüne ortak olmak üzere vaftiz edilmekten’ söz ediyordu. İsa Tanrı’ya sadık şekilde sürdürdüğü yaşamının ölümle sonuçlanacağını biliyordu. Pavlus meshedilmişlere “[İsa’yla] birlikte acı çekmeliyiz ki, onunla birlikte yüceltilelim” diye yazdı (Rom. 8:16, 17; 2. Kor. 4:17). Yani onların da gökte yaşamak üzere diriltilebilmeleri için ölmeleri gerekecekti.

Tüm bunları göz önünde bulundurduğumuzda, Pavlus’un sözlerinin doğru tercümesi şöyle olabilir: “Aksi halde, ölüler olmak üzere vaftiz edilenlerin durumu ne olur? Ölüler diriltilmeyecekse, neden bu amaçla vaftiz ediliyorlar?”