Skip to content

Poruladakkaatthirku sel

Ungal Poruppei Mulu Aarvatthōdu Seiyungal!

Ungal Poruppei Mulu Aarvatthōdu Seiyungal!

UNGAL nanbaridamirundhu oru kadidham vandhaal ungalukku eppadi irukkum? Ippaditthaan appōsthalan Pavulidamirundhu Thīmōtthēyuvukku oru kadidham vandhadhu. Baibilil irukkira 2 Thīmōtthēyu butthagamdhaan andha kadidham! Andha kadidham kaiyil kideitthavudan thannudeiya arumei nanbar enna solliyirukkiraar enbadhei therindhukolla, Thīmōtthēyu ameidhiyaana ōr idatthukku pōyirukkalaam. Kadidhatthei padippadharku munbu oruvēlei avar ippadiyellaam yōsitthirukkalaam: ‘Pavul eppadi irukkaarunu theriyalayē? Ennōda poruppugala nallaa seiradhukku thēveiyaana arivureigala idhula solli iruppaaraa? Ennōda ūliyattha innum sirappaa seiradhukkum matthavangalukku udhavaradhukkum thēveiyaana thagavalgal indha kadidhatthula irukkumaa?’ Indha ellaa kēlvigalukkum andha kadidhatthil badhil irundhadhu. Vērusila mukkiyamaana vishayangalei patriyum Pavul adhil solliyirundhaar. Aanaal, Pavul sonna arivureiyilirundhu sila vishayangalei mattum ippōdhu paarkkalaam.

“ELLAA KASHTANGALEIYUM . . . SAGITTHUVARUGIRĒN”

“Anbaana pillei” endra vaarttheigalōdu Pavul than kadidhatthei aarambitthirundhaar. (2 Thī. 1:2) Adhei paditthavudan Pavulōdu nēram selavalittha andha tharunangaleiyum avar thanmīdhu kaattiya akkareiyeiyum Thīmōtthēyu nineitthu paartthiruppaar. Kittatthatta Ki.Pi. 65-il andha kadidham avarukku kideitthabōdhu avar 30 vayadhei thaandiyirundhaar. Ērkenavē anubavamulla oru mūpparaaga avar irundhaar. Patthu varushangalukkumēl Pavuludan nerukkamaaga palagi, avaridamirundhu nireiya vishayangalei katrirundhaar.

Indha kadidhatthei eludhiyabōdhu, Pavul Rōmil sireiyil irundhaar. Sīkkiratthil saavei edhirnōkkiyirundhaar. (2 Thī. 1:15, 16; 4:6-8) Irundhaalum, “ellaa kashtangaleiyum . . . sagitthuvarugirēn” endru dhairiyamaaga sonnaar. (2 Thī. 2:8-13) Idhei paditthadhu Thīmōtthēyuvei balappadutthiyirukkum. Pavuludeiya sagipputthanmei indru nammeiyum balappadutthugiradhu.

“VARATTHEI NERUPPUPŌL MŪTTIVITTUKKONDĒ IRU”

Kadavul kodutthirundha poruppei Thīmōtthēyu pokkishamaaga nineikka vēndumendru Pavul sonnaar. Kadavul koduttha “andha varatthei [Thīmōtthēyu] neruppupōl mūttivittukkondē” irukka vēndumendru avar aaseippattaar. (2 Thī. 1:6) ‘Varam’ endra vaarttheikku karismaa endra Grēkka vaarttheiyei Pavul payanpadutthinaar. Indha vaartthei, petrukkolvadharku thagudhiyillaadhabōdhum ilavasamaaga kideikkira parisei kurikkiradhu. Sabeiyil oru visēsha poruppukkaaga Thīmōtthēyu niyamikkappattabōdhu indha varatthei petrukkondaar.—1 Thī. 4:14.

Thanakku Kadavul koduttha varatthei Thīmōtthēyu eppadi payanpaduttha vēndiyirundhadhu? “Neruppupōl mūttivittukkondē iru” endra vaarttheigalei paditthadhum vīdugalil neruppu mūttuvadhu Thīmōtthēyuvukku nyaabagam vandhirukkalaam. Podhuvaaga neruppu eriyumbōdhu silasamayatthil adhu aneindhuvidum. Marubadiyum thanalei ūdhivittaaldhaan adhu patriyeriyum. Pavul payanpadutthiya aanaasōpeiriyō endra Grēkka vineichollukku “thūndividuvadhu, mūttividuvadhu, thanalei ūdhividuvadhu” pōndra artthangal iruppadhaagavum, ippadi “sandhōshamaagavum aarvamaagavum oru seyalei seivadhei” adhu kurippadhaagavum ōr agaraadhi solgiradhu. Appadiyendraal, Thīmōtthēyuvidam Pavul sollavandha vishayam idhudhaan: ‘Mulu aarvatthōdu un poruppei sei!’ Indru naamum adhē aarvatthōdum sandhōshatthōdum nammidam oppadeikkappatta poruppei seiya vēndum.

“ARUMEIYAANA INDHA POKKISHATTHEI . . . KAATTHUKKOL”

Pavul eludhiya kadidhatthei Thīmōtthēyu thodarndhu paditthukkondirundhabōdhu, avar eludhiya innoru vishayam avarudeiya kannil padugiradhu. “Unnidam oppadeikkappattirukkira arumeiyaana indha pokkishatthei namakkul kudiyirukkira Kadavuludeiya sakthiyaal kaatthukkol” endru Pavul solliyirundhaar. (2 Thī. 1:14) Indha vaarttheigal, ūliyatthei innum nandraaga seivadharku Thīmōtthēyuvukku udhaviyirukkum. Appadiyendraal, enna pokkisham avaridam oppadeikkappattirundhadhu? 2 Thīmōtthēyu 1:13-il, “payanulla vaarttheigalei,” adhaavadhu vēdhavasanangalilirundhu Thīmōtthēyuvukku katrukkodukkappatta satthiyangalei patri Pavul sonnaar. Oru ūliyaraaga, sabeikku ullēyum sari veliyēyum sari satthiyatthei avar katrukkodukka vēndiyirundhadhu. (2 Thī. 4:1-5) Adhōdu, Kadavuludeiya mandheiyei gavanitthukkolvadharku avar mūpparaaga niyamikkappattirundhaar. (1 Pē. 5:2) Kadavuludeiya sakthiyeiyum avarudeiya vaarttheiyeiyum nambi thannidam oppadeikkappattirundha pokkishatthei, adhaavadhu satthiyatthei, avar kaatthukkolla vēndiyirundhadhu.—2 Thī. 3:14-17.

Indru nammidamum satthiyam endra pokkishatthei Kadavul oppadeitthirukkiraar. Indha satthiyatthei naam matravargalidam solgirōm. (Mat. 28:19, 20) Naam vidaamal jebam seidhaal... Baibilei thavaraamal paditthaal... indha pokkishatthukku nandri kaatta mudiyum. (Rō. 12:11, 12; 1 Thī. 4:13, 15, 16) Idhu illaamal, vērusila pokkishangalum nammidam oppadeikkappattirukkalaam. Oruvēlei, naam mūpparaagavō mulunēra ūliyaraagavō irukkalaam. Indha pokkishangal nammidam irundhaal, naam manatthaalmeiyaaga irukka vēndum. Poruppugalei nandraaga seivadharku eppōdhum Kadavulei nambiyirukka vēndum. Ippadiyellaam seidhaal, Kadavul nammidam oppadeittha pokkishatthei naam madhikkirōm enbadhei kaatta mudiyum.

INDHA “VISHAYANGALEI UNMEIYULLA AATKALIDAM SOL”

Thaan mattumē seivadharkaaga Thīmōtthēyuvidam poruppugal oppadeikkappadavillei. “Ennidamirundhu nī katrukkonda . . . vishayangalei unmeiyulla aatkalidam sol; appōdhu, matravargalukku katrukkodukka avargal pōdhiya thagudhi peruvaargal” endru Pavul sonnaar. (2 Thī. 2:2) Adhanaal, matravargalukkum Thīmōtthēyu payirchi kodukka vēndiyirundhadhu. Thaan katrukkonda ellaa vishayangaleiyum sagōdharargalukkum avar solli thara vēndiyirundhadhu. Indrirukkira mūppargalum idhēpōl seivadhu mukkiyam. Oru nalla kangaaniyaaga irukka virumbugira oru mūppar, oru poruppei eppadi seivadhu endru matravargalukku solli koduppaar. Thanakku therindhadhei thanakkullēyē vaitthukkolla maattaar. Ippadi payirchi koduppadhaal matravargalaal katrukkolla mudigiradhu. Matravargalukku solli kodutthaal avargal thanneivida thirameisaaligalaaga aagividuvaargalō endru nineitthu avar bayappada maattaar. Adhanaal, verumanē adippadeiyaana vishayangalei mattum solli kodukkaamal matravargal mudhirchiyulla Kristhavargalaaga aavadharku thēveiyaana ellaa payirchigaleiyum koduppaar. Ippadiyellaam oru mūppar seiyumbōdhu, avaridam payirchi petra ‘unmeiyulla aatkal’ sabeikku ōr aasīrvaadhamaaga iruppaargal.

Pavulidamirundhu vandha andha arumeiyaana kadidhatthei Thīmōtthēyu uyarvaaga madhitthiruppaar. Adikkadi andha kadidhatthei edutthu paartthu adhilirundha aalōsaneigalei aalamaaga yōsitthuppaartthiruppaar. Thannudeiya poruppugalei nallabadiyaaga seivadharku adhu avarukku udhaviyirukkum.

Pavul koduttha arivureiyinbadi nadakka naam enna seiya vēndum? Namakku kodukkappatta varatthei neruppupōl mūttivittukkondē irukka vēndum, nammidam oppadeikkappattirukkira pokkishatthei kaatthukkolla vēndum. Nammudeiya anubavattheiyum naam katrukkondadheiyum unmeiyulla aatkalidam solla vēndum. Ippadiyellaam seidhaal, Pavul Thīmōtthēyuvidam sonnadhei nammaal seiya mudiyum. Adhaavadhu, nammudeiya “ūliyatthei mulumeiyaaga seidhu” mudikka mudiyum.—2 Thī. 4:5.