«Ҳангоми табобати саратон маро бисёр вақт тарсу ваҳм фаро мегирифт,— мегӯяд Памела.— Аммо вақте ман ба Яҳува Худо дуо мегуфтам, дилам тинҷ ва фикрҳоям ҷо ба ҷо мешуданд. Ман ҳоло ҳам аз дарди зиёд азоб мекашам, вале дуо ба ман ёрдам мекунад, ки дар бораи чизҳои хуб фикр кунам. Вақте одамон маро аҳволпурсӣ мекунанд, ман мегӯям: “Ман худро нағз ҳис намекунам, вале дилам зиқ нест”».

Албатта, шарт нест, ки мо танҳо баъди бо душвориҳои ҷиддӣ дучор шудан ба Худо дуо гӯем. Ҳамаи мо хоҳу нохоҳ бо ҳар гуна мушкилиҳо рӯ ба рӯ мешавем ва барои тоб овардан ба онҳо ба ёрӣ мӯҳтоҷ мегардем. Дуо ба мо чӣ тавр кӯмак карда метавонад?

Китоби Муқаддас чунин мегӯяд: «Бори дилатро ба Худованд парто, ва Ӯ ба ту ғамхорӣ хоҳад кард. Ӯ ҳаргиз нахоҳад гузошт, ки одил фурӯ ғалтад» (Забур 54:23). Чӣ фикри тасаллибахш, ҳамин тавр-не?