نسل بشر

آنچه کتاب مقدّس می‌گوید:‏ خدا «جهان را بیهوده نیافریده،‏ بلکه برای سکونت و زندگی آن را ساخته است.‏»—‏اِشَعْیا ۴۵:‏۱۸‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

کرهٔ زمین

آنچه کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «نسلها می‌آیند و می‌روند،‏ اما زمین تا ابد پابرجاست.‏»—‏جامعه ۱:‏۴‏.‏

این به چه معناست؟‏ طبق این گفتهٔ کتاب مقدّس،‏ زمین هیچ‌وقت از بین نمی‌رود و همیشه انسان‌هایی بر روی آن زندگی خواهند کرد.‏ پس پایان دنیا به چه معنی است؟‏

این موضوع را در نظر بگیرید:‏ کتاب مقدّس پایان این دنیا را با روزگار نوح مقایسه می‌کند،‏ زمانی که زمین پر از خشونت شده بود.‏ (‏پیدایش ۶:‏۱۳‏)‏ پس خدا مردم شریر آن دوران را با طوفان نابود کرد،‏ ولی نوح را که مردی درستکار بود به همراه خانواده‌اش نجات داد.‏ کتاب مقدّس در مورد اتفاقات آن دوران می‌گوید:‏ ‏«دنیای آن زمان در آب غرق شده،‏ نابود گشت.‏» (‏۲پِطرُس ۳:‏۶‏)‏ پس آن اتفاق پایان یک دنیا بود.‏ چه چیزی در آن زمان نابود شد؟‏ مردم شریر روی زمین،‏ نه خود زمین!‏ بنابراین وقتی کتاب مقدّس در مورد پایان دنیا صحبت می‌کند به نابودی کرهٔ زمین اشاره نمی‌کند،‏ بلکه به نابودی مردم شریر روی زمین و نظام حاکم بر دنیا اشاره دارد.‏

مشکلات و شرارت

آنچه کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «پس از اندک زمانی،‏ دیگر شریری نخواهد بود؛‏ و هرچند او را بجویی،‏ یافت نخواهد شد.‏ اما حلیمان وارث زمین خواهند شد،‏ و از فراوانی سلامتی لذت خواهند برد.‏»—‏مزمور ۳۷:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

این به چه معناست؟‏ طوفان نوح شرارت را برای همیشه از بین نبرد.‏ پس از طوفان،‏ مردم دوباره به شرارت ادامه دادند.‏ اما خدا به زودی به شرارت پایان می‌دهد و همان طور که نویسندهٔ مزمور گفت:‏ «دیگر شریری نخواهد بود.‏» خدا از طریق حکومتش به شرارت پایان می‌دهد.‏ این حکومت یک پادشاهی‌ای است که از آسمان بر انسان‌های درستکار حکمرانی خواهد کرد.‏

این موضوع را در نظر بگیرید:‏ آیا حاکمان این دنیا از حکومت خدا پشتیبانی خواهند کرد؟‏ کتاب مقدّس توضیح می‌دهد که آن‌ها با این حکومت مخالفت خواهند کرد و بر ضدّش دست به عمل خواهند زد.‏ (‏مزمور ۲:‏۲‏)‏ نتیجه‌اش چه خواهد بود؟‏ حکومت خدا تمام حکومت‌های بشری را نابود خواهد کرد و «خود تا به ابد استوار خواهد ماند.‏» (‏دانیال ۲:‏۴۴‏)‏ اما چرا لازم است خدا حکومت‌های بشری را نابود کند؟‏

آنچه کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «راه انسان از آنِ او نیست،‏ و آدمی که راه می‌رود،‏ قادر به هدایت قدمهای خویش نمی‌باشد.‏»—‏اِرْمیا ۱۰:‏۲۳‏.‏

این به چه معناست؟‏ انسان‌ها طوری آفریده نشده‌اند که قادر باشند بر خودشان حکومت کنند.‏ آن‌ها در حکومت بر انسان‌های دیگر و حل مشکلاتشان موفق نبوده‌اند.‏

این موضوع را در نظر بگیرید:‏ در «دایرة‌المعارف بریتانیکا» آمده است که ظاهراً حکومت‌ها قادر نبوده‌اند «مشکلات جهانی‌ای مانند فقر،‏ گرسنگی،‏ بیماری،‏ فجایع طبیعی،‏ جنگ و خشونت را از بین ببرند.‏» در آنجا همچنین می‌خوانیم:‏ «برخی بر این باورند که راه‌حل همیشگی برای این مشکلات وجود یک حکومت جهانی است.‏» با این وجود،‏ حتی اگر تمام حکومت‌ها متحد شوند،‏ دنیا همچنان توسط انسان‌هایی ناکامل اداره می‌شود که قادر نیستند مشکلات فوق را ریشه‌کن کنند.‏ حکومت خدا تنها حکومتی می‌باشد که قادر است تمام مشکلات دنیا را برای همیشه از بین ببرد.‏

بنابراین طبق کتاب مقدّس،‏ انسان‌های درستکار نباید ترسی از پایان دنیا یا همان نظام شریر حاکم بر دنیا داشته باشند.‏ در حقیقت،‏ آن‌ها باید خوشحال باشند که این دنیای شریر جای خود را به دنیایی می‌دهد که خدای بزرگ و مهربان آن را برقرار می‌کند.‏

اما همهٔ این‌ها چه وقت اتفاق می‌افتد؟‏ مقالهٔ بعدی به جواب کتاب مقدّس در این رابطه می‌پردازد.‏