TVÆR ungar konur voru á göngu á viðskiptasvæði í borginni Baguio á Filippseyjum. Þær sáu ritatrillu en gengu ekki að henni. Helen, systirin sem stóð við trilluna, brosti breitt til þeirra. Konurnar héldu ferð sinni áfram en hrifust af hlýlegu brosi Helenar.

Seinna, þegar konurnar sátu í strætó á leiðinni heim, sáu þær stórt skilti á ríkissal sem á stóð jw.org. Þær mundu eftir að hafa séð sömu áletrun á ritatrillunni fyrr um daginn. Þær fóru úr vagninum og skoðuðu tímaáætlunina fyrir samkomur safnaðanna sem stóð á hliði ríkissalarins.

Konurnar mættu á eina af næstu samkomunum. Og hvern sáu þær þegar þær gengu inn í ríkissalinn? Helen! Þær mundu strax eftir því að það var hún sem brosti svo breitt til þeirra. „Þegar þær gengu til mín,“ segir Helen, „varð ég smá stressuð. Ég hélt að ég hefði kannski gert eitthvað rangt.“ En konurnar sögðu Helen frá því sem hafði gerst.

Ungu konurnar voru mjög ánægðar með samkomuna og félagsskapinn. Þær kunnu vel við sig. Þegar þær sáu aðra þrífa ríkissalinn eftir samkomuna buðust þær til að aðstoða. Önnur þeirra býr ekki lengur á Filippseyjum en hin byrjaði að sækja samkomur og kynna sér Biblíuna – allt einu brosi að þakka!