۱.‏ یَهُوَه به چه نکاتی دربارهٔ خادمانش توجه می‌کند؟‏

یَهُوَه ‹قوم خویش را دوست می‌دارد.‏› (‏۲توا ۲:‏۱۱‏)‏ دانستن این امر،‏ باعث شادی‌مان می‌شود!‏ یَهُوَه خصوصیات خوبمان را می‌بیند،‏ از قابلیت‌هایمان آگاه است و کمکمان می‌کند که دوست او شویم.‏ اگر ما همواره به یَهُوَه وفادار بمانیم،‏ او تا ابد در کنارمان خواهد بود!‏—‏یو ۶:‏۴۴‏.‏

۲.‏ چرا برخی باور ندارند که یَهُوَه دوستشان دارد؟‏

^۲ شاید برخی با خود بگویند،‏ ‹می‌دانم که یَهُوَه قومش را دوست دارد،‏ اما مطمئن نیستم که مرا دوست داشته باشد.‏› چرا ممکن است کسی چنین طرز فکری داشته باشد؟‏ اُکسانا * که خاطرات تلخی از دوران کودکی‌اش دارد می‌گوید:‏ «وقتی تعمید گرفتم و پیشگامی را شروع کردم خیلی خوشحال بودم.‏ اما بعد از ۱۵ سال،‏ خاطرات تلخ کودکی دوباره در ذهنم زنده شد و احساس کردم که یَهُوَه دیگر مرا دوست ندارد و لیاقت محبت او را ندارم.‏» خواهری پیشگام به نام یوآ نیز که دوران کودکی سختی داشته می‌گوید:‏ «از آنجایی که می‌خواستم یَهُوَه را خشنود کنم،‏ زندگی‌ام را وقف خدمت به او کردم.‏ اما مطمئن بودم که لیاقت محبت او را ندارم.‏»‏

۳.‏ در این مقاله به بررسی چه موضوعی می‌پردازیم؟‏

^۳ مطمئناً شما نیز همچون دو خواهر وفاداری که به آنان اشاره شد،‏ یَهُوَه را دوست دارید،‏ اما شاید مطمئن نباشید که او هم شما را دوست داشته باشد.‏ چرا باید اطمینان یابید که یَهُوَه دوستتان دارد؟‏ اگر در این باره شک و تردید  دارید،‏ چه می‌توانید بکنید؟‏ در ادامه به این سؤالات پاسخ می‌دهیم.‏

۴.‏ چرا شک کردن به محبت یَهُوَه برایمان خطرناک است؟‏

^۴ محبت نیرویی محرک و بسیار قدرتمند است.‏ اگر ما اطمینان داشته باشیم که یَهُوَه دوستمان دارد و در کنارمان است،‏ علی‌رغم مشکلات،‏ با تمام وجود به او خدمت می‌کنیم.‏ اما اگر در این باره شک و تردید داشته باشیم،‏ قوّتمان کم می‌شود.‏ (‏امث ۲۴:‏۱۰‏)‏ وقتی دلسرد شویم و فکر کنیم که یَهُوَه دوستمان ندارد،‏ نمی‌توانیم در برابر حملات شیطان مقاومت کنیم.‏—‏افس ۶:‏۱۶‏.‏

۵.‏ شک و تردید به محبت یَهُوَه،‏ چه تأثیری بر برخی هم‌ایمانانمان گذاشته است؟‏

^۵ شک و تردید باعث شده است که برخی مسیحیان وفادار از لحاظ روحانی ضعیف شوند.‏ پیر جماعتی به نام جِیمز می‌گوید:‏ «با این که در بیت‌ئیل خدمت می‌کردم و در محدوده‌ای خارجی‌زبان موعظه می‌کردم،‏ مطمئن نبودم که یَهُوَه از خدمتم خشنود باشد.‏ حتی از خودم پرسیدم که آیا یَهُوَه دعاهایم را می‌شنود؟‏» ایوا نیز که در خدمت تمام‌وقت است می‌گوید:‏ «پی بردم که شک و تردید به محبت یَهُوَه بسیار خطرناک است،‏ زیرا بر تمام جنبه‌های خدمتمان تأثیر می‌گذارد.‏ چنین شک و تردیدی،‏ از عطش روحانی‌مان می‌کاهد و بر شادی‌مان در خدمت به یَهُوَه تأثیر می‌گذارد.‏» مایکل نیز که به عنوان پیشگام و پیر جماعت خدمت می‌کند می‌گوید:‏ «اگر باور نداشته باشیم که یَهُوَه دوستمان دارد،‏ به‌تدریج از او دور می‌شویم.‏»‏

۶.‏ وقتی به محبت یَهُوَه شک می‌کنیم،‏ چه باید بکنیم؟‏

^۶ این تجربیات نشان می‌دهد که شک و تردید به محبت یَهُوَه،‏ تا چه حد می‌تواند به رابطه‌مان با او صدمه بزند.‏ اگر چنین طرز فکری در شما رخنه کند،‏ چه باید بکنید؟‏ باید فوراً طرز فکرتان را تغییر دهید!‏ از یَهُوَه بخواهید کمکتان کند تا به جای این افکار،‏ بر ‹آرامش خدا که از دل و قوای ذهنی شما محافظت می‌کند› تمرکز کنید.‏ (‏مز ۱۳۹:‏۲۳؛‏ فیلیپ ۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ همچنین به یاد داشته باشید که تنها شما نیستید که چنین طرز فکری دارید؛‏ دیگر خادمان وفادار یَهُوَه منجمله آنانی که درگذشته می‌زیستند نیز دچار چنین شک و تردیدی بوده‌اند.‏ در ادامه خواهیم دید که ما از نمونهٔ پولُس رسول در این زمینه چه می‌آموزیم.‏

۷.‏ پولُس با چه مشکلاتی روبرو بود؟‏

^۷ آیا تا به حال بار مسئولیت‌هایتان به قدری زیاد بوده است که فکر کنید نمی‌توانید از پس همهٔ آن‌ها برآیید؟‏ در این صورت می‌توانید شرایط پولُس را درک کنید.‏ او نه تنها برای یک جماعت بلکه «برای همهٔ جماعت‌ها» نگران بود.‏ (‏۲قر ۱۱:‏۲۳-‏۲۸‏)‏ آیا بیماری،‏ شادی را از شما گرفته است؟‏ پولُس نیز احتمالاً با بیماری‌ای دست و پنجه نرم می‌کرد و خیلی دوست داشت که بهبود یابد.‏ (‏۲قر ۱۲:‏۷-‏۱۰‏)‏ آیا به خاطر ناکاملی‌هایتان دلسرد شده‌اید؟‏ پولُس نیز گاه چنین احساسی داشت.‏ او وضعیت خود را ‹اسفبار› خواند،‏ زیرا مدام با ناکاملی‌هایش در جنگ بود.‏—‏روم ۷:‏۲۱-‏۲۴‏.‏

۸.‏ پولُس چگونه توانست با مشکلاتش مقابله کند؟‏

^۸ پولُس چگونه توانست علی‌رغم مشکلات و شرایط دلسردکننده،‏ همچنان بر خدمت به یَهُوَه تمرکز کند؟‏ با این که او از ناکاملی‌هایش آگاه بود،‏ ایمانی مستحکم به فدیهٔ عیسی داشت.‏ همچنین می‌دانست که ‏‹هر که به [عیسی] ایمان بورزد،‏ زندگی جاودان می‌یابد.‏› (‏یو ۳:‏۱۶؛‏ روم ۶:‏۲۳‏)‏ بله،‏ پولُس به فدیهٔ عیسی ایمان داشت و مطمئن بود که یَهُوَه مشتاق است آنانی را که توبه می‌کنند ببخشد.‏—‏مز ۸۶:‏۵‏.‏

۹.‏ ما از گفتهٔ پولُس در غَلاطیان ۲:‏۲۰ چه می‌آموزیم؟‏

^۹ پولُس می‌دانست که یَهُوَه خیلی دوستش دارد،‏ زیرا پسرش را فرستاد تا جانش را برای او فدا کند.‏ ‏(‏غَلاطیان ۲:‏۲۰ خوانده شود.‏)‏ دقت کنید که پولُس در انتهای این آیه گفت:‏ ‹پسر خدا مرا دوست داشت و جان خود را برای من داد.‏› پولُس فکر نکرد که لیاقت محبت یَهُوَه را ندارد و با خود نگفت،‏ ‹می‌دانم که یَهُوَه هم‌ایمانانم را دوست دارد،‏ اما چطور ممکن است مرا دوست داشته باشد!‏› او در نامه‌اش به رومیان گفت:‏ «وقتی هنوز گناهکار بودیم،‏ مسیح جان خود را برای ما داد.‏» (‏روم ۵:‏۸‏)‏ به راستی که محبت خدا هیچ حد و مرزی ندارد!‏

۱۰.‏ ما از رومیان ۸:‏۳۸،‏ ۳۹ چه می‌آموزیم؟‏

^۱۰ رومیان ۸:‏۳۸،‏ ۳۹ خوانده شود.‏ پولُس اطمینان داشت که یَهُوَه به‌قدری دوستمان دارد که هیچ چیز ‹قادر نخواهد بود ما را از محبت او جدا سازد.‏› او می‌دانست که یَهُوَه صبورانه با قوم اسرائیل رفتار کرده بود.‏ همچنین می‌دانست که یَهُوَه او را مورد رحمت خود قرار داده بود.‏ به عبارت دیگر،‏ پولُس گفت:‏ «یَهُوَه  حتی حاضر شد پسر خود را بفرستد تا جانش را برای من بدهد،‏ پس مطمئنم که او دوستم دارد.‏»—‏روم ۸:‏۳۲‏.‏

۱۱.‏ با این که پولُس مرتکب گناهانی شده بود که برخی از آن‌ها در اول تیموتائوس ۱:‏۱۲-‏۱۵ آمده است،‏ چرا اطمینان داشت که یَهُوَه دوستش دارد؟‏

^۱۱ ۱تیموتائوس ۱:‏۱۲-‏۱۵ خوانده شود.‏ مطمئناً وقتی پولُس به کارهای گذشته‌اش فکر می‌کرد،‏ احساس خیلی بدی داشت.‏ جای تعجب نیست که او خود را «بزرگ‌ترین» گناهکار می‌دانست!‏ او پیش از آشنایی با حقیقت،‏ مسیحیان را در شهرهای مختلف مورد آزار و اذیت قرار می‌داد،‏ برخی را زندانی می‌کرد و با اعدام برخی دیگر موافقت می‌کرد.‏ (‏اعما ۲۶:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ تصوّر کنید که اگر پولُس جوانی را در جماعت می‌دید که والدینش به واسطهٔ او کشته شده بودند،‏ چه احساسی می‌کرد!‏ او بابت اشتباهاتش پشیمان بود،‏ اما می‌دانست که نمی‌تواند گذشته را تغییر دهد.‏ او باور داشت که مسیح جانش را برای او داده است و با اطمینان گفت:‏ «آنچه اکنون هستم،‏ به لطف خدا هستم.‏» (‏۱قر ۱۵:‏۳،‏ ۱۰‏)‏ باید اطمینان داشته باشید که عیسی جانش را برای شما داد و این امکان را فراهم کرد تا با یَهُوَه رابطه‌ای شخصی برقرار کنید.‏ (‏اعما ۳:‏۱۹‏)‏ آنچه اکنون و در آینده انجام می‌دهید برای یَهُوَه اهمیت دارد،‏ نه اشتباهاتی که در گذشته مرتکب شده‌اید؛‏ حال چه پیش از آشنایی با حقیقت چه بعد از آن.‏—‏اشع ۱:‏۱۸‏.‏

۱۲.‏ وقتی احساس بی‌ارزشی می‌کنیم،‏ اول یوحنا ۳:‏۱۹،‏ ۲۰ چگونه کمکمان می‌کند؟‏

^۱۲ فکر کردن به این که عیسی جانش را برای گناهانمان داده است،‏ شاید باعث شود که با خود چنین فکر کنیم،‏ ‹من لیاقت چنین محبتی را نداشتم.‏› چرا ممکن است چنین احساسی به ما دست دهد؟‏ شاید دلمان ما را محکوم کند؛‏ طوری که فکر کنیم بی‌ارزشیم و کسی دوستمان  ندارد.‏ ‏(‏۱یوحنا ۳:‏۱۹،‏ ۲۰ خوانده شود.‏)‏ اما باید به یاد داشته باشیم که «خدا از دل ما بزرگ‌تر است.‏» بله،‏ حتی وقتی فکر می‌کنیم که یَهُوَه ما را نمی‌بخشد و دوستمان ندارد،‏ او آمادهٔ بخشش ماست و بسیار دوستمان دارد.‏ باید شک و تردید را کنار بگذاریم و اطمینان یابیم که یَهُوَه دوستمان دارد.‏ بدین منظور باید به طور مرتب کلامش را بخوانیم،‏ به او دعا کنیم و با خادمانش معاشرت نماییم.‏ انجام این کارها چگونه به ما کمک می‌کند؟‏

۱۳.‏ مطالعهٔ کلام خدا چگونه به ما کمک می‌کند؟‏ (‏کادر «‏ کلام خدا چگونه به آنان کمک می‌کند؟‏‏» ملاحظه شود.‏)‏

^۱۳ هر روز کلام خدا را مطالعه کنید.‏ به این شکل،‏ بیشتر با خصوصیات زیبای یَهُوَه آشنا می‌شوید و اطمینان می‌یابید که او خیلی دوستتان دارد.‏ اگر هر روز بر بخشی از کلام خدا تعمّق کنید،‏ می‌توانید افکار و احساساتتان را اصلاح کنید.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۱۶‏)‏ پیر جماعتی به نام کِوین که احساس بی‌ارزشی می‌کرد می‌گوید:‏ «با خواندن مزمور ۱۰۳ و تعمّق بر آن توانستم افکارم را اصلاح کنم و به احساس یَهُوَه نسبت به خودم پی ببرم.‏» ایوا نیز که پیش از این به او اشاره شد می‌گوید:‏ «هر شب قبل از خواب بر افکار و احساسات یَهُوَه تعمّق می‌کنم.‏ به این شکل،‏ آرامش می‌یابم و ایمانم تقویت می‌شود.‏»‏

۱۴.‏ دعا کردن چگونه به ما کمک می‌کند؟‏

^۱۴ پیوسته دعا کنید.‏ ‏(‏۱تسا ۵:‏۱۷‏)‏ اگر بخواهیم با کسی صمیمی شویم،‏ باید به طور مرتب با او صحبت کنیم و احساساتمان را برایش ابراز کنیم.‏ این اصل دربارهٔ دوستی با یَهُوَه نیز صدق می‌کند.‏ وقتی ما افکار،‏ احساسات و نگرانی‌هایمان را در دعا به یَهُوَه می‌گوییم،‏ نشان می‌دهیم که به او اعتماد داریم و می‌دانیم که دوستمان دارد.‏ (‏مز ۹۴:‏۱۷-‏۱۹؛‏ ۱یو ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ یوآ که پیش از این به او اشاره شد می‌گوید:‏ «وقتی دعا می‌کنم،‏ تنها اتفاقاتی که طی روز برایم افتاده است را به یَهُوَه نمی‌گویم،‏ بلکه سفرهٔ دلم را کاملاً برایش باز می‌کنم.‏ این کار کمکم کرده که یَهُوَه را همچون پدری پرمهر ببینم که فرزندانش را دوست دارد،‏ نه همچون مدیر یک شرکت بزرگ.‏»—‏کادر «‏ آیا این کتاب را خوانده‌اید؟‏‏» ملاحظه شود.‏

۱۵.‏ یَهُوَه چگونه نشان داده است که دوستمان دارد؟‏

^۱۵ با دوستان وفادار معاشرت کنید.‏ آنان هدیه‌ای از طرف یَهُوَه هستند.‏ (‏یعقو ۱:‏۱۷‏)‏ یَهُوَه برای این که نشان دهد چقدر دوستمان دارد،‏ برادران و خواهرانی به ما داده است که ‹در همه حال محبت می‌کنند.‏› (‏امث ۱۷:‏۱۷‏)‏ پولُس در نامه‌اش به کولُسیان،‏ به مسیحیانی اشاره کرد که از او حمایت کرده بودند و ‹بسیار مایهٔ دلگرمی‌اش› بودند.‏ (‏کول ۴:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ حتی عیسی هم به حمایت دوستانش،‏ چه فرشتگان و چه انسان‌ها نیاز داشت و از حمایت آنان قدردان بود.‏—‏لو ۲۲:‏۲۸،‏ ۴۳‏.‏

۱۶.‏ دوستان وفادار چگونه کمکمان می‌کنند که به یَهُوَه نزدیک‌تر شویم؟‏

 ^۱۶ آیا از وجود دوستان وفاداری که یَهُوَه به شما هدیه داده است نهایت فایده را می‌برید؟‏ در میان گذاشتن نگرانی‌هایمان با دوستی بالغ به ما کمک می‌کند و به هیچ وجه نشانهٔ ضعف نیست.‏ جِیمز که قبلاً به او اشاره شد می‌گوید:‏ «دوستان بالغ به من خیلی کمک کرده‌اند.‏ وقتی افکار منفی به سراغم می‌آید،‏ دوستانم با صبر و حوصله به حرف‌هایم گوش می‌دهند و به من می‌گویند که چقدر دوستم دارند.‏ از طریق آنان متوجه می‌شوم که یَهُوَه مرا دوست دارد و به من توجه می‌کند.‏» به راستی که حفظ رابطه‌ای صمیمی با برادران و خواهرانمان بسیار اهمیت دارد!‏

۱۷-‏۱۸.‏ ما باید به چه کسی گوش دهیم و چرا؟‏

^۱۷ شیطان می‌خواهد که ما تسلیم شویم و دست از تلاش بکشیم.‏ او می‌خواهد ما باور کنیم که یَهُوَه دوستمان ندارد و لیاقت نداریم که ما را نجات دهد.‏ اما همان طور که دیدیم،‏ این دروغی محض است!‏

^۱۸ یَهُوَه شما را خیلی دوست دارد.‏ شما در چشم او بسیار ارزشمندید.‏ اگر از یَهُوَه اطاعت کنید مانند عیسی تا ابد ‹در محبت او خواهید ماند.‏› (‏یو ۱۵:‏۱۰‏)‏ پس به شیطان و دلتان که شما را محکوم می‌کنند گوش ندهید،‏ بلکه به یَهُوَه گوش دهید که خصوصیات خوب تک‌تک شما را می‌بیند.‏ مطمئن باشید که ‹یَهُوَه قوم خویش از جمله شما را دوست دارد!‏›‏