۱.‏ ما از چه بابت خوشحالیم؟‏

 ما خوشحالیم که شاهد یَهُوَه هستیم!‏ ما نام خدا را بر خود داریم و در فعالیت موعظه و شاگردسازی شرکت می‌کنیم.‏ همچنین خوشحالیم که می‌توانیم «کسانی که دلی پذیرا برای راه یافتن به حیات جاودان» دارند را با حقیقت آشنا کنیم.‏ (‏اعما ۱۳:‏۴۸‏)‏ عیسی هم وقتی که شاگردانش با موفقیت از موعظه برگشتند،‏ «از روح‌القدس به وجد آمد.‏»—‏لوقا ۱۰:‏۱،‏ ۱۷،‏ ۲۱‏.‏

۲.‏ ما چطور نشان می‌دهیم که برای موعظه اهمیت زیادی قائلیم؟‏

^۲ ما برای موعظه‌مان اهمیت زیادی قائلیم.‏ پولُس به تیموتائوس گفت:‏ «همواره مراقب شیوهٔ زندگی و تعلیم خود باش.‏ .‏ .‏ .‏ اگر چنین کنی،‏ هم خود و هم کسانی را که به تو گوش می‌دهند،‏ نجات خواهی داد.‏» (‏۱تیمو ۴:‏۱۶‏)‏ بله،‏ زندگی دیگران به موعظهٔ ما بستگی دارد.‏ ما به عنوان تابعین پادشاهی خدا می‌خواهیم همیشه مراقب شیوهٔ زندگی‌مان باشیم.‏ همین طور همیشه می‌خواهیم با اعمالمان به یَهُوَه جلال دهیم و طبق چیزی که موعظه می‌کنیم زندگی کنیم.‏ (‏فیلیپ ۱:‏۲۷‏)‏ همچنین وقتی خودمان را از قبل برای موعظه آماده کنیم و به یَهُوَه دعا کنیم،‏ نشان می‌دهیم که ‹مراقب شیوهٔ تعلیممان› هم هستیم.‏

۳.‏ آیا همه به پیام کتاب مقدّس علاقه نشان می‌دهند؟‏ مثالی بزنید.‏

^۳ حتی وقتی ما تمام تلاشمان را در موعظه می‌کنیم،‏ خیلی‌ها علاقه‌ای  به پیام کتاب مقدّس نشان نمی‌دهند.‏ به نمونهٔ برادری به نام جورج لیندِل توجه کنید.‏ او به‌تنهایی از سال ۱۹۲۹ تا ۱۹۴۷ در ایسلند موعظه می‌کرد.‏ در این مدت،‏ هزاران نشریه بین مردم پخش کرد،‏ اما هیچ کس حقیقت را قبول نکرد.‏ او می‌گوید:‏ «بیشتر مردم به خبر خوش توجهی نشان نمی‌دادند و بعضی‌ها با آن مخالفت می‌کردند.‏» با وجود این که میسیونرهایی از مدرسهٔ جلعاد به آنجا فرستاده شدند،‏ نُه سال طول کشید تا بعضی از مردم تعمید بگیرند.‏ *

۴.‏ بی‌توجهی مردم به پیام کتاب مقدّس،‏ ممکن است چه تأثیری روی ما بگذارد؟‏

^۴ وقتی مردم به پیام کتاب مقدّس علاقه نشان نمی‌دهند،‏ ما دلسرد می‌شویم.‏ وقتی بیشتر یهودیان عیسی را به عنوان مسیح موعود قبول نکردند،‏ پولُس هم «غمی بزرگ و دردی بی‌وقفه» داشت.‏ (‏روم ۹:‏۱-‏۳‏)‏ همچنین شاید با وجود تلاش‌ها و دعاهایمان شاگردمان پیشرفت نکند و مجبور شویم مطالعه را متوقف کنیم؛‏ یا شاید هیچ یک از شاگردانمان تعمید نگرفته‌اند.‏ آیا باید خودمان را مقصر بدانیم و فکر کنیم که یَهُوَه به تلاش‌هایمان برکت نداده است؟‏ در این مقاله دو سؤال را بررسی می‌کنیم:‏ ۱)‏ نشانه‌های موعظهٔ مؤثر چیست؟‏ ۲)‏ باید چه دیدی نسبت به موعظه‌مان داشته باشیم؟‏

۵.‏ چرا خدمت به یَهُوَه همیشه مطابق با انتظارمان پیش نمی‌رود؟‏

^۵ کتاب مقدّس می‌گوید هر کس طبق خواست خدا عمل کند در کارهایش موفق می‌شود.‏ (‏مز ۱:‏۳‏)‏ اما این آیه به این معنی نیست که همهٔ کارها مطابق میل ما پیش می‌رود.‏ ما به خاطر ناکاملی خودمان و دیگران،‏ در زندگی با سختی‌های زیادی روبرو می‌شویم.‏ (‏ایو ۱۴:‏۱‏)‏ حتی شاید مخالفانمان موعظه را ممنوع کنند.‏ (‏۱قر ۱۶:‏۹؛‏ ۱تسا ۲:‏۱۸‏)‏ پس سؤال اینجاست که یَهُوَه موفقیت ما را در موعظه چطور می‌سنجد؟‏ در ادامه با استفاده از اصول کتاب مقدّس به این سؤال جواب می‌دهیم.‏

۶.‏ یَهُوَه موفقیت ما را در موعظه بر چه اساسی می‌سنجد؟‏

^۶ برای یَهُوَه،‏ تلاش و پایداری ما مهم است.‏ ما از روی محبت به یَهُوَه،‏ موعظه می‌کنیم.‏ حتی اگر دیگران واکنش مثبتی نشان ندهند،‏ ما به موعظه‌مان ادامه می‌دهیم.‏ پولُس گفت:‏ «خدا بی‌انصاف نیست که عمل شما و محبتی را که به خاطر نام او ابراز داشته‌اید،‏ فراموش کند.‏ شما این محبت را از طریق خدمتی که به مقدّسان کرده و می‌کنید،‏ ابراز داشته‌اید.‏» (‏عبر ۶:‏۱۰‏)‏ حتی اگر هیچ کدام از شاگردانمان تعمید نگیرند،‏ تلاش و محبتمان برای یَهُوَه خیلی ارزشمند است.‏ بنابراین اگر موعظه‌مان  مطابق با انتظارمان پیش نمی‌رود،‏ باید یادمان باشد که پولُس گفت:‏ ‏‹زحمات ما در خدمت به خداوند بیهوده نیست.‏›—‏۱قر ۱۵:‏۵۸‏.‏

۷.‏ ما از دیدگاه پولُس نسبت به موعظه‌اش چه یاد می‌گیریم؟‏

^۷ پولُس رسول یک میسیونر باتجربه بود.‏ او در شهرهای زیادی جماعت‌های مختلف تأسیس کرده بود.‏ وقتی بعضی‌ها نحوهٔ تعلیم او را زیر سؤال بردند،‏ پولُس نگفت که افراد زیادی را با حقیقت آشنا کرده است،‏ بلکه گفت:‏ ‹بیشتر زحمت کشیده است.‏› (‏۲قر ۱۱:‏۲۳‏)‏ ما هم مثل پولُس باید یادمان باشد که برای یَهُوَه،‏ تلاش و پایداری‌مان مهم است.‏

۸.‏ چه نکته‌ای را در مورد موعظه باید به یاد داشته باشیم؟‏

^۸ موعظهٔ ما یَهُوَه را خشنود می‌کند.‏ وقتی ۷۰ نفر از شاگردان عیسی از موعظه برگشتند،‏ شاد بودند.‏ چرا؟‏ آن‌ها گفتند:‏ «با استفاده از نام تو حتی دیوها نیز از ما اطاعت می‌کنند.‏» اما عیسی طرز فکرشان را اصلاح کرد و گفت:‏ «از این که ارواح از شما اطاعت می‌کنند،‏ شادی مکنید،‏ بلکه شادی کنید چون نام‌های شما در آسمان‌ها نوشته شده است.‏» (‏لو ۱۰:‏۱۷-‏۲۰‏)‏ عیسی می‌دانست که آن‌ها همیشه چنین نتیجهٔ فوق‌العاده‌ای از موعظه‌شان نمی‌گیرند.‏ ما حتی نمی‌دانیم کسانی که شاگردان به آن‌ها موعظه کردند،‏ بعدها پیرو عیسی شدند یا نه.‏ شاگردان عیسی باید درک می‌کردند که شادی‌شان تنها به نتیجهٔ موعظه‌شان بستگی ندارد.‏ بلکه به این خاطر است که یَهُوَه از تلاششان خشنود است.‏

۹.‏ مطابق با غَلاطیان ۶:‏۷-‏۹‏،‏ اگر از موعظه دست نکشیم،‏ به چه چیزی می‌رسیم؟‏

^۹ اگر ما از موعظه دست نکشیم،‏ به زندگی ابدی می‌رسیم.‏ وقتی ما با دل و جان بذر حقیقت را می‌کاریم و آن را پرورش می‌دهیم،‏ در عین حال ‹برای روح هم می‌کاریم.‏› یعنی اجازه می‌دهیم که روح مقدّس یَهُوَه روی زندگی‌مان تأثیر بگذارد.‏ یَهُوَه وعده داده که اگر دست از تلاش نکشیم،‏ به زندگی ابدی می‌رسیم؛‏ حتی اگر هیچ کدام از شاگردانمان تعمید نگرفته باشند.‏—‏غَلاطیان ۶:‏۷-‏۹ خوانده شود.‏

۱۰.‏ چرا مردم نسبت به پیام ما واکنش‌های مختلفی نشان می‌دهند؟‏

^۱۰ مردم تا حد زیادی مطابق دلشان به پیام ما واکنش نشان می‌دهند.‏ عیسی به برزگری اشاره کرد که بذر را در خاک‌های مختلفی می‌کارد.‏ اما فقط یکی از آن‌ها ثمر می‌دهد.‏ (‏لو ۸:‏۵-‏۸‏)‏ عیسی گفت که خاک‌های مختلف مظهر دل انسان‌ها و واکنش آن‌ها به پیام پادشاهی خداست.‏ (‏لو ۸:‏۱۱-‏۱۵‏)‏ ما هم مثل یک برزگر،‏ فقط بذر حقیقت را می‌کاریم و هیچ کنترلی روی رشد آن نداریم.‏ پولُس رسول با اشاره به این نکته گفت:‏ ‹هر کس بر اساس زحمتش پاداش خواهد گرفت،‏› نه بر اساس نتیجهٔ کارش.‏—‏۱قر ۳:‏۸‏.‏

۱۱.‏ چرا موعظهٔ نوح مؤثر بود؟‏ (‏تصویر روی جلد ملاحظه شود.‏)‏

^۱۱ در طول تاریخ،‏ شاهدان یَهُوَه به کسانی موعظه کرده‌اند که هیچ علاقه‌ای به پیام کتاب مقدّس نداشتند.‏ برای مثال،‏ نوح سال‌ها موعظه کرد.‏ (‏۲پطر ۲:‏۵‏)‏ مطمئناً او امیدوار بود که بعضی‌ها به پیامش گوش دهند.‏ ولی یَهُوَه هیچ‌وقت چنین امیدی به نوح نداده بود.‏ او هنگام ساخت کشتی به نوح گفت:‏ «تو به کشتی در خواهی آمد؛‏ تو و پسرانت و زنت و زنان پسرانت،‏ همراه تو.‏» (‏پیدا ۶:‏۱۸‏)‏ همچنین وقتی یَهُوَه  ابعاد کشتی را به نوح گفت،‏ او متوجه شد که جای زیادی برای افراد نیست،‏ پس احتمالاً کسانی که به پیامش گوش می‌دهند زیاد نیستند.‏ (‏پیدا ۶:‏۱۵‏)‏ همان طور که می‌دانیم حتی یک نفر هم به پیام نوح گوش نداد.‏ (‏پیدا ۷:‏۷‏)‏ آیا یَهُوَه نوح را مقصر می‌دانست؟‏ اصلاً!‏ یَهُوَه از نوح کاملاً راضی بود.‏ چون نوح دقیقاً خواست او را انجام داده بود.‏—‏پیدا ۶:‏۲۲‏.‏

۱۲.‏ اِرْمیا چطور با وجود بی‌توجهی و مخالفت مردم،‏ با شادی موعظه کرد؟‏

^۱۲ اِرْمیای نبی هم با وجود بی‌توجهی و مخالفت مردم،‏ بیشتر از ۴۰ سال به آن‌ها موعظه کرد.‏ او مورد «تمسخر» مخالفان قرار گرفته بود و خیلی دلسرد شده بود.‏ (‏ار ۲۰:‏۸،‏ ۹‏)‏ اما اِرْمیا دست از تلاش نکشید!‏ چه چیز به اِرْمیا کمک کرد که افکار منفی را کنار بگذارد و با شادی موعظه کند؟‏ او روی دو نکته تمرکز کرد.‏ اول،‏ پیامی که موعظه می‌کرد،‏ به مردم «امید» آینده‌ای بهتر می‌داد.‏ (‏ار ۲۹:‏۱۱‏)‏ دوم،‏ یَهُوَه از طریق او پیامش را به مردم می‌رساند.‏ (‏ار ۱۵:‏۱۶‏)‏ ما هم در این دنیای تاریک به مردم امید می‌دهیم و پیام یَهُوَه را به گوش آنان می‌رسانیم.‏ اگر روی این دو نکته تمرکز کنیم،‏ با شادی موعظه می‌کنیم؛‏ حتی اگر مردم به پیاممان علاقه‌ای نشان ندهند.‏

۱۳.‏ ما از مَثَل عیسی در مَرقُس ۴:‏۲۶-‏۲۹ چه یاد می‌گیریم؟‏

^۱۳ پیشرفت روحانی به زمان نیاز دارد.‏ عیسی در مَثَل برزگری که به خواب رفته بود،‏ به این نکته اشاره کرد.‏ ‏(‏مَرقُس ۴:‏۲۶-‏۲۹ خوانده شود.‏)‏ بذرهایی که برزگر کاشته بود آهسته و به‌تدریج رشد کرد.‏ رشد بذرها از کنترل او خارج بود.‏ ما هم شاید در ابتدا نتیجهٔ موعظه‌مان را نبینیم.‏ اما باید یادمان باشد که همان طور که برزگر نمی‌تواند رشد بذر را جلو بیندازد،‏ ما هم نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که شاگردمان از لحاظ روحانی سریع‌تر پیشرفت کند.‏ برای همین اگر شاگردمان مطابق با انتظارمان پیشرفت نمی‌کند.‏ نباید دلسرد شویم.‏ باید یادمان باشد که ما هم در موعظه،‏ باید مثل یک کشاورز صبور باشیم.‏—‏یعقو ۵:‏۷،‏ ۸‏.‏

۱۴.‏ با مثالی نشان دهید که در بعضی از محدوده‌ها مردم بعد از سال‌ها به پیام ما علاقه نشان می‌دهند.‏

^۱۴ در بعضی از محدوده‌ها،‏ سال‌ها طول می‌کشد تا مردم به پیام کتاب مقدّس علاقه نشان دهند.‏ نمونهٔ دو خواهر تنی به نام‌های روبی و گِلادیس آلِن را در نظر بگیرید.‏ آن‌ها در سال ۱۹۵۹،‏ به عنوان پیشگام به کِبِک در کانادا فرستاده شدند.‏ * مردم آنجا به خاطر ترس از انسان و فشار کلیسای کاتولیک،‏ به پیام کتاب مقدّس علاقه‌ای نشان نمی‌دادند.‏ گِلادیس می‌گوید:‏ «ما دو سال،‏ روزی هشت ساعت به موعظهٔ خانه‌به‌خانه رفتیم.‏ ولی حتی یک نفر هم با ما صحبت نکرد!‏ وقتی مردم می‌دیدند که ما پشت در هستیم،‏ پرده‌ها را می‌بستند.‏ اما دست از تلاش نکشیدیم.‏» با گذشت زمان طرز فکر مردم عوض شد و بعضی‌ها به پیاممان گوش دادند.‏ الآن در آن شهر سه جماعت وجود دارد.‏—‏اشع ۶۰:‏۲۲‏.‏

۱۵.‏ ما از اول قُرِنتیان ۳:‏۶،‏ ۷‏،‏ در مورد شاگردسازی چه یاد می‌گیریم؟‏

^۱۵ فعالیت شاگردسازی یک کار گروهی است.‏ همهٔ هم‌ایمانان در جماعت در تعمید شاگردان نقش دارند.‏ ‏(‏۱قُرِنتیان ۳:‏۶،‏ ۷ خوانده شود.‏)‏ برادری را در نظر بگیرید که یک تراکت یا مجلّه به علاقه‌مندی می‌دهد.‏ او نمی‌تواند در زمانی که برای  علاقه‌مند مناسب است به دیدنش برود.‏ بنابراین از یک مبشّر دیگر می‌خواهد که از او بازدید کند.‏ آن مبشّر،‏ مطالعهٔ کتاب مقدّس را با آن علاقه‌مند شروع می‌کند.‏ او همچنین از برادران و خواهران دیگر می‌خواهد که در جلسهٔ مطالعه همراهی‌اش کنند.‏ هر یک از این برادران و خواهران به شکل‌های مختلف شاگرد را تشویق و بذر حقیقت را در دل او آبیاری می‌کنند.‏ به این شکل،‏ تمام برادران و خواهرانی که در پیشرفت شاگرد نقش داشته‌اند،‏ از تعمید او خوشحال می‌شوند.‏—‏یو ۴:‏۳۵-‏۳۸‏.‏

۱۶.‏ اگر نتوانیم به اندازهٔ دلخواهمان در موعظه شرکت کنیم،‏ چطور می‌توانیم شادی‌مان را حفظ کنیم؟‏

^۱۶ شاید به خاطر بیماری،‏ نتوانید به اندازهٔ دلخواهتان در موعظه شرکت کنید.‏ حتی در این شرایط هم می‌توانید شاد باشید.‏ به زمانی فکر کنید که داوود پادشاه و مردانش،‏ خانواده و دارایی‌شان را از عَمالیقیان محفوظ نگه داشته بودند.‏ دویست نفر از مردان داوود که خسته بودند و توان جنگیدن نداشتند،‏ بیرون از میدان نبرد از وسایل نگهداری می‌کردند.‏ با این وجود،‏ داوود بعد از پیروزی در آن جنگ،‏ غنایم به دست آمده را به طور مساوی بین همه تقسیم کرد.‏ (‏۱سمو ۳۰:‏۲۱-‏۲۵‏)‏ شاید ما هم نتوانیم به اندازهٔ دلخواهمان در فعالیت موعظه و شاگردسازی شرکت کنیم.‏ اما می‌توانیم آنچه را که در توانمان است انجام دهیم و از پیشرفت شاگردان و تعمیدشان شاد باشیم.‏

۱۷.‏ چرا از یَهُوَه قدردانیم؟‏

^۱۷ ما از یَهُوَه قدردانیم چون دیدی مثبت به موعظه‌مان دارد.‏ او می‌داند که ما نمی‌توانیم مردم را مجبور کنیم که به پیاممان گوش دهند یا پرستندهٔ یَهُوَه شوند.‏ با این حال،‏ او تلاش و محبت ما را می‌بیند و به ما پاداش می‌دهد.‏ او از ما می‌خواهد که هر آنچه از دستمان بر می‌آید در موعظه انجام دهیم و شاد باشیم.‏ (‏یو ۱۴:‏۱۲‏)‏ ما اطمینان داریم که تا وقتی دست از تلاش نکشیم،‏ یَهُوَه از ما خشنود است!‏