អត្ថបទសិក្សា ៤៣
សូមកុំឈប់ព្យាយាមឡើយ!
«យើងមិនត្រូវឈប់ព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលល្អប្រសើរឡើយ»។—កាឡ. ៦:៩
ចម្រៀងលេខ៦៨ ចូរសាបព្រោះគ្រាប់ពូជរាជាណាចក្រ
សេចក្ដីសង្ខេប *
១. ហេតុអ្វីយើងសប្បាយចិត្តនិងមានមោទនភាពធ្វើជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា?
យើងសប្បាយចិត្តនិងមានមោទនភាពធ្វើជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា! យើងតំណាងនាមលោកដោយផ្សព្វផ្សាយ និងបង្រៀនអ្នកឯទៀតឲ្យទៅជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ។ យើងអរសប្បាយជួយបុគ្គល«ដែលមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវឲ្យបានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់» ឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹក។ (សកម្ម. ១៣:៤៨) យើងមានអារម្មណ៍ដូចលោកយេស៊ូដែល«ត្រេកអរពន់ពេកដោយសារឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ» ក្រោយពីពួកអ្នកកាន់តាមលោកត្រឡប់មកពីផ្សព្វផ្សាយវិញ។—លូក. ១០:១, ១៧, ២១
២. តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងចាត់ទុកកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងថាសំខាន់?
២ យើងចាត់ទុកកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងថាសំខាន់ណាស់។ សាវ័កប៉ូលបានលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេថា៖ «ចូរប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចនឹងខ្លួនអ្នក និងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់អ្នក»។ ប៉ូលបានបន្ថែមថា៖ «ដោយធ្វើដូច្នេះ អ្នកនឹងសង្គ្រោះទាំងខ្លួនអ្នក ទាំងពួកអ្នកដែលស្ដាប់អ្នក»។ (១ធី. ៤:១៦) ដូច្នេះ កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងសង្គ្រោះជីវិតមនុស្ស។ ម្យ៉ាងទៀត យើងប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចនឹងខ្លួនយើង ដោយសារយើងជាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ យើងចង់មានរបៀបរស់នៅដែលនាំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាទទួលការសរសើរនិងដែលស្របតាមដំណឹងល្អដែលយើងផ្សាយ។ (ភី. ១:២៧) យើង‹ប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចនឹងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់យើង› ដោយរៀបចំឲ្យបានល្អនិងសុំជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ាមុនផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកឯទៀត។
៣. តើមនុស្សទាំងអស់នឹងចាប់អារម្មណ៍ដំណឹងដែលយើងផ្សព្វផ្សាយឬទេ? សូមលើកឧទាហរណ៍។
៣ ទោះជាយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពក៏ដោយ នេះមិនមានន័យថាមនុស្សនឹងស្ដាប់ដំណឹងដែលយើងផ្សព្វផ្សាយអំពីរាជាណាចក្រព្រះទេ។ សូមគិតអំពីបទពិសោធន៍របស់បងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះហ្គេអ័រ លីនដាល ដែលជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយម្នាក់គត់នៅប្រទេសអ៊ីស្លង់ ពីឆ្នាំ១៩២៩ដល់ឆ្នាំ១៩៤៧។ ទោះជាគាត់បានចែកចាយសៀវភៅផ្សេងៗរបស់យើងអស់រាប់ពាន់ក្បាលក្ដី គ្មានអ្នកណាទៅជាសាក្សីឡើយ។ គាត់បានសរសេរថា៖ «តាមមើលទៅ មានអ្នកប្រឆាំងខ្លះ ប៉ុន្តែមនុស្សភាគច្រើនមិនចាប់អារម្មណ៍សេចក្ដីពិតទេ»។ ទោះជាមានសាសនទូតពីសាលាគីលាតមកជួយក៏ដោយ មនុស្សភាគច្រើនមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ។ នៅទីបំផុត ក្រោយពី៩ឆ្នាំ បុគ្គលខ្លះបានប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះនិងទទួលការជ្រមុជទឹក។
៤. តើយើងអាចមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលមនុស្សមិនស្ដាប់ដំណឹងល្អដែលយើងផ្សាយ?
៤ យើងខកចិត្តពេលមនុស្សមានប្រតិកម្មមិនល្អចំពោះដំណឹងដែលយើងផ្សាយ។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ដូចសាវ័កប៉ូល។ គាត់«កើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ហើយឈឺចាប់ក្នុងចិត្តជានិច្ច» ដោយសារពួកយូដាបដិសេធមិនព្រមទទួលស្គាល់លោកយេស៊ូជាមេស្ស៊ី។ (រ៉ូម ៩:១-៣) ចុះបើយើងខំប្រឹងនិងអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ារួចហើយ ប៉ុន្តែសិស្សគម្ពីររបស់យើងមិនរីកចម្រើន ហើយយើងត្រូវឈប់បង្រៀនគាត់? ឬចុះបើយើងមិនដែលបង្រៀនអ្នកណាម្នាក់រហូតដល់ទទួលការជ្រមុជទឹក? តើយើងគួរតែមានអារម្មណ៍ថាយើងធ្វើមិនបានល្អ ឬថាព្រះយេហូវ៉ាមិនឲ្យពរទៅលើកិច្ចផ្សព្វផ្សាយរបស់យើងឬទេ? ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងពិចារណាចម្លើយចំពោះសំណួរពីរយ៉ាង៖ (១)តើកិច្ចបម្រើផ្សាយដ៏ជោគជ័យគឺជាអ្វី? (២)តើយើងអាចរំពឹងទុកអ្វីខ្លះអំពីកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើង?
តើកិច្ចបម្រើផ្សាយដ៏ជោគជ័យគឺជាអ្វី?
៥. ហេតុអ្វីកិច្ចការដែលយើងធ្វើដើម្បីព្រះយេហូវ៉ាមិនតែងតែកើតផលដូចដែលយើងប៉ង?
៥ គម្ពីរចែងអំពីបុគ្គលដែលធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «អ្វីៗដែលគាត់ធ្វើនឹងបានសម្រេច»។ (ចសព. ១:៣) ប៉ុន្តែ តើអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងធ្វើដើម្បីព្រះយេហូវ៉ានឹងកើតឡើងដូចដែលយើងប៉ងឬទេ? មិនមែនទេ! ជីវិតរបស់មនុស្សគឺ«មានទុក្ខលំបាកមិនចេះចប់» ដោយសារទាំងយើងទាំងអ្នកឯទៀតមានភាពមិនល្អឥតខ្ចោះ។ (យ៉ូប ១៤:១) បន្ថែមទៅទៀត ពួកអ្នកប្រឆាំងព្យាយាមបញ្ឈប់កិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើង។ (១កូ. ១៦:៩; ១ថែ. ២:១៨) ប៉ុន្តែ តើព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងថាជោគជ័យដោយផ្អែកលើអ្វី? សូមយើងពិចារណាគោលការណ៍គម្ពីរខ្លះ ដែលជួយផ្ដល់ចម្លើយចំពោះសំណួរនេះ។
ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យតម្លៃចំពោះការខំប្រឹងព្យាយាមរបស់យើង មិនថាយើងផ្សព្វផ្សាយតាមទូរស័ព្ទ សរសេរសំបុត្រ ឬទៅជួបមនុស្សដោយផ្ទាល់ (សូមមើលវគ្គ៦)
៦. តើអ្វីធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងថាជោគជ័យ?
៦ ព្រះយេហូវ៉ាឃើញការខំប្រឹងនិងការស៊ូទ្រាំរបស់យើង។ ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា កិច្ចការរបស់យើងទទួលជោគជ័យ បើយើងបំពេញកិច្ចការនោះដោយចិត្តខ្នះខ្នែងនិងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ មិនថាមនុស្សមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាក្ដី។ ប៉ូលបានសរសេរថា៖ «ព្រះមិនប្រព្រឹត្តដោយអយុត្ដិធម៌ ដោយបំភ្លេចការដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលអ្នករាល់គ្នាបានបង្ហាញចំពោះនាមរបស់លោកឡើយ គឺអ្នករាល់គ្នាបានបម្រើពួកអ្នកបរិសុទ្ធ ហើយនៅតែបម្រើពួកគាត់ជានិច្ច»។ (ហេ. ៦:១០) ព្រះយេហូវ៉ានឹកចាំអំពីការខំប្រឹងនិងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើង ទោះជាយើងមិនមានសិស្សគម្ពីរដែលរីកចម្រើនរហូតដល់ទទួលការជ្រមុជទឹកក្ដី។ ដូច្នេះ អ្វីដែលប៉ូលបានសរសេរទៅគ្រិស្តសាសនិកនៅក្រុងកូរិនថូសជាប់ទាក់ទងនឹងអ្នក ពេលគាត់និយាយថា៖ «កិច្ចការដែលអ្នករាល់គ្នាខំប្រឹងធ្វើទាំងនឿយហត់ក្នុងលោកម្ចាស់ នោះមិនមែនឥតប្រយោជន៍ទេ» មិនថាការខំប្រឹងរបស់អ្នកកើតផលដូចដែលអ្នកបានរំពឹងទុកឬមិនបានក្ដី។—១កូ. ១៥:៥៨
៧. តើយើងអាចរៀនអ្វីពីពាក្យសម្ដីរបស់សាវ័កប៉ូលអំពីកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់គាត់?
៧ សាវ័កប៉ូលគឺជាសាសនទូតដ៏ល្អប្រសើរ។ គាត់បានជួយបង្កើតក្រុមជំនុំជាច្រើននៅក្រុងផ្សេងៗ។ ពេលអ្នកខ្លះរិះគន់ថាប៉ូលមិនមែនជាអ្នកបង្រៀនល្អ គាត់មិនបានប្រកែកថាគាត់បានជួយមនុស្សច្រើនប៉ុណ្ណាឲ្យទៅជាអ្នកជឿទេ តែគាត់បានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំធ្វើការច្រើនជាងពួកគេ»។ (២កូ. ១១:២៣) ដូចប៉ូល យើងត្រូវចាំថាព្រះយេហូវ៉ាឲ្យតម្លៃខ្លាំងបំផុតទៅលើការខំប្រឹងព្យាយាមនិងការស៊ូទ្រាំ។
៨. តើយើងគួរចាំអ្វីអំពីកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើង?
៨ កិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត។ លោកយេស៊ូបានចាត់អ្នកកាន់តាមលោក៧០នាក់ឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ ហើយពួកគេ«បានវិលមកវិញទាំងមានអំណរ»។ ហេតុអ្វីពួកគេមានអំណរ? ពួកគេនិយាយថា៖ «សូម្បីតែពួកវិញ្ញាណកំណាច ក៏ស្ដាប់បង្គាប់យើងដោយសារនាមរបស់លោកដែរ»។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបានកែតម្រង់របៀបគិតគូររបស់ពួកគេ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «កុំត្រេកអរដោយសារពួកវិញ្ញាណបានត្រូវចុះចូលក្នុងអំណាចអ្នករាល់គ្នាឡើយ តែចូរត្រេកអរពីព្រោះឈ្មោះរបស់អ្នករាល់គ្នាបានត្រូវចារឹកទុកនៅឯស្ថានសួគ៌វិញ»។ (លូក. ១០:១៧-២០) លោកយេស៊ូដឹងថាពួកគេនឹងមិនតែងតែទទួលលទ្ធផលល្អប្រសើរបែបនេះក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ពួកគេទេ។ តាមពិត យើងមិនដឹងថាមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលស្ដាប់ពួកអ្នកកាន់តាមទាំងនោះ បានទៅជាអ្នកជឿឡើយ។ អ្នកកាន់តាមទាំងនោះត្រូវយល់ថា អំណររបស់ពួកគេមិនគ្រាន់តែមកពីលទ្ធផលនៃកិច្ចការរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ តែសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត គឺមកពីការដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្តនឹងការខំប្រឹងព្យាយាមរបស់ពួកគេ។
៩. យោងទៅតាមកាឡាទី ៦:៧-៩ តើយើងនឹងទទួលលទ្ធផលអ្វីបើយើងស៊ូទ្រាំក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ?
៩ បើយើងស៊ូទ្រាំក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ យើងនឹងទទួលជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ កាលដែលយើងខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀនអ្នកឯទៀត យើងក៏«សាបព្រោះដោយគិតអំពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះ» ឬអនុញ្ញាតឲ្យឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលលើជីវិតយើង។ បើយើងមិន«ឈប់ព្យាយាម»ឬ«មិនរសាយចិត្ត» ព្រះយេហូវ៉ានឹងផ្ដល់ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ឲ្យយើង មិនថាយើងបានជួយបុគ្គលឯទៀតឲ្យទទួលការជ្រមុជទឹកឬមិនបានជួយនោះទេ។—សូមអាន កាឡាទី ៦:៧-៩
តើយើងអាចរំពឹងទុកអ្វីខ្លះអំពីកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើង?
១០. តើប្រតិកម្មរបស់មនុស្សចំពោះកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងច្រើនតែអាស្រ័យទៅលើអ្វី?
១០ ប្រតិកម្មរបស់មនុស្សចំពោះកិច្ចបម្រើផ្សាយច្រើនតែអាស្រ័យទៅលើចិត្តរបស់ពួកគេ។ លោកយេស៊ូបានពន្យល់អំពីចំណុចនេះក្នុងឧទាហរណ៍របស់លោកស្ដីអំពីអ្នកសាបព្រោះដែលបានសាបព្រោះគ្រាប់ពូជទៅលើដីប្រភេទផ្សេងៗ។ មានដីមួយប្រភេទប៉ុណ្ណោះដែលបង្កើតផល។ (លូក. ៨:៥-៨) លោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ថា ប្រភេទដីផ្សេងៗជាតំណាងមនុស្សដែលមានប្រតិកម្មផ្សេងៗចំពោះ«បណ្ដាំរបស់ព្រះ»។ (លូក. ៨:១១-១៥) ដូចអ្នកសាបព្រោះ យើងមិនអាចធ្វើឲ្យសេចក្ដីពិតដុះឡើងក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សទេ នេះគឺអាស្រ័យទៅលើចិត្តរបស់ពួកគេវិញ។ ភារកិច្ចរបស់យើងគឺបន្តសាបព្រោះគ្រាប់ពូជនៃដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ។ គឺដូចសាវ័កប៉ូលបាននិយាយថា បុគ្គល«ម្នាក់ៗនឹងទទួលរង្វាន់តាមការខំប្រឹងរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន» មិនមែនតាមលទ្ធផលពីកិច្ចការរបស់ពួកគេនោះទេ។—១កូ. ៣:៨
ទោះជាណូអេបានផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងស្មោះត្រង់អស់ជាច្រើនឆ្នាំក្ដី មានតែប្រពន្ធ កូនប្រុស និងកូនប្រសាស្រីរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះបានចូលក្នុងទូកធំជាមួយគាត់។ ប៉ុន្តែណូអេបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា និងបានសម្រេចកិច្ចការដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យគាត់! (សូមមើលវគ្គ១១)
១១. ហេតុអ្វីណូអេទទួលជោគជ័យ«ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយអំពីសេចក្ដីសុចរិត»? (សូមមើលរូបភាពនៅក្រប)
១១ អ្នកបម្រើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាច្រើននាក់នៅសម័យមុន បានផ្សព្វផ្សាយដល់មនុស្សដែលមិនចង់ស្ដាប់ពួកគេ។ ជាឧទាហរណ៍ ណូអេ«ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយអំពីសេចក្ដីសុចរិត» អស់ប្រហែល៤០ឬ៥០ឆ្នាំ។ (២ពេ. ២:៥) ណូអេច្បាស់ជាសង្ឃឹមថាអ្នកឯទៀតនឹងស្ដាប់ដំណឹងដែលគាត់ផ្សាយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាមិនបានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់ណូអេឲ្យសង់ទូកធំ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកត្រូវចូលទៅក្នុងទូកនោះជាមួយនឹងប្រពន្ធកូនអ្នក ព្រមទាំងកូនប្រសារបស់អ្នកដែរ»។ (ដក. ៦:១៨) ម្យ៉ាងទៀត ដោយគិតអំពីទំហំនិងចំណុះនៃទូកធំដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់គាត់ឲ្យសង់នោះ ណូអេប្រហែលជាយល់ថាមិនសូវមានអ្នកចាប់អារម្មណ៍នឹងចូលក្នុងទូកធំនោះទេ។ (ដក. ៦:១៥) តាមការពិត គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ពីពិភពលោកដ៏ឃោរឃៅនោះស្ដាប់ដំណឹងដែលណូអេបានផ្សព្វផ្សាយឡើយ។ (ដក. ៧:៧) តើព្រះយេហូវ៉ាគិតថាណូអេមិនបានសម្រេចកិច្ចការយ៉ាងល្អគ្រប់គ្រាន់ឬទេ? មិនមែនទេ! តាមទស្សនៈរបស់ព្រះ ណូអេបានផ្សព្វផ្សាយដោយជោគជ័យ ដោយសារគាត់បានធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសុំគាត់ឲ្យធ្វើយ៉ាងស្មោះត្រង់។—ដក. ៦:២២
១២. តើយេរេមាបានរក្សាអំណរក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច ទោះជាមនុស្សមិនស្ដាប់និងមានអ្នកប្រឆាំងគាត់ក្ដី?
១២ យេរេមាជាអ្នកប្រកាសទំនាយ បានផ្សព្វផ្សាយអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំជាង ទោះជាមនុស្សមិនស្ដាប់និងមានអ្នកប្រឆាំងគាត់ក៏ដោយ។ គាត់ធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារ«ការប្រមាថមើលងាយនិងការពេបជ្រាយ»ពីអ្នកប្រឆាំង រហូតដល់គាត់គិតចង់បោះបង់ភារកិច្ចរបស់គាត់។ (យេ. ២០:៨, ៩) ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានឈប់ព្យាយាមទេ! ហេតុអ្វីគាត់នៅតែអាចតស៊ូព្យាយាមនិងរក្សាអំណរបាន? គាត់បានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើចំណុចសំខាន់ពីរយ៉ាង។ ទី១ ដំណឹងដែលគាត់ផ្សាយ ផ្ដល់«សេចក្ដីសង្ឃឹមនិងអនាគតល្អប្រសើរ»ដល់បណ្ដាជន។ (យេ. ២៩:១១) ទី២ យេរេមាជាតំណាងនាមព្រះយេហូវ៉ា។ (យេ. ១៥:១៦) យើងក៏ផ្សព្វផ្សាយដំណឹងដែលផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមដល់មនុស្សឯទៀត ហើយយើងក៏ជាតំណាងនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ពេលយើងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើចំណុចទាំងពីរនេះ យើងអាចរក្សាអំណរ មិនថាមនុស្សមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាក្ដី។
១៣. តើយើងរៀនអ្វីពីឧទាហរណ៍របស់លោកយេស៊ូនៅម៉ាកុស ៤:២៦-២៩?
១៣ គឺត្រូវការពេលយូរដើម្បីឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់មានជំនឿ។ លោកយេស៊ូបង្រៀនការពិតនេះក្នុងឧទាហរណ៍របស់លោកអំពីអ្នកសាបព្រោះដែលដេកលក់។ (សូមអាន ម៉ាកុស ៤:២៦-២៩) ក្រោយពីបុរសម្នាក់សាបព្រោះគ្រាប់ពូជរួចហើយ គ្រាប់ពូជនោះដុះឡើងបន្តិចម្ដងៗ ហើយគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីសោះដើម្បីឲ្យគ្រាប់ពូជនោះដុះលឿនជាង។ ស្រដៀងគ្នាដែរ យើងប្រហែលជាត្រូវរង់ចាំយូរដើម្បីឲ្យសិស្សគម្ពីររបស់យើងរីកចម្រើននិងធ្វើតាមអ្វីដែលគាត់បានរៀនពីគម្ពីរ។ ម្យ៉ាងទៀត ដូចអ្នកសាបព្រោះមិនអាចធ្វើឲ្យដំណាំរបស់គាត់ដុះលូតលាស់លឿនតាមដែលចិត្តគាត់ចង់ យើងមិនអាចបង្ខំសិស្សគម្ពីររបស់យើងឲ្យឆាប់មានជំនឿដូចដែលចិត្តយើងចង់ដែរ។ ដូច្នេះ បើសិស្សគម្ពីរមិនឆាប់រីកចម្រើនដូចដែលយើងរំពឹងទុក សូមកុំធ្លាក់ទឹកចិត្តឬឈប់ព្យាយាមឡើយ! ដូចអ្នកសាបព្រោះ យើងត្រូវមានចិត្តអត់ធ្មត់ កាលដែលយើងរង់ចាំឲ្យសិស្សគម្ពីររីកចម្រើន។—យ៉ា. ៥:៧, ៨
១៤. តើឧទាហរណ៍អ្វីបង្ហាញថាប្រហែលជាត្រូវការពេលយូរ មុនទទួលលទ្ធផលល្អក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ?
១៤ នៅតំបន់ផ្សាយខ្លះ ត្រូវការពេលយូរមុនមានបុគ្គលណាម្នាក់ទទួលការជ្រមុជទឹក។ សូមគិតអំពីបទពិសោធន៍របស់បងស្រីក្លាឌីស អាឡិន និងបងស្រីរូប៊ី អាឡិនដែលជាបងប្អូនបង្កើត។ នៅឆ្នាំ១៩៥៩ ពួកគាត់បានត្រូវចាត់ឲ្យទៅបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេលនៅក្រុងតូចមួយនាខេត្តកេបិក ប្រទេសកាណាដា។ មនុស្សនៅតំបន់នោះ មិនហ៊ានស្ដាប់ឬនិយាយជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ ដោយសារពួកគេភ័យខ្លាចអំពីប្រតិកម្មរបស់អ្នកជិតខាងនិងពួកបព្វជិតសាសនាកាតូលិក។ បងក្លាឌីសនិយាយថា៖ «យើងបានផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយរាល់ថ្ងៃ៨ម៉ោងអស់ពីរឆ្នាំ ហើយគ្មានអ្នកណាបើកទ្វារឲ្យសោះ។ ពេលមនុស្សដើរទៅមាត់ទ្វារផ្ទះហើយឃើញថាជាពួកយើង ពួកគេដើរចេញ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនបានឈប់ព្យាយាមឡើយ!»។ បន្តិចម្ដងៗ មនុស្សចាប់ផ្ដើមមានទស្សនៈល្អជាង ហើយមានអ្នកខ្លះស្ដាប់សេចក្ដីពិតពីគម្ពីរ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ មានក្រុមជំនុំបីនៅក្រុងតូចនោះ។—អេ. ៦០:២២
១៥. តើកូរិនថូសទី១ ៣:៦, ៧បង្រៀនយើងអ្វីអំពីកិច្ចការជួយអ្នកឯទៀតឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូ?
១៥ គឺត្រូវការការជួយជ្រោមជ្រែងពីមនុស្សជាច្រើន ដើម្បីឲ្យបុគ្គលម្នាក់ទៅជាអ្នកកាន់តាមគ្រិស្ត។ គេធ្លាប់និយាយថាត្រូវការបងប្អូនទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំ ដើម្បីជួយបុគ្គលម្នាក់ឲ្យរីកចម្រើនរហូតដល់ទទួលការជ្រមុជទឹក។ (សូមអាន កូរិនថូសទី១ ៣:៦, ៧) ឧបមាថា អ្នកផ្សាយម្នាក់បានឲ្យខិត្តប័ណ្ណឬទស្សនាវដ្ដីមួយច្បាប់ដល់អ្នកចាប់អារម្មណ៍ម្នាក់។ ប៉ុន្តែ កាលវិភាគរបស់អ្នកផ្សាយនិងអ្នកចាប់អារម្មណ៍នោះមិនស៊ីគ្នា ដូច្នេះអ្នកផ្សាយផ្ទេរឲ្យអ្នកផ្សាយម្នាក់ទៀត។ អ្នកផ្សាយម្នាក់ទៀតនោះ បន្តត្រឡប់ទៅជួបអ្នកចាប់អារម្មណ៍នោះ ហើយចាប់ផ្ដើមការសិក្សាគម្ពីរ។ អ្នកផ្សាយនោះអញ្ជើញបងប្អូនផ្សេងៗឲ្យចូលរួមការសិក្សាគម្ពីរជាមួយគាត់។ ដូច្នេះ សិស្សគម្ពីរបានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីពួកគេម្នាក់ៗតាមរបៀបផ្សេងៗ។ បងប្អូនម្នាក់ៗដែលសិស្សគម្ពីរជួបនឹងជួយគាត់ឲ្យរៀនថែមទៀតអំពីព្រះយេហូវ៉ា។ យ៉ាងនេះ ដូចលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍ អ្នកសាបព្រោះនិងអ្នកច្រូតអាចអរសប្បាយជាមួយគ្នាក្នុងកិច្ចការប្រមូលផល។—យ៉ូន. ៤:៣៥-៣៨
១៦. ហេតុអ្វីអ្នកអាចមានអំណរក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ ទោះជាអ្នកមានបញ្ហាសុខភាពឬខ្សោយកម្លាំងក្ដី?
១៦ ចុះយ៉ាងណា បើអ្នកមិនអាចធ្វើបានច្រើនក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀនដូចដែលអ្នកធ្លាប់ធ្វើពីមុន ដោយសារអ្នកមានកម្លាំងខ្សោយឬមានបញ្ហាសុខភាព? អ្នកនៅតែអាចមានអំណរចំពោះអ្វីៗដែលអ្នកអាចធ្វើបានដើម្បីគាំទ្រកិច្ចការទូទាំងពិភពលោក។ សូមគិតអំពីបទពិសោធន៍របស់ស្ដេចដាវីឌ ពេលដែលគាត់និងពួកបុរសរបស់គាត់ទៅរំដោះក្រុមគ្រួសារនិងយករបស់របរពីជនជាតិអាម៉ាលេកមកវិញ។ ពេលនោះ មានបុរស២០០នាក់អស់កម្លាំងខ្លាំងរហូតដល់ពួកគេមិនអាចទៅច្បាំងបានទេ ដូច្នេះពួកគេនៅយាមអីវ៉ាន់។ ក្រោយពីច្បាំងឈ្នះ ដាវីឌបានបង្គាប់គេឲ្យចែកជ័យភណ្ឌទៅបុគ្គលម្នាក់ៗស្មើៗគ្នា។ (១សាំ. ៣០:២១-២៥) កិច្ចការជួយអ្នកឯទៀតឲ្យក្លាយទៅជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូគឺស្រដៀងនឹងនេះដែរ។ អ្នកប្រហែលជាមិនអាចធ្វើច្រើនដូចដែលអ្នកចង់ធ្វើក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនិងបង្រៀន។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកខំអស់ពីសមត្ថភាព អ្នកនៅតែអាចមានអំណរក្រៃលែងរាល់ដងដែលបុគ្គលថ្មីស្គាល់ព្រះយេហូវ៉ានិងទទួលការជ្រមុជទឹក។
១៧. តើយើងគួរអរគុណព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វី?
១៧ ការដឹងអំពីទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះកិច្ចបម្រើរបស់យើង នាំឲ្យយើងមានអំណរគុណចំពោះលោក។ លោកដឹងថាយើងមិនអាចបង្ខំអ្នកណាម្នាក់ឲ្យស្ដាប់យើង ឬឲ្យចាប់ផ្ដើមបម្រើលោកឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ លោកសង្កេតឃើញការខំប្រឹងព្យាយាមរបស់យើង និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះលោក ហើយលោកឲ្យពរយើង។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បង្រៀនយើងឲ្យមានអំណរចំពោះអ្វីណាក៏ដោយដែលយើងអាចធ្វើក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ (យ៉ូន. ១៤:១២) យើងអាចប្រាកដថា ព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្តយើងដរាបណាយើងមិនឈប់ព្យាយាម!
ចម្រៀងលេខ៦៧ ចូរ«ប្រកាសបណ្ដាំរបស់ព្រះ»
^ វគ្គ 5 យើងសប្បាយពេលមនុស្សស្ដាប់ដំណឹងល្អដែលយើងផ្សព្វផ្សាយ តែពេលដែលពួកគេមិនស្ដាប់ យើងខកចិត្ត។ ចុះយ៉ាងណាបើសិស្សគម្ពីររបស់យើងមិនរីកចម្រើន ឬបើយើងមិនដែលមានសិស្សគម្ពីររីកចម្រើនរហូតដល់ទទួលការជ្រមុជទឹក? តើនេះមានន័យថាព្រះយេហូវ៉ាមិនពេញចិត្តចំពោះកិច្ចការរបស់យើងជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយឬទេ? ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងនឹងរៀនអំពីមូលហេតុដែលយើងអាចចាត់ទុកថាកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងទទួលជោគជ័យ ហើយរបៀបដែលយើងអាចមានអំណរ ទោះជាមនុស្សមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងក៏ដោយ។
