ບົດຄວາມສຶກສາທີ 43
ຢ່າຍອມແພ້!
“ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາຢ່າເຊົາເຮັດດີ.”—ຄລຕ. 6:9
ເພງ 68 ການຫວ່ານເມັດລາຊະອານາຈັກ
ໃຈຄວາມສຳຄັນ *
1. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງຮູ້ສຶກເປັນກຽດແລະພູມໃຈທີ່ໄດ້ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ?
ເຮົາຮູ້ສຶກເປັນກຽດແລະພູມໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ. ເຮົາໄດ້ປະກາດຊື່ຂອງພະເຈົ້າແລະມີຄວາມສຸກໃນການຊ່ວຍຄົນທີ່ “ເຕັມໃຈຕອບຮັບຄວາມຈິງເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ໄດ້ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ.” (ກຈກ. 13:48) ເຮົາຮູ້ສຶກຄືກັບພະເຢຊູທີ່ “ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ” ເມື່ອເຫັນພວກລູກສິດກັບມາຈາກການປະກາດ.—ລກ. 10:1, 17, 21
2. ເຮົາຈະສະແດງໃຫ້ເຫັນແນວໃດວ່າວຽກປະກາດເປັນວຽກທີ່ສຳຄັນ?
2 ວຽກປະກາດເປັນວຽກທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ. ອັກຄະສາວົກໂປໂລຈຶ່ງບອກຕີໂມທຽວວ່າ: “ໃຫ້ເອົາໃຈໃສ່ຕົວເຈົ້າແລະການສອນຂອງເຈົ້າໃຫ້ດີ . . . ຖ້າເຮັດແບບນັ້ນເຈົ້າຈະຊ່ວຍທັງຕົວເອງແລະຄົນທີ່ຟັງເຈົ້າໃຫ້ລອດ.” (1 ຕມ. 4:16) ການປະກາດເປັນການຊ່ວຍຊີວິດ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຄວນໃສ່ໃຈເລື່ອງນີ້ຍ້ອນເຮົາເປັນຜູ້ປະກາດເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າ. ໃຫ້ເຮົາພະຍາຍາມປະພຶດຕົວໃຫ້ດີເພື່ອຈະເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາໄດ້ຮັບຄຳຍົກຍ້ອງ ແລະຄວນໃຊ້ຊີວິດໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບສິ່ງທີ່ເຮົາສອນ. (ຟລປ. 1:27) ແລະສິ່ງທີ່ສະແດງວ່າເຮົາ ‘ເອົາໃຈໃສ່ການສອນ’ ຂອງເຮົາກໍຄື ກຽມຕົວຢ່າງດີແລະອະທິດຖານຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພະເຢໂຫວາກ່ອນຈະໄປປະກາດ.
3. ທຸກຄົນສົນໃຈຂ່າວດີທີ່ເຮົາປະກາດບໍ? ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງ.
3 ເຖິງເຮົາຈະພະຍາຍາມເຮັດດີທີ່ສຸດແລ້ວໃນການປະກາດ ແຕ່ບາງເທື່ອກໍບໍ່ມີໃຜສົນໃຈ. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງຕົວຢ່າງຂອງພີ່ນ້ອງຈອດຈ໌ ລິນໂດເຊິ່ງເປັນຄົນດຽວທີ່ໄປປະກາດຢູ່ປະເທດອິສະລັງຕັ້ງແຕ່ປີ 1929-1947 ແລະໄດ້ແຈກຢາຍປຶ້ມຕ່າງໆຂອງອົງການປະມານ 10.000 ຫົວ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜສົນໃຈ. ພີ່ນ້ອງຈອດຈ໌ເລົ່າວ່າ: “ຫຼາຍຄົນບໍ່ສົນໃຈເລື່ອງທີ່ເຮົາປະກາດ ແລະບາງຄົນເຖິງຂັ້ນຕໍ່ຕ້ານ.” ເຖິງວ່າມິດຊັນນາຣີທີ່ຈົບຈາກໂຮງຮຽນກິລຽດຈະມາຊ່ວຍໃນເຂດນີ້ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ມີໃຜສົນໃຈເລີຍ ຈົນເວລາຜ່ານໄປ 9 ປີຈຶ່ງເລີ່ມມີບາງຄົນສົນໃຈແລ້ວອຸທິດຕົວໃຫ້ພະເຢໂຫວາແລະຮັບບັບເຕມາ. *
4. ເຮົາອາດຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອຄົນບໍ່ສົນໃຈເລື່ອງທີ່ເຮົາປະກາດ?
4 ເຮົາຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈເມື່ອບໍ່ມີຄົນສົນໃຈເລື່ອງທີ່ເຮົາປະກາດ. ເຮົາອາດຈະເປັນຄືກັບໂປໂລທີ່ຮູ້ສຶກ “ໂສກເສົ້າຫຼາຍແລະເຈັບປວດໃຈ” ຍ້ອນຊາວຢິວສ່ວນຫຼາຍບໍ່ຍອມຮັບວ່າພະເຢຊູເປັນເມຊີອາຕາມທີ່ສັນຍາໄວ້. (ຣມ. 9:1-3) ຖ້າວ່າເຮົາພະຍາຍາມຊ່ວຍນັກສຶກສາແລະອະທິດຖານເພື່ອເຂົາເຈົ້າແລ້ວ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ກ້າວໜ້າຈັກເທື່ອຈົນຕ້ອງໄດ້ຢຸດສຶກສາ ຫຼືເຮົາບໍ່ເຄີຍຊ່ວຍນັກສຶກສາຈັກຄົນໃຫ້ຮັບບັບເຕມາ ເຮົາຄວນຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈແລະຄິດວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ອວຍພອນວຽກປະກາດຂອງເຮົາບໍ? ໃນບົດຄວາມນີ້ຈະຕອບສອງຄຳຖາມຄື: (1) ສິ່ງໃດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຮົາເຮັດວຽກປະກາດໄດ້ສຳເລັດ? (2) ເຮົາຄວນຈື່ຫຍັງໄວ້ເມື່ອປະກາດ?
ສິ່ງໃດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເຮົາເຮັດວຽກປະກາດໄດ້ສຳເລັດ?
5. ເປັນຫຍັງວຽກທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາເຮັດເພື່ອພະເຢໂຫວາຈຶ່ງບໍ່ເປັນໄປຕາມທີ່ເຮົາຕ້ອງການ?
5 ຄຳພີໄບເບິນບອກວ່າ ຄົນທີ່ເຮັດຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງພະເຢໂຫວາ “ບໍ່ວ່າລາວເຮັດຫຍັງກໍຈະສຳເລັດ.” (ເພງ. 1:3, ລ.ມ.) ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດເພື່ອພະເຢໂຫວາຈະໄດ້ຮັບຜົນຕາມທີ່ເຮົາຕ້ອງການ ເພາະວ່າເຮົາທຸກຄົນບໍ່ສົມບູນແບບ ດັ່ງນັ້ນ ຊີວິດເຮົາຈຶ່ງ “ມີແຕ່ຄວາມລຳບາກ.” (ໂຢບ 14:1, ລ.ມ.) ນອກຈາກນັ້ນ ຜູ້ຕໍ່ຕ້ານເຮົາກໍພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ເຮົາເຊົາປະກາດ. (1 ກຣ. 16:9; 1 ທຊ. 2:18) ເມື່ອເປັນແນວນັ້ນ ພະເຢໂຫວາຈະຖືວ່າເຮົາເຮັດວຽກປະກາດບໍ່ສຳເລັດບໍ? ຫຼັກການໃນຄຳພີໄບເບິນຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ຮູ້ຄຳຕອບນີ້.
ບໍ່ວ່າເຮົາຈະປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນ ທາງຈົດໝາຍ ຫຼືທາງໂທລະສັບ ພະເຢໂຫວາກໍເຫັນຄ່າຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາ (ເບິ່ງຂໍ້ 6)
6. ເປັນຫຍັງພະເຢໂຫວາຈຶ່ງຖືວ່າເຮົາເຮັດວຽກປະກາດໄດ້ສຳເລັດ?
6 ພະເຢໂຫວາເຫັນຄວາມພະຍາຍາມແລະຄວາມອົດທົນຂອງເຮົາ. ເມື່ອເຮົາເຮັດວຽກປະກາດສຸດຄວາມສາມາດແລະເຮັດດ້ວຍຄວາມຮັກ ພະເຢໂຫວາກໍຖືວ່າເຮົາເຮັດວຽກປະກາດສຳເລັດແລ້ວເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີຄົນຟັງກໍຕາມ. ໂປໂລບອກວ່າ: “ພະເຈົ້າຍຸຕິທຳ ພະອົງຈຶ່ງບໍ່ລືມວຽກ ທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດແລະຄວາມຮັກທີ່ພວກເຈົ້າມີຕໍ່ຊື່ຂອງພະອົງ ນັ້ນແມ່ນທີ່ພວກເຈົ້າຮັບໃຊ້ພວກຜູ້ບໍລິສຸດແລະຍັງຮັບໃຊ້ຢູ່.” (ຮຣ. 6:10) ເຖິງວ່າເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍຈັກຄົນໃຫ້ຮັບບັບເຕມາ ແຕ່ພະເຢໂຫວາກໍບໍ່ໄດ້ລືມຄວາມພະຍາຍາມແລະຄວາມຮັກທີ່ເຮົາສະແດງຕໍ່ເພິ່ນ. ດັ່ງນັ້ນ ສິ່ງທີ່ໂປໂລເວົ້າກັບພີ່ນ້ອງໃນເມືອງໂກຣິນໂທຈຶ່ງເປັນຈິງກັບເຮົາທີ່ວ່າ: “ວຽກໜັກທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດ ໃຫ້ຜູ້ເປັນນາຍນັ້ນຈະບໍ່ເສຍໄປລ້າໆ” ບໍ່ວ່າຜົນຂອງວຽກທີ່ເຮົາເຮັດຈະເປັນໄປຕາມທີ່ເຮົາຕ້ອງການຫຼືບໍ່ກໍຕາມ.—1 ກຣ. 15:58
7. ເຮົາໄດ້ບົດຮຽນຫຍັງຈາກສິ່ງທີ່ອັກຄະສາວົກໂປໂລເວົ້າກ່ຽວກັບວຽກຮັບໃຊ້?
7 ເຖິງວ່າອັກຄະສາວົກໂປໂລຈະເປັນມິດຊັນນາຣີທີ່ເກັ່ງແລະຕັ້ງປະຊາຄົມຂຶ້ນໃໝ່ຢູ່ຫຼາຍເມືອງ ແຕ່ເມື່ອມີບາງຄົນເວົ້າໃຫ້ລາວແລະບອກວ່າລາວເປັນຜູ້ສອນທີ່ບໍ່ດີ ແທນທີ່ລາວຈະອວດວ່າລາວໄດ້ຊ່ວຍຫຼາຍຄົນໃຫ້ເຂົ້າມາເປັນຄລິດສະຕຽນ ລາວພັດເວົ້າເຖິງວຽກຮັບໃຊ້ທີ່ລາວເຮັດໂດຍບອກວ່າ: “ຂ້ອຍເຮັດວຽກ ຫຼາຍກວ່າພວກເຂົາ.” (2 ກຣ. 11:23) ຄືກັບໂປໂລ ເຮົາຄວນຈື່ໄວ້ວ່າ ພະເຢໂຫວາຖືວ່າຄວາມອົດທົນແລະຄວາມພະຍາຍາມໃນການເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ເພິ່ນເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ.
8. ສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນການປະກາດແມ່ນຫຍັງ?
8 ພະເຢໂຫວາພໍໃຈວຽກຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ. ພະເຢຊູໄດ້ສົ່ງພວກລູກສິດ 70 ຄົນອອກໄປປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍ “ກັບມາດ້ວຍຄວາມດີໃຈ.” ຍ້ອນຫຍັງ? ເຂົາເຈົ້າບອກວ່າ: “ເມື່ອພວກເຮົາອ້າງຊື່ທ່ານ ແມ່ນແຕ່ພວກປີສາດກໍຍັງຢູ່ໃຕ້ອຳນາດເຮົາ.” ພະເຢຊູຈຶ່ງໄດ້ປັບຄວາມຄິດຂອງເຂົາເຈົ້າໂດຍບອກວ່າ: “ຢ່າດີໃຈທີ່ພວກປີສາດຢູ່ໃຕ້ອຳນາດພວກເຈົ້າ ແຕ່ໃຫ້ດີໃຈທີ່ຊື່ຂອງພວກເຈົ້າຈົດໄວ້ແລ້ວໃນສະຫວັນ.” (ລກ. 10:17-20) ພະເຢຊູຮູ້ວ່າພວກລູກສິດຈະບໍ່ໄດ້ມີປະສົບການດີໆແບບນີ້ໄປຕະຫຼອດ ເພາະຜູ້ທີ່ຟັງຂ່າວດີທຳອິດອາດຈະບໍ່ໄດ້ເຂົ້າມາເປັນຄລິດສະຕຽນ. ພະເຢຊູໄດ້ຊ່ວຍພວກລູກສິດໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ເຂົາເຈົ້າມີຄວາມສຸກບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າມີຄົນຟັງຂ່າວດີທີ່ເຂົາເຈົ້າປະກາດ ແຕ່ມີຄວາມສຸກຍ້ອນຮູ້ວ່າພະເຢໂຫວາພໍໃຈໃນວຽກທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດ.
9. ຕາມຄາລາເຕຍ 6:7-9 ເຮົາຈະໄດ້ຮັບຫຍັງຖ້າເຮົາປະກາດຕໍ່ໆໄປ?
9 ຖ້າເຮົາອົດທົນໃນການປະກາດ ເຮົາກໍຈະໄດ້ຮັບຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ເມື່ອເຮົາເຮັດດີທີ່ສຸດໃນການປະກາດແລະການສອນ ເຮົາກໍກຳລັງ “ຫວ່ານຕາມທີ່ພະລັງຂອງພະເຈົ້າຊີ້ນຳ.” ດັ່ງນັ້ນ ຖ້າເຮົາ “ບໍ່ເຊົາ” ຫຼື “ບໍ່ທໍ້ຖອຍ” ໃນການປະກາດ ພະເຢໂຫວາກໍສັນຍາວ່າຈະໃຫ້ຊີວິດຕະຫຼອດໄປກັບເຮົາ ເຖິງວ່າເຮົາຈະບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍຈັກຄົນໃຫ້ຮັບບັບເຕມາກໍຕາມ.—ອ່ານຄາລາເຕຍ 6:7-9
ເຮົາຄວນຈື່ຫຍັງໄວ້ເມື່ອປະກາດ?
10. ເປັນຫຍັງບາງຄົນຟັງແລະບາງຄົນບໍ່ຟັງເລື່ອງທີ່ເຮົາປະກາດ?
10 ບໍ່ວ່າຄົນຈະຟັງຄວາມຈິງຫຼືບໍ່ ມັນກໍຂຶ້ນກັບຫົວໃຈເຂົາເຈົ້າ. ພະເຢຊູອະທິບາຍວ່າຄວາມຈິງທີ່ເຮົາປະກາດປຽບຄືກັບເມັດພືດທີ່ເຮົາຫວ່ານລົງໃນດິນຊະນິດຕ່າງໆ ເຊິ່ງມີພຽງເມັດພືດທີ່ຕົກໃສ່ດິນດີເທົ່ານັ້ນທີ່ເກີດຜົນ. (ລກ. 8:5-8) ພະເຢຊູຍັງໄດ້ອະທິບາຍອີກວ່າ ດິນຕ່າງໆໝາຍເຖິງຫົວໃຈຂອງຄົນທີ່ຕອບຮັບ “ຂ່າວສານຂອງພະເຈົ້າ.” (ລກ. 8:11-15) ຄືກັບຜູ້ທີ່ຫວ່ານເມັດພືດບໍ່ສາມາດບັງຄັບພືດໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່ໄດ້ ເຮົາກໍບໍ່ສາມາດບັງຄັບຄົນອື່ນໃຫ້ມາສົນໃຈເລື່ອງທີ່ເຮົາປະກາດໄດ້ຄືກັນ. ແຕ່ເຮົາມີໜ້າທີ່ທີ່ຈະປະກາດຕໍ່ໄປ ເພາະອັກຄະສາວົກໂປໂລບອກວ່າ: “ແຕ່ລະຄົນຈະໄດ້ຮັບລາງວັນຕາມວຽກ ທີ່ລາວເຮັດ” ບໍ່ແມ່ນຕາມຜົນ ທີ່ລາວໄດ້ຮັບຈາກວຽກນັ້ນ.—1 ກຣ. 3:8
ເຖິງວ່າໂນອາຈະປະກາດຫຼາຍປີ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜສົນໃຈແລະເຂົ້າເຮືອກັບລາວຍົກເວັ້ນຄອບຄົວລາວເອງ. ໂນອາເຮັດວຽກມອບໝາຍໄດ້ສຳເລັດເພາະລາວເຊື່ອຟັງພະເຢໂຫວາ! (ເບິ່ງຂໍ້ 11)
11. ເປັນຫຍັງພະເຢໂຫວາຈຶ່ງຖືວ່າໂນອາເຮັດວຽກປະກາດໄດ້ສຳເລັດເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີຄົນຟັງລາວ? (ເບິ່ງຮູບໜ້າປົກ)
11 ຕອນທີ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາໃນສະໄໝກ່ອນປະກາດ ກໍບໍ່ມີຄົນຟັງຄືກັນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ໂນອາເປັນ “ຜູ້ປະກາດແນວທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ” ເຊິ່ງໄດ້ປະກາດຫຼາຍສິບປີ ແລະລາວກໍຫວັງວ່າຈະມີຄົນຟັງ. (2 ປຕ. 2:5) ແຕ່ພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ຄິດແບບນັ້ນເພາະຕອນທີ່ພະເຢໂຫວາບອກລາວໃຫ້ສ້າງເຮືອ ພະເຢໂຫວາເວົ້າວ່າ: “ໃຫ້ເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນເຮືອພ້ອມກັບເມຍ ລູກຊາຍ ແລະລູກໃພ້.” (ຕົ້ນ. 6:18, ລ.ມ.) ເມື່ອເບິ່ງຂະໜາດຂອງເຮືອທີ່ພະເຢໂຫວາສັ່ງໃຫ້ໂນອາສ້າງ ໂນອາອາດຈະຄິດວ່າຄືຊິບໍ່ມີຫຼາຍຄົນຟັງລາວດອກ. (ຕົ້ນ. 6:15) ແລະໃນຕົວຈິງ ເຮົາກໍເຫັນໄດ້ວ່າບໍ່ມີຄົນຟັງລາວຈັກຄົນ. (ຕົ້ນ. 7:7) ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າໂນອາເຮັດວຽກປະກາດບໍ່ສຳເລັດບໍ? ບໍ່. ພະເຢໂຫວາຖືວ່າໂນອາເຮັດວຽກສຳເລັດແລ້ວ ເພາະລາວເຮັດຕາມທີ່ພະເຢໂຫວາສັ່ງທຸກຢ່າງ.—ຕົ້ນ. 6:22
12. ເປັນຫຍັງຜູ້ພະຍາກອນເຢເຣມີຍັງມີຄວາມສຸກໃນວຽກປະກາດເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີຄົນຟັງແລະຖືກຕໍ່ຕ້ານ?
12 ຜູ້ພະຍາກອນເຢເຣມີກໍຄືກັນ ລາວໄດ້ປະກາດເປັນເວລາຫຼາຍສິບປີ ແຕ່ກໍບໍ່ມີໃຜຟັງ ແຖມບາງຄົນຍັງຕໍ່ຕ້ານລາວຊ້ຳ. ເຢເຣມີຖືກ “ດູໝິ່ນແລະຖືກເຍາະເຍີ້ຍ” ຈົນເຮັດໃຫ້ລາວຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈ ແຕ່ລາວກໍບໍ່ໄດ້ຍອມແພ້. (ຢເຣ. 20:8, 9, ລ.ມ.) ຍ້ອນຫຍັງລາວຈຶ່ງບໍ່ຍອມແພ້ແລະຍັງປະກາດຢ່າງມີຄວາມສຸກຕໍ່ໄປໄດ້? ເຫດຜົນທີໜຶ່ງ ເລື່ອງທີ່ລາວປະກາດເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນມີ “ອະນາຄົດທີ່ດີແລະມີຄວາມຫວັງ.” (ຢເຣ. 29:11, ລ.ມ.) ເຫດຜົນທີສອງ ລາວຮູ້ສຶກເປັນກຽດທີ່ໄດ້ເປັນຜູ້ຕາງໜ້າພະເຢໂຫວາ. (ຢເຣ. 15:16) ຄ້າຍຄືກັນ ໃນທຸກມື້ນີ້ເຮົາກໍກຳລັງປະກາດເລື່ອງທີ່ໃຫ້ຄວາມຫວັງ ແລະເຮົາຮູ້ສຶກເປັນກຽດທີ່ໄດ້ເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ. ເມື່ອເຮົາຄິດເຖິງສອງຢ່າງນີ້ກໍເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກ ເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີຄົນຟັງຕອນທີ່ເຮົາປະກາດກໍຕາມ.
13. ເຮົາໄດ້ຮຽນຫຍັງຈາກຕົວຢ່າງປຽບທຽບຂອງພະເຢຊູທີ່ຢູ່ໃນມາຣະໂກ 4:26-29?
13 ເພື່ອຄົນໜຶ່ງຈະກ້າວໜ້າທາງດ້ານຄວາມເຊື່ອກໍຕ້ອງໃຊ້ເວລາ. ພະເຢຊູອະທິບາຍເລື່ອງນີ້ໂດຍເວົ້າເຖິງເລື່ອງຜູ້ຫວ່ານເມັດເຂົ້າທີ່ນອນຫຼັບ. (ອ່ານມາຣະໂກ 4:26-29) ຫຼັງຈາກທີ່ລາວຫວ່ານເມັດເຂົ້າລົງດິນ ເມັດເຂົ້ານັ້ນຈະຄ່ອຍໆເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນມາເອງໂດຍທີ່ລາວບໍ່ໄດ້ເລັ່ງມັນ. ຄ້າຍຄືກັນ ເພື່ອຈະເຫັນວ່ານັກສຶກສາກ້າວໜ້າກໍຕ້ອງໃຊ້ເວລາ. ຄືກັບທີ່ຊາວນາບໍ່ສາມາດບັງຄັບເມັດເຂົ້າໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່ໄດ້ ເຮົາກໍບໍ່ສາມາດບັງຄັບນັກສຶກສາໃຫ້ກ້າວໜ້າຕາມທີ່ເຮົາຕ້ອງການໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາບໍ່ຄວນທໍ້ໃຈຫຼືຍອມແພ້ຖ້ານັກສຶກສາກ້າວໜ້າຊ້າ ແຕ່ໃຫ້ເຮົາອົດທົນເພື່ອຈະຊ່ວຍນັກສຶກສາໃຫ້ກ້າວໜ້າຈົນຮັບບັບເຕມາ.—ຢກບ. 5:7, 8
14. ມີຕົວຢ່າງຫຍັງທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຕ້ອງໃຊ້ເວລາເພື່ອວຽກປະກາດຈະກ້າວໜ້າ?
14 ໃນບາງປະເທດຕ້ອງໃຊ້ເວລາຫຼາຍເພື່ອວຽກປະກາດຈະກ້າວໜ້າ. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງເລື່ອງຂອງພີ່ນ້ອງຍິງສອງຄົນທີ່ຊື່ແກຼດິດສ໌ແລະຣູບີ ແອເລນ ເຊິ່ງເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳຢູ່ເກເບັກປະເທດການາດາໃນປີ 1959. * ຍ້ອນວ່າຄົນສ່ວນຫຼາຍໃນເຂດນີ້ນັບຖືສາສະໜາກາໂຕລິກ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຢ້ານວ່າພວກຄຸນພໍ່ຊິເວົ້າໃຫ້ຖ້າສົນໃຈເລື່ອງທີ່ເຮົາປະກາດ. ແກຼດິດສ໌ເວົ້າວ່າ: “ເຮົາໄປປະກາດຕາມບ້ານເຮືອນມື້ລະ 8 ຊົ່ວໂມງເປັນເວລາ 2 ປີ ແຕ່ບໍ່ມີຈັກຄົນສົນໃຈ! ເມື່ອເຂົາເຈົ້າຍ່າງມາຮອດປະຕູແລ້ວເຫັນວ່າແມ່ນເຮົາ ເຂົາເຈົ້າກໍປິດຜ້າກັ້ງແລ້ວຍ່າງໜີ. ແຕ່ເຮົາກໍບໍ່ຍອມແພ້.” ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ເລີ່ມສົນໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ ແລະຕອນນີ້ກໍມີຄວາມກ້າວໜ້າຫຼາຍ ມີເຖິງ 3 ປະຊາຄົມຢູ່ໃນເມືອງນີ້.—ເອຊາ. 60:22
15. 1 ໂກຣິນໂທ 3:6, 7 ສອນຫຍັງເຮົາໃນການສອນຄົນໃຫ້ເຂົ້າມາເປັນລູກສິດ?
15 ເພື່ອຈະຊ່ວຍຄົນໃຫ້ເຂົ້າມາເປັນລູກສິດ ຫຼາຍຄົນຕ້ອງຊ່ວຍກັນ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າທຸກຄົນໃນປະຊາຄົມມີສ່ວນຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ໜຶ່ງກ້າວໜ້າຈົນເຖິງຂັ້ນຮັບບັບເຕມາໄດ້. (ອ່ານ 1 ໂກຣິນໂທ 3:6, 7) ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ມີພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງໄປປະກາດແລະໄດ້ເອົາແຜ່ນພັບຫຼືວາລະສານໃຫ້ຜູ້ສົນໃຈ ແຕ່ລາວບໍ່ສາມາດກັບໄປຢາມໄດ້ ລາວຈຶ່ງໄດ້ຂໍໃຫ້ພີ່ນ້ອງອີກຄົນໜຶ່ງໄປຢາມແທນລາວແລະພີ່ນ້ອງຄົນນັ້ນກໍໄດ້ກັບໄປຢາມແລ້ວເລີ່ມນຳການສຶກສາ. ຕໍ່ມາ ລາວກໍໄດ້ຊວນພີ່ນ້ອງຄົນອື່ນໆມາຮ່ວມສຶກສານຳ ແລະພີ່ນ້ອງແຕ່ລະຄົນທີ່ມາຮ່ວມສຶກສາກໍໄດ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈແລະຊ່ວຍໃຫ້ນັກສຶກສາກ້າວໜ້າ. ເລື່ອງນີ້ເປັນຄືກັບທີ່ພະເຢຊູບອກວ່າ ທັງຜູ້ຫວ່ານແລະຜູ້ກ່ຽວຈະມີຄວາມສຸກນຳກັນ.—ຢຮ. 4:35-38
16. ເປັນຫຍັງເຮົາຍັງມີຄວາມສຸກໃນວຽກປະກາດເຖິງວ່າເຮົາຈະມີບັນຫາສຸຂະພາບແລະບໍ່ມີເຫື່ອແຮງ?
16 ເຖິງວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ສາມາດປະກາດແລະສອນຄວາມຈິງໄດ້ຫຼາຍຄືກັບແຕ່ກ່ອນຍ້ອນເຈົ້າມີບັນຫາສຸຂະພາບແລະບໍ່ມີເຫື່ອແຮງ ແຕ່ເຈົ້າກໍສາມາດມີຄວາມສຸກໄດ້. ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງເລື່ອງຂອງກະສັດດາວິດກັບທະຫານຂອງລາວທີ່ໄດ້ອອກໄປຕໍ່ສູ້ກັບພວກອາມາເລກເພື່ອຊ່ວຍລູກຊ່ວຍເມຍ ແລະຍາດເອົາສິ່ງຂອງກັບຄືນມາ. ແຕ່ເມື່ອທະຫານ 200 ຄົນບໍ່ສາມາດໄປສູ້ຮົບໄດ້ຍ້ອນຮູ້ສຶກເມື່ອຍຫຼາຍ ລາວກໍໄດ້ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຝົ້າເຄື່ອງຖ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ລາວສູ້ຮົບຊະນະ ລາວກໍໄດ້ແບ່ງສິ່ງຂອງໃຫ້ກັບທະຫານທຸກຄົນເທົ່າກັນ ບໍ່ວ່າຈະເປັນຄົນທີ່ໄປສູ້ຮົບຫຼືຄົນທີ່ເຝົ້າເຄື່ອງ. (1 ຊາມ. 30:21-25) ຄ້າຍຄືກັນ ເຖິງວ່າເຮົາຈະບໍ່ມີແຮງແລະບໍ່ສາມາດປະກາດໄດ້ຫຼາຍຄືກັບແຕ່ກ່ອນ ແຕ່ຖ້າເຮົາເຮັດສຸດຄວາມສາມາດ ເຮົາກໍມີຄວາມສຸກໃນການຊ່ວຍຄົນໃຫ້ເຂົ້າມາເປັນລູກສິດ.
17. ເປັນຫຍັງເຮົາຄວນຂອບໃຈພະເຢໂຫວາ?
17 ເຮົາຂອບໃຈພະເຢໂຫວາທີ່ເຫັນຄວາມຮັກແລະຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາໃນການຮັບໃຊ້ເພິ່ນ. ເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີຄົນຟັງສິ່ງທີ່ເຮົາປະກາດ ແຕ່ພະເຢໂຫວາກໍເຫັນຄ່າວຽກທີ່ເຮົາເຮັດແລະຈະໃຫ້ລາງວັນກັບເຮົາ. ພະເຢໂຫວາຍັງສອນເຮົາໃຫ້ຮູ້ວ່າຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອຈະມີຄວາມສຸກໃນການປະກາດ. (ຢຮ. 14:12) ດັ່ງນັ້ນ ຂໍໃຫ້ເຮົາໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາຈະພໍໃຈເຮົາຖ້າເຮົາປະກາດຕໍ່ໆໄປແລະບໍ່ຍອມແພ້!
ເພງ 67 “ຈົ່ງປະກາດພະຄຳ”
^ ຂໍ້ 5 ເຮົາຮູ້ສຶກດີໃຈເມື່ອມີຄົນສົນໃຈຂ່າວດີທີ່ເຮົາປະກາດ ແລະອາດຈະຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼືທໍ້ໃຈເມື່ອເຂົາເຈົ້າບໍ່ສົນໃຈ. ຖ້າຫາກວ່ານັກສຶກສາທີ່ເຮົາກຳລັງສຶກສາຢູ່ບໍ່ກ້າວໜ້າຫຼືເຮົາບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍຈັກຄົນໃຫ້ຮັບບັບເຕມາ ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າເຮົາເຮັດວຽກປະກາດບໍ່ສຳເລັດບໍ? ໃນບົດຄວາມນີ້ ເຮົາຈະມາເບິ່ງວ່າ ເຮົາສາມາດເຮັດວຽກປະກາດໃຫ້ສຳເລັດແລະມີຄວາມສຸກຕໍ່ໆໄປໄດ້ເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີຄົນສົນໃຈ.
^ ຂໍ້ 3 ເບິ່ງປຶ້ມປະຈຳປີຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາປີ 2005 ໃນໜ້າ 205-211 (ພາສາອັງກິດ)
^ ຂໍ້ 14 ໃຫ້ເບິ່ງເລື່ອງຊີວິດຈິງຂອງພີ່ນ້ອງແກຼດິດສ໌ ແອເລນ ໃນຫໍສັງເກດການ 1 ກັນຍາ 2002 ບົດຄວາມທີ່ຊື່ວ່າ “ຂ້ອຍຈະບໍ່ປ່ຽນຫຍັງທັງສິ້ນ!” (ພາສາໄທ)
