Γεννήθηκα στην Ολλανδία το 1948. Την επόμενη χρονιά, μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας. Οι γονείς μου ήταν πολύ δραστήρια μέλη της εκκλησίας, και ως οικογένεια είχαμε τη συνήθεια να διαβάζουμε την Αγία Γραφή μετά το βραδινό φαγητό. Μεταναστεύσαμε ξανά το 1959, αυτή τη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εγκατασταθήκαμε στην πολιτεία της Μασαχουσέτης.

Ο πατέρας μου εργαζόταν σκληρά για να φροντίζει την οχταμελή μας οικογένεια. Έκανε διάφορες δουλειές: περιοδεύων πωλητής, εργάτης οδοποιίας και αντιπρόσωπος πωλήσεων για μια διεθνή αεροπορική εταιρία. Όλοι μας ενθουσιαστήκαμε όταν έπιασε δουλειά στην αεροπορική εταιρία, επειδή θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά ταξίδια.

Όταν πήγαινα στο γυμνάσιο, συχνά σκεφτόμουν: “Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;” Μερικοί φίλοι μου επέλεξαν να πάνε στο πανεπιστήμιο, ενώ άλλοι κατατάχθηκαν στον στρατό. Αλλά εμένα μου ήταν αδιανόητο να πάω στον στρατό, επειδή δεν μου άρεσαν ούτε καν οι καβγάδες, πόσο μάλλον ο πόλεμος. Αποφάσισα να πάω στο πανεπιστήμιο για να αποφύγω τη στρατιωτική υπηρεσία. Κατά βάθος όμως ήθελα να  βοηθήσω άλλους, με το σκεπτικό ότι αυτό θα έδινε αληθινό σκοπό στη ζωή μου.

Στο πανεπιστήμιο, μου κίνησε το ενδιαφέρον η ανθρωπολογία, επειδή με απασχολούσε η προέλευση της ζωής. Διδασκόμασταν την εξέλιξη και αναμενόταν να την αποδεχόμαστε ως γεγονός. Αλλά όπως το έβλεπα εγώ, κάποιες εξηγήσεις στερούνταν λογικής και απαιτούσαν τυφλή πίστη, πράγμα αντίθετο με την επιστημονική μεθοδολογία.

Στα μαθήματα που παρακολουθούσα, δεν διδασκόμασταν εξυψωμένες ηθικές αρχές. Απεναντίας, δινόταν έμφαση στο πώς να πετύχουμε με κάθε κόστος. Τα πάρτι και ο πειραματισμός με τα ναρκωτικά μού έδιναν μια αίσθηση ευτυχίας, η οποία όμως ήταν εφήμερη. Αναρωτιόμουν: “Έχει όντως σκοπό μια τέτοια ζωή;”

Στο μεταξύ, μετακόμισα στη Βοστώνη και γράφτηκα σε ένα πανεπιστήμιο εκεί. Προκειμένου να βγάλω χρήματα για τα δίδακτρα, έπιασα μια δουλειά στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, και εκεί είχα την πρώτη μου επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένας συνεργάτης μού μίλησε σχετικά με την προφητεία για τους “εφτά καιρούς”, η οποία βρίσκεται στο τέταρτο κεφάλαιο του Δανιήλ, και μου εξήγησε ότι ζούμε στον καιρό του τέλους. (Δαν. 4:13-17) Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι, αν συνέχιζα αυτές τις συζητήσεις και τις έπαιρνα στα σοβαρά, θα έπρεπε να αλλάξω τρόπο ζωής. Γι’ αυτό, έκανα τα αδύνατα δυνατά για να αποφεύγω εκείνον τον συνεργάτη.

Στο πανεπιστήμιο, επέλεξα μαθήματα που θα με προετοίμαζαν για εθελοντικό έργο στη Νότια Αμερική. Πίστευα ότι η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας σε άλλους θα έδινε σκοπό στη ζωή μου. Και πάλι όμως οι αμφιβολίες μου για το πώς θα έβρισκα σκοπό στη ζωή έγιναν ακόμα πιο έντονες. Απογοητευμένος, παράτησα το πανεπιστήμιο στο τέλος του εξαμήνου.

Τον Μάιο του 1970, μετακόμισα στο Άμστερνταμ, στην Ολλανδία, για να εργαστώ στην ίδια αεροπορική εταιρία όπου εργαζόταν και ο πατέρας μου. Χάρη σε αυτή τη δουλειά, μπορούσα να ταξιδεύω πολύ και επισκέφτηκα χώρες στην Αφρική, στη Βόρεια και στη Νότια Αμερική, στην Ευρώπη και στην Άπω Ανατολή. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι, όποια χώρα και αν επισκεπτόμουν, όλες τους είχαν μεγάλα προβλήματα και κανείς δεν φαινόταν να έχει πρακτικές λύσεις. Με ανανεωμένη επιθυμία να επιτελέσω κάτι αξιόλογο, αποφάσισα να επιστρέψω στις Ηνωμένες Πολιτείες και να γραφτώ ξανά στο ίδιο πανεπιστήμιο στη Βοστώνη.

Όταν όμως επέστρεψα στη σχολή μου, σύντομα συνειδητοποίησα ότι και πάλι δεν έβρισκα απαντήσεις στα ερωτήματά μου σχετικά με τη ζωή. Μη ξέροντας τι να κάνω, ζήτησα τη συμβουλή του καθηγητή ανθρωπολογίας. Προς έκπληξή μου, εκείνος είπε: «Ποιος ο λόγος να συνεχίσεις; Καλύτερα να τα παρατήσεις τώρα». Δεν χρειάστηκε να μου το ξαναπεί. Εγκατέλειψα οριστικά το πανεπιστήμιο.

Εξακολουθούσα να νιώθω ότι η ζωή δεν έχει σκοπό, γι’ αυτό αποφάσισα να στραφώ στα αποκαλούμενα παιδιά των λουλουδιών. Εγώ και μερικοί φίλοι μου διασχίσαμε με οτοστόπ τις Ηνωμένες Πολιτείες και φτάσαμε στο Ακαπούλκο, στο Μεξικό. Ζούσαμε σε κοινόβια με χίπις, οι οποίοι φαινόταν πως ζούσαν μια ξένοιαστη ζωή. Αλλά ζώντας μαζί τους, σύντομα ανακάλυψα ότι ο τρόπος ζωής τους δεν είχε νόημα ούτε έφερνε διαρκή ευτυχία. Απεναντίας, είδα ότι  ήταν βουτηγμένος στην ανεντιμότητα και ότι δεν υπήρχε πιστότητα στις μεταξύ τους σχέσεις.

Στο μεταξύ, άρχισε να ξαναζωντανεύει ένα παιδικό μου όνειρο. Ήθελα να οργώσω τις θάλασσες, όχι ως απλός ναύτης, αλλά ως καπετάνιος. Ο μόνος τρόπος για να το κάνω αυτό ήταν να έχω δικό μου ιστιοφόρο. Μαζί με έναν φίλο μου, τον Τομ, ο οποίος είχε παρόμοια όνειρα, αποφασίσαμε να γυρίσουμε τον κόσμο με σκάφος. Ήθελα να βρω ένα παραδεισένιο τροπικό νησί όπου θα μπορούσα να ξεφύγω από το κατεστημένο.

Ο Τομ και εγώ πήγαμε στο Αρένις ντε Μαρ, κοντά στη Βαρκελώνη, στην Ισπανία. Εκεί, αγοράσαμε ένα ιστιοφόρο εννιάμισι μέτρων το οποίο λεγόταν Λίγκρα. Αρχίσαμε να επισκευάζουμε εκείνο το σκαρί για να το κάνουμε αξιόπλοο. Αφού δεν βιαζόμασταν να φτάσουμε στον προορισμό μας, βγάλαμε τη μηχανή και χρησιμοποιήσαμε εκείνον τον χώρο για να αποθηκεύσουμε περισσότερο πόσιμο νερό. Για να μπορούμε να κουμαντάρουμε το ιστιοφόρο στα μικρά λιμάνια, προσθέσαμε δύο κουπιά των 5 μέτρων. Τελικά, σαλπάραμε για τις Σεϋχέλλες, στον Ινδικό Ωκεανό. Το σχέδιό μας ήταν να περιπλεύσουμε τη δυτική ακτή της Αφρικής και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στη Νότια Αφρική. Για την πλοήγηση χρησιμοποιούσαμε εξάντα, έτσι ώστε να μπορούμε να σχεδιάζουμε τη ρότα μας αξιοποιώντας τα άστρα, αστρονομικούς πίνακες, καθώς και αστρονομικά ημερολόγια. Έμενα κατάπληκτος βλέποντας πώς καταφέρναμε να προσδιορίζουμε την ακριβή μας θέση.

Σύντομα, καταλάβαμε ότι αυτό το παλιό ξύλινο σκάφος δεν ήταν αξιόπλοο. Έμπαζε νερά με ρυθμό 22 λίτρα την ώρα! Όπως ανέφερα στην εισαγωγή, στη διάρκεια μιας θύελλας φοβήθηκα και προσευχήθηκα για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια. Υποσχέθηκα στον Θεό ότι, αν επιζήσουμε, θα προσπαθήσω να τον γνωρίσω. Η θύελλα κόπασε, και εγώ κράτησα την υπόσχεσή μου.

Άρχισα να διαβάζω την Αγία Γραφή έξω στη φύση. Φανταστείτε πώς ήταν να κάθομαι μεσοπέλαγα στη Μεσόγειο Θάλασσα, έχοντας ολόγυρά μου χελιδονόψαρα, δελφίνια και τον απέραντο ορίζοντα. Τη νύχτα, δεν χόρταινα να βλέπω τον γαλαξία μας, και ένιωθα όλο και πιο βέβαιος ότι υπάρχει Θεός που ενδιαφέρεται για την ανθρωπότητα.

Έπειτα από μερικές εβδομάδες στη θάλασσα, πιάσαμε λιμάνι στο Αλικάντε, στην Ισπανία, όπου προσπαθήσαμε να πουλήσουμε το σκάφος μας για να πάρουμε ένα καλύτερο. Όπως αναμενόταν, δεν ήταν εύκολο να βρούμε αγοραστή για ένα παλιό ιστιοφόρο χωρίς μηχανή το οποίο έμπαζε νερά! Από την άλλη πλευρά, αυτή ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για να διαβάζω τη Γραφή.

Όσο περισσότερο διάβαζα τη Γραφή, τόσο περισσότερο την έβλεπα ως εγχειρίδιο επιτυχίας στη ζωή. Με εντυπωσίαζε το πόσο ξεκάθαρα λέει ότι πρέπει να ζούμε καθαρή, ηθική ζωή και αναρωτιόμουν γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι​—μεταξύ των οποίων και εγώ—​θεωρούν ότι είναι Χριστιανοί και όμως αγνοούν αυτά που λέει.

Ήμουν αποφασισμένος να κάνω σημαντικά βήματα για να καθαρίσω τη ζωή μου, γι’ αυτό έπαψα να παίρνω ναρκωτικά. Πίστευα ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με τους υψηλούς ηθικούς κανόνες της Γραφής και ήθελα να τους γνωρίσω. Για δεύτερη φορά, προσευχήθηκα, ζητώντας από τον Θεό να με βοηθήσει να τους βρω.

Μου φαινόταν λογικό να αναζητήσω την αληθινή θρησκεία διά της εις άτοπον απαγωγής, αποκλείοντας όσες δεν πληρούσαν τα κριτήρια. Καθώς περπατούσα στους δρόμους του Αλικάντε, έβλεπα πολλά θρησκευτικά κτίρια. Αλλά επειδή τα περισσότερα είχαν ομοιώματα, ήταν εύκολο να τα σβήσω από τον κατάλογό μου.

Μια Κυριακή απόγευμα, καθόμουν σε μια λοφοπλαγιά με θέα το λιμάνι και διάβαζα τα εδάφια Ιακώβου 2:1-5, τα οποία προειδοποιούν να μη μεροληπτούμε υπέρ των πλουσίων. Καθώς επέστρεφα στο σκάφος μας, πέρασα μπροστά από ένα κτίριο που έμοιαζε με χώρο θρησκευτικών συναθροίσεων και είχε πάνω από την είσοδο την επιγραφή: «Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά».

Σκέφτηκα: “Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους δοκιμάσω. Ας δούμε πώς θα με υποδεχτούν”. Μπήκα λοιπόν στην Αίθουσα Βασιλείας ξυπόλυτος, με μούσι και σκισμένο τζιν. Ο ταξιθέτης με έβαλε να καθίσω δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία η οποία με βοηθούσε ευγενικά να βρίσκω τα εδάφια που ανέφερε ο ομιλητής. Μετά τη συνάθροιση, με κατέπληξε η καλοσύνη όλων όσων ήρθαν να με χαιρετήσουν. Κάποιος με προσκάλεσε στο σπίτι του για να συζητήσουμε, αλλά επειδή δεν είχα τελειώσει ακόμα την Αγία Γραφή, του είπα: «Θα σου πω όταν είμαι έτοιμος». Στο μεταξύ, άρχισα να παρακολουθώ όλες τις συναθροίσεις.

Αρκετές εβδομάδες αργότερα, επισκέφτηκα εκείνον τον άνθρωπο στο σπίτι του και μου απάντησε στα Βιβλικά ερωτήματα που είχα. Μια εβδομάδα αργότερα, μου έδωσε μια τσάντα γεμάτη πολύ ωραία ρούχα. Μου είπε ότι ανήκαν σε κάποιον που βρισκόταν στη φυλακή επειδή υπάκουε στην εντολή της Γραφής να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να μη μαθαίνουμε πια τον πόλεμο. (Ησ. 2:4· Ιωάν. 13:34, 35) Τώρα ήμουν βέβαιος ότι είχα βρει αυτό που έψαχνα​—ανθρώπους που εφαρμόζουν τα ξεκάθαρα λόγια της Γραφής σχετικά με την ηθική! Ο στόχος μου δεν ήταν πια να βρω ένα παραδεισένιο νησί, αλλά να μελετήσω την Αγία Γραφή σε βάθος. Γι’ αυτό, επέστρεψα στην Ολλανδία.

Έκανα τέσσερις μέρες να φτάσω με οτοστόπ στην πόλη Χρόνινχεν, στην Ολλανδία. Εκεί έπρεπε να βρω δουλειά για να συντηρούμαι. Σε ένα ξυλουργείο που πήγα για να ζητήσω δουλειά, έπρεπε να γράψω στην αίτηση το θρήσκευμά μου. Έγραψα: «Μάρτυρας του Ιεχωβά». Όταν ο ιδιοκτήτης το διάβασε αυτό, πρόσεξα ότι η έκφραση του προσώπου του άλλαξε.  Είπε: «Θα σου τηλεφωνήσω». Αλλά δεν τηλεφώνησε ποτέ.

Σε ένα άλλο ξυλουργείο, ρώτησα τον ιδιοκτήτη αν χρειαζόταν βοήθεια. Εκείνος ζήτησε να δει διπλώματα και συστατικές επιστολές. Του εξήγησα ότι είχα κάνει επισκευαστικές εργασίες σε ξύλινο ιστιοφόρο. Προς έκπληξή μου, είπε: «Μπορείς να αρχίσεις σήμερα το απόγευμα, αλλά υπό έναν όρο. Δεν θέλω να δημιουργήσεις προβλήματα στο μαγαζί μου, επειδή είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά και ζω σύμφωνα με τις αρχές της Αγίας Γραφής». Τον κοίταξα κατάπληκτος και απάντησα: «Και εγώ είμαι!» Προφανώς επειδή είχα μακριά μαλλιά και μούσι, είπε: «Τότε, θα μελετήσω τη Γραφή μαζί σου!» Δέχτηκα μετά χαράς την πρότασή του. Τότε κατάλαβα γιατί ο ιδιοκτήτης του άλλου ξυλουργείου δεν μου είχε τηλεφωνήσει. Ο Ιεχωβά μού έδινε τα αιτήματα της καρδιάς μου. (Ψαλμ. 37:4) Εργαζόμουν στο μαγαζί εκείνου του αδελφού έναν χρόνο. Παράλληλα, μελετούσε τη Γραφή μαζί μου. Τελικά, βαφτίστηκα τον Ιανουάριο του 1974.

Έναν μήνα αργότερα, ξεκίνησα μια νέα σταδιοδρομία​—το σκαπανικό—​που μου έχει φέρει τεράστια ικανοποίηση. Τον επόμενο μήνα, μετακόμισα στο Άμστερνταμ για να υποστηρίξω έναν ισπανόφωνο όμιλο που είχε μόλις ιδρυθεί. Πόσο χαιρόμουν που διεξήγα Γραφικές μελέτες στα ισπανικά και στα πορτογαλικά! Τον Μάιο του 1975, μου δόθηκε το προνόμιο να υπηρετώ ως ειδικός σκαπανέας.

Κάποια μέρα, μια ειδική σκαπάνισσα, η Ίνεκε, ήρθε στην ισπανική συνάθροιση για να μας συστήσει τη Βολιβιανή σπουδάστριά της. Η Ίνεκε και εγώ αποφασίσαμε να γνωριστούμε μέσω αλληλογραφίας και σύντομα ανακαλύψαμε ότι είχαμε τους ίδιους στόχους. Παντρευτήκαμε το 1976 και συνεχίσαμε να υπηρετούμε ως ειδικοί σκαπανείς ως το 1982 που προσκληθήκαμε να παρακολουθήσουμε την 73η τάξη της Γαλαάδ. Ήταν μεγάλη η έκπληξη και η χαρά μας όταν διοριστήκαμε στην Ανατολική Αφρική, όπου υπηρετήσαμε πέντε χρόνια στη Μομπάσα, στην Κένυα! Το 1987, διοριστήκαμε στην Τανζανία, όπου είχε αρθεί η απαγόρευση στο έργο κηρύγματος. Μείναμε εκεί 26 χρόνια προτού επιστρέψουμε στην Κένυα.

Το να διδάσκουμε τη Βιβλική αλήθεια σε ανθρώπους γεμάτους εκτίμηση έχει δώσει πραγματικό νόημα στη ζωή μας. Για παράδειγμα, ο πρώτος μου σπουδαστής στη Μομπάσα ήταν κάποιος που συνάντησα στη δημόσια μαρτυρία. Όταν του πρόσφερα δύο περιοδικά, εκείνος είπε: «Τι να κάνω όταν τα τελειώσω;» Την επόμενη εβδομάδα, αρχίσαμε να μελετάμε τη Γραφή με το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη, το οποίο είχε μόλις τεθεί σε κυκλοφορία στη σουαχίλι. Βαφτίστηκε έναν χρόνο αργότερα και έγινε τακτικός σκαπανέας. Από τότε, αυτός και η σύζυγός του έχουν βοηθήσει σχεδόν 100 άτομα να φτάσουν ως την αφιέρωση και το βάφτισμα.

Όταν κατάλαβα τον σκοπό της ζωής, ένιωσα σαν τον περιοδεύοντα έμπορο ο οποίος ανακάλυψε ένα ξεχωριστό μαργαριτάρι και δεν ήθελε με τίποτα να το χάσει. (Ματθ. 13:45, 46) Ήθελα να δαπανήσω τη ζωή μου βοηθώντας άλλους να βρουν το αληθινό νόημα της ζωής. Μαζί με την αγαπημένη μου σύζυγο, έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι πώς ευλογεί ο Ιεχωβά τον λαό του με μια ζωή γεμάτη σκοπό.