ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ຂ້ອຍຊອກຫາຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງຊີວິດ
ຕອນທີ່ຂ້ອຍຂີ່ເຮືອຢູ່ທະເລເມດີແຕຣາເນ ຂ້ອຍຕົກໃຈທີ່ເຫັນວ່າເຮືອຮົ່ວແລະນ້ຳກໍເລີ່ມເຂົ້າມາໃນເຮືອບັກຫຼາຍໆ ຈາກນັ້ນພາຍຸກໍພັດມາ ຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກຢ້ານຫຼາຍແລະໄດ້ອະທິດຖານເປັນເທື່ອທຳອິດໃນຮອບຫຼາຍປີ. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດແນວໃດໃນສະຖານະການແບບນີ້? ດຽວຂ້ອຍຊິເລົ່າໃຫ້ຟັງ.
ຕອນຂ້ອຍອາຍຸ 7 ປີແລະຢູ່ກັບຄອບຄົວໃນປະເທດເບຣຊິນ
ຂ້ອຍເກີດໃນປີ 1948 ຢູ່ປະເທດໂຮນລັງ. ປີຕໍ່ມາ ຄອບຄົວຂ້ອຍກໍຍ້າຍມາຢູ່ເມືອງເຊົາເປົາໂລ ປະເທດເບຣຊິນ. ພໍ່ແມ່ຂ້ອຍມັກໄປໂບດເປັນປະຈຳແລະຄອບຄົວເຮົາກໍມັກຈະອ່ານຄຳພີໄບເບິນນຳກັນຫຼັງຈາກທີ່ກິນເຂົ້າແລງແລ້ວ. ແຕ່ໃນປີ 1959 ພວກເຮົາໄດ້ຍ້າຍບ່ອນຢູ່ອີກເທື່ອໜຶ່ງ ແຕ່ເທື່ອນີ້ພວກເຮົາຍ້າຍໄປຢູ່ລັດແມັດຊາຊູເຊັດ ສະຫະລັດອາເມຣິກາ.
ພໍ່ຂ້ອຍເຮັດວຽກໜັກຫຼາຍເພື່ອຈະຫາລ້ຽງຄອບຄົວທັງ 8 ຄົນ. ລາວເຮັດວຽກຫຼາຍຢ່າງ ເຊັ່ນ: ເປັນພະນັກງານຂາຍທີ່ຕ້ອງເດີນທາງ ເຮັດວຽກຂົວທາງ ແລະເຮັດວຽກກັບບໍລິສັດສາຍການບິນສາກົນ. ທຸກຄົນໃນຄອບຄົວມັກທີ່ພໍ່ເຮັດວຽກຢູ່ສາຍການບິນເພາະນັ້ນເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາໄດ້ໄປທ່ຽວຫຼາຍບ່ອນ.
ຕອນທີ່ຮຽນຢູ່ມັດທະຍົມຕອນປາຍ ຂ້ອຍຄິດຕະຫຼອດວ່າ ‘ໃຫຍ່ມາຂ້ອຍຊິເຮັດຫຍັງດີ?’ ໝູ່ຂ້ອຍບາງຄົນເລືອກຮຽນຕໍ່ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ສ່ວນບາງຄົນກໍໄປເປັນທະຫານ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ມັກຜິດຖຽງກັບໃຜແລະບໍ່ມັກການຕໍ່ສູ້ນຳ ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງເລືອກໄປຮຽນຕໍ່ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລເພື່ອຈະບໍ່ໄດ້ເປັນທະຫານ. ແຕ່ເລິກໆແລ້ວ ຂ້ອຍກໍຢາກເຮັດວຽກທີ່ຈະໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນ ເພາະຂ້ອຍຄິດວ່າການເຮັດແບບນັ້ນຈະຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກ.
ຊີວິດໃນມະຫາວິທະຍາໄລ
ຂ້ອຍໄດ້ໃຊ້ເວລາຫຼາຍປີເພື່ອຊອກຫາຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງຊີວິດ
ຕອນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ຂ້ອຍສົນໃຈວິຊາມະນຸດວິທະຍາເພາະຂ້ອຍຢາກຮູ້ທີ່ມາຂອງຊີວິດ. ອາຈານໄດ້ສອນເລື່ອງວິວັດທະນາການແລະບອກວ່ານີ້ເປັນເລື່ອງຈິງ ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າການອະທິບາຍບາງຢ່າງບໍ່ມີເຫດຜົນແລະເປັນການເຊື່ອແບບບໍ່ມີຫຼັກຖານ.
ຢູ່ໂຮງຮຽນບໍ່ໄດ້ສອນເລື່ອງຫຼັກສິນລະທຳ ມີແຕ່ສອນໃຫ້ເຮັດທຸກຢ່າງເພື່ອຈະເອົາຕົວລອດ. ການໄປປາຕີ້ກັບໝູ່ແລະລອງໃຊ້ຢາເສບຕິດມັນກໍມີຄວາມສຸກຢູ່ ແຕ່ເລິກໆແລ້ວຂ້ອຍກໍຍັງຄິດວ່າ ‘ຊີວິດເຮົາມີແຕ່ເທົ່ານີ້ຫວາ?’
ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍມາເມືອງບອດສ໌ຕັນແລະຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລໃນເມືອງນັ້ນ. ຕອນທີ່ເຮັດວຽກໃນຍາມພັກຮຽນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ເຈິພະຍານພະເຢໂຫວາເປັນເທື່ອທຳອິດ. ລາວເປັນໝູ່ທີ່ເຮັດວຽກນຳກັນ ແລ້ວລາວກໍລົມກັບຂ້ອຍກ່ຽວກັບຄຳພະຍາກອນເລື່ອງ “7 ປີ” ທີ່ຢູ່ໃນປຶ້ມດານຽນບົດ 4 ແລະບອກວ່າເຮົາກຳລັງຢູ່ໃນສະໄໝສຸດທ້າຍ. (ດາ. 4:13-17, ລ.ມ.) ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍຄິດຂຶ້ນມາວ່າຖ້າຂ້ອຍຍັງລົມເລື່ອງຄຳພີໄບເບິນກັບລາວ ຂ້ອຍຄືຊິໄດ້ປ່ຽນແປງຊີວິດຕົວເອງແທ້ໆແຫຼະ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຫຼີກລ່ຽງທີ່ຈະບໍ່ລົມນຳລາວ.
ຕອນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຫຼັກສູດໜຶ່ງທີ່ກຽມຂ້ອຍໄປເປັນອາສາສະໝັກຢູ່ອາເມຣິກາໃຕ້ ເພາະຂ້ອຍຄິດວ່ານີ້ເປັນວິທີທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນແລະມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກ. ແຕ່ຂ້ອຍກໍຕ້ອງຜິດຫວັງເພາະມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກເລີຍ. ສຸດທ້າຍ ຂ້ອຍກໍອອກມະຫາວິທະຍາໄລ.
ຂ້ອຍຊອກຫາຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງຊີວິດຕໍ່ໄປໃນເຂດທີ່ຫ່າງໄກ
ໃນເດືອນພຶດສະພາ ປີ 1970 ຂ້ອຍໄດ້ຍ້າຍໄປເມືອງອຳສະເຕີດຳ ປະເທດໂຮນລັງແລະເຮັດວຽກຢູ່ສາຍການບິນທີ່ພໍ່ຂ້ອຍເຄີຍເຮັດ. ຍ້ອນຂ້ອຍເຮັດວຽກຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ເດີນທາງໄປຫຼາຍປະເທດໃນທະວີບອາຝຼິກກາ ອາເມຣິກາ ເອີຣົບ ແລະອາຊີ. ບໍ່ດົນ ຂ້ອຍກໍເຫັນວ່າທຸກປະເທດທີ່ຂ້ອຍໄປມີບັນຫາຄືກັນໝົດ ແລະເບິ່ງຄືວ່າບໍ່ມີໃຜຈະແກ້ໄຂບັນຫານັ້ນໄດ້. ນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢາກເຮັດສິ່ງທີ່ສຳຄັນໃນຊີວິດອີກ ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງກັບໄປສະຫະລັດອາເມຣິກາເພື່ອໄປຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລບ່ອນເກົ່າທີ່ຢູ່ເມືອງບອດສ໌ຕັນ.
ແລ້ວຂ້ອຍກໍຄິດໄດ້ວ່າ ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ຄຳຕອບກ່ຽວກັບຊີວິດ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຊິເຮັດແນວໃດ ຂ້ອຍກໍເລີຍໄປຂໍຄຳແນະນຳຈາກອາຈານຜູ້ໜຶ່ງ. ແຕ່ຂ້ອຍຕົກໃຈຫຼາຍເມື່ອລາວເວົ້າໃຫ້ຂ້ອຍວ່າ: “ເຈົ້າຊິກັບມາຮຽນເຮັດຫຍັງ ຄືບໍ່ອອກເລີຍ!” ຂ້ອຍບໍ່ຖ້າໃຫ້ລາວເວົ້າຫຼາຍເທື່ອ ຂ້ອຍອອກມະຫາວິທະຍາໄລທັນທີແລະບໍ່ກັບໄປບ່ອນນັ້ນອີກເລີຍ.
ຂ້ອຍຍັງບໍ່ຮູ້ຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງຊີວິດ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ໄປເຂົ້າຮ່ວມກັບກຸ່ມທີ່ບໍ່ມັກທຳນຽມສັງຄົມ ແລະເບິ່ງຄືຈະສົ່ງເສີມສັນຕິສຸກແລະຄວາມຮັກ. ຂ້ອຍກັບໝູ່ບາງຄົນໄດ້ເດີນທາງໄປທົ່ວສະຫະລັດອາເມຣິກາແລະລົງໄປຮອດອາຄາປູໂກ ປະເທດເມັກຊິກ. ເຮົາຢູ່ກັບຄົນທີ່ໃຊ້ຊີວິດແບບບໍ່ມີກົດເກນແລະເບິ່ງຄືວ່າຊິບໍ່ສົນໃຈບັນຫາຫຍັງເລີຍ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າເຂົາເຈົ້າໃຊ້ຊີວິດໄປແຕ່ລະມື້ບໍ່ມີຈຸດມຸ່ງໝາຍຫຍັງແລະບໍ່ມີຄວາມສຸກແທ້ ແລະສ່ວນຫຼາຍເຂົາເຈົ້າກໍເປັນຄົນບໍ່ດີແລະບໍ່ສັດຊື່ນຳ.
ລ່ອງເຮືອຊອກຫາຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງຊີວິດ
ຂ້ອຍກັບໝູ່ຂີ່ເຮືອໄປຊອກເກາະທີ່ງາມໆ
ໃນເວລານັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ຄິດເຖິງຄວາມຝັນທີ່ຢາກເຮັດໃນຕອນຍັງນ້ອຍ. ຂ້ອຍຢາກໄປຂີ່ເຮືອຢູ່ທະເລ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຢາກເປັນພະນັກງານເຮືອໄດ໋ ຂ້ອຍຢາກເປັນກັບຕັນເຮືອ. ແຕ່ເພື່ອຈະເຮັດແບບນັ້ນໄດ້ ຂ້ອຍຕ້ອງມີເຮືອເປັນຂອງຕົວເອງ. ພໍດີໝູ່ຂ້ອຍທີ່ຊື່ທອມກໍມີຄວາມຝັນແບບນີ້ຄືກັນ ພວກເຮົາຈຶ່ງຕົກລົງກັນວ່າຊິໄປຂີ່ເຮືອອ້ອມໂລກນຳກັນ. ຂ້ອຍຢາກໄປເກາະທີ່ງາມໆແລະເຢັນສະບາຍເຊິ່ງຢູ່ຫ່າງໄກຈາກສັງຄົມ.
ຂ້ອຍກັບທອມໄດ້ເດີນທາງໄປອາເຣນສ໌ ເດ ມາ ເຊິ່ງໃກ້ກັບບາເຊໂລນາປະເທດແອັດສະປາຍ. ເຮົາໄດ້ຊື້ເຮືອລຳໜຶ່ງທີ່ຊື່ ລີກຣາ ເຊິ່ງຍາວປະມານ 9,4 ແມັດ ແລ້ວເຮົາກໍແປງເຮືອນັ້ນຕື່ມເພື່ອຈະເດີນທາງຢູ່ທະເລໄດ້ຢ່າງປອດໄພ. ຍ້ອນເຮົາບໍ່ໄດ້ຟ້າວໄປເຖິງຈຸດໝາຍປາຍທາງ ເຮົາເລີຍເອົາເຄື່ອງຈັກຢູ່ເຮືອອອກແລະໃຊ້ບ່ອນວ່າງນັ້ນເປັນບ່ອນເກັບນ້ຳ. ແລ້ວເຮົາກໍຊື້ໄມ້ພາຍ 2 ອັນທີ່ຍາວປະມານ 5 ແມັດເພື່ອຈະອອກຈາກທ່າເຮືອໄດ້. ໃນທີ່ສຸດ ເຮົາກໍພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະອອກເດີນທາງໄປເຊແຊນໃນມະຫາສະໝຸດອິນເດຍ. ແຜນການຂອງເຮົາຄື ເຮົາຈະລ່ອງເຮືອຕາມຊາຍຝັ່ງຕາເວັນຕົກຂອງອາຝຼິກກາ ກາຍໄປ ແຫຼມກູດໂຮບ (Cape of Good Hope) ຂອງອາຝຼິກກາໃຕ້ແລ້ວຈຶ່ງຂຶ້ນໄປຮອດເຊແຊນ. ເຮົາໄດ້ໃຊ້ເຄື່ອງຊອກທິດທາງ ແຜນທີ່ແລະດວງດາວຕ່າງໆເພື່ອຈະໄປເຖິງຈຸດໝາຍປາຍທາງໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກງຶດງໍ້ຫຼາຍທີ່ເຫັນວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຊ່ວຍໃຫ້ຮູ້ວ່າເຮົາຢູ່ບ່ອນໃດແທ້ໆ.
ຕອນທີ່ຂີ່ເຮືອຢູ່ ນ້ຳໄດ້ໄຫຼເຂົ້າມາໃນເຮືອປະມານ 22 ລິດຕໍ່ຊົ່ວໂມງ ແລ້ວເຮົາກໍເຫັນວ່າເຮືອລຳນີ້ບໍ່ເໝາະທີ່ຈະຂີ່ຢູ່ທະເລ. ດັ່ງທີ່ເວົ້າໃນຕອນຕົ້ນຂອງບົດນີ້ ເມື່ອມີພາຍຸພັດມາແຮງ ຂ້ອຍເລີ່ມຢ້ານຫຼາຍແລະໄດ້ອະທິດຖານເປັນເທື່ອທຳອິດໃນຮອບຫຼາຍປີ. ຂ້ອຍສັນຍາກັບພະເຈົ້າວ່າຖ້າຂ້ອຍລອດ ຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມຮູ້ຈັກເພິ່ນຫຼາຍຂຶ້ນ. ໃນທີ່ສຸດພາຍຸກໍສະຫງົບລົງ ແລ້ວຂ້ອຍກໍເຮັດຕາມທີ່ໄດ້ສັນຍາ.
ຂ້ອຍເລີ່ມອ່ານຄຳພີໄບເບິນຕອນທີ່ຂີ່ເຮືອຢູ່ທະເລ. ລອງນຶກພາບວ່າຂ້ອຍຢູ່ກາງທະເລເມດີແຕຣາເນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍປາຫຼາຍຊະນິດທັງປາບິນແລະປາໂລມາ ແຖມຍັງແນມເຫັນສຸດຂອບຟ້າທີ່ງາມໆ. ຕອນກາງຄືນ ຂ້ອຍກໍເຫັນດາວຫຼາຍດວງທີ່ຢູ່ໃນກາແລັກຊີທາງຊ້າງເຜືອກ ທັງໝົດນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າຕ້ອງມີພະເຈົ້າທີ່ສົນໃຈມະນຸດ.
ຫຼັງຈາກທີ່ຢູ່ທະເລໄດ້ຫຼາຍອາທິດ ເຮົາກໍຂີ່ເຮືອມາຮອດທ່າເຮືອອາຣີກັນເຕປະເທດແອັດສະປາຍ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ເຮົາຈະຂາຍເຮືອລຳນີ້ເພື່ອຊື້ເຮືອລຳໃໝ່ທີ່ດີກວ່າ. ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າຊິບໍ່ມີໃຜຢາກຊື້ເຮືອເກົ່າໆທີ່ບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກແຖມຍັງຮົ່ວອີກ! ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງມີເວລາໄດ້ອ່ານຄຳພີໄບເບິນຫຼາຍຂຶ້ນ.
ແຮ່ງຂ້ອຍອ່ານຄຳພີໄບເບິນຫຼາຍເທົ່າໃດ ຂ້ອຍກໍແຮ່ງເຫັນວ່າປຶ້ມນີ້ຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາຮູ້ວິທີໃຊ້ຊີວິດເພື່ອຈະມີຄວາມສຸກ. ຂ້ອຍປະທັບໃຈກັບຫຼັກການໃນຄຳພີໄບເບິນທີ່ເວົ້າຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບການໃຊ້ຊີວິດແລະຫຼັກສິນລະທຳ. ຂ້ອຍສົງໄສວ່າເປັນຫຍັງຫຼາຍຄົນເຊິ່ງລວມເຖິງຂ້ອຍນຳທີ່ບອກວ່າຕົວເອງເປັນຄລິດສະຕຽນ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມທີ່ຄຳພີໄບເບິນສອນເລີຍ.
ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈປ່ຽນແປງຊີວິດຕົວເອງໂດຍເຊົາໃຊ້ຢາເສບຕິດ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຕ້ອງມີຄົນຈຳນວນໜຶ່ງແຫຼະທີ່ເຮັດຕາມຄຳສອນໃນຄຳພີໄບເບິນແລະຂ້ອຍກໍຢາກຮູ້ຈັກເຂົາເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງອະທິດຖານອີກເທື່ອໜຶ່ງເພື່ອຂໍໃຫ້ພະເຈົ້າຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ໄດ້ເຈິຄົນກຸ່ມນີ້.
ການຊອກຫາສາສະໜາແທ້
ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະກວດເບິ່ງແຕ່ລະສາສະໜາເພື່ອຈະຮູ້ວ່າສາສະໜາໃດເປັນສາສະໜາແທ້. ຕອນທີ່ຂ້ອຍຍ່າງໄປທົ່ວເມືອງອາຣີກັນເຕ ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນໂບດຕ່າງໆຂອງຫຼາຍສາສະໜາ ແລະສ່ວນຫຼາຍໂບດເຫຼົ່ານັ້ນກໍມີຮູບປັ້ນຢູ່ນຳ ຂ້ອຍຈຶ່ງຄິດວ່າເຂົາເຈົ້າຄືຊິບໍ່ແມ່ນສາສະໜາແທ້.
ໃນວັນອາທິດຕອນສວາຍ ຂ້ອຍໄດ້ຂຶ້ນໄປຢູ່ບ່ອນສູງໆທີ່ແນມເຫັນທ່າເຮືອເພື່ອຈະອ່ານຄຳພີໄບເບິນ ຂ້ອຍອ່ານຢາໂກໂບ 2:1-5 ທີ່ເຕືອນເຮົາວ່າຢ່າສົນໃຈແຕ່ຄົນລວຍເທົ່ານັ້ນ. ລະຫວ່າງທາງທີ່ກັບໄປເຮືອ ຂ້ອຍກໍແນມເຫັນບ່ອນໜຶ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຈະເປັນຫໍປະຊຸມສຳລັບສາສະໜາເຊິ່ງມີປ້າຍຂຽນວ່າ: “ຫໍປະຊຸມລາຊະອານາຈັກຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາ.”
ຂ້ອຍເລີຍຄິດວ່າ ‘ດຽວຂ້ອຍຊິລອງທົດສອບຄົນກຸ່ມນີ້ເບິ່ງວ່າເຂົາເຈົ້າຈະປະຕິບັດກັບຂ້ອຍແນວໃດ?’ ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າໄປຫໍປະຊຸມດ້ວຍຕີນເປົ່າ ມີໜວດຍາວໆແລະໃສ່ໂສ້ງຂາດ. ແລ້ວກໍມີຝ່າຍຕ້ອນຮັບພາຂ້ອຍໄປນັ່ງກັບຜູ້ຍິງສູງອາຍຸຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ຍິງຄົນນີ້ໄດ້ຊ່ວຍຂ້ອຍເປີດຂໍ້ຄຳພີຕາມທີ່ຜູ້ບັນຍາຍກຳລັງເວົ້າ. ຫຼັງຈາກປະຊຸມແລ້ວ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກປະທັບໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນວ່າມີຫຼາຍຄົນເຂົ້າມາທັກທາຍຂ້ອຍ. ຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງມາຊວນຂ້ອຍໃຫ້ໄປເຮືອນລາວເພື່ອລົມກັນກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນ. ແຕ່ຂ້ອຍຍັງອ່ານຄຳພີໄບເບິນບໍ່ຈົບເທື່ອ ຂ້ອຍເລີຍບອກລາວວ່າ: “ຖ້າຂ້ອຍພ້ອມມື້ໃດລະຂ້ອຍຈະບອກເດີ້.” ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ຂ້ອຍກໍເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມທຸກລາຍການ.
ສາມສີ່ອາທິດຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍໄປເຮືອນຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ເຄີຍຊວນຂ້ອຍ ລາວຕອບຄຳຖາມຂອງຂ້ອຍໄດ້ທຸກຂໍ້ຈາກຄຳພີໄບເບິນ. ອາທິດຕໍ່ມາ ລາວກໍເອົາເຄື່ອງນຸ່ງໃຫ້ຂ້ອຍຖົງໜຶ່ງ ມີແຕ່ເຄື່ອງບັກງາມໆ! ລາວບອກຂ້ອຍວ່າ ເຈົ້າຂອງເຄື່ອງນຸ່ງນີ້ໄດ້ຕິດຄຸກຍ້ອນເຮັດຕາມຫຼັກການໃນຄຳພີໄບເບິນທີ່ໃຫ້ຮັກຄົນອື່ນແລະບໍ່ສູ້ຮົບ. (ເອຊາ. 2:4; ຢຮ. 13:34, 35) ຕອນນີ້ຂ້ອຍເຫັນແລ້ວວ່າ ຂ້ອຍໄດ້ເຈິກຸ່ມຄົນທີ່ເຮັດຕາມຫຼັກການໃນຄຳພີໄບເບິນແທ້ໆ. ເປົ້າໝາຍຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນການຊອກຫາເກາະທີ່ງາມໆແລ້ວ ແຕ່ເປັນການຮຽນຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ.
ການຊອກຫາວຽກເຮັດ
ຂ້ອຍໃຊ້ເວລາ 4 ມື້ເພື່ອຈະເດີນທາງໄປເມືອງໂກຣນິງເກັນປະເທດໂຮນລັງ ແລ້ວກໍຕ້ອງຊອກວຽກເຮັດເພື່ອຈະມີເງິນລ້ຽງຕົວເອງ. ຂ້ອຍໄດ້ໄປສະໝັກວຽກຢູ່ຮ້ານເຟີນິເຈີແລະໃນແບບຟອມນັ້ນກໍຖາມວ່າຂ້ອຍຖືສາສະໜາຫຍັງ ຂ້ອຍໄດ້ຂຽນວ່າຖືສາສະໜາ “ພະຍານພະເຢໂຫວາ.” ເມື່ອເຈົ້າຂອງຮ້ານອ່ານ ສີໜ້າລາວກໍປ່ຽນເລີຍ ແລ້ວລາວກໍບອກຂ້ອຍວ່າ: “ດຽວຂ້ອຍຊິຕິດຕໍ່ຫາເຈົ້າເດີ້” ແຕ່ລາວກໍບໍ່ຕິດຕໍ່ມາເລີຍ.
ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍໄປຮ້ານເຟີນິເຈີອີກຮ້ານໜຶ່ງ ແລະຖາມເຈົ້າຂອງຮ້ານວ່າຕ້ອງການພະນັກງານບໍ? ເຈົ້າຂອງຮ້ານກໍຖາມເອົາໃບປະກາດແລະຊີວະປະຫວັດຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ຂ້ອຍບອກວ່າຂ້ອຍເຄີຍແປງເຮືອໄມ້ມາກ່ອນ. ແລ້ວຂ້ອຍກໍແປກໃຈຫຼາຍເມື່ອລາວບອກວ່າ: “ຄັນຊັ້ນໃຫ້ເຈົ້າມາເລີ່ມເຮັດວຽກຕອນບ່າຍ ແຕ່ຢ່າສ້າງບັນຫາໃຫ້ຮ້ານຂ້ອຍເດີ້ເພາະຂ້ອຍເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາແລະເຮັດຕາມຫຼັກການໃນຄຳພີໄບເບິນ.” ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍແລະບອກລາວວ່າ: ‘ຂ້ອຍກໍເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາຄືກັນ!’ ແຕ່ຍ້ອນລາວເຫັນຂ້ອຍຜົມຍາວແລະໜວດຍາວ ລາວກໍເລີຍບອກວ່າ: “ໂອເຄ ຄັນຊັ້ນຂ້ອຍຈະສຶກສາຄຳພີໄບເບິນໃຫ້ເຈົ້າເດີ້!” ແລ້ວຂ້ອຍກໍຕອບຕົກລົງທັນທີ. ຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ແລ້ວວ່າ ເປັນຫຍັງຮ້ານທຳອິດທີ່ຂ້ອຍໄປສະໝັກວຽກຈຶ່ງບໍ່ຕິດຕໍ່ມາຈັກເທື່ອ ກໍເພາະວ່າພະເຢໂຫວາໄດ້ຕອບຄຳອະທິດຖານຂອງຂ້ອຍ. (ເພງ. 37:4) ຂ້ອຍເຮັດວຽກກັບພີ່ນ້ອງຜູ້ນັ້ນແລະສຶກສາຄຳພີໄບເບິນກັບລາວໄດ້ປະມານ 1 ປີ ແລ້ວຂ້ອຍກໍຮັບບັບເຕມາໃນເດືອນມັງກອນປີ 1974.
ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍມີຈຸດມຸ່ງໝາຍໃນຊີວິດແທ້ໆ!
ຫຼັງຈາກໜຶ່ງເດືອນ ຂ້ອຍໄດ້ເລີ່ມເປັນໄພໂອເນຍເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຊີວິດທີ່ອີ່ມໃຈພໍໃຈຫຼາຍ. ເດືອນຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍຍ້າຍໄປເມືອງອຳສະເຕີດຳເພື່ອໄປຊ່ວຍກຸ່ມໃໝ່ທີ່ໃຊ້ພາສາແອັດສະປາຍ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍທີ່ໄດ້ນຳການສຶກສາເປັນພາສາແອັດສະປາຍແລະພາສາປອກຕຸຍການ. ໃນເດືອນພຶດສະພາ ປີ 1975 ຂ້ອຍກໍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດ.
ມື້ໜຶ່ງ ພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຊື່ ໄອນີເກໄດ້ພານັກສຶກສາຄົນໂບລີວີມາຮ່ວມປະຊຸມພາສາແອັດສະປາຍນຳເຮົາ. ຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກັບໄອນີເກກໍໄດ້ຂຽນຈົດໝາຍຫາກັນ ແລ້ວເຫັນວ່າເຮົາມີເປົ້າໝາຍດຽວກັນ. ໃນປີ 1976 ເຮົາກໍໄດ້ແຕ່ງດອງແລະຮັບໃຊ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຕໍ່ໄປ ເມື່ອຮອດປີ 1982 ເຮົາກໍຖືກເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນກິລຽດລຸ້ນທີ 73. ເຮົາດີໃຈຫຼາຍທີ່ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປເຂດອາຝຼິກກາຕາເວັນອອກແລະຮັບໃຊ້ໃນເມືອງມອມບາຊາ ປະເທດເກນຢາເປັນເວລາ 5 ປີ. ໃນປີ 1987 ເຮົາກໍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ທັນຊາເນຍຕອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຍົກເລີກການສັ່ງຫ້າມວຽກປະກາດ. ເຮົາຮັບໃຊ້ຢູ່ຫັ້ນ 26 ປີແລ້ວຈຶ່ງກັບມາປະເທດເກນຢາ.
ການຊ່ວຍຄົນໃນເຂດອາຝຼິກກາຕາເວັນອອກໃຫ້ຮຽນຮູ້ຄວາມຈິງໃນຄຳພີໄບເບິນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍກັບເມຍມີຄວາມສຸກຫຼາຍ
ການຊ່ວຍຄົນທີ່ເຫັນຄ່າຄວາມຈິງໃນຄຳພີໄບເບິນເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມສຸກຫຼາຍແທ້ໆ ເຊັ່ນ ນັກສຶກສາຂອງຂ້ອຍຜູ້ທຳອິດທີ່ຢູ່ມອມບາຊາ. ຕອນທີ່ປະກາດ ຂ້ອຍໄດ້ເອົາວາລະສານ 2 ຫົວໃຫ້ລາວ ແລ້ວລາວກໍຖາມວ່າ: “ຖ້າອ່ານຈົບແລ້ວ ຂ້ອຍຕ້ອງເຮັດຫຍັງຕໍ່?” ໃນອາທິດຕໍ່ໄປ ເຮົາກໍສຶກສາຄຳພີໄບເບິນນຳກັນໂດຍໃຊ້ປຶ້ມທ່ານຈະມີຊີວິດຢູ່ໄດ້ຕະຫຼອດໄປເທິງອຸດທະຍານໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງປຶ້ມນີ້ຫາກໍຈັດພິມເປັນພາສາສະວາອິລິ. ຫຼັງຈາກທີ່ສຶກສາໄດ້ປີໜຶ່ງ ລາວກໍຮັບບັບເຕມາແລະເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳ. ຈາກນັ້ນ ລາວກັບເມຍກໍໄດ້ຊ່ວຍເກືອບ 100 ຄົນໃຫ້ອຸທິດຕົວແລະຮັບບັບເຕມາ.
ຂ້ອຍກັບເມຍໄດ້ເຫັນດ້ວຍຕົວເອງວ່າພະເຢໂຫວາອວຍພອນປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນໃຫ້ມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມໝາຍແລະມີຄວາມສຸກ
ຕອນທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງຊີວິດ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຕົວເອງປຽບຄືກັບພໍ່ຄ້າທີ່ພົບໄຂ່ມຸກທີ່ມີຄ່າຫຼາຍແລະຂ້ອຍກໍບໍ່ຢາກປ່ອຍມັນໄປ. (ມທ. 13:45, 46) ຂ້ອຍຢາກໃຊ້ຊີວິດທີ່ຂ້ອຍມີເພື່ອຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ຮູ້ຈຸດມຸ່ງໝາຍຂອງຊີວິດແທ້ໆ. ຂ້ອຍກັບເມຍໄດ້ເຫັນດ້ວຍຕົວເອງແລ້ວວ່າພະເຢໂຫວາອວຍພອນປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນໃຫ້ມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມໝາຍແລະມີຄວາມສຸກ.
