ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ຂ້ອຍພົບສິ່ງທີ່ດີກວ່າການເປັນໝໍ
ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເວົ້າເປັນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໃຝ່ຝັນຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍເລີຍ!” ຂ້ອຍເວົ້າຄຳນີ້ດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນກັບຄົນເຈັບສອງຄົນ ຕອນທີ່ຂ້ອຍເລີ່ມເປັນທ່ານໝໍແລະເປີດຄລີນິກໃໝ່ໆໃນປີ 1971. ຄົນເຈັບສອງຄົນນີ້ແມ່ນໃຜ? ແລະຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍແມ່ນຫຍັງ? ດຽວຂ້ອຍຈະເລົ່າໃຫ້ຟັງວ່າການລົມກັບເຂົາເຈົ້າໃນມື້ນັ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ສິ່ງສຳຄັນໃນຊີວິດຂ້ອຍປ່ຽນໄປແນວໃດ. ແລະເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງເຊື່ອວ່າອີກບໍ່ດົນຄວາມຝັນຂ້ອຍຈະເປັນຈິງ.
ຂ້ອຍເກີດໃນປີ 1941 ຢູ່ເມືອງປາຣີປະເທດຝຣັ່ງ. ຄອບຄົວຂ້ອຍເປັນຄົນທຳມະດາ ບໍ່ໄດ້ລ່ຳລວຍຫຍັງ. ຍ້ອນຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ມັກຮຽນຮູ້ ຂ້ອຍຈຶ່ງເສຍໃຈຫຼາຍທີ່ຕ້ອງຢຸດຮຽນເພາະເປັນພະຍາດວັນນະໂລກຕອນອາຍຸ 10 ປີ! ໝໍບອກວ່າຂ້ອຍຕ້ອງນອນຕິດຕຽງເປັນເວລາຫຼາຍເດືອນເພື່ອໃຫ້ປອດໄດ້ພັກຜ່ອນ. ໃນເວລານັ້ນ ຂ້ອຍມັກຈະອ່ານປຶ້ມວັດຈະນານຸກົມແລະມັກຟັງວິທະຍຸຂອງເມືອງໂຊບອນ ເຊິ່ງເປັນລາຍການທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລປາຣີຈັດຂຶ້ນ. ໃນທີ່ສຸດໝໍກໍບອກວ່າ ຂ້ອຍເຊົາແລ້ວແລະໄປໂຮງຮຽນໄດ້. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ຈະໄດ້ກັບໄປຮຽນອີກ. ຂ້ອຍເວົ້າກັບຕົວເອງວ່າ “ທ່ານໝໍສຸດຍອດເລີຍ!” ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ ຂ້ອຍກໍໃຝ່ຝັນທີ່ຈະເປັນໝໍເພື່ອຈະໄດ້ປິ່ນປົວຄົນເຈັບ. ທຸກເທື່ອທີ່ພໍ່ຖາມຂ້ອຍວ່າ ໃຫຍ່ມາລູກຢາກເປັນຫຍັງ? ຂ້ອຍມັກຈະຕອບພໍ່ເລື້ອຍໆວ່າ “ລູກຢາກເປັນທ່ານໝໍ.” ການເປັນທ່ານໝໍຈຶ່ງກາຍເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂ້ອຍເລີຍ.
ວິທະຍາສາດຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ໃກ້ຊິດພະເຈົ້າ
ເຖິງວ່າຄອບຄົວຂ້ອຍຈະຖືສາສະໜາກາໂຕລິກ ແຕ່ຂ້ອຍກໍບໍ່ຮູ້ເລື່ອງພະເຈົ້າດີປານໃດ ແລະຍັງມີຫຼາຍຄຳຖາມທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ຄຳຕອບ. ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເລີ່ມຮຽນແພດຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ຂ້ອຍກໍໝັ້ນໃຈວ່າຕ້ອງມີຜູ້ສ້າງສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ.
ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າຄັ້ງທຳອິດທີ່ຂ້ອຍສັງເກດເບິ່ງຈຸລັງຂອງດອກທິວລິບໃນກ້ອງຈຸລະທັດ. ຂ້ອຍປະທັບໃຈຫຼາຍເມື່ອເຫັນວ່າສ່ວນປະກອບຂອງຈຸລັງມີປະຕິກິລິຍາແນວໃດເມື່ອຖືກຄວາມຮ້ອນແລະຄວາມເຢັນ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ເຫັນວ່າຊີໂຕພລາດຊຶມ (cytoplasm) ເຊິ່ງກໍຄືເນື້ອເຍື່ອໃນຈຸລັງ ຈະຫົດຕົວເມື່ອຖືກເກືອແລະຈະຂະຫຍາຍຕົວເມື່ອຖືກນ້ຳ. ປະຕິກິລິຍາເຫຼົ່ານີ້ແລະປະຕິກິລິຍາອື່ນໆເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ວ່າສິ່ງທີ່ມີຊີວິດສາມາດປັບຕົວຕາມສະພາບແວດລ້ອມໄດ້. ເມື່ອຂ້ອຍສັງເກດເຫັນຄວາມສະຫຼັບຊັບຊ້ອນຂອງແຕ່ລະຈຸລັງ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດຈະເກີດຂຶ້ນເອງ.
ຕອນທີ່ຮຽນຢູ່ປີ 2 ຂ້ອຍແຮງເຫັນຫຼັກຖານຫຼາຍຂຶ້ນວ່າຕ້ອງມີຜູ້ສ້າງສິ່ງທີ່ມີຊີວິດ. ເມື່ອຂ້ອຍຮຽນວິຊາສະລີລະວິທະຍາ ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນໂຄງສ້າງຂອງແຂນມະນຸດທີ່ເຮັດໃຫ້ນິ້ວມືສາມາດງໍເຂົ້າແລະງໍອອກໄດ້. ໂຄງສ້າງຂອງກ້າມຊີ້ນ ເອັນລິກາເມນ ແລະເອັນເທັນດອນເຮັດວຽກປະສານງານກັນໄດ້ດີແບບເປັນຕາໜ້າງຶດງໍ້. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າເອັນເທັນດອນຈະຍຶດຈ່ອງກ້າມເນື້ອຂອງແຂນໄປຮອດກະດູກທີ່ສອງຂອງນິ້ວມື ແລ້ວເອັນເທັນດອນນັ້ນຈະແຍກອອກເປັນສອງເສັ້ນ. ເສັ້ນໜຶ່ງຈະມີໂຄງສ້າງເປັນຄືກັບຂົວນ້ອຍເຊິ່ງຊ່ວຍຍຶດກະດູກແຕ່ລະຂໍ້ ແລະຊ່ວຍຈັບເສັ້ນເອັນອີກເສັ້ນໜຶ່ງທີ່ຍາວໄປຮອດປາຍນິ້ວມືໃຫ້ຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງເກົ່າໄດ້. ຖ້າບໍ່ມີການເຮັດວຽກແບບນີ້ ກໍຈະເຮັດໃຫ້ເສັ້ນເອັນແຂງແລະບໍ່ສາມາດງໍນິ້ວມືໄປມາໄດ້ແບບງ່າຍໆ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າ ຕ້ອງມີຜູ້ສ້າງທີ່ສະຫຼາດແທ້ໆທີ່ອອກແບບຮ່າງກາຍມະນຸດ.
ຂ້ອຍແຮ່ງປະທັບໃຈໃນຜູ້ສ້າງຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອໄດ້ຮຽນກ່ຽວກັບວິທີທີ່ແອນ້ອຍຫາຍໃຈຫຼັງຈາກທີ່ເກີດມາ. ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນວ່າ ຕອນທີ່ແອນ້ອຍຢູ່ໃນທ້ອງແມ່ ລາວຈະຫາຍໃຈນຳແມ່ໂດຍທາງສາຍແຮ່. ດັ່ງນັ້ນ ຖົງລົມທີ່ຢູ່ໃນປອດຂອງແອນ້ອຍຈຶ່ງຍັງແປຢູ່ ເພາະບໍ່ມີອາກາດເຂົ້າໄປ. ແຕ່ເມື່ອແອນ້ອຍໃກ້ຈະເກີດຖົງລົມນັ້ນຈະມີນ້ຳເມືອກພິເສດຢູ່ໃນຫັ້ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ແອນ້ອຍເກີດ ຮູນ້ອຍໆໃນຫົວໃຈຂອງລາວກໍຈະປິດ ແລ້ວເລືອດກໍຈະເຂົ້າໄປໃນປອດ. ຈາກນັ້ນນ້ຳເມືອກພິເສດກໍຈະເຮັດໃຫ້ຜິວຂອງຖົງລົມບໍ່ຕິດກັນ. ແລ້ວອາກາດກໍຈະເຂົ້າໄປໃນຖົງລົມ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ແອນ້ອຍສາມາດຫາຍໃຈໄດ້ດ້ວຍຕົວເອງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນຕາງຶດງໍ້ຫຼາຍແທ້ໆ!
ຂ້ອຍຢາກຮູ້ຈັກພະເຈົ້າທີ່ເປັນຜູ້ສ້າງສິ່ງທີ່ໜ້າງຶດງໍ້ເຫຼົ່ານີ້ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ເລີ່ມອ່ານຄຳພີໄບເບິນຢ່າງຈິງຈັງ. ແລ້ວຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກງຶດງໍ້ກັບກົດໝາຍເລື່ອງສຸຂະອະນາໄມທີ່ພະເຈົ້າໃຫ້ກັບຊາວອິດສະຣາເອນຫຼາຍກວ່າ 3.000 ປີທີ່ແລ້ວ. ພະເຈົ້າສັ່ງຊາວອິດສະຣາເອນໃຫ້ຖົມສິ່ງທີ່ຂັບຖ່າຍອອກຈາກຮ່າງກາຍ ອາບນ້ຳເລື້ອຍໆ ແລະກັກຕົວຜູ້ທີ່ເປັນພະຍາດຕິດແປດ. (ເລວີ. 13:50; 15:11; ບັນຍັດ. 23:13) ຄຳພີໄບເບິນບອກໃຫ້ເຮົາຮູ້ວິທີທີ່ເຊື້ອພະຍາດແພ່ລາມ ເຊິ່ງນັກວິທະຍາສາດຫາກໍຮູ້ເມື່ອ 150 ປີຫຼັງ. ແລະຂ້ອຍຍັງເຫັນວ່າກົດໝາຍເລື່ອງເພດສຳພັນທີ່ຢູ່ໃນປຶ້ມພວກເລວີຍັງຊ່ວຍໃຫ້ຊາວອິດສະຣາເອນມີສຸຂະພາບທີ່ດີ. (ເລວີ. 12:1-6; 15:16-24) ຈາກເລື່ອງເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າ ພະເຈົ້າໃຫ້ກົດໝາຍກັບຊາວອິດສະຣາເອນກໍເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງເຂົາເຈົ້າເອງ. ແລະເພິ່ນກໍຈະອວຍພອນຜູ້ທີ່ເຮັດຕາມກົດໝາຍນັ້ນ. ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າຄຳພີໄບເບິນເປັນປຶ້ມທີ່ພະເຈົ້າດົນໃຈໃຫ້ຂຽນຂຶ້ນມາ. ແຕ່ຕອນນັ້ນຂ້ອຍຍັງບໍ່ຮູ້ຈັກຊື່ຂອງພະເຈົ້າເທື່ອ.
ຂ້ອຍພົບເມຍແລະພົບພະເຢໂຫວາ
ມື້ທີ່ຂ້ອຍກັບລິດີແຕ່ງດອງໃນວັນທີ 3 ເມສາ 1965
ຕອນທີ່ຂ້ອຍຮຽນແພດຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ຂ້ອຍຮັກຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງທີ່ຊື່ລິດີ. ເຮົາແຕ່ງດອງກັນໃນປີ 1965 ເຊິ່ງຕອນນັ້ນຂ້ອຍກຳລັງຮຽນຢູ່. ເມື່ອຮອດປີ 1971 ເຮົາກໍໄດ້ລູກ 3 ຄົນແລ້ວ ແຕ່ຕອນນີ້ເຮົາມີລູກທັງໝົດ 6 ຄົນ. ລິດີເປັນເມຍທີ່ດີຫຼາຍ ລາວສະໜັບສະໜູນຂ້ອຍທັງເລື່ອງວຽກແລະເລື່ອງຄອບຄົວ.
ຂ້ອຍເຮັດວຽກຢູ່ໂຮງໝໍໄດ້ 3 ປີ ກ່ອນທີ່ຈະຕັ້ງຄລີນິກເປັນຂອງຕົວເອງ. ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນກໍມີຄູ່ຜົວເມຍເຊິ່ງເປັນຄົນເຈັບທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າເຖິງກ່ອນໜ້ານີ້ມາປິ່ນປົວຢູ່ຄລີນິກຂອງຂ້ອຍ. ຕອນທີ່ຂ້ອຍກຳລັງຂຽນໃບສັ່ງຢາໃຫ້ຜູ້ເປັນຜົວ ຜູ້ເປັນເມຍກໍບອກວ່າ “ທ່ານໝໍ ຂໍບໍ່ເອົາຢາທີ່ມີສ່ວນປະກອບຂອງເລືອດເດີ້.” ຂ້ອຍຕົກໃຈຫຼາຍແລະຖາມລາວວ່າ “ແທ້ຫວາ ເປັນຫຍັງຄືບໍ່ເອົາ?” ລາວກໍບອກວ່າ “ເຮົາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ.” ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບພະຍານພະເຢໂຫວາແລະຈຸດຢືນຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງເລືອດເລີຍ. ຜູ້ເປັນເມຍໄດ້ໃຫ້ຂ້ອຍເບິ່ງຫຼັກການໃນຄຳພີໄບເບິນທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເລືອກທີ່ຈະບໍ່ຮັບເອົາເລືອດ. (ກຈກ. 15:28, 29) ຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າກໍບອກຂ້ອຍວ່າ ການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າຈະກຳຈັດຄວາມທຸກ ຄວາມເຈັບປ່ວຍ ແລະຄວາມຕາຍອອກໄປ. (ພນມ. 21:3, 4) ແລ້ວຂ້ອຍກໍເວົ້າດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນວ່າ “ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເວົ້າເປັນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໃຝ່ຝັນຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍເລີຍ! ເພາະຂ້ອຍຢາກເປັນໝໍເພື່ອປິ່ນປົວຄົນເຈັບ.” ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍທີ່ໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້ ແລະໄດ້ລົມກັບເຂົາເຈົ້າຕັ້ງຊົ່ວໂມງເຄິ່ງ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຂົາເຈົ້າກັບບ້ານ ຂ້ອຍກໍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍບໍ່ຢາກຖືສາສະໜາກາໂຕລິກແລ້ວ ເພາະຂ້ອຍໄດ້ຮູ້ຈັກພະເຈົ້າທີ່ເປັນຜູ້ສ້າງເຊິ່ງມີຊື່ວ່າພະເຢໂຫວາ!
ຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບຜົວເມຍຄູ່ນີ້ຢູ່ຄລີນິກ 3 ເທື່ອ ແລະແຕ່ລະເທື່ອເຮົາກໍລົມກັນຫຼາຍຊົ່ວໂມງ. ຂ້ອຍໄດ້ຊວນເຂົາເຈົ້າມາເຮືອນເພື່ອຈະມີເວລາລົມເລື່ອງຄຳພີໄບເບິນຫຼາຍຂຶ້ນ. ເຖິງວ່າລິດີຈະມາສຶກສາຄຳພີໄບເບິນນຳກັນ ແຕ່ລາວກໍຍັງບໍ່ຍອມຮັບວ່າຄຳສອນຂອງກາໂຕລິກບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຊວນຄຸນພໍ່ທີ່ຢູ່ໃນໂບດມາເຮືອນເພື່ອຈະລົມກັນເລື່ອງຄຳສອນໃນຄຳພີໄບເບິນ. ເຮົາລົມກັນຈົນເດິກ ແລ້ວລິດີກໍເຫັນວ່າພະຍານພະເຢໂຫວາສອນຄວາມຈິງ. ໃນທີ່ສຸດ ຄວາມຮັກທີ່ເຮົາມີຕໍ່ພະເຢໂຫວາກໍຫຼາຍຂຶ້ນແລະເຮົາກໍໄດ້ອຸທິດຕົວຮັບບັບເຕມາພ້ອມກັນໃນປີ 1974.
ໃຫ້ພະເຢໂຫວາສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ
ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບຈຸດປະສົງຂອງພະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດ ສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂ້ອຍກໍປ່ຽນໄປ. ຕອນນີ້ຂ້ອຍກັບລິດີໃຫ້ການຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດ ແລະເຮົາຕັ້ງໃຈທີ່ຈະລ້ຽງລູກຕາມຫຼັກການໃນຄຳພີໄບເບິນ. ເຮົາສອນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຮັກພະເຢໂຫວາແລະຮັກຄົນອື່ນ. ການເຮັດແບບນີ້ຊ່ວຍໃຫ້ຄອບຄົວຂອງເຮົາສະໜິດກັນຫຼາຍຂຶ້ນ.—ມທ. 22:37-39
ເມື່ອຄິດຄືນຫຼັງ ຂ້ອຍກັບລິດີດີໃຈຫຼາຍທີ່ລູກເຫັນວ່າເຮົາມັກຕັດສິນໃຈຄືກັນ. ເຂົາເຈົ້າຮູ້ວ່າພໍ່ແມ່ມັກເຮັດຕາມຄຳສອນຂອງພະເຢຊູທີ່ບອກວ່າ “ໃຫ້ຄຳເວົ້າຂອງພວກເຈົ້າທີ່ວ່າ ‘ແມ່ນ’ ກໍໃຫ້ໝາຍຄວາມວ່າແມ່ນ ທີ່ວ່າ ‘ບໍ່’ ກໍໃຫ້ໝາຍຄວາມວ່າບໍ່.” (ມທ. 5:37) ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ເມື່ອລິດີບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ລູກສາວກົກທີ່ອາຍຸ 17 ປີ ອອກໄປຫຼິ້ນນຳໝູ່ ໝູ່ຂອງລູກກໍບອກລູກວ່າ “ຖ້າແມ່ບໍ່ໃຫ້ໄປ ກໍໄປຂໍພໍ່ຫັ້ນເດ.” ແຕ່ລູກສາວເຮົາຕອບວ່າ “ບໍ່ຕ່າງກັນດອກ ເພາະເຂົາເຈົ້າມັກຕັດສິນໃຈຄືກັນ.” ລູກຂອງເຮົາທັງ 6 ຄົນເຫັນວ່າພວກເຮົາມັກເຮັດຕາມຫຼັກການໃນຄຳພີໄບເບິນຄືກັນ. ເຮົາຂອບໃຈພະເຢໂຫວາຫຼາຍແທ້ໆທີ່ຄອບຄົວເຮົາແລະຍາດພີ່ນ້ອງຫຼາຍຄົນໄດ້ມາຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ.
ເຖິງວ່າຄວາມຈິງຈະປ່ຽນແປງສິ່ງສຳຄັນໃນຊີວິດຂ້ອຍ ແຕ່ຂ້ອຍກໍຍັງຢາກໃຊ້ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກເພື່ອຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ສະໝັກໄປເປັນທ່ານໝໍຢູ່ເບເທນປາຣີ ເຊິ່ງຕໍ່ມາກໍໄດ້ຍ້າຍໄປເມືອງລູວີເອ. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກເປັນອາສາສະໝັກໄປກັບຢູ່ເບເທນເກືອບ 50 ປີ. ໃນເວລານັ້ນຂ້ອຍມີໝູ່ທີ່ຮັກແພງກັນຢູ່ເບເທນຫຼາຍຄົນ ເຊິ່ງຕອນນີ້ບາງຄົນກໍອາຍຸ 90 ປາຍປີແລ້ວ. ຕອນທີ່ຢູ່ຫັ້ນ ຂ້ອຍຍັງມີປະສົບການທີ່ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ. ມື້ໜຶ່ງຂ້ອຍໄດ້ລົມກັບຜູ້ທີ່ຫາກໍມາຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນໃໝ່ໆ ເຊິ່ງຕໍ່ມາຂ້ອຍກໍໄດ້ຮູ້ວ່າລາວເປັນຜູ້ທີ່ຂ້ອຍຊ່ວຍແມ່ລາວຕອນທີ່ລາວເກີດເມື່ອ 20 ປີທີ່ແລ້ວ!
ຂ້ອຍເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາເບິ່ງແຍງປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນແນວໃດ
ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ຂ້ອຍກໍແຮ່ງຮັກພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນ ເພາະຂ້ອຍເຫັນວ່າເພິ່ນໄດ້ຊີ້ນຳແລະປົກປ້ອງປະຊາຊົນຂອງເພິ່ນຜ່ານທາງອົງການແນວໃດ. ໃນຊຸມປີ 1980 ຄະນະກຳມະການປົກຄອງໄດ້ຈັດໃຫ້ມີໂຄງການໜຶ່ງຢູ່ສະຫະລັດອາເມຣິກາ ເຊິ່ງເປັນໂຄງການທີ່ຊ່ວຍຜູ້ເປັນໝໍໃຫ້ເຂົ້າໃຈຈຸດຢືນຂອງພະຍານພະເຢໂຫວາຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບການບໍ່ໃສ່ເລືອດ.
ເມື່ອຮອດປີ 1988 ຄະນະກຳມະການປົກຄອງໄດ້ຈັດຕັ້ງພະແນກໃໝ່ຢູ່ເບເທນທີ່ເອີ້ນວ່າ ພະແນກໃຫ້ຂໍ້ມູນແກ່ໂຮງໝໍ. ທຳອິດພະແນກນີ້ໄດ້ເບິ່ງແຍງຄະນະກຳມະການປະສານງານກັບໂຮງໝໍ (HLC) ທີ່ຕັ້ງຢູ່ສະຫະລັດອາເມຣິກາເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ພີ່ນ້ອງຊອກຫາວິທີການປິ່ນປົວທີ່ເໝາະສົມ. ເມື່ອວຽກງານນີ້ໄດ້ຂະຫຍາຍໄປທົ່ວໂລກ ກໍມີການຕັ້ງຄະນະກຳມະການປະສານງານກັບໂຮງໝໍຢູ່ຫຼາຍບ່ອນໃນຝຣັ່ງ. ຂ້ອຍປະທັບໃຈຫຼາຍທີ່ເຫັນວ່າ ອົງການຂອງພະເຢໂຫວາໄດ້ເບິ່ງແຍງພີ່ນ້ອງທີ່ເຈັບປ່ວຍໃນຍາມທີ່ຈຳເປັນແທ້ໆ!
ຄວາມຝັນເປັນຈິງແລ້ວ
ເຮົາຍັງເຮັດວຽກປະກາດເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າຢ່າງມີຄວາມສຸກ
ເຖິງວ່າການເປັນໝໍຈະເປັນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກທີ່ສຸດໃນຕອນທຳອິດ ແຕ່ຕອນນີ້ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍມັກທີ່ສຸດແມ່ນການປິ່ນປົວຄົນອື່ນທາງດ້ານຄວາມເຊື່ອ ເຊິ່ງກໍຄືຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ມາຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາຜູ້ທີ່ສ້າງຊີວິດ. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເຊົາເປັນໝໍແລ້ວ ຂ້ອຍກັບລິດີກໍເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳເພື່ອຈະເຮັດວຽກປະກາດຂ່າວດີເລື່ອງການປົກຄອງຂອງພະເຈົ້າໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ. ຕອນນີ້ເຮົາກໍຍັງພະຍາຍາມເຮັດວຽກປະກາດສຸດຄວາມສາມາດ ເພາະນີ້ເປັນວຽກທີ່ຊ່ວຍຄົນອື່ນໃຫ້ລອດຊີວິດ.
ຂ້ອຍກັບລິດີໃນປີ 2021
ຕອນນີ້ຂ້ອຍຍັງເຮັດສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຮັດໄດ້ເພື່ອຈະປິ່ນປົວຄົນເຈັບ. ແຕ່ຂ້ອຍກໍຮູ້ວ່າແມ່ນແຕ່ໝໍທີ່ເກັ່ງທີ່ສຸດໃນໂລກກໍບໍ່ສາມາດປິ່ນປົວພະຍາດທັງໝົດໄດ້ ຫຼືບໍ່ສາມາດຊ່ວຍຄົນເຈັບບໍ່ໃຫ້ຕາຍ. ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງລໍຖ້າເວລາທີ່ຄວາມເຈັບປ່ວຍ ຄວາມທຸກ ແລະຄວາມຕາຍຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ. ເມື່ອໂລກໃໝ່ມາຮອດ ຂ້ອຍຈະໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າສ້າງ ເຊິ່ງລວມເຖິງຮ່າງກາຍທີ່ໜ້າງຶດງໍ້ຂອງມະນຸດນຳ. ດັ່ງນັ້ນ ອີກບໍ່ດົນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໃຝ່ຝັນໄວ້ຕັ້ງແຕ່ຍັງນ້ອຍຈະເປັນຈິງທັງໝົດ!
