۱.‏ چطور می‌توانیم شخص قابل اعتماد را تشخیص دهیم؟‏

 شخص قابل اعتماد سعی می‌کند به قولش وفا کند و حقیقت را بگوید.‏ (‏مز ۱۵:‏۴‏)‏ دیگران می‌توانند روی چنین کسی حساب کنند.‏ ما می‌خواهیم که برادران و خواهرانمان این احساس را نسبت به ما داشته باشند.‏ چطور می‌توانیم اعتماد بقیه را نسبت به خودمان جلب کنیم؟‏

۲.‏ چطور می‌توانیم شخص قابل اعتمادی باشیم؟‏

^۲ ما نمی‌توانیم دیگران را مجبور کنیم که به ما اعتماد کنند،‏ بلکه باید اعتماد دیگران را به خود جلب کنیم.‏ اعتماد مثل پول است؛‏ سخت به دست می‌آید و راحت از دست می‌رود.‏ یَهُوَه اعتماد ما را به خودش جلب کرده است.‏ او هیچ وقت کاری نمی‌کند که دیگر به او اعتماد نکنیم،‏ چون ‹همهٔ کارهای او با وفاداری است.‏› (‏مز ۳۳:‏۴‏،‏ ه‌ن‏)‏ خدا انتظار دارد که از او سرمشق بگیریم.‏ (‏افس ۵:‏۱‏)‏ بیایید نمونهٔ چند خادم یَهُوَه را بررسی کنیم که از خدا سرمشق گرفتند و ثابت کردند که قابل اعتمادند.‏ همین‌طور به پنج خصوصیت می‌پردازیم که به ما کمک می‌کند شخص قابل اعتمادی باشیم.‏

۳-‏۴.‏ دانیال نبی چطور نشان داد که قابل اعتماد است و ما باید چه سؤالاتی از خود بپرسیم؟‏

^۳ دانیال نبی شخصی قابل اعتماد بود.‏ او به اسارت بابِل برده شد و  آنجا هم شخصی قابل اعتماد شناخته شد.‏ وقتی دانیال توانست با کمک یَهُوَه خواب‌های نِبوکَدنَصَّر پادشاه بابِل را تعبیر کند،‏ اعتماد دیگران به او بیشتر شد.‏ در یک موقعیت دانیال باید به پادشاه می‌گفت که یَهُوَه از او ناخشنود است.‏ این کار شجاعت می‌خواست،‏ چون آن پیام،‏ پیام ناخوشایندی بود و نِبوکَدنَصَّر پادشاه تندخویی بود.‏ (‏دان ۲:‏۱۲؛‏ ۴:‏۲۰-‏۲۲،‏ ۲۵‏)‏ سال‌ها بعد وقتی دانیال معنی دست‌نوشتهٔ اسرارآمیز بر دیوار کاخ را به درستی بیان کرد،‏ دوباره نشان داد که قابل اعتماد است.‏ (‏دان ۵:‏۵،‏ ۲۵-‏۲۹‏)‏ مدت‌ها بعد داریوش مادی و وزیرانش متوجه شدند که دانیال ‹توانایی خاصّی› دارد.‏ آن‌ها گفتند که دانیال ‹مردی قابل اعتماد است و در هیچ کاری کوتاهی نمی‌کند و فسادی در او وجود ندارد.‏› (‏دان ۶:‏۳،‏ ۴‏)‏ بله،‏ حتی حکمرانانی که پرستندهٔ یَهُوَه نبودند،‏ دانیال را شخصی قابل اعتماد می‌دانستند.‏

^۴ با در نظر داشتن نمونهٔ دانیال،‏ بجاست از خودمان بپرسیم،‏ ‹من پیش کسانی که شاهد یَهُوَه نیستند چه شهرتی دارم؟‏ آیا دیگران می‌توانند روی من حساب کنند؟‏ آیا قابل اعتماد هستم؟‏› نتیجهٔ این سؤالات مهم است.‏ چون اگر شخصی قابل اعتماد باشیم،‏ برای یَهُوَه جلال می‌آوریم.‏

۵.‏ چرا حَنَنیا قابل اعتماد بود؟‏

^۵ بعد از این که نِحِمیای فرماندار در سال ۴۵۵ ق.‏م.‏ دیوارهای اورشلیم را بازسازی کرد،‏ دنبال مردان قابل اعتمادی می‌گشت تا بتوانند از شهر مراقبت کنند.‏  نِحِمیا،‏ حَنَنیا فرماندهٔ قلعه را همراه دیگران انتخاب کرد.‏ کتاب مقدّس در مورد حَنَنیا می‌گوید که ‹بسیار قابل اعتماد بود و از خیلی مردان دیگر،‏ خداترس‌تر بود.‏› (‏نح ۷:‏۲‏)‏ محبت حَنَنیا به یَهُوَه و ترس از ناخشنود کردنش باعث می‌شد هر مسئولیتی را که به او داده می‌شد جدی بگیرد.‏ این خصوصیات به ما هم کمک می‌کند تا بتوانیم در خدمت به خدا قابل اعتماد باشیم.‏

۶.‏ تیخیکوس چطور ثابت کرد که برای پولُس رسول دوستی قابل اعتماد است؟‏

^۶ به نمونهٔ تیخیکوس توجه کنید.‏ او همکار قابل اعتماد پولُس رسول بود.‏ وقتی پولُس در حبس خانگی بود،‏ تیخیکوس به او کمک کرد و پولُس او را «خادم وفادار» خواند.‏ (‏افس ۶:‏۲۱،‏ ۲۲‏)‏ پولُس به او اعتماد کرد تا نامه‌هایی را به اِفِسُسیان و کولُسیان برساند،‏ برادران آنجا را تشویق کند و به آن‌ها دلگرمی دهد.‏ تیخیکوس یادآور مردان وفاداری است که امروزه به نیازهای روحانی ما رسیدگی می‌کنند.‏​—‏کول ۴:‏۷-‏۹‏.‏

۷.‏ از قابل اعتماد بودن پیران و خادمان جماعت چه درسی می‌گیریم؟‏

^۷ امروزه ما خیلی خوشحالیم که پیران و خادمان جماعت قابل اعتمادی داریم.‏ آن‌ها مثل دانیال،‏ حَنَنیا و تیخیکوس کارشان را جدی می‌گیرند.‏ وقتی در جلسات میان‌هفته شرکت می‌کنیم مطمئنیم که بخش‌های مختلف جلسه،‏ توسط یک شخص تعیین‌شده انجام می‌شود.‏ پیران جماعت از این که برادران و خواهران تکلیفشان را در جلسات انجام می‌دهند قدردانند.‏ ما نگران نیستیم که شاگردان کتاب مقدّس را به جلسات آخرهفته دعوت کنیم،‏ چون مطمئنیم برادران فراموش نمی‌کنند برای سخنرانی عمومی برنامه‌ریزی کنند.‏ همین طور مطمئنیم نشریاتی که برای موعظه نیاز داریم در دسترس هستند.‏ این برادران به خوبی از ما مراقبت می‌کنند و ما از این بابت از یَهُوَه ممنونیم.‏ ما چطور می‌توانیم نشان دهیم که قابل اعتمادیم؟‏

۸.‏ چطور می‌توانیم در توجه نشان دادن به وضعیت دیگران متعادل باشیم؟‏ (‏امثال ۱۱:‏۱۳‏)‏

^۸ ما برادران و خواهرانمان را دوست داریم و علاقمندیم تا از وضعیتشان باخبر باشیم.‏ با این حال در این کار باید متعادل باشیم و به حریم خصوصی‌شان احترام بگذاریم.‏ بعضی مسیحیان در قرن اول به ‹غیبت‌گویی و فضولی عادت داشتند و چیزهایی می‌گفتند که نباید بگویند.‏› (‏۱تیمو ۵:‏۱۳‏)‏ ما نمی‌خواهیم مثل آن‌ها باشیم.‏ تصوّر کنید کسی در مورد امور خصوصی‌اش با ما صحبت کند و از ما بخواهد به کسی نگوییم.‏ مثلاً شاید یک خواهر در مورد مشکل سلامتی‌اش یا مشکلی دیگر با ما صحبت کند و از ما بخواهد که رازش را به کسی نگوییم.‏ ما باید به خواسته‌اش احترام بگذاریم.‏ * ‏(‏امثال ۱۱:‏۱۳‏،‏ ه‌ن خوانده شود.‏)‏ بیایید چند موقعیت را بررسی کنیم که حفظ رازداری در آن اهمیت دارد.‏

۹.‏ اعضای خانواده چطور می‌توانند نشان دهند که قابل اعتمادند؟‏

^۹ در خانواده.‏ هر عضو خانواده این مسئولیت را  دارد که حرف خانه را بیرون نبرد.‏ مثلاً شاید رفتار مادر خانواده از نظر همسرش بامزه باشد.‏ ولی شوهر هیچ وقت جلوی دیگران در مورد رفتار زنش حرف نمی‌زند و او را خجالت‌زده نمی‌کند.‏ او زنش را دوست دارد و نمی‌خواهد ناراحتش کند.‏ (‏افس ۵:‏۳۳‏)‏ مهم است که والدین یادشان باشد که به فرزندان نوجوانشان هم احترام بگذارند.‏ پدر و مادرها در مورد خطای آن‌ها جار نمی‌زنند و آبرویشان را نمی‌برند.‏ (‏کول ۳:‏۲۱‏)‏ بچه‌ها هم باید عاقل باشند و در مورد موضوعات خانه با غریبه‌ها صحبت نکنند.‏ (‏تث ۵:‏۱۶‏)‏ اگر هر عضو خانواده سعی کند در مورد مسائل خانه رازدار باشد،‏ اعضای خانواده به هم نزدیک‌تر می‌شوند.‏

۱۰.‏ چطور می‌توانیم یک دوست واقعی باشیم؟‏ (‏امثال ۱۷:‏۱۷‏)‏

^۱۰ در دوستی‌ها.‏ اکثر ما نیاز داریم تا راز دلمان را به دوستی نزدیک بگوییم.‏ شاید این کار برایمان سخت باشد و عادت نداشته باشیم که در مورد احساساتمان با دیگران صحبت کنیم.‏ اگر متوجه شویم دوستمان راز دلمان را به بقیه گفته،‏ خیلی ناراحت می‌شویم.‏ برعکس،‏ اگر دوستمان حرف‌هایمان را پیش خودش نگه دارد،‏ نشان می‌دهد که دوست واقعی است.‏​—‏امثال ۱۷:‏۱۷‏،‏ ه‌ن خوانده شود.‏

۱۱.‏ الف)‏ پیران جماعت و همسرانشان چطور نشان می‌دهند که قابل اعتمادند؟‏ ب)‏ از پیر جماعتی که بعد از رسیدگی به یک مسئله در جماعت با خانواده‌اش وقت می‌گذراند چه درسی می‌گیریم؟‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۱ در جماعت‏.‏ پیران جماعتی که قابل اعتمادند مثل ‹پناهگاهی در برابر باد و سرپناهی در برابر توفان هستند.‏› (‏اشع ۳۲:‏۲‏،‏ ه‌ن‏)‏ ما می‌توانیم راحت با آن‌ها صحبت کنیم و مطمئنیم حرف‌هایمان را به بقیه نمی‌گویند.‏ ما هم نباید اصرار کنیم که آن‌ها مسائل خصوصی دیگران را به ما بگویند.‏ همین طور قدردانیم که همسران پیران جماعت هم این کار را نمی‌کنند.‏ واقعاً به نفع همسران پیران است که مسائل خصوصی هم‌ایمانانشان را ندانند.‏ همسر  یک پیر جماعت در این مورد گفت:‏ «من خوشحالم که شوهرم در مورد کسانی که از پیران کمک می‌گیرند صحبت نمی‌کند.‏ حتی به اسمشان اشاره نمی‌کند.‏ به این شکل نگران چیزی نمی‌شوم که نمی‌توانم کاری در موردش انجام دهم.‏ در نتیجه روی رابطه‌ام با بقیه در جماعت تأثیر نمی‌گذارد.‏ همین‌طور مطمئنم وقتی در مورد مسائل خصوصی‌ام با شوهرم صحبت می‌کنم،‏ حرف‌هایم را پیش خودش نگه می‌دارد.‏» همهٔ ما می‌خواهیم دیگران ما را شخصی قابل اعتماد بدانند.‏ بیایید به پنج خصوصیت توجه کنیم که به ما در این راه کمک می‌کند.‏

۱۲.‏ چرا می‌توانیم بگوییم محبت اساس اعتماد است؟‏ مثالی بزنید.‏

^۱۲ محبت اساس اعتماد است.‏ عیسی گفت که بزرگ‌ترین دو حکم این است که یَهُوَه و همسایه‌مان را دوست داشته باشیم.‏ (‏مت ۲۲:‏۳۷-‏۳۹‏)‏ محبتمان به یَهُوَه باعث می‌شود که مثل او قابل اعتماد باشیم.‏ برای مثال،‏ محبت به برادران و خواهرانمان باعث می‌شود که مسائل خصوصی‌شان را به دیگران نگوییم.‏ ما هیچ وقت نمی‌خواهیم در مورد چیزهایی صحبت کنیم که باعث خجالت یا ناراحتی کسی شود.‏​—‏یو ۱۵:‏۱۲‏.‏

۱۳.‏ فروتنی چطور به ما کمک می‌کند تا قابل اعتماد باشیم؟‏

^۱۳ فروتنی به ما کمک می‌کند تا قابل اعتماد باشیم.‏ کسی که فروتن است سعی نمی‌کند برای تحت‌تأثیر قرار دادن دیگران،‏ شخصی باشد که موضوعی را آشکار می‌کند.‏ (‏فیلیپ ۲:‏۳‏)‏ به علاوه نمی‌خواهد خودش را بزرگ جلوه دهد و بگوید از اطلاعاتی باخبر است که نمی‌تواند به بقیه بگوید.‏ همین طور،‏ فروتنی باعث می‌شود حدس و گمان‌هایی را که بر اساس کتاب مقدّس یا نشریاتمان نیستند،‏ بین دیگران پخش نکنیم.‏

۱۴.‏ فهم و قدرت تشخیص چطور به ما کمک می‌کند تا قابل اعتماد باشیم؟‏

^۱۴ فهم و قدرت تشخیص به یک مسیحی کمک می‌کند تا بداند چه وقت ‹سکوت کند و چه وقت صحبت کند.‏› (‏جا ۳:‏۷‏)‏ در بعضی از فرهنگ‌ها گفته می‌شود که ‹سخن نقره است و سکوت طلاست.‏› به عبارت دیگر،‏ بعضی وقت‌ها بهتر است سکوت کنیم.‏ کتاب امثال در این رابطه می‌گوید:‏ «شخص فهیم خاموش می‌ماند.‏» (‏امث ۱۱:‏۱۲‏،‏ ه‌ن‏)‏ نمونه‌ای را در نظر بگیرید.‏ از یک پیر جماعت باتجربه خواسته شد که برای رسیدگی به مشکلاتی جدی به جماعت‌های دیگر کمک کند.‏ یک پیر جماعت در مورد این برادر گفت:‏ «او همیشه مراقب است تا اطلاعات محرمانهٔ جماعت‌های دیگر را با ما در میان نگذارد.‏» رفتار این برادر باعث شده که پیران دیگر در جماعت برای او احترام قائل شوند.‏ آن‌ها مطمئن هستند که او هیچ وقت مسائل محرمانهٔ جماعتشان را با جماعت‌های دیگر در میان نمی‌گذارد.‏

۱۵.‏ چطور صداقت باعث می‌شود تا اعتماد دیگران را به خود جلب کنید؟‏

^۱۵ صداقت هم برای قابل اعتماد بودن مهم است.‏ ما به شخص صادق اعتماد داریم چون می‌دانیم همیشه حرف درست را می‌گوید.‏ (‏افس ۴:‏۲۵؛‏ عبر ۱۳:‏۱۸‏)‏ مثلاً تصوّر کنید که می‌خواهید معلّم بهتری شوید.‏ پس از یک نفر می‌خواهید که به سخنرانی‌تان گوش دهد و نظرش را بگوید.‏ از چه کسی کمک  می‌گیرید؟‏ از کسی می‌پرسید که صادقانه جواب می‌دهد یا کسی که فقط چیزهایی را می‌گوید که دوست دارید بشنوید؟‏ کتاب مقدّس در این مورد می‌گوید:‏ «توبیخِ آشکار،‏ بِه از محبت پنهان.‏ زخمی هم که از دوست رسد وفادار است.‏» (‏امثال ۲۷:‏۵،‏ ۶‏،‏ ه‌ن‏)‏ حتی اگر شنیدن نظرات صادقانهٔ آن‌ها سخت باشد،‏ در درازمدت از آن فایده می‌برید.‏

۱۶.‏ امثال ۱۰:‏۱۹ چطور اهمیت خویشتنداری را نشان می‌دهد؟‏

^۱۶ خویشتنداری باعث می‌شود تا اعتماد دیگران را جلب کنیم.‏ این خصوصیت کمک می‌کند تا راز کسی را پیش دیگران فاش نکنیم.‏ ‏(‏امثال ۱۰:‏۱۹‏،‏ ه‌ن خوانده شود.‏)‏ خویشتنداری مخصوصاً موقع استفاده از شبکه‌های اجتماعی مهم است.‏ اگر مراقب نباشیم ممکن است ندانسته موضوعی را پیش افراد زیادی فاش کنیم.‏ اگر اطلاعاتی را به صورت آنلاین پخش کنیم،‏ نمی‌دانیم چطور از آن استفاده می‌شود یا چه ضرری می‌تواند برساند.‏ خویشتنداری همین طور به ما کمک می‌کند تا برادران و خواهرانمان را در خطر نیندازیم.‏ مثلاً در کشورهایی که فعالیت ما در آنجا محدود یا ممنوع است،‏ ممکن است پلیس از ما سؤالاتی بپرسد.‏ ما در این موقعیت و موقعیت‌های مشابه می‌توانیم این اصل را در نظر داشته باشیم که می‌گوید:‏ «دهانم را به لگام نگاه خواهم داشت.‏» (‏مز ۳۹:‏۱‏،‏ ه‌ن‏)‏ ما می‌خواهیم در برخورد با همه،‏ مثل خانواده،‏ دوستان،‏ برادران و خواهران قابل اعتماد باشیم و برای این کار باید خویشتندار باشیم.‏

۱۷.‏ چطور می‌توانیم اعتماد را در جماعت بیشتر کنیم؟‏

^۱۷ چقدر خوشحالیم که برادران و خواهرانی داریم که مهربان و قابل اعتمادند.‏ همهٔ ما این وظیفه را داریم تا اعتماد برادران و خواهرانمان را به خود جلب کنیم.‏ وقتی همه‌مان سعی کنیم از خود محبت،‏ فروتنی،‏ فهم،‏ صداقت و خویشتنداری نشان دهیم،‏ اعتماد در جماعت بیشتر می‌شود.‏ پس در این راه باید دائماً تلاش کنیم.‏ ما می‌خواهیم از یَهُوَه خدا سرمشق بگیریم و همچنان ثابت کنیم که قابل اعتماد هستیم.‏