ତାʼ କଥା ଶୁଣି ମୋତେ ହସ ମାଡ଼ିଲା । ମୋତେ ଲାଗୁ ନ ଥିଲା ଯେ ସେ ଧାର୍ମିକ କଥାଗୁଡ଼ିକ ପାଇଁ ଆଗ୍ରହୀ । ମୁଁ କହିଲି, “ତୁ ବାଇବଲ ବିଷୟରେ କʼଣ ଜାଣୁ ?” ପୂର୍ବେ ତ ସେ କିଛି କହିଲାନି । କିନ୍ତୁ କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ କହିଲା ଯେ ମୋ ମାଆ ଯିହୋବାଙ୍କ ସାକ୍ଷୀ ଥିଲେ ଆଉ ସେମାନେ ମୋତେ ବାଇବଲ ବିଷୟରେ କିଛି କଥା କହିଥିଲେ । ମୁଁ ତାକୁ କହିଲି ଯେ ଏବିଷୟରେ ସେ ମୋତେ ଆହୁରି କହୁ ।

ଆମେ ସେହି ରାତିରେ ବହୁତ ଡେରି ଯାଏ କଥା ହେଲୁ । ମୋ ସାଙ୍ଗ ମୋତେ କହିଲା, ବାଇବଲରେ ଲେଖାଅଛି ଯେ ଏହି ଦୁନିଆର ରାଜା ଶୟତାନ ଅଟେ ଓ ସେ ଦୁନିଆକୁ ଶାସନ କରୁଛି । (ଯୋହ. ୧୪:୩୦) ହୋଇପାରେ, ଆପଣ ଏହି କଥା ଛୋଟ ବେଳୁ ଜାଣିଥିବେ, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଏହା ପ୍ରଥମ ଥର ଶୁଣିଥିଲି । ଏବେ ଯାଏ ମୁଁ ଏହା ହିଁ ଶୁଣିଥିଲି ଯେ ଦୁନିଆକୁ ଈଶ୍ୱର ଶାସନ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମକୁ ବହୁତ ପ୍ରେମ କରନ୍ତି ଆଉ କେବେ କାହାରି ସହିତ ଅନ୍ୟାୟ କରନ୍ତି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆରେ ମୁଁ ଏହାର ପୂରା ଓଲଟା ଦେଖିଥିଲି । ମୁଁ କେବଳ ୨୬ ବର୍ଷ ବୟସର ଥିଲି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଦୁନିଆରେ ଏତେ ଦୁଷ୍ଟତା ଦେଖିଥିଲି ଯେ ତାʼଯୋଗୁଁ ମୁଁ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଡ଼ୁଥିଲି । ତେଣୁ ମୋ ସାଙ୍ଗ ଯାହା ବି କହିଲା, ସେବିଷୟରେ ମୁଁ ଆହୁରି ଜାଣିବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଥିଲି ।

ମୋ ବାପା ଆମେରିକାର ବାୟୁ ସେନାର ପାୟଲଟ ଥିଲେ । ତେଣୁ ଛୋଟ ବେଳୁ ମୁଁ ଶୁଣିଥିଲି ଯେ କେବେ ବି ପରମାଣୁ ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ ହୋଇପାରେ, କେବଳ ବଟନ୍‌ ଦବାଇବାର ଅପେକ୍ଷା ଅଛି । ଯେବେ ମୁଁ କାଲିଫର୍ନିଆ କଲେଜରେ ପଢ଼ୁଥିଲି, ତେବେ ଭିଏତନାମ ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲୁଥିଲା । ଅନ୍ୟ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନଙ୍କ ସହ ମୁଁ ବିକ୍ଷଭ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବାକୁ ଲାଗିଲି । ପୋଲିସମାନେ ବାଡ଼ି ଧରି ଆମ ପିଛା କରୁଥିଲେ । ସେମାନେ ଲୁହ ଗ୍ୟାସର ଗୁଳି ଛାଡ଼ୁଥିଲେ, ତେଣୁ ଆମକୁ ନିଶ୍ୱାସ ନେବା ବହୁତ କଠିନ ହୋଇଯାଉଥିଲା ଆଉ ଆମକୁ ଭଲଭାବେ କିଛି ଦେଖା ବି ଯାଉ ନ ଥିଲା । ତଥାପି ଆମେ ଯାହାତାହା କରି ସେଠାରୁ ପଳାଇ ଯାଉଥିଲୁ । ଚାରିଆଡ଼େ ଗଡ଼ବଡ଼ି ଲାଗି ରହିଥିଲା, ଲୋକେ ସରକାର ବିରୁଦ୍ଧରେ ସ୍ୱର ଉତ୍ତୋଳନ କରୁଥିଲେ, ରାଜନୈତିକ ଯୋଗୁଁ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ମାରି ଦିଆଯାଉଥିଲା ଆଉ ଲୋକମାନେ ଦଙ୍ଗା କରୁଥିଲେ । କʼଣ କରିବା ଉଚିତ୍‌ ଓ କʼଣ ନୁହେଁ, ଏବିଷୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ନିଜର ହିଁ ମତ ଥିଲା । କିଛି ବୁଝା ପଡ଼ୁ ନ ଥିଲା ।

୧୯୭୦ ମସିହାରେ ଆଲାସ୍କା ସହରର ଉତ୍ତର ତଟରେ ମୋତେ ଚାକିରି ମିଳିଗଲା ଓ ମୁଁ ବହୁତ ପଇସା ରୋଜଗାର କଲି । ଆଉ ତାʼପରେ ମୁଁ ଉଡ଼ାଜାହାଜରେ ଲଣ୍ଡନ ଚାଲିଗଲି, ଆଉ ଗୋଟିଏ ଗାଡ଼ି କିଣିଲି । ସେଥିରେ ବସି ମୁଁ ବିନା ଭାବିଚିନ୍ତି ଦକ୍ଷିଣ ଆଡ଼କୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲି । ମୁଁ ଭାବି ନ ଥିଲି ଯେ ମୁଁ କେଉଁଠି ଯିବି, କେବଳ ମୁଁ ଘରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲି । ଅନେକ ମାସ ପରେ ମୁଁ ଆଫ୍ରିକା ପହଞ୍ଚିଲି । ରାସ୍ତାରେ ମୁଁ ଏପରି ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଭେଟିଲି ଯେଉଁମାନେ ଅନେକ ସମସ୍ୟାର ସାମନା କରୁଥିଲେ ଆଉ ମୋ ଭଳି ସବୁ ଛାଡ଼ି ଦୂରକୁ ପଳାଇ ଯିବା ବିଷୟରେ ଭାବୁଥିଲେ ।

ମୁଁ ଯାହା ଦେଖିଲି ଓ ଯାହା ଶୁଣିଥିଲି ତାʼଯୋଗୁଁ ମୋତେ ବାଇବଲର  ଏହି ଶିକ୍ଷା ଠିକ୍‌ ଲାଗିଲା ଯେ ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଶୟତାନ ଶାସନ କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ପରେ ମୁଁ ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲି, “ଯଦି ଈଶ୍ୱର ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଶାସନ କରୁ ନାହାନ୍ତି, ତାହେଲେ ସେ କʼଣ କରୁଛନ୍ତି ?”

କିଛି ମାସ ପରେ ମୋତେ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମିଳିଗଲା । ସମୟ ଗଡ଼ିବା ସହ ମୋତେ ଏପରି ସାଙ୍ଗମାନେ ମିଳିଲେ ଯେଉଁମାନେ ଅଲଗା ଅଲଗା ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ ବିଶ୍ୱସ୍ତତାର ସହ ସତ୍ୟ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସେବା କରୁଥିଲେ ।

କିଛି ସମୟ ପରେ ମୁଁ ପୁଣି ଲଣ୍ଡନ ଫେରିଲି । ସେଠାରେ ମୁଁ ମୋ ସାଙ୍ଗର ମାଆଙ୍କୁ ଭେଟିଲି ଆଉ ସେ ମୋତେ ଗୋଟିଏ ବାଇବଲ ଦେଲେ । ତାʼପରେ ମୁଁ ନେଦରନ୍ୟାଣ୍ଡସ୍‌ର ଏମଷ୍ଟରଡମ ସହରକୁ ଚାଲିଗଲି । ଦିନେ ମୁଁ ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ଥିବା ବୁଜୁଳି ବତି ତଳେ ବସି ବାଇବଲ ପଢ଼ୁଥିଲି । ତେବେ ସେହି ବାଟ ଦେଇ ଜଣେ ସାକ୍ଷୀ ଗଲେ, ଯେବେ ସେ ମୋତେ ଦେଖିଲେ, ତେବେ ସେ ମୋତେ ଆହୁରି ବାଇବଲ ବିଷୟରେ କହିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ତାʼପରେ ମୁଁ ଆୟରଲ୍ୟାଣ୍ଡର ଡବଲିନ୍‌ ସହରରେ ଥିବା ସାକ୍ଷୀମାନଙ୍କ ଶାଖା କାର୍ଯ୍ୟାଳୟକୁ ଗଲି ଓ ସେଠାର କବାଟ ବାଡ଼ାଇଲି । ତାʼପରେ ମୁଁ ଭାଇ ଆର୍ଥର ମୈଥ୍ୟୁଙ୍କ ସହ ଭେଟ ହେଲି । ସେ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନେ ଥିଲେ ଓ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଅନେକ ବର୍ଷର ଅନୁଭୂତି ଥିଲା । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କହିଲି କʼଣ ସେ ମୋ ବାଇବଲ ଅଧ୍ୟୟନ କରାଇବେ ଓ ସେ ରାଜି ହୋଇଗଲେ ।

ମୁଁ ବହୁତ କିଛି ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି । ତେଣୁ ମୁଁ ବହୁତ ଧ୍ୟାନର ସହ ଅଧ୍ୟୟନ କରିବାକୁ ଲାଗିଲି । ଯିହୋବାଙ୍କ ସାକ୍ଷୀମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମୋତେ ଯାହା ବି ବହି ପତ୍ରିକା ମିଳୁଥିଲା, ସବୁ ପଢ଼ୁଥିଲି ଆଉ ମୁଁ ପୂରା ବାଇବଲକୁ ବି ପଢ଼ି ପକାଇଲି । ମୁଁ ଯେଉଁ ନୂଆ ନୂଆ କଥା ଶିଖୁଥିଲି, ତାହା ମୋତେ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା । ମଣ୍ଡଳୀର ସଭାଗୁଡ଼ିକରେ ମୁଁ ଦେଖିଲି ଯେ ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ପ୍ରଶ୍ନଗୁଡ଼ିକର ଉତ୍ତର ଜାଣନ୍ତି ଯାହାର ଉତ୍ତର ବଡ଼ ବଡ଼ ବିଦ୍ୱାନମାନେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ବର୍ଷରୁ ଦେଇପାରି ନାହାନ୍ତି । ଯେପରି, ‘ଦୁନିଆରେ ଏତେ ଦୁଃଖକଷ୍ଟ କାହିଁକି ଅଛି ? ଈଶ୍ୱର କିଏ ? ମୃତ୍ୟୁ ପରେ କʼଣ ହୁଏ ?’ ସେହି ଦେଶରେ ମୋର ଯେତେ ବି ସାଙ୍ଗ ଥିଲେ ସମସ୍ତେ ଯିହୋବାଙ୍କ ସାକ୍ଷୀ ଥିଲେ, କାରଣ ସେଠାରେ ମୁଁ ଆଉ କାହାରିକୁ ବି ଚିହ୍ନି ନ ଥିଲି । ସେମାନେ ମୋତେ ଯିହୋବାଙ୍କୁ ଜାଣିବା ପାଇଁ ବହୁତ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ । ମୁଁ ଯିହୋବାଙ୍କୁ ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ଲାଗିଲି ଆଉ ମୁଁ ଯିହୋବାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ପୂରା କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲି ।

୧୯୭୨ ମସିହାରେ ମୋର ବାପ୍ତିସ୍ମ ହୋଇଗଲା । ତାʼର ବର୍ଷେ ପରେ ମୁଁ ଅଗ୍ରଦୂତ ସେବା କରିବାକୁ ଲାଗିଲି । ମୁଁ ଉତ୍ତର ଆୟରଲ୍ୟାଣ୍ଡର ନ୍ୟୁରି ନାମକ ଜାଗାର ଗୋଟିଏ ଛୋଟିଆ ମଣ୍ଡଳୀରେ ଯିବାକୁ ଲାଗିଲି । ସେଠାର ମୁଁ ପାହାଡ଼ିଆ ଅଞ୍ଚଳରେ ପଥରରୁ ତିଆରି ହୋଇଥିବା ଗୋଟିଏ ଘର ଭଡ଼ାରେ ନେଲି । ସେହି ଜାଗାର ପାଖରେ କୌଣସି ବି ଘର ନ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେ ପାଖରେ ଗୋଟିଏ ଖେତ ଥିଲା ଯେଉଁଥିରେ ବହୁତ ଗାଈମାନେ ରହୁଥିଲେ ଆଉ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଆଗରେ ନିଜର ଭାଷଣର ଅଭ୍ୟାସ କରୁଥିଲି । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଏପରି ଲାଗୁଥିଲା ଯେ ସେମାନେ ପାକୁଳି କରି କରି ମୋ ଭାଷଣ ଶୁଣୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଏହା ତ କହିପାରୁ ନ ଥିଲେ ଯେ ମୋତେ କʼଣ ସୁଧାର କରିବାର ଅଛି, କିନ୍ତୁ ଏପରି କରି ମୁଁ ସଭାରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କ ସହ ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶାଇ କଥା ହେବା ପାଇଁ ଶିଖିଲି । ୧୯୭୪ ମସିହାରେ ମୋତେ ବିଶେଷ ଅଗ୍ରଦୂତ ଭାବେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ କୁହାଗଲା ଆଉ ଭାଇ ନାଇଜେଲ ପିଟ୍‌ଙ୍କୁ ମୋ ସହ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ପଠାଗଲା । ଆମେ ଦୁହେଁ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ହୋଇଗଲୁ ।

ସେସମୟରେ ଉତ୍ତର ଆୟରଲ୍ୟାଣ୍ଡରେ ରାଜନୈତିକ ଗଡ଼ବଡ଼ି ହେଉଥିଲା ଓ ବହୁତ ଦଙ୍ଗାଗୁଡ଼ିକ ଚାଲୁଥିଲା । ତେଣୁ ସେହି ଜାଗାକୁ ଠିକ୍‌ ନାମ ଦିଆଯାଇଥିଲା, “ବୋମା ଓ ବନ୍ଧୁକଗୁଡ଼ିକର ଅଞ୍ଚଳ ।” ରାସ୍ତାରେ ଲଢ଼େଇ ହେବା, ଗୁଳି ଚଳାଇବା ଓ ବୋମାରୁ କାର୍‌ଗୁଡ଼ିକୁ ଉଡ଼ାଇ ଦେବା  ସାଧାରଣ ଥିଲା । ଏସବୁରେ ଧର୍ମର ବି ହାତ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ପ୍ରୋଟେଷ୍ଟାଣ୍ଟ ଓ କ୍ୟାଥ୍‌ଲିକ ଚର୍ଚ୍ଚର ଲୋକମାନେ ଜାଣିଥିଲେ ଯେ ଯିହୋବାଙ୍କ ସାକ୍ଷୀମାନେ ରାଜନୈତିକ ମାମଲାରେ କାହାରି ପକ୍ଷ ନିଅନ୍ତିନି । ତେଣୁ ଆମକୁ କିଛି କ୍ଷତି ହେଲାନି ଓ ଆମେ ବିନା ଅସୁବିଧାରେ ପ୍ରଚାର କରିପାରିଲୁ । ଅନେକଥର ପ୍ରଚାର କରିବା ସମୟରେ ଲୋକମାନେ ଆମକୁ ଜଣାଇ ଦେଉଥିଲେ ଯେ କେବେ ଓ କେଉଁଠି ଦଙ୍ଗା ହେବ ଯାହାଦ୍ୱାରା ଆମେ ସେହି ଜାଗାରେ ନ ଯାଉ ।

କିନ୍ତୁ କିଛି ସମସ୍ୟା ମଧ୍ୟ ଆସିଲା । ଦିନେ ଭାଇ ଡେନିସ୍‌ କ୍ୟାରିଗନ୍‌ ଆଉ ମୁଁ ପାଖ ଜାଗାରେ ପ୍ରଚାର କରୁଥିଲୁ । ସେ ମଧ୍ୟ ଅଗ୍ରଦୂତ ଥିଲେ । ସେହି ଅଞ୍ଚଳରେ ଆଉ କୌଣସି ବି ସାକ୍ଷୀ ନ ଥିଲେ ଆଉ ଆମେ ସେହି ଜାଗାକୁ ଦ୍ୱିତୀୟ ଥର ଯାଇଥିଲୁ । ସେଠାର ଗୋଟିଏ ଚାʼ ଦୋକାନର ଜଣେ ସ୍ତ୍ରୀ ଆମ ଉପରେ ଆରୋପ ଲଗାଇଲା ଯେ ଆମେ ବ୍ରିଟେନ୍‌ର ଗୁଇନ୍ଦା ସୈନିକ ଅଟୁ । ତାକୁ ହୁଏତ ଏଥିପାଇଁ ଏପରି ଲାଗିଲା କାରଣ ଆମ କହିବାର ଢଙ୍ଗ ସେହି ଜାଗାର ଲୋକମାନଙ୍କଠାରୁ ଅଲଗା ଥିଲା । ଯଦି ସେସମୟରେ କେହି ସୈନିକମାନଙ୍କ ସହ ଭଲରେ କଥା ବି ହୋଇଯାଉଥିଲେ, ତେବେ ତାକୁ ଜୀବନରୁ ମାରି ଦିଆଯାଉଥିଲା କିମ୍ବା ତାʼ ଆଣ୍ଠୁରେ ଗୁଳି ମାରି ଦିଆଯାଉଥିଲା । ତେଣୁ ତାʼ କଥା ଶୁଣି ଆମେ ଦୁଇ ଜଣ ଡରି ଗଲୁ । ଆମେ ବାହାରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ବସ୍‌ର ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ଲାଗିଲୁ । ଆମକୁ ବହୁତ ଥଣ୍ଡା ଲାଗୁଥିଲା ଆଉ ଆଖପାଖରେ କେହି ବି ନ ଥିଲେ । ଠିକ୍‌ ସେତିକି ବେଳେ ଗୋଟିଏ କାର୍‌ ସେହି ଚାʼ ଦୋକାନରେ ଆସି ଛିଡ଼ା ହେଲା । ତେବେ ସେହି ସ୍ତ୍ରୀ ବାହାରେ ଆସି ସେହି କାର୍‌ରେ ବସିଥିବା ଦୁଇ ଜଣ ଲୋକଙ୍କ ସହ କଥା ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଆଉ ସେ ଆମକୁ ଦେଖାଇ ସେହି ଦୁଇ ଜଣ ଲୋକଙ୍କ ସହ କଥା ହେଉଥିଲା । ତାʼପରେ ସେମାନେ ଧିରେ ଧିରେ ଗାଡ଼ିରେ ଆମ ପାଖକୁ ଆସିଲେ ଆଉ ବସ୍‌ ବିଷୟରେ ଆମକୁ କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଯେତେବେଳେ ବସ୍‌ ଆସିଲା ସେସମୟରେ ସେମାନେ ଡ୍ରାଇଭର ସହ କଥା ହେବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଆମେ ସେମାନଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ପାରିଲୁନି । କିନ୍ତୁ ବସ୍‌ ପୂରା ଖାଲି ଥିଲା, ତେଣୁ ଆମକୁ ଲାଗିଲା, ‘ଏବେ ତ ଆମେ ବଞ୍ଚିପାରିବାନି ! ସେମାନେ ନିଶ୍ଚୟ ତାକୁ କହୁଥିବେ ଯେ ସେ ଆମକୁ ଏହି ଜାଗାରୁ ବାହାରକୁ ନେଇ ଛାଡ଼ି ଦେଉ ଓ ସେଇଠି ସେମାନେ ଆମକୁ ଦେଖି ନେବେ ।’ କିନ୍ତୁ ଏପରି କିଛି ବି ହେଲାନି । ଯେବେ ମୁଁ ବସ୍‌ରୁ ଓହ୍ଲାଇଲି ତେବେ ମୁଁ ତାକୁ ପଚାରିଲି, “କʼଣ ସେମାନେ ଆମ ବିଷୟରେ କହୁଥିଲେ ?” ସେ କହିଲା, “ମୁଁ ଜାଣେ ଯେ ତମେମାନେ କିଏ ଅଟ ଆଉ ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ତାହା ଜଣାଇଦେଲି । ତମେମାନେ ଚିନ୍ତା କରନି, ତମମାନଙ୍କୁ କିଛି ବି ହେବନି ।”

୧୯୭୬ ମସିହାରେ ଡବଲିନ୍‌ରେ ଗୋଟିଏ ଜିଲ୍ଲା ସମ୍ମିଳନୀ a ରଖାଗଲା । ସେଠାରେ ମୁଁ ପୋଲିନ୍‌ ଲୋମେକ୍ସ ନାମକ ଜଣେ ଭଉଣୀଙ୍କ ସହ ଭେଟିଲି । ସେ ଇଂଲଣ୍ଡରୁ ଏହି ଅଧିବେଶନରେ ଆସିଥିଲେ ଆଉ ସେ ଜଣେ ବିଶେଷ ଅଗ୍ରଦୂତ ଥିଲେ । ସେ ଯିହୋବାଙ୍କୁ ବହୁତ ପ୍ରେମ କରୁଥିଲେ ଓ ସେ ବହୁତ ନମ୍ର ଥିଲେ ଆଉ ବହୁତ ଭଲ ଥିଲେ । ସେ ଆଉ ତାଙ୍କ ଭାଇ ରେ ଲୋମେକ୍ସ ଛୋଟ ବେଳୁ ହିଁ ସତ୍ୟ ବିଷୟରେ ଜାଣିଥିଲେ । ଜିଲ୍ଲା ଅଧିବେଶନରେ ଭେଟିବାର ଏକ ବର୍ଷ ପରେ ପୋଲିନ୍‌ ଓ ମୁଁ ବିବାହ କଲୁ । ତାʼପରେ ଆମେ ଉତ୍ତର ଆୟରଲ୍ୟାଣ୍ଡର ବୈଲିମିନା ସହରରେ ବିଶେଷ ଅଗ୍ରଦୂତ ଭାବେ ସେବା କରିବାକୁ ଲାଗିଲୁ ।

କିଛି ସମୟ ଯାଏ ମୁଁ ସର୍କିଟ ଅଧ୍ୟକ୍ଷ ଭାବେ ସେବା କଲି । ମୋତେ ଓ ପୋଲିନ୍‌ଙ୍କୁ ବେଲଫାଷ୍ଟ, ଲଣ୍ଡନଡେରି ଆଉ ଏପରି ଅନ୍ୟ ଅଞ୍ଚଳଗୁଡ଼ିକରେ ଯିବାକୁ ପଡ଼ୁଥିଲା ଯେଉଁଠି ବହୁତ ବିପଦ ଥିଲା । ସେଠାରେ ଆମେ ଏପରି ଭାଇଭଉଣୀମାନଙ୍କୁ ଭେଟିଲୁ ଯେଉଁମାନେ ପୂର୍ବେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଭେଦଭାବ କରୁଥିଲେ, ନିଜ ଧର୍ମକୁ ନେଇ ବହୁତ କଟରପନ୍ଥୀ ଥିଲେ ଓ ଯେଉଁମାନଙ୍କ ଭିତରେ ପୂର୍ବେ ଘୃଣାଭାବ ଭରି ରହିଥିଲା । କିନ୍ତୁ ପରେ ସେମାନେ ଯିହୋବାଙ୍କ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ କଲେ ଆଉ ଏସବୁ ଛାଡ଼ି ଦେଲେ । ଯିହୋବା ସେମାନଙ୍କୁ ଅନେକ ଆଶିଷ ଦେଲେ ଆଉ ସେମାନଙ୍କର ସୁରକ୍ଷା କଲେ । ସେମାନଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସ ଦେଖି ଆମର ବହୁତ ଉତ୍ସାହ ବଢ଼ିଲା ।

ମୁଁ ଦଶ ବର୍ଷରୁ ଆୟରଲ୍ୟାଣ୍ଡରେ ଥିଲି । ତାʼପରେ ୧୯୮୧ ମସିହାରେ ଆମକୁ ଗିଲିୟଡ ସ୍କୁଲର ୭୨ତମ କ୍ଲାସ୍‌ ପାଇଁ ଡକାଗଲା । ସ୍କୁଲ ପରେ ଆମକୁ ପଶ୍ଚିମ ଆଫ୍ରିକାର ସିଏରା ଲିୟୋନ ଦେଶରେ ଯାଇ ସେବା କରିବା ପାଇଁ କୁହାଗଲା ।

ଆମେ ଗୋଟେ ଘରେ ହିଁ ୧୧ ଜଣ ଭାଇଭଉଣୀ ରହୁଥିଲୁ । ଆମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସିଏରା ଲିୟୋନରେ ମିଶନାରୀ ଭାବେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ପଠା ଯାଇଥିଲେ । ସେମାନେ ବହୁତ ଭଲ ଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ କେବଳ ଗୋଟେ ରୋଷେଇ ଘର, ତିନୋଟି ଶୌଚାଳୟ, ଦୁଇଟି ଗାଧୁଆ ଘର, ଗୋଟିଏ କପଡ଼ା ଧୋଇବା ଓ ଗୋଟିଏ କପଡ଼ା ଶୁଖାଇବାର ମେସିନ୍‌ ଥିଲା ଆଉ ଗୋଟିଏ ହିଁ ଟେଲିଫୋନ୍‌ ଥିଲା । ସେଠାରେ କେବେ ବି ବିଜୁଳି କଟି ଯାଉଥିଲା । ସେହି ଘରର ଛାତରେ ମୂଷାମାନେ ବୁଲୁଥିଲେ ଆଉ ଘର ତଳେ ବିଷଧର ସାପମାନେ ଯିବା ଆସିବା କରୁଥିଲେ ।

ଏପରି ଘରେ ରହିବା ଏତେ ସହଜ ନ ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ପ୍ରଚାର କରିବା ବହୁତ ମଜା ଆସୁଥିଲା ! ଲୋକମାନେ ବାଇବଲ ପାଇଁ ବହୁତ କୃତଜ୍ଞ  ମନେ କରୁଥିଲେ ଆଉ ପ୍ରଚାର କରିବା ସମୟରେ ବହୁତ ଧ୍ୟାନର ସହ ଶୁଣୁଥିଲେ । ଅନେକ ଲୋକମାନେ ବାଇବଲ ଅଧ୍ୟୟନ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ଓ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇଗଲେ । ସେଠାରେ ଲୋକମାନେ ମତେ “ମିଷ୍ଟର ରୋବର୍ଟ” ଓ ପୋଲିନ୍‌କୁ “ମିସେସ୍‌ ରୋବର୍ଟ” କହୁଥିଲେ । କିଛି ସମୟ ପରେ ମତେ ଶାଖା କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ତରଫରୁ ଅନେକ କାମ ମିଳିଲା ତେଣୁ ମୁଁ ପ୍ରଚାର ପାଇଁ ବେଶି ଯାଇପାରୁ ନ ଥିଲି । ତେଣୁ ସେମାନେ ପୋଲିନ୍‌କୁ “ମିସେସ୍‌ ପୋଲିନ୍‌” ଓ ମୋତେ “ମିଷ୍ଟର ପୋଲିନ୍‌” କହୁଥିଲେ । ଏହା ଶୁଣି ପୋଲିନ୍‌ଙ୍କୁ ବହୁତ ମଜା ଆସୁଥିଲା ।

ଆମ ଅନେକ ଭାଇଭଉଣୀମାନେ ବହୁତ ଗରୀବ ଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ଯିହୋବା ସବୁବେଳେ ସେମାନଙ୍କ ଆବଶ୍ୟକତାଗୁଡ଼ିକର ଧ୍ୟାନ ରଖିଲେ ଓ ଅନେକଥର ଏପରି ଭାବେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ ଯାହା ସେମାନେ କେବେ ବି ଭାବି ନ ଥିଲେ । (ମାଥି. ୬:୩୩) ମୋତେ ମନେଅଛି ଯେ ଥରେ ଜଣେ ଭଉଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ଏତିକି ପଇସା ଥିଲା ଯେ ସେ କେବଳ ସେଦିନ ପାଇଁ ହିଁ ନିଜ ଓ ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଖାଇବା ଜିନିଷ କିଣି ପାରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସେହି ସବୁ ପଇସା ଜଣେ ଭାଇଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେଲେ ଯାହାଙ୍କୁ ମ୍ୟାଲେରିଆ ହୋଇଯାଇଥିଲା, କାରଣ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଔଷଧ କିଣିବା ପାଇଁ ପଇସା ନ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ଜଣେ ସ୍ତ୍ରୀ ସେହି ଭଉଣୀଙ୍କ ପାଖରେ କେଶ ସଜାଇବା ପାଇଁ ଆସିଲେ ଆଉ ତାʼପାଇଁ ସେହି ଭଉଣୀଙ୍କୁ ପଇସା ଦେଲେ । ସେହି ଭଉଣୀଙ୍କ ଭଳି ଆହୁରି ଅନେକ ଭାଇଭଉଣୀମାନେ ଦେଖିଲେ ଯେ ଯିହୋବା କିପରି ସେମାନଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳୁଛନ୍ତି ।

ଆମେ ନୂଆ ବର୍ଷ ଯାଏ ସିଏରା ଲିୟୋନରେ ରହିଲୁ ତାʼପରେ ଆମକୁ ନାଇଜେରିଆର ଶାଖା କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ଯିବା ପାଇଁ କୁହାଗଲା । ଏହା ବହୁତ ବଡ଼ ଥିଲା । ସେଠାରେ ମୋତେ ସେହିପରି କାମ ଦିଆଗଲା ଯେପରି ସିଏରା ଲିୟୋନରେ କରିଥିଲି । କିନ୍ତୁ ପୋଲିନ୍‌ ପାଇଁ ସବୁ ନୂଆ ଥିଲା । ପୂର୍ବେ ସେ ପ୍ରତି ମାସ ୧୩୦ ଘଣ୍ଟା ପ୍ରଚାର କରୁଥିଲେ । ଆଉ ଏପରି ଅନେକ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ବାଇବଲ ଅଧ୍ୟୟନ କରାଉଥିଲେ ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଗତି କରୁଥିଲେ । ସେଠାରେ ତାକୁ ସିଲାଇ କରିବାର କାମ ଦିଆଗଲା । ପୂରା ଦିନ ସେ ପୁରୁଣା କପଡ଼ାଗୁଡ଼ିକ ସିଲାଇ କରୁଥିଲେ । ଆରମ୍ଭରେ ତାଙ୍କୁ ଏହି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ବହୁତ କଠିନ ଲାଗିଲା । କିନ୍ତୁ ଯେବେ ସେ ଦେଖିଲେ ଯେ ଭାଇଭଉଣୀମାନେ ତାଙ୍କ କାମ ପାଇଁ କେତେ କୃତଜ୍ଞ ଅଛନ୍ତି ତେବେ ଧିରେ ଧିରେ ଏହି କାମ ତାଙ୍କୁ ଭଲ ଲାଗିଲା । ଆଉ ସେ ପୂରା ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ ଯେ ଯେବେ ବି ତାଙ୍କୁ ସୁଯୋଗ ମିଳିବ, ତେବେ ସେ ବୈଥେଲରେ କାମ କରୁଥିବା ଭାଇଭଉଣୀମାନଙ୍କ ଉତ୍ସାହ ବଢ଼ାଇବେ ।

ନାଇଜେରିଆର ଲୋକମାନଙ୍କ ଜୀବନ ଶୈଳୀ ଓ ସଂସ୍କୃତି ବହୁତ ଅଲଗା ଥିଲା । ଆଉ ତାହା ଏବେ ବି ଆମେ ଶିଖୁଥିଲୁ । ଥରେ ଯେବେ ମୁଁ ଅଫିସରେ ଥିଲି ତେବେ ଜଣେ ଭାଇ ଜଣେ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ମୋ ସହ ଭେଟ କରିବା ପାଇଁ ଆଣିଲେ । ଯିଏ ନୂଆ ନୂଆ ବୈଥେଲରେ ଆସିଥିଲେ । ମୁଁ ଯେପରି ହାତ ମିଳେଇବା ପାଇଁ ହାତ ଆଗକୁ ବଢ଼ାଇଲି ସେ ମୋ ଆଗରେ ଭୂମିରେ ନଇଁ ପଡ଼ିଲେ । ଏହା ଦେଖି ମୁଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲି ! ମୋତେ ତୁରନ୍ତ ଦୁଇଟି ପଦ ମନେପଡ଼ିଲା: ପ୍ରେରିତ ୧୦:୨୫, ୨୬ ଓ ପ୍ରକାଶିତ ବାକ୍ୟ ୧୯:୧୦. ମୁଁ ଭାବିଲି, ‘ଏ ଭଉଣୀ କʼଣ କରୁଛନ୍ତି ? କʼଣ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ କହିବି ଯେ ସେ ଏପରି ନ କରନ୍ତୁ ।’ କିନ୍ତୁ ତାʼପରେ ମୁଁ ଭାବିଲି ଯଦି ତାଙ୍କୁ ବୈଥେଲରେ ଡାକିଛନ୍ତି ତାହେଲେ ତାଙ୍କୁ ଏବିଷୟରେ ନିଶ୍ଚୟ ଜଣାଥିବ ଯେ ବାଇବଲରେ ଏବିଷୟରେ କʼଣ ଲେଖାଅଛି ।

ଯେବେ ଯାଏ ଆମ କଥାବର୍ତ୍ତା ଚାଲିଲା ମୋତେ ବହୁତ ଅଜବ ଲାଗୁଥିଲା । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଯିବା ପରେ ମୁଁ ଏବିଷୟରେ ଅନୁସନ୍ଧାନ କଲି । ତେବେ ମୋତେ ଜଣାପଡ଼ିଲା ଯେ ଏହା ସେଠାର ଗୋଟିଏ ସଂସ୍କୃତି ଅଟେ ଯାହା ସେ ଦେଶର ଅନେକ ଅଞ୍ଚଳରେ କରାଯାଏ । ଏହା କେବଳ ସ୍ତ୍ରୀମାନେ  ନୁହେଁ ବରଂ ପୁରୁଷମାନେ ମଧ୍ୟ ମାନନ୍ତି । ଆଉ ଏହା ସେମାନେ ଉପାସନା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ନୁହେଁ, ବରଂ ଲୋକମାନଙ୍କର ଆଦର କରିବା ପାଇଁ କରନ୍ତି । ବାଇବଲରେ କିଛି ବିଶ୍ୱସ୍ତ ସେବକମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ କୁହାଯାଇଛି ଯେଉଁମାନେ ଏପରି କରିଥିଲେ । (୧ ଶାମୁ. ୨୪:୮) ମୁଁ ଭାବିଲି, ଭଲ ହେଲା ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ବିନା ଭାବିଚିନ୍ତି ଏପରି କିଛି କହିଲିନି ଯାହାଦ୍ୱାରା ତାଙ୍କୁ ଖରାପ ଲାଗନ୍ତା ।

ଆମେ ନାଇଜେରିଆରେ ଏପରି ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ସହ ଭେଟିଲୁ ଯେଉଁମାନେ ବିଶ୍ୱସ୍ତତାର ସହ ଯିହୋବାଙ୍କ ସେବା କରୁଥିଲେ । ଏପରି ଜଣେ ଭାଇ ଥିଲେ ଆଇଜେୟା ଆଡାଗୋବନା । b ସେ ଯୁବା ସମୟରେ ହିଁ ସତ୍ୟ ବିଷୟରେ ଶିଖିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ପରେ ତାଙ୍କୁ କୁଷ୍ଠ ରୋଗ ହୋଇଗଲା । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଏପରି ଜାଗାରେ ପଠାଗଲା ଯେଉଁଠି କେବଳ କୁଷ୍ଠ ରୋଗୀମାନେ ଥିଲେ । ସେଠାରେ ସେ ଏକୁଟିଆ ସାକ୍ଷୀ ଥିଲେ । ତାଙ୍କର ବହୁତ ବିରୋଧ କରାଗଲା । ତଥାପି ସେ ଲଗାତାର ପ୍ରଚାର କରୁଥିଲେ । ସେ ୩୦ରୁ ବି ଅଧିକ କୁଷ୍ଠ ରୋଗୀଙ୍କୁ ସାକ୍ଷୀ ହେବା ପାଇଁ ସାହାଯ୍ୟ କଲେ । ପରେ ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ମଣ୍ଡଳୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଗଲା ।

୧୯୯୬ ମସିହାରେ ଆମକୁ କେନିଆ ଶାଖା କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ପଠାଗଲା । ମୁଁ ଆରମ୍ଭରେ ଯେଉଁ ଘଟଣା ବିଷୟରେ କହିଥିଲି, ତାʼପରେ ମୁଁ ପ୍ରଥମ ଥର କେନିଆ ସହରକୁ ଆସିଲି । ଆମେ ବୈଥେଲରେ ରହୁଥିଲୁ । ସେଠାରେ ଲୋକମାନଙ୍କ ଛଡ଼ା ମାଙ୍କଡ଼ମାନେ ମଧ୍ୟ ବୈଥେଲ ବୁଲିବା ପାଇଁ ଆସୁଥିଲେ । ଯଦି ସେମାନେ କୌଣସି ଭଉଣୀଙ୍କ ହାତରେ ଫଳ ଦେଖୁଥିଲେ, ତେବେ ତାହା “ଲୁଟି” ନେଇ ଯାଉଥିଲେ । ଥରେ ଜଣେ ଭଉଣୀ ନିଜ ରୁମ୍‌ରୁ ବାହାରକୁ ଗଲେ ଆଉ ଝରକା ଖୋଲା ଛାଡ଼ି ଦେଲେ । ଫେରିବା ସମୟରେ ସେ ଦେଖିଲେ ଯେ ମାଙ୍କଡ଼ମାନେ ବହୁତ ମଜା ନେଇ ତାଙ୍କ ଖାଦ୍ୟ ଖାଉଛନ୍ତି । ସେ ଡରିଯାଇ ଜୋର୍‌ରେ ଚିଲାଇଲେ ଆଉ ବାହାରକୁ ପଳାଇଗଲେ । ମାଙ୍କଡ଼ମାନେ ମଧ୍ୟ ଜୋର୍‌ରେ ଚିଲାଇଲେ ଆଉ ଝରକାରୁ ଡେଇଁ ପଳାଇଲେ ।

ମୁଁ ଆଉ ପୋଲିନ୍‌ ସ୍ୱାହିଲି ଭାଷା କହୁଥିବା ମଣ୍ଡଳୀରେ ଯିବାକୁ ଲାଗିଲୁ । କିଛି ସମୟ ପରେ ମୋତେ ମଣ୍ଡଳୀ ପୁସ୍ତକ ଅଧ୍ୟୟନ (ଯାହାକୁ ଆଜି ମଣ୍ଡଳୀର ବାଇବଲ ଅଧ୍ୟୟନ କୁହାଯାଏ) ଚଳାଇବା ପାଇଁ କୁହାଗଲା । କିନ୍ତୁ ସେହି ନୂଆ ଭାଷା କହିବା ମାମଲାରେ, ମୁଁ ଏବେ ବି ଛୋଟ ଛୁଆ ଭଳି ଥିଲି । ମୁଁ ବହୁତ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ଏହି ଅଧ୍ୟୟନ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଥିଲି ତେଣୁ ମୁଁ ପ୍ରଶ୍ନ ତ ଭଲଭାବେ ପଢ଼ି ଦେଉଥିଲି, କିନ୍ତୁ ଯଦି ଭାଇଭଉଣୀମାନେ ନିଜ ଉତ୍ତର ପାରାଗ୍ରାଫରୁ ଟିକେ ବି ଏପଟ ସେପଟ ଦେଉଥିଲେ, ତେବେ ମୋତେ ବୁଝା ପଡ଼ୁ ନ ଥିଲା । ମୋତେ ବହୁତ ଅଜବ ଲାଗୁଥିଲା ଆଉ ଭାଇଭଉଣୀମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଭାବି ବହୁତ ଖରାପ ଲାଗୁଥିଲା । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବହୁତ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରିଲେ । ସେମାନେ କେବେ ବି ଏପରି ଦେଖାଇଲେ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ବାଇବଲ ଅଧ୍ୟୟନ ଚଳାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ, ସେମାନେ ବହୁତ ନମ୍ର ଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କ ଏହି କଥା ମୋ ହୃଦୟକୁ ଛୁଇଁଗଲା ।

ଆମେ କେନିଆ ସହରରେ ଗୋଟେ ବର୍ଷ ହିଁ ରହିଲୁ । ୧୯୯୭ ମସିହାରେ ଆମକୁ ନ୍ୟୁ ୟର୍କର ବ୍ରୁକଲିନ୍‌ ବୈଥେଲରେ ଡକାଗଲା । ଏଠାରେ ଅଧିକାଂଶ ଲୋକମାନେ ବହୁତ ଧନୀ ଅଛନ୍ତି ଓ ତାʼଯୋଗୁଁ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି ହୋଇପାରେ । (ହିତୋ. ୩୦:୮, ୯) କିନ୍ତୁ ଏଠାର ଭାଇଭଉଣୀ ବିଶ୍ୱସ୍ତତାର ସହ ଯିହୋବାଙ୍କ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ନିଜ ସମୟ ଓ ଜିନିଷଗୁଡ଼ିକୁ ନିଜ ସୁଖ ସୁବିଧା ପାଇଁ ନୁହେଁ, ବରଂ ଯିହୋବାଙ୍କ କାମଗୁଡ଼ିକରେ ଲଗାନ୍ତି ।

ଏତେ ବର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ଆମେ ଦେଖିଲୁ ଯେ ଭାଇଭଉଣୀମାନେ କିପରି ଅଲଗା ଅଲଗା ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ ବିଶ୍ୱସ୍ତତାର ସହ ଯିହୋବାଙ୍କ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ଯେପରିକି ଆୟରଲ୍ୟାଣ୍ଡରେ ଲଢ଼େଇ ଓ ଦଙ୍ଗାଗୁଡ଼ିକ ସତ୍ତ୍ୱେ ମଧ୍ୟ ଭାଇଭଉଣୀମାନଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସ ଦୃଢ଼ ରହିଲା । ଆଫ୍ରିକାରେ ଦରିଦ୍ରତା ଓ ଭାଇଭଉଣୀମାନଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେ ରହିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ମଧ୍ୟ ଯିହୋବାଙ୍କ ଲୋକମାନଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ଦୁର୍ବଳ ପଡ଼ିଲାନି । ଆଉ ଆମେରିକାରେ ଲୋକମାନେ ପଇସା ଉପରେ ଭରସା କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଆମ ଭାଇଭଉଣୀମାନଙ୍କ ଯିହୋବାଙ୍କ ଉପରେ ଦୃଢ଼ ବିଶ୍ୱାସ ଅଛି । ଭାବନ୍ତୁ, ଯେବେ ଯିହୋବା ଏହା ଦେଖନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କ ଲୋକମାନେ ଅଲଗା ଅଲଗା ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ କିପରି ବିଶ୍ୱସ୍ତ ରହନ୍ତି, ତେବେ ତାଙ୍କୁ କେତେ ଖୁସି ଲାଗୁଥିବ !

ସମୟ ବହୁତ ଶୀଘ୍ର ଚାଲିଗଲା, ‘ତନ୍ତୀର ନଳୀଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଶୀଘ୍ର ।’ (ଆୟୁ. ୭:୬) ଆଜି ଆମେ ନ୍ୟୁ ୟର୍କର ୱାରୱିକ୍‌ରେ ଥିବା ବିଶ୍ୱ ମୁଖ୍ୟାଳୟରେ ସେବା କରୁଛୁ । ଆମକୁ ଆଜି ମଧ୍ୟ ଏପରି ଭାଇଭଉଣୀମାନଙ୍କ ସହ ସେବା କରି ଖୁସି ମିଳେ ଯେଉଁମାନେ ସତରେ ପରସ୍ପରକୁ ବହୁତ ପ୍ରେମ କରନ୍ତି । ଆଜି ଆମେ ଯାହା ବି କରିପାରୁ ସେଥିରୁ ଆମକୁ ବହୁତ ଖୁସି ମିଳେ । ଆମେ ଜାଣୁ ଯେ ଆମେ ନିଜ ରାଜା ଯୀଶୁଙ୍କ ସହଯୋଗ କରୁଛୁ ଯିଏ ଖୁବ୍‌ ଶୀଘ୍ର ସମସ୍ତ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ସେବକମାନଙ୍କୁ ପୁରସ୍କାର ଦେବେ ।—ମାଥି. ୨୫:୩୪.