▪ Бу мақалидә барлиқ инсанлар вә пәриштиләр үчүн пәқәт бирла чоң мәсилә барлиғини, йәни Йәһваниң исми муқәддәс болуши керәклигини үгәнгән едуқ. Бу һөкүмранлиқ һоқуқи мәсилиси, йәни Йәһваниң һөкүмранлиқ жүргүзүш усули әң яхши яки әмәслиги тоғрисидики талаш-тартиш. Униңдин башқа, инсанларниң садақәтмәнлигини сақлаш-сақлимаслиғиму ушбу талаш-тартишниң бир қисми.

Йәһваниң исми вә бу исимниң муқәддәс болуши наһайити муһим бир мәсилә. Немә үчүн бу мәсилигә һазир алаһидә әһмийәт беришимиз керәк? Төвәндә үч сәвәвини көрүп чиқимиз.

Биринчидин, Шәйтан Ерәм беғида Йәһваниң исмини һақарәтлигән вә Униң нам-шәрипигә дағ тәккүзгән. Шәйтанниң Һава анидин һелигәрлик билән сориған соали Йәһваниң Өз қол астидикиләргә орунсиз тәләп қойидиған рәһим-шәпқәтсиз Худа екәнлигини көрсәткән. Шуниңдин кейин Шәйтан беваситә Йәһваниң сөзигә зит сөзни қилип, әмәлийәттә Худани бир ялғанчи дегән. У шундақ қилип Худаниң исмиға төһмәт қилған. У «төһмәт қилғучи» дегән мәнадики «Иблисқа» айланған (Йоһ. 8:44). Һава ана Шәйтанниң ялғанлиғиға ишәнгәчкә, Худаға қарши чиқип, Униң һөкүмранлиқ һоқуқиға бойсунушни халимиған (Ярит. 3:1—6). Шәйтан та бүгүнгә қәдәр Худаниң исмиға төһмәт қилип, Йәһва һәққидә ялған-явдақларни тарқитип келиватиду. Шу ялғанчилиқларға ишәнгәнләр Йәһваға қарши чиқиватиду. Шуңа, Йәһваниң муқәддәс исмиға қарши қилинған төһмәт Худа хәлқи үчүн чидап болғусиз адаләтсизлик. Бу дәл дуниядики барлиқ азап-оқубәтләр вә рәзилликниң түп йилтизидур.

Иккинчидин, барчә мәвҗудатларға яхши болуши үчүн Йәһва Өз исмини ақлап, уни барчә төһмәтләрдин пак қилишни қарар қилған. Бу Яратқучи Йәһва үчүн интайин муһим. У мундақ дәйду: «Өзүмниң бүйүк намимни пак-муқәддәс дәп көрситимән» (Әзәк. 36:23, КТ). Әйса Мәсиһ «Сениң исмиң муқәддәс болғай» дәп дуа қилғанда, Йәһваниң барлиқ садақәтмән хизмәтчилири үчүн неминиң әң муһим орунда болуши керәклигини ениқ көрситип бәргән (Мәт. 6:9). Муқәддәс китапта Худаниң исмини улуқлашниң муһимлиғи қайта-қайта тәкитләнгән. Буниң бирқанчә мисалини көрүп чиқайли: «Йәһваниң исмиға лайиқ шәрәпни [бериңлар]» (Тар. 1-яз. 16:29; Зәб. 96:8). «Униң һәйвәтлик исмини мәдһийиләп, шан-шәрәп һәм апирин ейтиңлар» (Зәб. 66:2). «Исмиңни әбәдий һөрмәтләймән» (Зәб. 86:12). Бир қетим Йерусалимдики ибадәтханида Әйса Мәсиһ: «Атам, Өз исмиңни улуқлиғин!» дегәндә, Йәһва Өзи асмандин мундақ сөзләрни ейтқан: «Мән улуқлидим вә йәниму улуқлаймән» (Йоһ. 12:28) a.

Үчинчидин, Йәһваниң ирадиси Униң исми яки нам-абройи билән мунасивәтлик. Ойлап беқиң, Мәсиһниң миң жиллиқ һөкүмранлиғидин кейинки ахирқи синақтин кейин немә болиду? Шу чағда барчә пәриштиләр вә инсанлар Йәһваниң исми  һәққидә қандақ һис-туйғуда болиду? Бу соалға җавап тепиш үчүн авал инсанларниң садақәтмәнлиги вә алий һөкүмранлиқ һоқуқидин ибарәт бир-биригә бағлинишлиқ икки талаш-тартишқа қарап бақайли. Шу чағда садақәтмәнлигини сақлап қалған инсанлар йәнә қайта садақәтмәнлик синиғиға дуч келәмду? Яқ, чүнки бу инсанлар мукәммәл вә толуқ синалған. Улар мәңгүлүк һаятқа еришкән болиду. Йәһваниң әң алий һөкүмранлиқ һоқуқи тоғрисидики талаш-тартиш йәнә пәриштиләр вә инсанлар арисида бөлүнүш пәйда қиламду? Яқ, чүнки Йәһваниң һөкүмранлиқ қилиш усулиниң әң яхши вә һәққаний екәнлиги аллиқачан мәңгүгә испатланған болиду. Ундақта, Йәһваниң исмичу?

Шу чағда Йәһваниң исми һәммә төһмәттин паклинип, пүтүнләй муқәддәс килиниду. Амма мәйли асманда яки йәр йүзидә болсун, барлиқ садиқ хизмәткарлар үчүн Йәһваниң исми әң муһим бир иш болуп қалиду. Немә үчүн? Чүнки Йәһваниң биз үчүн қилидиған яхшилиқлири һечқачан түгимәйду, мәңгү давамлишиду. Ойлап көрүң, вақти кәлгәндә, Әйса Мәсиһ пүтүн һөкүмранлиқни Йәһваниң қолиға қайтуруп тапшуриду вә Худа һәммә нәрсиниң бирдин-бир егиси болиду (Кор. 1-х. 15:28). Шуниңдин кейин инсанийәт «Худаниң пәрзәнтлириниң шан-шәрәплик әркинлигидин бәһримән болиду» (Рим. 8:21). Арқидин, Худайимиз асман вә зиминдики барчә пәрзәнтлирини бирләштүрүп, чоң бир аилә қилиштәк әсли ирадисини толуқ әмәлгә ашуриду (Әфәс. 1:10).

Мошу өзгиришләр Йәһваниң асмандики вә йәр йүзидики аилиси қандақ һис-туйғуда болиду? Уларниң давамлиқ Йәһваниң муқәддәс исмиға шан-шәрәп, мәдһийә оқуш арзу-истиги техиму күчәйтиду. «Йәһвани һәммиси махтисун,... Униң хасийәтлик исмини әбәдий-әбәт мәдһилийсун»,— дәп язған Давут падишаға охшаш, бизму Униң исмини мәңгү мәдһийиләймиз (Зәб. 72:18, 19). Әбәдил-әбәт Йәһвани мәдһийиләш үчүн нурғун сәвәплиримиз болиду.

Йәһваниң исми У тоғрисидики барчә нәрсиләрни өз ичигә алған. Йәһва дегән исимни аңлиғанда, биз болупму Униң сөйгү-муһәббити һәққидә ойлаймиз (Йоһ. 1-х. 4:8). Шуни һәрдайим әстин чиқармаймизки, Йәһва бизни сөйгәчкә, бизни яратқан, бизни сөйгәчкә төләм қурбанлиғини бәргән, бизни сөйгәчкә әң адил вә меһир-шәпқәтлик усулда һөкүмранлиқ жүргүзиду. Биз Йәһва Худаниң һәр түрлүк йоллар билән бизгә сөйгү-муһәббитидин давамлиқ бәһримән болумиз. Нәтиҗисидә, асмандики Атимизға йеқинлишип, Униң улуқ исмини мәдһийиләп нахшиларни ейтимиз (Зәб. 73:28).