1923 թ.-ին կազմակերպությունը որոշ փոփոխություններ արեց, որոնց շնորհիվ Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները ավելի միասնական դարձան երկրպագության մեջ։ «Դիտարան» ընկերությունը սկսեց աստվածաշնչյան համարների վերաբերյալ մեկնաբանություններ հրատարակել, որոնք քննարկվում էին շաբաթական աղոթքի, փառաբանության և վկայության հանդիպման ընթացքում։ Բացի այդ՝ Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները հրատարակեցին մի օրացույց, որում նշված էր, թե յուրաքանչյուր շաբաթ՝ հանդիպման ժամանակ, աստվածաշնչյան որ համարն է քննարկվելու, ինչպես նաև ամեն օրվա համար նախատեսված մի հիմն, որը քարոզիչները կարող էին երգել իրենց անձնական կամ ընտանեկան երկրպագության ժամանակ։

Իրենց հանդիպումներին Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները «վկայություններ» էին ներկայացնում, որոնք կարող էին ներառել քարոզչական ծառայությունից մի դեպք, Եհովային ուղղված երախտագիտության խոսքեր, մի երգ կամ նույնիսկ աղոթք։ Էվա Բարնին, ով մկրտվել է 1923 թ.-ին 15 տարեկանում, հիշում է. «Եթե ուզում էիր վկայություն տալ, պետք է ոտքի կանգնեիր և մոտավորապես այսպիսի խոսքերով սկսեիր ասելիքդ. «Ես ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել Տիրոջը, որ բարություն է ցուցաբերել իմ հանդեպ»»։ Որոշ եղբայրներ սիրում էին վկայություն տալ։ Քույր Բարնին շարունակում է. «Մի թանկագին տարեց եղբայր ունեինք Գոդվին անունով, ով միշտ Տիրոջը շնորհակալություն հայտնելու շատ պատճառներ ուներ։ Բայց երբ նրա կինը տեսնում էր, որ նախագահող եղբայրը նյարդայնանում է, քաշում էր իր ամուսնու պիջակից, և նա նստում էր»։

Ամիսը մեկ յուրաքանչյուր խմբակ հատուկ աղոթքի, փառաբանության և վկայության հանդիպում էր ունենում։ Այդ հանդիպումների մասին 1923 թ. ապրիլի 1-ի «Դիտարանում» հետևյալն էր գրվել. «Հանդիպման կեսը պետք է նվիրված լինի քարոզչական ծառայությանը և քարոզիչներին քաջալերելուն առնչվող վկայություններին.... Մենք համոզված ենք, որ այդպիսի քաջալերական հանդիպումները կմտերմացնեն հավատակիցներին»։

Վանկուվերից (Կանադա) 19-ամյա Չարլզ Մարտինը, ով այդպիսի մի խմբակի անդամ էր (ժողովի քարոզիչ), մեծ օգուտներ է քաղել ժողովի հանդիպումներից։ Նա ասում է. «Այդ հանդիպումներն են ինձ սովորեցրել տնետուն քարոզել։ Խմբակի անդամները հաճախ էին ծառայությունից դեպքեր պատմում, և ես մտածում էի, թե ինչ կարող եմ ասել ծառայության ժամանակ և ինչպես կարող եմ պատասխանել տարբեր առարկությունների»։

«Ծառայության օրերը» նույնպես նպաստում էին միասնությանը։ 1923 թ. ապրիլի 1-ի «Դիտարանում» հայտարարվեց. «Մենք բոլորս նույն գործն ենք անում.... Այսպիսով՝ 1923 թ. մայիսի 1-ը՝ երեքշաբթին, հռչակվում է որպես համընդհանուր ծառայության օր։ Այսուհետ՝ յուրաքանչյուր ամսվա առաջին երեքշաբթին ծառայության օր կլինի.... ամեն խմբակի յուրաքանչյուր անդամ պետք է իր լուման ներդնի այս գործում»։

Նույնիսկ երիտասարդ Աստվածաշունչ ուսումնասիրողներն էին մասնակցում այդ գործին։ Հեյզել Բուրֆորդը, որն այդ ժամանակ ընդամենը 16 տարեկան էր, պատմում է. ««Տեղեկագրում» վկայությունների հավաքածու կար (նման են ներկայիս զրույցների օրինակներին), որոնք մենք պետք է անգիր անեինք։ a Պապիկիս հետ ես ոգևորությամբ մասնակցում էի քարոզչական գործին»։ Սակայն քույր Բուրֆորդը շատ անսպասելի հակառակության բախվեց։ Քույրը պատմում է. «Մի թանկագին տարեց եղբայր խիստ դեմ էր, որ ես խոսեի մարդկանց հետ։ Այդ ժամանակ ոմանք չէին հասկանում, որ բոլոր Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները, այդ թվում՝ «երիտասարդներն ու աղջիկները», պետք է մասնակցեին իրենց Մեծ Ստեղծչին գովաբանելու գործին» (Սաղ. 148։12, 13)։ Բայց քույր Բուրֆորդը չհանձնվեց։ Որոշ ժամանակ անց նա սովորեց «Գաղաադ» դպրոցի 2-րդ դասարանում և որպես միսիոներ նշանակվեց Պանամա։ Ժամանակի ընթացքում այդ եղբայրները փոխեցին իրենց տեսակետը այն հարցում, թե արդյոք երիտասարդները պետք է մասնակցեն ծառայությանը։

Համաժողովները նույնպես նպաստում էին միասնությանը։ Այդ համաժողովներից շատերի ընթացքում ծառայության համար նախատեսված օրեր կային։ Օրինակ՝ մարտի 31-ին Կանադայի Վինիպեգ քաղաքում համաժողովի բոլոր մասնակիցները հրավիրվեցին մասնակցելու մի հատուկ քարոզարշավի, որը կոչվում էր «Ռմբակոծում ենք Վինիպեգը»։ Այդպիսի ծառայության օրերը հնարավորություն էին ստեղծում, որ շատերը ընդունեին ճշմարտությունը։ Արդյունքում օգոստոսի 5-ին ևս մեկ համաժողով կազմակերպվեց, որին ներկա եղավ մոտ 7000 մարդ։ Այդ ժամանակ դա Կանադայում երբևէ անցկացված համաժողովների ներկաների բարձրագույն թիվն էր։

1923 թ.-ին Եհովայի վկաների ամենաակնառու համաժողովը տեղի ունեցավ օգոստոսի 18-26-ը  Կալիֆոռնիայի Լոս Անջելես քաղաքում։ Համաժողովին նախորդող շաբաթներին թերթերում այդ միջոցառման հետ կապված հայտարարություն տպագրվեց, և Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները ավելի քան 500000 տեղեկատու թերթիկ տարածեցին։ Բացի այդ՝ համաժողովը գովազդող պաստառներ փակցվեցին տրամվայների և ավտոմեքենաների վրա։

Օգոստոսի 25-ին՝ շաբաթ օրը, եղբայր Ռադերֆորդը մի ելույթ ներկայացրեց, որի վերնագիրն էր «Ոչխարներ և այծեր»։ Իր ելույթում նա ոչխարներին բնորոշեց որպես ճշմարտության հանդեպ ճիշտ տրամադրվածություն ունեցող մարդկանց, ովքեր հույս ունեն ապրելու երկրային դրախտում։ Նա նաև «Նախազգուշացում» վերնագրով մի բանաձև ներկայացրեց, որով մեղադրեց քրիստոնյա աշխարհին և հորդորեց ազնվասիրտ մարդկանց դուրս գալ «Մեծ Բաբելոնից» (Հայտն. 18։2, 4)։ Աշխարհով մեկ սփռված Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները հետագայում միասնաբար պետք է այդ բանաձևի միլիոնավոր օրինակներ տարածեին։

Համաժողովի վերջին օրը ավելի քան 30000 ունկնդիրներ լսեցին եղբայր Ռադերֆորդի հանրային ելույթը, որի վերնագիրն էր «Բոլոր ազգերը գնում են դեպի Արմագեդոն, բայց այժմ ապրող միլիոնավորներ երբեք չեն մահանալու»։ Ակնկալվում էր, որ ահռելի թվով ներկաներ կլինեն, ուստի Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները վարձեցին Լոս Անջելեսի նորակառույց մարզադաշտը, և որպեսզի ելույթները լսելի լինեին բոլորին, նրանք օգտագործեցին մարզադաշտի ձայնային համակարգը, որը այդ օրերի նորագույն տեխնոլոգիաներից էր։ Շատերն էլ համաժողովի ծրագիրը լսեցին ռադիոյով։

1923 թ.-ին քարոզչական գործում նկատելի աճ գրանցվեց նաև Աֆրիկայում, Եվրոպայում, Հնդկաստանում և Հարավային Ամերիկայում։ Օրինակ՝ Հնդկաստանում Ժոզեֆ անունով մի եղբայր, ով ամուսնացած էր և ուներ վեց երեխա, հոգ էր տանում, որ հինդի, թամիլերեն, տելուգու և ուրդու լեզուներով գրականություն հրատարակվի։

Իսկ Սիեռա Լեոնեում Աստվածաշունչ ուսումնասիրողներ Ալֆրեդ Ջոզեֆը և Լեոնարդ Բլակմանը օգնության խնդրանքով գրեցին Բրուքլինում (Նյու Յորք) գտնվող գլխավոր վարչություն և 1923 թ. ապրիլի 14-ին պատասխան ստացան։ Ըստ Ալֆրեդի խոսքերի՝ մի շաբաթ օր՝ ուշ ժամի, նա անսպասելի հեռախոսազանգ է ստանում։ Երբ նա վերցնում է հեռախոսը, լսում է, թե ինչպես է մեկը խրոխտ ձայնով ասում. «Դո՞ւք եք գրել «Դիտարան» ընկերությանը և խնդրել քարոզիչներ ուղարկել»։ Ալֆրեդի դրական պատասխանը լսելուց հետո անծանոթն ասում է. «Նրանք ինձ են ուղարկել»։ Խոսողը Ուիլյամ Բրաունն էր։ Նա եկել էր Կարիբյան երկրներից իր կնոջ՝ Անտոնիայի և աղջիկների՝ Լուիզի և Լյուսիի հետ։ Եղբայր Բրաունի ու նրա ընտանիքի հետ հանդիպումը երկար սպասել չի տալիս։

 Ալֆրեդը շարունակում է. «Առավոտյան ես ու Լեոնարդը Աստվածաշնչի մեր շաբաթական ուսումնասիրությունն էինք անցկացնում, երբ շեմքին երևաց բարձրահասակ ու թիկնեղ մի տղամարդ՝ Ուիլյամ Բրաունը։ Նա ճշմարտության այնպիսի նախանձախնդիր ջատագով էր, որ ուզում էր հենց հաջորդ օրը հանրային ելույթ ներկայացնել»։ Մեկ ամսից էլ քիչ ժամանակում եղբայր Բրաունը տարածեց այն բոլոր հրատարակությունները, որ բերել էր իր հետ։ Շուտով նրան տարածելու համար 5000 գիրք ուղարկեցին, բայց շատ չանցած՝ նա դրանք էլ տարածեց։ Չնայած դրան՝ եղբայր Բրաունը հայտնի չէր որպես գրքեր վաճառող։ Մարդիկ նրան կոչում էին Բայբլ (Աստվածաշունչ) Բրաուն, քանի որ տարիներ շարունակ նա հաճախ էր իր ելույթներում մեջբերումներ անում Աստվածաշնչից։

Միևնույն ժամանակ որոշում կայացվեց Գերմանիայի Բարմեն քաղաքից մասնաճյուղը տեղափոխել այլ վայր, քանի որ տարածքը շատ փոքր էր։ Եղբայրները նաև լսել էին, որ Ֆրանսիան պատրաստվում է հարձակվել այդ քաղաքի վրա։ Աստվածաշունչ ուսումնասիրողները շինությունների համալիր գտան Մագդեբուրգում, որը շատ հարմար էր տպագրություն իրականացնելու համար։ Նրանք կատարեցին կահավորման բոլոր աշխատանքները, տեղափոխեցին տպագրահաստոցները և հունիսի 19-ին տեղափոխվեցին Մագդեբուրգում գտնվող նոր Բեթել։ Հենց նույն օրը, երբ գլխավոր վարչությունը տեղեկություն ստացավ, որ տեղափոխությունն ամբողջությամբ ավարտված է, թերթերում տպագրվեց, որ Բարմեն քաղաքը անցել է Ֆրանսիայի վերահսկողության տակ։ Եղբայրները հասկացան, որ այդ տեղափոխությունը Եհովայի հոգատարության և պաշտպանության ապացույցն էր։

Ջորջ Յանգը, ով բարի լուրը քարոզելու համար մեծ տարածություններ էր անցել, Բրազիլիայում մասնաճյուղ հիմնեց և սկսեց պորտուգալերենով հրատարակել «Դիտարան» ամսագիրը։ Ընդամենը մի քանի ամսում նա ավելի քան 7000 հրատարակություն տարածեց։ Նրա այցելությունը Բրազիլիա շատ էր տպավորել Սառա Ֆերգյուսոնին։ Այդ կինը «Դիտարան» ամսագիրը կարդում էր 1899 թ.-ից, բայց հնարավորություն չէր ունեցել խորհրդանշելու իր նվիրումը ջրի մկրտությամբ։ Մի քանի ամիս անց քույր Ֆերգյուսոնը և նրա չորս երեխաները ի վերջո կարողացան կատարել այդ կարևոր քայլը։

1923 թ. դեկտեմբերի 15-ի «Դիտարանում» Աստվածաշունչ ուսումնասիրողների երկրպագության մեջ միավորված լինելու հետ կապված հետևյալը գրվեց. «Ակնհայտ է, որ խմբակները.... հոգևոր լավ վիճակում են.... Ուրեմն եկեք հագնենք մեր սպառազինությունը և նոր եռանդով ու վճռականությամբ գնանք առաջ։ Թող որ մյուս տարին նույնպես մեծ ուրախություն պատճառի մեզ»։

Հաջորդ տարին ևս նշանակալից էր Աստվածաշունչ ուսումնասիրողների համար։ Բեթելում եղբայրները ամիսներ շարունակ աշխատում էին Սթեյթեն կղզում տարածք ձեռք բերելու ուղղությամբ, որը մոտ էր Բրուքլինում գտնվող գլխավոր վարչությանը։ Այդ նոր տարածքի շենքերի շինարարությունը ավարտվեց 1924 թ. սկզբներին։ Դա նույնպես միավորեց Եհովայի ծառաներին և նպաստեց բարի լուրի աննախադեպ տարածմանը։