1. Bir melek hangi duyuruda bulunuyor ve bu sözler bize neler hissettirmeli?

 BİR melek gelip sizinle konuşsaydı, onu herhalde dinlerdiniz. Aslında bugün bir melek “her millete, her kabileye, her dile ve her halka” bir duyuruda bulunuyor. Şöyle diyor: “Tanrı’dan korkun ve O’nu yüceltin! Göğü [ve] yeri . . . . yaratana tapının” (Vah. 14:6, 7). Yehova tek gerçek Tanrı’dır ve herkes O’na tapınmalıdır. Yehova bize ruhi mabette O’na ibadet etme ayrıcalığı verdi. Bunun için ne kadar şükretsek azdır.

2. Yehova’nın ruhi mabedi nedir? (Ayrıca “ Ne Değildir?” başlıklı çerçeveye bakın.)

² Ruhi mabet tam olarak nedir? Bununla ilgili bilgileri nerede bulabiliriz? Ruhi mabet fiziksel bir yapı değildir. Bu, Yehova’nın fidyeye dayanarak yaptığı bir düzenlemedir. Bu düzenleme sayesinde Tanrı’ya, O’nun kabul edeceği şekilde ibadet edebiliriz. Pavlus bu düzenlemeyi Yahudiye’de yaşayan İbranilere yazdığı mektupta açıkladı. b

3-4. Pavlus İbrani Hıristiyanlara neden mektup yazdı? Bu mektup onlara nasıl yardım etmiş olmalı?

³ Pavlus Yahudiye’deki İbrani Hıristiyanlara neden mektup yazdı? Anlaşılan bunun iki nedeni vardı. İlk olarak onların imanını güçlendirmek istiyordu. Onların  çoğu önceden Yahudiydi. Ama şimdi Hıristiyan olmuşlardı. Eskiden saygı duydukları Yahudi din adamları onlarla alay etmeye başlamış olabilir. Neden? Çünkü Hıristiyanların gidecekleri bir mabedi, kurban sunmak için sunakları ya da onlar için hizmet edecek kâhinleri yoktu. Bu bazı Hıristiyanların içine dert olmuş olabilir. Belki zamanla imanları zayıfladı (İbr. 2:1; 3:12, 14). Hatta belki de Yahudiliğe dönmeyi düşündüler.

⁴ İkinci olarak Pavlus, onların Tanrı’nın Sözündeki ‘katı gıdayla’ beslenmediğini söyledi (İbr. 5:11-14). Yani onlar yeni veya derin hakikatleri anlamak için çaba göstermiyordu. Anlaşılan bazıları Musa Kanununa uymayı bırakmamıştı. Fakat Pavlus onlara Kanunda talep edilen kurbanların günahları ortadan kaldıramadığını açıkladı. Bu nedenle Kanun ‘yürürlükten kaldırılmıştı.’ Sonra Pavlus derin hakikatlerden bazılarını anlatmaya başladı. Onlara İsa’nın fidyesi sayesinde “daha iyi” bir ümide sahip olduklarını hatırlattı. Bu ümit onların Tanrı’ya gerçekten yaklaşmasını mümkün kılıyordu (İbr. 7:18, 19).

5. İbraniler kitabına göre neyi anlamamız önemlidir? Neden?

⁵ Pavlus İbranilere yazdığı mektupta şunu açıkladı: Hıristiyan olarak sundukları tapınma, Yahudiyken sundukları tapınmadan daha üstündü. Çünkü Yahudilerin ibadeti ‘gelecek şeylerin gölgesiydi, gerçek ise Mesih’teydi’ (Kol. 2:17). Bir nesnenin gölgesine bakarak onun hakkında sadece genel bir fikir edinebiliriz. Benzer şekilde eski İsraillilerin sunduğu tapınma da daha üstün bir tapınmanın, yani ruhi mabet düzenlemesinin gölgesidir. Yehova’nın bu düzenlemesi sayesinde, günahlarımızın bağışlanması ve O’na istediği şekilde tapınmamız mümkün oluyor. Bu nedenle bu düzenlemeyi anlamamız çok önemli. Şimdi İbraniler kitabına bakarak ‘gölgeyi’ (Yahudilerin ibadet etme şekli) ve ‘gerçeği’ (Hıristiyanların ibadet etme şekli) karşılaştıralım. Bu inceleme sayesinde ruhi mabedin ne olduğunu ve bizi neden ilgilendirdiğini daha iyi anlayacağız.

6. Kutsal Çadır ne için kullanıldı?

⁶ Gölge. Pavlus MÖ 1512’de Musa’nın önderliğinde yapılan Kutsal Çadırdan bahsetti. (“Gölge – Gerçek” başlıklı çizelgeye bakın.) İsrailoğulları çölde yolculuk ederken Kutsal Çadırı yanlarında götürüyordu. Yeruşalim’de mabet inşa edilene kadar yaklaşık 500 yıl boyunca bu çadırı kullandılar (Çık. 25:8, 9; Say. 9:22). Buna “Toplanma Çadırı” da denirdi (Çık. 29:43-46). Halk Yehova’ya yaklaşıp kurban sunmak ve O’na ibadet etmek için burada toplanırdı. Fakat Kutsal Çadır daha büyük bir şeyi temsil ediyordu.

7. Ruhi mabet düzenlemesi ne zaman başladı?

⁷ Gerçek. Kutsal Çadır ‘göğe ait şeylerin gölgesiydi’ ve Yehova’nın büyük ruhi mabedini temsil ediyordu. Pavlus bu çadırın, “içinde bulunduğumuz dönem için bir örnek” olduğunu söyledi (İbr. 8:5; 9:9). Yani İbraniler mektubu yazıldığı sırada büyük ruhi mabet düzenlemesi zaten başlamıştı. Bu mabet MS 29 yılında kuruldu. O yıl İsa vaftiz edildi ve kutsal ruhla meshedildi. Böylece ruhi mabette ‘büyük başkâhinimiz’ olarak hizmet etmeye başladı c (İbr. 4:14; Elçi. 10:37, 38).

8-9. İbraniler 7:23-27’ye göre geçmişteki başkâhinlerle İsa hangi açılardan farklıdır?

⁸ Gölge. Geçmişte başkâhinler Tanrı’nın önünde halkı temsil ediyordu. Eski İsrail’deki ilk başkâhin Harun’du. O, Kutsal Çadır adandığı zaman Yehova tarafından bu göreve getirilmişti. Fakat Pavlus şöyle dedi: “Birçok kişinin birbiri ardına kâhin olması gerekmişti, çünkü ölüm onların kâhinliklerini sürdürmelerini engelliyordu” d (İbraniler 7:23-27’yi okuyun). Bu başkâhinler kusurlu olduklarından kendi günahları için de kurban sunmalıydı. İşte tam da bu yönlerden İsrail’deki başkâhinlerle büyük başkâhinimiz İsa Mesih arasında büyük bir fark vardır.

⁹ Gerçek. İsa başkâhinimiz olarak “insanın değil Yehova’nın kurduğu hakiki çadırda” hizmet etmektedir (İbr. 8:1, 2). Pavlus’un da dediği gibi “[İsa] sonsuza dek yaşadığından hiçbir ardıla gerek duymadan kâhinliğini sürdürebilir.” Pavlus ayrıca onun “lekesiz [ve] günahkârlardan ayrı” olduğunu yazdı. Dolayısıyla İsa’nın İsrail’deki başkâhinler gibi ‘her gün kendi günahları için kurbanlar sunması gerekmez.’ Şimdi geçmişteki sunakların ve kurbanların ruhi mabette neleri temsil ettiğine bakalım.

10. Bakır sunakta sunulan kurbanlar neyin gölgesiydi?

¹⁰ Gölge. Kutsal Çadırın önünde bakır bir sunak vardı. Burada Yehova’ya hayvanlar kurban ediliyordu (Çık. 27:1, 2; 40:29). Fakat bu kurbanlar, halkın günahlarının tamamen bağışlanmasını mümkün kılmıyordu (İbr. 10:1-4). Bu yüzden tekrar tekrar sunulmalıydılar. Bunlar, insanların günahlarının tamamen bağışlanmasını mümkün kılacak bir kurbanın gölgesiydi.

11. İsa kendini hangi mecazi sunakta sundu? (İbraniler 10:5-7, 10).

 ¹¹ Gerçek. İsa Yehova’nın onu yeryüzüne canını vermesi için gönderdiğini biliyordu (Mat. 20:28). O vaftiz olarak Yehova’nın isteğini yapmaya hazır olduğunu gösterdi (Yuhn. 6:38; Gal. 1:4). Bir nevi kendini Tanrı’nın “isteğini” temsil eden mecazi bir sunakta sunmuş oldu. Tanrı’nın “isteği” onun insanlar için kusursuz canını fidye olarak vermesiydi. İsa canını “yalnızca bir kere” sundu. Bu sayede ona iman eden herkesin günahlarının tamamen bağışlanması mümkün oldu (İbraniler 10:5-7, 10’u okuyun). Şimdi Kutsal Çadırın iç tasarımının neleri temsil ettiğine bakalım.

12. Kutsal Çadırdaki kısımlara kimler girebilirdi?

¹² Gölge. Hem Kutsal Çadırın hem de daha sonra Yeruşalim’de inşa edilen mabetlerin iç yapısı birbirine benzerdi. “Kutsal Yer” ve “En Kutsal Yer” diye adlandırılan iki bölme bulunuyordu ve bu kısımları birbirinden ayırmak için aralarında nakışlı bir perde vardı (İbr. 9:2-5; Çık. 26:31-33). Kutsal Yerin içinde bir altın şamdan, buhur sunağı ve huzur ekmeği masası vardı. Yalnızca “meshedilmiş kâhinler” görevlerini yapmak için Kutsal Yere girebilirdi (Say. 3:3, 7, 10). En Kutsal Yerde ise altın kaplamalı ahit sandığı bulunuyordu. Bu Yehova’nın  huzurunu temsil ediyordu (Çık. 25:21, 22). Sadece başkâhin perdeyi geçip oraya girebilirdi. Bu da her yıl yalnızca Kefaret Gününde olurdu (Lev. 16:2, 17). Başkâhin oraya elinde hayvanların kanıyla girerdi ve hem kendi günahları hem de halkın günahları için kefarette bulunurdu. Yehova yıllar sonra kutsal ruhuyla tüm bunların neyi temsil ettiğini açıkladı (İbr. 9:6-8). e

13. Kutsal Yer ve En Kutsal Yer nelerin gölgesiydi?

¹³ Gerçek. Ruhla meshedilmiş İsa’nın takipçilerinin sayısı 144.000’le sınırlıdır. Bu kişiler gökte İsa’yla birlikte kâhin olarak hizmet edecek (Vah. 1:6; 14:1). Onların Yehova’yla özel bir ilişkisi vardır. Daha yeryüzündelerken, Yehova ruhuyla onları mesheder ve oğulları olarak evlat edinir. Kutsal Yer, onların Tanrı’yla aralarındaki bu özel ilişkiyi temsil eder (Rom. 8:15-17). Kutsal Çadırdaki En Kutsal Yer göğü, yani Yehova’nın bulunduğu yeri temsil eder. Kutsal Yer ile En Kutsal Yeri birbirinden ayıran perde ise İsa’nın bedenini temsil eder. Yeryüzündeyken onun bedeni, ruhi mabedin büyük başkâhini olarak göğe girmesine bir engeldi. Fidyeyi ödemek için insan bedeninden vazgeçti. Bu sayede tüm meshedilmiş Hıristiyanlar için göğe giden yolu açmış oldu. Meshedilmişlerin de gökteki ödüllerini almak için insan bedenlerini bırakmaları gerekiyor (İbr. 10:19, 20; 1. Kor. 15:50). İsa diriltildikten sonra ruhi mabedin En Kutsal Yerine girdi. Meshedilmişler de zamanla ona katılmaya başladı.

14. İbraniler 9:12, 24-26’ya göre Yehova’nın ruhi mabet düzenlemesi ne yönlerden daha üstündür?

¹⁴ Yehova’nın fidyeye ve İsa’nın başkâhinliğine dayanarak yaptığı düzenleme gerçekten çok üstündür. Eski İsrail’deki başkâhinler insan eliyle yapılmış En Kutsal Yere hayvan kurbanlarının kanıyla girerdi. Fakat İsa “göğe girdi”, yani olabilecek en kutsal yere, Yehova’nın huzuruna çıktı. Orada sıradan bir kurban değil, kusursuz insan yaşamının değerini Yehova’ya sundu. ‘O, kendi kurban edilişi yoluyla günahları sildi’ (İbraniler 9:12, 24-26’yı okuyun). Evet İsa’nın sunduğu kurban sayesinde günahlarımızın tamamen bağışlanması mümkün oldu. Bu sayede ister gökte isterse de yerde yaşama ümidimiz olsun, hepimiz Yehova’nın ruhi mabedinde ibadet edebiliyoruz. Şimdi bu konu hakkında daha fazla bilgi alacağız.

15. Kutsal Çadırdaki avluda kimler hizmet ederdi?

¹⁵ Gölge. Kutsal Çadırda sadece bir avlu vardı. Burası etrafı perdeyle çevrili geniş bir alandı. Kâhinler görevlerini burada yerine getirirdi. Avluda büyük, bakırdan bir sunak ve bakır kazan vardı. Kâhinler, kutsal hizmetlerini yerine getirmeden önce bu kazandaki suyla temizlenirlerdi (Çık. 30:17-20; 40:6-8). Sonradan inşa edilen mabetlerde ise bir de dış avlu bulunurdu. Kâhin olmayan kişiler buraya gelip Tanrı’ya ibadet edebilirdi.

16. Ruhi mabetteki avlularda kimler hizmet eder?

¹⁶ Gerçek. Gökte İsa’yla hüküm sürecek meshedilmişler henüz yeryüzündeyken ruhi mabedin iç avlusunda sadakatle  hizmet ederler. Avludaki büyük su kazanı hem onlara hem de diğer Hıristiyanlara ahlaken ve ruhen temiz kalmanın önemini hatırlatır. Peki Mesih’in kardeşlerini vefayla destekleyen “büyük kalabalık” nerede ibadet ediyor? Elçi Yuhanna onları ‘Tanrı’nın tahtının önünde O’na gece gündüz kutsal hizmet sunarken’ gördü (Vah. 7:9, 13-15). Onlar bunu yeryüzünde, ruhi mabedin dış avlusunda yapıyorlar. Evet, Yehova’nın pak tapınma için yaptığı düzenlemede bizim de bir yerimiz var. Bu çok büyük bir ayrıcalık.

17. Yehova’ya ne tür kurbanlar sunabiliriz?

¹⁷ Bugün biz de Hıristiyanlar olarak Yehova’ya kurban sunabiliriz. Zamanımızı, enerjimizi, olanaklarımızı kullanarak Krallıkla ilgili faaliyeti destekliyoruz. Elçi Pavlus’un İbranilere söylediği gibi ‘Tanrı’ya her zaman şükran kurbanı, yani O’nun ismini açıkça bildiren dudakların meyvesini sunuyoruz’ (İbr. 13:15). Yehova’ya elimizdekinin en iyisini vererek O’na ibadet etme ayrıcalığımıza değer verdiğimizi gösteririz.

18. İbraniler 10:22-25’e göre neleri ihmal etmemeliyiz ve neyi asla unutmamalıyız?

¹⁸ İbraniler 10:22-25’i okuyun. Pavlus İbranilere yazdığı mektubun sonlarına doğru tapınmamızın çeşitli yönlerine değindi. Şunları ihmal etmememizi söyledi: dua etmek, ümidimizi duyurmak, ibadetlere katılmak ve “günün yaklaştığını gördükçe” birbirimizi daha da çok teşvik etmek. Vahiy kitabının sonlarına doğru Yehova’nın meleği Yuhanna’ya iki kez “Tanrı’ya tapın” dedi (Vah. 19:10; 22:9). Bunu tekrar ederek, Tanrı’ya tapınmanın ne kadar önemli olduğunu gösterdi. Öyleyse Yehova’nın büyük ruhi mabediyle ilgili derin hakikati unutmayalım ve yüce Tanrımız Yehova’ya tapınmanın ne kadar büyük bir ayrıcalık olduğunu aklımızdan hiç çıkarmayalım.