ជីវប្រវត្ដិ
ភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យកម្លាំងរបស់ព្រះលេចធ្លោ
ពេលខ្ញុំនិងប្រពន្ធខ្ញុំបានមកដល់ប្រទេសកូឡុំប៊ីនៅឆ្នាំ១៩៨៥ ប្រទេសនោះពោរពេញទៅដោយអំពើហិង្សា។ រដ្ឋាភិបាលកំពុងកម្ចាត់ក្រុមជួញដូរគ្រឿងញៀនដ៏សាហាវនៅក្រុងនានា និងក្រុមពួកឧទ្ទាមនៅតំបន់ភ្នំ។ ក្រោយមក យើងបានបម្រើនៅតំបន់មេដេហ្ស៊ីន។ នៅទីនោះ ក្រុមបងធំស្ទាវៗដែលប្រដាប់ដោយអាវុធបានដើរកាងពេញផ្លូវ។ ពួកគេលក់គ្រឿងញៀន ជំរិតទារលុយ និងស៊ីឈ្នួលសម្លាប់មនុស្ស។ ពួកអ្នកទាំងនោះរស់មិនបានយូរទេ។ យើងមានអារម្មណ៍ថាដូចជាយើងនៅភពផ្សេង។
តើតាមរបៀបណាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាពីរនាក់ពីប្រទេសហ្វាំងឡង់ ដែលជាប្រទេសមួយនៅភាគខាងជើងបំផុតនៅលើភពផែនដីមកនៅទ្វីបអាម៉េរិកខាងត្បូង? តើខ្ញុំបានរៀនអ្វីខ្លះអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ?
ភាពយុវវ័យរបស់ខ្ញុំនៅប្រទេសហ្វាំងឡង់
ខ្ញុំបានកើតនៅឆ្នាំ១៩៥៥ ហើយខ្ញុំជាកូនពៅក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសបីនាក់។ ខ្ញុំបានធំឡើងនៅជិតឆ្នេរភាគខាងត្បូងប្រទេសហ្វាំងឡង់ ជាតំបន់មួយដែលឥឡូវគេហៅថាក្រុងវ៉ាន់ថា។
ម្ដាយខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាប៉ុន្មានឆ្នាំមុនខ្ញុំកើត។ ប៉ុន្តែ ឪពុកខ្ញុំបានប្រឆាំងសេចក្ដីពិត ហើយមិនអនុញ្ញាតឲ្យម្ដាយខ្ញុំបង្រៀនយើង ឬនាំយើងទៅកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំទេ។ ដូច្នេះ ម្ដាយខ្ញុំបង្រៀនយើងអំពីសេចក្ដីបង្រៀនបឋមពីគម្ពីរ ពេលឪពុកខ្ញុំមិននៅ។
ខ្ញុំបានកាន់ជំហរចំពោះព្រះយេហូវ៉ាពេលមានអាយុ៧ឆ្នាំ
តាំងពីក្មេងមក ខ្ញុំបានកាន់ជំហរខាងព្រះយេហូវ៉ា។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលខ្ញុំមានអាយុ៧ឆ្នាំ គ្រូនៅសាលារបស់ខ្ញុំក្ដៅចិត្តនឹងខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារខ្ញុំមិនញ៉ាំនំរបស់ជនជាតិហ្វាំងឡង់ ដែលគេធ្វើពីឈាម។ ដៃម្ខាងរបស់គាត់ច្របាច់មាត់ខ្ញុំ ហើយដៃម្ខាងទៀតរុកសមដែលមាននំចូលមាត់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានគ្រវាសសមចេញពីដៃគាត់។
ពេលខ្ញុំមានអាយុ១២ឆ្នាំ ឪពុកខ្ញុំបានស្លាប់។ ក្រោយពីនោះ ខ្ញុំអាចចូលរួមកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំ។ បងប្រុសៗក្នុងក្រុមជំនុំបានបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងស្មោះចំពោះខ្ញុំ ហើយនេះបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យរីកចម្រើនក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមអានគម្ពីររាល់ថ្ងៃ ហើយសិក្សាសៀវភៅផ្សេងៗរបស់យើងយ៉ាងខ្នះខ្នែង។ ដោយសារនេះ ខ្ញុំអាចមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលការជ្រមុជទឹកពេលខ្ញុំមានអាយុ១៤ឆ្នាំ គឺនៅថ្ងៃទី៨ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៦៩។
មិនយូរក្រោយពីខ្ញុំបានរៀនចប់ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ ក្នុងអំឡុងប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំបានរើទៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាងនៅក្រុងតូចមួយឈ្មោះភីឡាវេស៊ី ជិតកណ្ដាលប្រទេសហ្វាំងឡង់។
នៅក្រុងភីឡាវេស៊ី ខ្ញុំបានជួបនារីម្នាក់ឈ្មោះសៀខា ដែលក្រោយមកបានទៅជាប្រពន្ធជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តនាង ដោយសារនាងមានចិត្តរាបទាប ហើយស្រឡាញ់ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់។ នាងមិនបានស្វែងរកវត្ថុទ្រព្យឬចង់បានមុខមាត់ទេ។ យើងទាំងពីរនាក់ចង់បម្រើព្រះយេហូវ៉ាឲ្យបានច្រើនបំផុត មិនថាយើងមានឯកសិទ្ធិណាក៏ដោយក្នុងកិច្ចបម្រើ។ យើងបានរៀបការនៅថ្ងៃទី២៣ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៧៤។ ជាជាងទៅក្រេបទឹកឃ្មុំ យើងបានចេញទៅបម្រើនៅក្រុងខាធូឡា ជាកន្លែងដែលត្រូវការអ្នកផ្សព្វផ្សាយរាជាណាចក្រព្រះច្រើនជាង។
ផ្ទះជួលរបស់យើងនៅក្រុងខាធូឡា ប្រទេសហ្វាំងឡង់
ព្រះយេហូវ៉ាមើលថែយើង
ឡានដែលបងប្រុសរបស់ខ្ញុំបានឲ្យយើង
ចាប់ពីយើងរៀបការ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញយើងថាលោកនឹងបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង បើយើងស្វែងរករាជាណាចក្ររបស់លោកជាមុន។ (ម៉ាថ. ៦:៣៣) ជាឧទាហរណ៍ នៅក្រុងខាធូឡា យើងមិនមានឡានទេ។ ដំបូងយើងជិះកង់ដើម្បីធ្វើដំណើរ។ ប៉ុន្តែនៅរដូវរងា អាកាសធាតុចុះត្រជាក់ខ្លាំងមែនទែន។ ដូច្នេះ យើងត្រូវការឡានដើម្បីផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ផ្សាយធំរបស់ក្រុមជំនុំយើង តែយើងមិនមានលុយទិញទេ។
បងប្រុសខ្ញុំស្រាប់តែមកលេងយើង ហើយដោយសប្បុរស គាត់បានឲ្យឡានគាត់ដល់យើង។ ការធានារ៉ាប់រងបានត្រូវបង់រួចហើយ យើងគ្រាន់តែត្រូវទិញសាំងប៉ុណ្ណោះ។ ក្រោយពីនោះ យើងមានយានជំនិះដែលយើងត្រូវការ។
ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញយើងថាលោកបានទទួលភារកិច្ចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង។ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើគឺចាត់ទុករាជាណាចក្ររបស់ព្រះថាសំខាន់បំផុត។
សាលាគីលាត
ថ្នាក់របស់យើងនៅសាលាសម្រាប់អ្នកត្រួសត្រាយនៅឆ្នាំ១៩៧៨
កាលដែលយើងចូលសាលាសម្រាប់អ្នកត្រួសត្រាយនៅឆ្នាំ១៩៧៨ បងប្រុសរ៉ាយម៉ូ ខ្វូខានិនដែលជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់ក្នុងសាលាបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យដាក់ពាក្យសុំទៅសាលាគីលាត។ ដូច្នេះ យើងបានចាប់ផ្ដើមរៀនភាសាអង់គ្លេសដោយមានគោលដៅមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ចូលរួមសាលានោះ។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ១៩៨០ មុនយើងអាចដាក់ពាក្យសុំ យើងបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យបម្រើនៅការិយាល័យសាខា នាប្រទេសហ្វាំងឡង់។ នៅពេលនោះ សមាជិកបេតអែលមិនអាចដាក់ពាក្យសុំចូលសាលាគីលាតឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងចង់បម្រើនៅកន្លែងណាដែលព្រះយេហូវ៉ាគិតថាល្អបំផុត មិនមែនកន្លែងណាដែលយើងគិតថាល្អបំផុតទេ។ ដូច្នេះ យើងបានព្រមទទួលការអញ្ជើញនោះ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ យើងបន្តរៀនភាសាអង់គ្លេស ក្រែងលោយើងមានឱកាសដាក់ពាក្យសុំចូលសាលាគីលាត។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គណៈអភិបាលបានប្រាប់ថាសមាជិកបេតអែលអាចដាក់ពាក្យសុំទៅសាលាគីលាតបាន។ យើងបានបំពេញពាក្យសុំភ្លាមៗ ប៉ុន្តែមិនមែនដោយសារយើងមិនសប្បាយចិត្តនៅបេតអែលទេ។ គឺមិនមែនដូច្នេះទាល់តែសោះ! យើងគ្រាន់តែចង់បម្រើនៅកន្លែងដែលមានសេចក្ដីត្រូវការច្រើនជាង បើយើងមានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់។ យើងបានទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញឲ្យទៅសាលាគីលាត ហើយបានរៀនចប់ពីជំនាន់ទី៧៩ នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៨៥ ក្រោយមកយើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅប្រទេសកូឡុំប៊ី។
ភារកិច្ចដំបូងរបស់យើងជាសាសនទូត
នៅដើមដំបូង យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅការិយាល័យសាខាកូឡុំប៊ី។ ខ្ញុំខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែក្រោយពីនៅទីនោះអស់មួយឆ្នាំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាយើងត្រូវការការផ្លាស់ប្ដូរ។ នោះជាលើកដំបូងនិងតែម្ដងគត់ក្នុងជីវិតខ្ញុំដែលខ្ញុំបានសុំភារកិច្ចផ្សេង។ ដូច្នេះ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើជាសាសនទូតនៅក្រុងនេវ៉ាក្នុងតំបន់ហុវីឡា។
ខ្ញុំជាបុគ្គលដែលចូលចិត្តផ្សព្វផ្សាយ។ ពេលខ្ញុំជាអ្នកត្រួសត្រាយនៅលីវនៅប្រទេសហ្វាំងឡង់ ជួនកាលខ្ញុំផ្សព្វផ្សាយចាប់ពីព្រលឹមរហូតដល់យប់ជ្រៅ។ ពេលទើបតែរៀបការថ្មីថ្មោង ខ្ញុំនិងសៀខាក៏បានចំណាយពេលផ្សព្វផ្សាយពេញមួយថ្ងៃ។ ពេលផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ឆ្ងាយ ជួនកាលយើងគេងនៅក្នុងឡានរបស់យើង។ ការធ្វើដូច្នេះកាត់បន្ថយពេលវេលាធ្វើដំណើរ ហើយឲ្យយើងចាប់ផ្ដើមផ្សព្វផ្សាយលឿននៅថ្ងៃបន្ទាប់។
ជាសាសនទូត យើងមានអារម្មណ៍រំភើបចិត្តដូចដែលយើងធ្លាប់មានពីមុនក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ ក្រុមជំនុំរបស់យើងរីកចម្រើន ហើយបងប្អូនជនជាតិកូឡុំប៊ីបង្ហាញការគោរព សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងចិត្តកតញ្ញូ។
ការអធិដ្ឋានមានប្រសិទ្ធភាព
មិនឆ្ងាយពីក្រុងនេវ៉ាដែលយើងបម្រើ មានក្រុងតូចៗដែលគ្មានសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាសោះ។ ខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយថាតើដំណឹងល្អនឹងត្រូវផ្សព្វផ្សាយនៅតំបន់ទាំងនោះយ៉ាងដូចម្ដេច។ ប៉ុន្តែដោយសារសង្គ្រាមរបស់ពួកឧទ្ទាម តំបន់ទាំងនោះមិនមានសុវត្ថិភាពសម្រាប់បុគ្គលដែលមិនមែនជាអ្នកក្រុងនោះទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានឲ្យមានអ្នកណាម្នាក់ពីតំបន់ទាំងនេះទៅជាសាក្សី។ ខ្ញុំបានយល់ថាបុគ្គលបែបនេះត្រូវតែមករស់នៅក្រុងនេវ៉ាដើម្បីរៀនសេចក្ដីពិត។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏អធិដ្ឋានឲ្យបុគ្គលនោះទទួលការជ្រមុជទឹក ហើយក្រោយមកមានភាពចាស់ទុំខាងជំនឿ រួចត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់វិញដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ។ ខ្ញុំគួរតែដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាមានដំណោះស្រាយល្អជាងខ្ញុំដាច់។
មិនយូរក្រោយមក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបង្រៀនគម្ពីរដល់បុរសវ័យក្មេងម្នាក់ឈ្មោះហ្វេណានដូ ហ្គន់សាល់ឡេស។ គាត់រស់នៅក្រុងតូចមួយឈ្មោះអិលហេស៊ីរើស ជាកន្លែងដែលគ្មានសាក្សីទេ។ ប្អូនហ្វេណានដូធ្វើដំណើរជាង៥០គីឡូម៉ែត្រទៅក្រុងនេវ៉ាដើម្បីធ្វើការ។ រាល់ដង គាត់បានរៀបចំយ៉ាងល្អសម្រាប់ការសិក្សា ហើយភ្លាមៗបានចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំទាំងអស់។ ចាប់ពីសប្ដាហ៍ដំបូងនៃការសិក្សារបស់គាត់ ប្អូនហ្វេណានដូបានប្រមូលអ្នកឯទៀតពីក្រុងគាត់ ហើយបង្រៀនពួកគេអំពីអ្វីដែលគាត់បានរៀនពីការសិក្សាគម្ពីរ។
ជាមួយប្អូនហ្វេណានដូនៅឆ្នាំ១៩៩៣
ប្អូនហ្វេណានដូបានទទួលការជ្រមុជទឹកនៅខែមករា ឆ្នាំ១៩៩០ នោះគឺ៦ខែក្រោយពីគាត់បានចាប់ផ្ដើមសិក្សាគម្ពីរ។ ក្រោយមកគាត់បានចាប់ផ្ដើមបម្រើជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល។ ដោយសារមានសាក្សីជាអ្នកក្រុងអិលហេស៊ីរើស នោះការិយាល័យសាខាអាចចាត់អ្នកត្រួសត្រាយពិសេសឲ្យទៅតំបន់នោះដោយសុវត្ថិភាពបាន។ នៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៩២ ក្រុមជំនុំមួយបានត្រូវបង្កើតឡើងនៅក្រុងនោះ។
តើប្អូនហ្វេណានដូផ្សព្វផ្សាយតែនៅក្រុងរបស់គាត់ឬ? មិនមែនទេ! ក្រោយពីគាត់បានរៀបការ គាត់និងប្រពន្ធរបស់គាត់បានរើទៅក្រុងសាន់វីសិនធីដិលខាវ៉ាន់ ជាក្រុងមួយទៀតដែលគ្មានសាក្សីទេ។ នៅទីនោះពួកគាត់បានជួយបង្កើតក្រុមជំនុំមួយ។ នៅឆ្នាំ២០០២ ប្អូនហ្វេណានដូបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌល ហើយគាត់និងប្អូនអូលហ្គាប្រពន្ធគាត់បន្តក្នុងកិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
តាមរយៈបទពិសោធន៍នេះ ខ្ញុំបានរៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការអធិដ្ឋានអំពីរឿងចំៗដែលទាក់ទងនឹងភារកិច្ចក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើ។ ព្រោះថានេះគឺជាកិច្ចការប្រមូលផលរបស់លោក មិនមែនរបស់យើងទេ។—ម៉ាថ. ៩:៣៨
ព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យយើង«មានបំណងប្រាថ្នានិងមានការប្រព្រឹត្ត»
នៅឆ្នាំ១៩៩០ យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យបម្រើក្នុងកិច្ចការធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ។ មណ្ឌលដំបូងរបស់យើងគឺនៅរដ្ឋធានីបូកូថា។ ភារកិច្ចនោះធ្វើឲ្យយើងភ័យព្រួយ។ ខ្ញុំនិងប្រពន្ធខ្ញុំគឺជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាដែលគ្មានសមត្ថភាពពិសេសអ្វីទេ។ យើងក៏មិនធ្លាប់រស់នៅក្រុងធំដែលមានមនុស្សកកកុញដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើតាមពាក្យសន្យារបស់លោកនៅភីលីព ២:១៣ ដែលថា៖ «ព្រះគឺជាអ្នកដែលកំពុងផ្ដល់កម្លាំងឲ្យអ្នករាល់គ្នាតាមដែលលោកពេញចិត្ត ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានបំណងប្រាថ្នានិងមានការប្រព្រឹត្ត»។
ក្រោយមក យើងបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅមណ្ឌលមួយក្នុងតំបន់មេដេហ្ស៊ីន ជាក្រុងដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់នៅដើមដំបូង។ មនុស្សនៅទីនោះ ស៊ាំនឹងអំពើឃោរឃៅតាមដងផ្លូវយ៉ាងខ្លាំងបានជាពួកគេមិនភ័យស្លុត។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលមួយ កាលដែលខ្ញុំកំពុងរៀនគម្ពីរ មានគេបាញ់គ្នានៅខាងក្រៅផ្ទះរបស់សិស្សគម្ពីរនោះ។ ខ្ញុំហៀបក្រាបចុះ ប៉ុន្តែសិស្សគម្ពីរបានបន្តអានវគ្គដោយមិនភ័យស្លុត។ ពេលគាត់អានចប់ គាត់សុំខ្ញុំឲ្យចាំបន្តិច ហើយចេញទៅក្រៅបាត់។ មួយស្របក់ក្រោយមក គាត់បានត្រឡប់មកវិញដោយយកកូនតូចៗពីរនាក់មកជាមួយ ហើយនិយាយដោយស្ងប់ចិត្តថា៖ «សុំទោស មិញខ្ញុំត្រូវទៅយកកូន»។
មានពេលផ្សេងទៀត ដែលយើងស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់។ នៅពេលមួយ កាលដែលយើងកំពុងផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំបានរត់មករកខ្ញុំទាំងមានទឹកមុខស្លេកស្លាំង។ នាងនិយាយថាមានបុរសម្នាក់ព្យាយាមបាញ់នាង។ នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំតក់ស្លុត។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ទើបយើងដឹងថាបុរសនោះមិនមែនបាញ់តម្រង់ទៅសៀខាទេ។ គាត់កំពុងបាញ់បុរសម្នាក់ទៀតដែលដើរជិតនាង។
យូរៗទៅ យើងលែងសូវភ័យខ្លាចអំពើឃោរឃៅដូចពីមុន។ យើងបានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីភាពអត់ធន់របស់សាក្សីក្នុងតំបន់នោះ ដែលបានប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពដូចនេះនិងអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត។ យើងបានគិតថាបើព្រះយេហូវ៉ាកំពុងជួយពួកគេ នោះលោកក៏នឹងជួយយើងដែរ។ យើងតែងតែធ្វើតាមយោបល់ពីពួកអ្នកចាស់ទុំក្នុងតំបន់ ចេះចាត់វិធានការការពារខ្លួន ហើយអ្វីផ្សេងទៀតទុកក្នុងដៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។
ពិតមែន ស្ថានភាពខ្លះមិនមានគ្រោះថ្នាក់ដូចដែលយើងគិតស្មានទេ។ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឮសំឡេងដូចជាស្ត្រីពីរនាក់កំពុងស្រែកជេរប្រទេចគ្នានៅខាងក្រៅផ្ទះដែលខ្ញុំកំពុងមកលេង។ ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ទៅមើលគេឈ្លោះគ្នាទេ ប៉ុន្តែម្ចាស់ផ្ទះនោះបានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យទៅយ៉មុខផ្ទះរបស់គាត់។ ពេលទៅដល់ តាមពិតគឺសេកពីរក្បាលកំពុងធ្វើត្រាប់តាមអ្នកជិតខាង។
ឯកសិទ្ធិថែមទៀតនិងការពិបាក
នៅឆ្នាំ១៩៩៧ ខ្ញុំបានត្រូវតែងតាំងជាអ្នកបង្រៀននៃសាលាបង្ហាត់ខាងកិច្ចបម្រើ។ a ខ្ញុំឲ្យតម្លៃជានិច្ចចំពោះការចូលរួមសាលាកិច្ចបម្រើ តែខ្ញុំមិនដែលគិតថាខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិធ្វើជាអ្នកបង្រៀនទេ។
ក្រោយមក ខ្ញុំបានបម្រើជាអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំតំបន់។ ពេលភារកិច្ចនោះលែងមានទៀត ខ្ញុំបានត្រឡប់ធ្វើកិច្ចការត្រួតពិនិត្យមណ្ឌល។ ដូច្នេះអស់ជាង៣០ឆ្នាំ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិបម្រើជាអ្នកបង្រៀននិងជាអ្នកធ្វើដំណើរត្រួតពិនិត្យ។ ភារកិច្ចទាំងនេះបានទៅជាប្រភពមួយនៃពរជាច្រើន។ ប៉ុន្តែមិនមែនអ្វីទាំងអស់ស្រួលទេ។ ខ្ញុំសូមពន្យល់។
ខ្ញុំជាមនុស្សរឹងមាំនិងជឿជាក់លើខ្លួនឯង។ នេះបានជួយខ្ញុំឲ្យប្រឈមមុខនឹងការពិបាក។ ប៉ុន្តែពេលខ្លះ ខ្ញុំខ្នះខ្នែងជ្រុលក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាក្រុមជំនុំ។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំបានដាស់តឿនអ្នកខ្លះឲ្យបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងចេះសមហេតុសមផលចំពោះអ្នកឯទៀត តែគឺខណៈពេលនោះឯងដែលខ្ញុំក៏ខ្វះគុណសម្បត្តិទាំងនោះដែរ។—រ៉ូម ៧:២១-២៣
ដោយសារចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្ញុំ ពេលខ្លះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្តខ្លាំងណាស់។ (រ៉ូម ៧:២៤) នៅពេលមួយ ខ្ញុំបានប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានថា គឺល្អបំផុតឲ្យខ្ញុំឈប់ធ្វើជាសាសនទូត ហើយត្រឡប់ទៅប្រទេសហ្វាំងឡង់វិញ។ នៅល្ងាចនោះ ខ្ញុំបានចូលរួមកិច្ចប្រជុំក្រុមជំនុំ។ ការលើកទឹកចិត្តដែលខ្ញុំបានទទួលនៅទីនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំជឿជាក់ថាខ្ញុំគួរបន្តកិច្ចបម្រើរបស់ខ្ញុំ ហើយព្យាយាមកែប្រែភាពមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់ខ្លួន។ រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំពិតជារំភើបចិត្តដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតបឆ្លើយសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់ដូចនេះ។ បន្ថែមទៅទៀត ខ្ញុំដឹងគុណលោកយ៉ាងខ្លាំងដែលលោកបានជួយខ្ញុំឲ្យយកឈ្នះភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំ។
ការសម្លឹងមើលទៅថ្ងៃអនាគតដោយមានទំនុកចិត្ត
ខ្ញុំនិងសៀខាដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់ចំពោះឯកសិទ្ធិដែលយើងមានក្នុងកិច្ចបម្រើពេញពេលស្ទើរតែពេញមួយជីវិតរបស់យើង។ ខ្ញុំក៏ដឹងគុណព្រះយេហូវ៉ាដែលលោកបានផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំនូវប្រពន្ធដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងដែលមានភាពស្មោះត្រង់អស់ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
មិនយូរទៀត ខ្ញុំនឹងឈានចូលដល់អាយុ៧០ឆ្នាំ ហើយនឹងត្រូវផ្ទេរឯកសិទ្ធិជាអ្នកបង្រៀនសាលាគម្ពីរនិងការធ្វើជាអ្នកដំណើរត្រួតពិនិត្យទៅអ្នកឯទៀត។ ប៉ុន្តែនេះមិនធ្វើឲ្យខ្ញុំកើតទុក្ខទេ។ ហេតុអ្វី? ដោយសារខ្ញុំជឿជាក់យ៉ាងមុតមាំថាអ្វីដែលលើកតម្កើងព្រះយេហូវ៉ាបំផុតគឺថាយើងបម្រើលោកដោយចិត្តសុភាពរាបទាប ហើយថាយើងសរសើរតម្កើងលោកចេញពីចិត្តដែលពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងចិត្តកតញ្ញូ។ (មីកា ៦:៨; ម៉ាក. ១២:៣២-៣៤) ដើម្បីលើកកិត្តិយសព្រះយេហូវ៉ា យើងមិនចាំបាច់ធ្វើជាបុគ្គលលេចធ្លោទេ។
កាលដែលខ្ញុំគិតអំពីភារកិច្ចដែលខ្ញុំបានទទួលក្នុងជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំយល់ថាខ្ញុំមិនទទួលភារកិច្ចទាំងនេះដោយសារខ្ញុំសមជាងអ្នកឯទៀត ហើយថាភារកិច្ចទាំងនោះមិនមែនមកពីខ្ញុំមានសមត្ថភាពដ៏ល្អប្រសើរណាមួយទេ។ គឺមិនមែនទាល់តែសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យភារកិច្ចទាំងនេះដល់ខ្ញុំ ដោយសារគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់លោក។ លោកបានប្រគល់ភារកិច្ចទាំងនេះឲ្យខ្ញុំ ទោះជាខ្ញុំមានភាពទន់ខ្សោយក្ដី។ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំអាចសម្រេចភារកិច្ចទាំងនេះបាន ដោយសារតែមានជំនួយពីព្រះយេហូវ៉ា។ យ៉ាងនេះ ភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យកម្លាំងរបស់ព្រះលេចធ្លោ។—២កូ. ១២:៩
a សាលានេះបានត្រូវជំនួសដោយសាលាបង្ហាត់បង្រៀនអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ។
