۱.‏ در اجلاس سالانهٔ ۲۰۲۳ چه یاد گرفتیم؟‏

 در اجلاس سالانهٔ ۲۰۲۳ a توضیح روشن‌تری در رابطه با بعضی از باورهایمان داده شد.‏ به علاوه اعلانیهٔ جالبی دربارهٔ کار موعظه دریافت کردیم.‏ برای مثال یاد گرفتیم که شاید حتی بعد از نابودی بابِل بزرگ،‏ عده‌ای فرصت داشته باشند تا به قوم خدا بپیوندند.‏ همچنین گفته شد که از ماه نوامبر ۲۰۲۳،‏ دیگر از مبشّران خواسته نمی‌شود که تمام فعالیت‌های خود را در موعظه گزارش دهند.‏ آیا چنین تغییراتی به این معناست که فعالیت موعظه نسبت به قبل،‏ اهمیت و ضرورت کمتری دارد؟‏ قطعاً نه!‏

۲.‏ چرا با گذشت زمان موعظه کردن ضروری‌تر می‌شود؟‏ (‏مَرقُس ۱۳:‏⁠۱۰‏)‏

^۲ هر روز که می‌گذرد،‏ کار موعظه ضروری‌تر می‌شود.‏ چرا؟‏ چون زمان زیادی باقی نمانده است.‏ به آنچه عیسی دربارهٔ موعظه در روزهای آخر پیشگویی کرد توجه کنید.‏ ‏(‏مَرقُس ۱۳:‏۱۰ خوانده شود.‏)‏ عیسی در کتاب مَتّی گفت که قبل از این که ‏«پایان»‏ برسد،‏ خبر خوش در سراسر زمین موعظه خواهد شد.‏ (‏مت ۲۴:‏۱۴‏)‏ این واژه به نابودی کامل نظام شریر شیطان اشاره دارد.‏ یَهُوَه «روز و ساعت» مشخصی برای رویدادهایی که به زودی  اتفاق می‌افتد تعیین کرده است.‏ (‏مت ۲۴:‏۳۶؛‏ ۲۵:‏۱۳؛‏ اعما ۱:‏⁠۷‏)‏ با گذشت هر روز به آن زمان نزدیک‌تر می‌شویم.‏ (‏روم ۱۳:‏۱۱‏)‏ ما باید تا رسیدن پایان به موعظه کردن ادامه دهیم.‏

۳.‏ انگیزهٔ ما برای موعظه کردن چیست؟‏

^۳ در رابطه با خدمت موعظه باید سؤال مهمی را از خودمان بپرسیم.‏ چرا خبر خوش را موعظه می‌کنیم؟‏ محبت انگیزهٔ اصلی ما برای موعظه است.‏ وقتی موعظه می‌کنیم نشان می‌دهیم که خبر خوش،‏ مردم و از همه مهم‌تر یَهُوَه و نامش را دوست داریم.‏ بیایید به بررسی این نکات بپردازیم.‏

خبر خوش را دوست داریم

۴.‏ با شنیدن خبری خوب چه واکنشی نشان می‌دهیم؟‏

^۴ آیا می‌توانید احساستان را زمانی که یک خبر خوب گرفتید،‏ به یاد بیاورید؟‏ برای مثال وقتی خبر به دنیا آمدن نوزادی را شنیدید،‏ یا کاری را که به آن نیاز داشتید گرفتید.‏ بدون شک مشتاق بودید که آن خبر خوب را با خانواده و دوستانتان در میان بگذارید.‏ آیا وقتی بهترین خبر،‏ یعنی خبر خوش پادشاهی خدا را شنیدید،‏ همین احساس را داشتید؟‏

۵.‏ وقتی برای اولین بار با حقیقت آشنا شدید چه احساسی داشتید؟‏ (‏تصاویر ملاحظه شود.‏)‏

^۵ وقتی برای اولین بار حقیقت را از کلام خدا شنیدید،‏ چه احساسی داشتید؟‏ آن موقع پی بردید که پدر آسمانی‌تان شما را دوست دارد و می‌خواهد که عضوی از خانواده‌اش باشید.‏ همین طور از وعده‌های فوق‌العادهٔ خدا،‏ مثل رستاخیز عزیزان ازدست‌رفته و پایان درد و رنج در دنیای جدید آگاه شدید.‏ (‏مرق ۱۰:‏​۲۹،‏ ۳۰؛‏ یو ۵:‏​۲۸،‏ ۲۹؛‏ روم ۸:‏​۳۸،‏ ۳۹؛‏ مکا ۲۱:‏​۳،‏ ۴‏)‏ قطعاً این تعالیم دلگرم‌کننده بود.‏ (‏لو ۲۴:‏۳۲‏)‏ آنچه را که یاد گرفتید آنقدر دوست داشتید که می‌خواستید در مورد آن با همه صحبت کنید.‏—‏با اِرْمیا ۲۰:‏۹ مقایسه شود.‏

۶.‏ از تجربهٔ اِرنِست و رُز چه یاد می‌گیریم؟‏

 ^۶ تجربهٔ برادری به اسم اِرنِست b را در نظر بگیرید.‏ او وقتی ۱۰ ساله بود پدرش فوت کرد.‏ اِرنِست می‌گوید:‏ «از خودم می‌پرسیدم که آیا او به آسمان رفته یا آیا او را واقعاً برای همیشه از دست داده‌ام؟‏ با دیدن بچه‌های دیگر که پدر داشتند حسرت می‌کشیدم.‏» او مرتباً سر قبر پدرش زانو می‌زد و دعا می‌کرد:‏ «ای خدا می‌خواهم بدانم پدرم کجاست.‏» حدود ۱۷ سال بعد از مرگ پدرش به اِرنِست پیشنهاد مطالعهٔ کتاب مقدّس داده شد و او فوراً آن را پذیرفت.‏ او از دانستن این که مرگ مثل خواب عمیقی است که شخص از چیزی آگاه نیست و رستاخیزی در انتظار اوست خوشحال شد.‏ (‏جا ۹:‏​۵،‏ ۱۰؛‏ اعما ۲۴:‏۱۵‏)‏ او بالاخره جواب سؤالاتی را که سال‌ها به دنبالشان بود،‏ پیدا کرد.‏ اِرنِست از یادگیری حقایق کتاب مقدّس بسیار هیجان‌زده شد.‏ همسرش رُز هم مطالعهٔ کتاب مقدّس را شروع کرد و از آن لذّت می‌برد.‏ آن‌ها در سال ۱۹۷۸ تعمید گرفتند و مشتاقانه آنچه را که یاد گرفته بودند با خانواده،‏ دوستان و دیگران در میان می‌گذاشتند.‏ به این شکل به بیشتر از ۷۰ نفر کمک کرده‌اند تا تعمید بگیرند.‏

۷.‏ وقتی محبت به حقیقت در دل ما ریشه کند چه کار می‌کنیم؟‏ (‏لو ۶:‏⁠۴۵‏)‏

^۷ وقتی عشق و محبت به حقیقت در دل ما ریشه می‌کند،‏ نمی‌توانیم ساکت بمانیم.‏ ‏(‏لوقا ۶:‏۴۵ خوانده شود.‏)‏ ما احساسی مانند شاگردان عیسی در قرن اول داریم که گفتند:‏ «نمی‌توانیم از صحبت کردن دربارهٔ چیزهایی که دیده و شنیده‌ایم دست بکشیم.‏» (‏اعما ۴:‏۲۰‏)‏ ما حقیقت را آنقدر دوست داریم که می‌خواهیم تا جای ممکن آن را با دیگران در میان بگذاریم.‏

مردم را دوست داریم

۸.‏ چرا می‌خواهیم خبر خوش را با دیگران در میان بگذاریم؟‏ (‏کادر ‏«‏ با محبت به مردم شاگرد بسازید‏»‏ ملاحظه شود.‏)‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۸ ما با سرمشق گرفتن از یَهُوَه و عیسی،‏ مردم را دوست داریم.‏ (‏امث ۸:‏۳۱؛‏ یو ۳:‏۱۶‏)‏ دل ما برای کسانی که ‹هیچ امیدی ندارند› و «بی‌خدا» هستند می‌سوزد.‏ (‏افس ۲:‏۱۲‏)‏ آن‌ها غرق در مشکلات زندگی هستند،‏ اما خبر خوش پادشاهی خدا مانند یک جلیقهٔ نجات در دست ماست.‏ محبت و دلسوزی  ما نسبت به مردم باعث می‌شود که تمام تلاشمان را بکنیم تا خبر خوش را به آن‌ها برسانیم.‏ این پیام امیدبخش به آن‌ها کمک می‌کند تا الآن بهترین زندگی را داشته باشند و در آینده هم از «زندگی واقعی،‏» یعنی زندگی جاودان در دنیای جدید برخوردار شوند.‏—‏۱تیمو ۶:‏⁠۱۹‏.‏

۹.‏ ما چه هشداری دربارهٔ آینده می‌دهیم و چرا؟‏ (‏حِزْقیال ۳۳:‏​۷،‏ ۸‏)‏

^۹ محبت ما به مردم باعث می‌شود که دربارهٔ نزدیک شدن پایان این دنیا به آن‌ها هشدار دهیم.‏ ‏(‏حِزْقیال ۳۳:‏​۷،‏ ۸ خوانده شود.‏)‏ دل ما برای همنوعان و اعضای خانواده‌مان که یَهُوَه را نمی‌پرستند می‌سوزد.‏ بسیاری از مردم مشغول زندگی روزمرهٔ خود هستند و از آنچه که به زودی اتفاق می‌افتد آگاهی ندارند.‏ «در آن زمان چنان مصیبت عظیمی می‌شود که از شروع دنیا تا حالا اتفاق نیفتاده و بعد از آن هم اتفاق نخواهد افتاد.‏» (‏مت ۲۴:‏۲۱‏)‏ ما می‌خواهیم آن‌ها از رویدادهای آن دوران باخبر شوند.‏ در آن زمان ادیان دروغین از بین می‌روند و این نظام شریر در جنگ حارمَگِدّون نابود می‌شود.‏ (‏مکا ۱۶:‏​۱۴،‏ ۱۶؛‏ ۱۷:‏​۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۱۹:‏​۱۱،‏ ۱۹،‏ ۲۰‏)‏ دعای ما این است که عدهٔ بیشتری به هشدار ما گوش دهند و همراه ما یَهُوَه را بپرستند.‏ اما برای کسانی که به این هشدار توجه نمی‌کنند از جمله اعضای خانواده‌مان چه اتفاقی می‌افتد؟‏

۱۰.‏ چرا ضروری است که همچنان به دیگران هشدار دهیم؟‏

^۱۰ همانطور که در مقالهٔ قبل توضیح داده شد،‏ ممکن است خواست یَهُوَه باشد تا افرادی را که با دیدن نابودی بابِل بزرگ به او ایمان می‌آورند،‏ نجات دهد.‏ پس امروز هشدار دادن به آن‌ها ضروری‌تر است.‏ فراموش نکنید که آنچه را که ما امروز به مردم می‌گوییم،‏ شاید آن موقع به یاد بیاورند.‏ (‏با حِزْقیال ۳۳:‏۳۳ مقایسه شود.‏)‏ به این شکل امکان دارد قبل از این که دیر شود،‏ به جمع پرستندگان یَهُوَه بپیوندند.‏ ممکن است همان طور که زندانبان فیلیپی بعد از ‹زلزلهٔ شدید› ایمان آورد،‏ بعضی‌ها بعد از نابودی غیرمنتظرهٔ بابِل بزرگ نظرشان عوض شود و به یَهُوَه ایمان بیاورند.‏—‏اعما ۱۶:‏​۲۵-‏۳۴‏.‏

یَهُوَه و نامش را دوست داریم

۱۱.‏ چگونه به یَهُوَه جلال و قدرت می‌دهیم و به او حرمت می‌گذاریم؟‏ (‏مکاشفه ۴:‏۱۱‏)‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۱ مهم‌ترین دلیلی که خبر خوش را موعظه می‌کنیم این است که یَهُوَه خدا و نام مقدّس او را دوست داریم.‏ موعظهٔ ما راهی برای ستایش خدای ماست.‏ ‏(‏مکاشفه ۴:‏۱۱ خوانده شود.‏)‏ ما از صمیم دل  موافقیم که یَهُوَه خدا شایستهٔ دریافت جلال و حرمت و قدرت ماست.‏ ما با در میان گذاشتن شواهد قانع‌کننده در مورد آفرینش با دیگران،‏ نشان می‌دهیم که وجودمان را مدیون یَهُوَه هستیم و به این شکل به او جلال می‌دهیم و حرمت می‌گذاریم.‏ اگر تا جایی که شرایطمان اجازه می‌دهد از زمان،‏ انرژی و دارایی‌مان برای خدمت به یَهُوَه استفاده کنیم،‏ در واقع از قدرتمان به او می‌دهیم.‏ (‏مت ۶:‏۳۳؛‏ لو ۱۳:‏۲۴؛‏ کول ۳:‏۲۳‏)‏ ما مشتاقیم دربارهٔ نام خدایی که دوستش داریم و شخصیتش با دیگران صحبت کنیم.‏ چرا؟‏

۱۲.‏ چگونه نام یَهُوَه را با موعظه‌مان تقدیس می‌کنیم؟‏

^۱۲ محبت ما به یَهُوَه باعث می‌شود که بخواهیم نام او را تقدیس کنیم.‏ (‏مت ۶:‏⁠۹‏)‏ ما می‌خواهیم در پاک کردن نام خدا از اتهامات دروغین شیطان سهمی داشته باشیم.‏ (‏پیدا ۳:‏​۱-‏۵؛‏ ایو ۲:‏۴؛‏ یو ۸:‏۴۴‏)‏ خواست قلبی ما این است که در خدمت موعظه از یَهُوَه دفاع کنیم و حقیقت را در مورد او به همه بگوییم.‏ ما می‌خواهیم همه بدانند که خصوصیت اصلی یَهُوَه محبت است،‏ روش حکمرانی او درست و عادلانه است،‏ پادشاهی او به زودی به درد و رنج پایان خواهد داد و صلح و سعادتمندی را برای همه به وجود خواهد آورد.‏ (‏مز ۳۷:‏​۱۰،‏ ۱۱،‏ ۲۹؛‏ ۱یو ۴:‏⁠۸‏)‏ وقتی در موعظه،‏ حقیقت را در مورد یَهُوَه می‌گوییم نام او را تقدیس می‌کنیم.‏ همچنین خوشحالیم که وظیفهٔ خود را به عنوان شاهدان او انجام داده‌ایم.‏

۱۳.‏ چرا افتخار می‌کنیم که شاهدان یَهُوَه نامیده می‌شویم؟‏ (‏اِشَعْیا ۴۳:‏​۱۰-‏۱۲‏)‏

^۱۳ یَهُوَه ما را به عنوان شاهدان خود انتخاب کرده است.‏ ‏(‏اِشَعْیا ۴۳:‏​۱۰-‏۱۲ خوانده شود.‏)‏ چند سال پیش در نامه‌ای از هیئت اداره‌کننده آمده بود:‏  ‏«بزرگ‌ترین افتخاری که هر یک از ما داریم این است که یکی از شاهدان یَهُوَه خوانده شویم.‏» چرا؟‏ مثالی را در نظر بگیرید.‏ اگر به شخصی نیاز دارید که در یک پروندهٔ قضایی شاهد شما باشد،‏ کسی را انتخاب می‌کنید که می‌شناسید و در دید شما و دیگران قابل اعتماد است.‏ یَهُوَه با انتخاب ما به عنوان شاهدانش نشان می‌دهد که ما را خیلی خوب می‌شناسد و به ما اعتماد دارد تا شهادت دهیم که او تنها خدای حقیقی است.‏ ما افتخار می‌کنیم که یَهُوَه ما را به عنوان شاهدان خود انتخاب کرده است و از هر فرصتی استفاده می‌کنیم تا نام او را به دیگران بشناسانیم و دروغ‌هایی را که دربارهٔ او گفته شده برملا کنیم.‏ واقعاً چه افتخار بزرگی!‏—‏مز ۸۳:‏۱۸؛‏ روم ۱۰:‏​۱۳-‏۱۵‏.‏

تا پایان موعظه می‌کنیم

۱۴.‏ چه زمان هیجان‌انگیزی پیش رو داریم؟‏

^۱۴ قطعاً زمان هیجان‌انگیزی پیش روی ماست.‏ آرزوی ما این است که قبل از شروع مصیبت عظیم،‏ با برکت یَهُوَه تعداد بیشتری حقیقت را بپذیرند.‏ خوشحالیم که حتی در مصیبت عظیم یعنی تاریک‌ترین زمان تاریخ بشر،‏ ممکن است عده‌ای از دنیای شیطان که رو به نابودی است بیرون بیایند و یَهُوَه را بپرستند!‏—‏اعما ۱۳:‏⁠۴۸‏.‏

۱۵-‏۱۶.‏ ما چه مسئولیتی داریم و تا چه زمانی به آن ادامه خواهیم داد؟‏

^۱۵ ما این افتخار بی‌نظیر را داریم که خبر خوش پادشاهی خدا را در سراسر زمین اعلام کنیم؛‏ فعالیتی که دیگر تکرار نخواهد شد.‏ در عین حال،‏ ما باید همچنان به مردم هشدار دهیم.‏ آن‌ها باید بدانند که پایان این دنیای شریر به سرعت نزدیک می‌شود.‏ به این شکل وقتی زمان داوری برسد،‏ آن‌ها خواهند دانست پیامی که موعظه کردیم از طرف یَهُوَه خدا بوده است.‏—‏حز ۳۸:‏⁠۲۳‏.‏

^۱۶ پس مصمم به انجام چه کاری هستیم؟‏ از آنجا که ما خبر خوش،‏ مردم و مهم‌تر از همه یَهُوَه و نامش را دوست داریم،‏ می‌خواهیم با اشتیاق،‏ فوریت و غیرت به موعظه ادامه دهیم تا زمانی که یَهُوَه بگوید:‏ «کافی است!‏»‏