BELİMDEN aşağısı felç olarak büyüdüm. Annemle ben, aşırı yoksul başka birkaç aile ile beraber Freetown’daki bir toplu yerleşim alanında yaşıyorduk. İnsanların bana nasıl bakacağından korktuğum ve utandığım için, oturduğumuz yerin dışına 18 yıl boyunca sadece bir kez çıktım.

18 yaşındayken Pauline Landis adında bir görevli vaiz oturduğumuz yere geldi ve bana Kutsal Kitabı birlikte incelemeyi teklif etti. Ona okuma yazma bilmediğimi söylediğimde, eğer istersem bana okuma yazma da öğretebileceğini söyledi. Ben de kabul ettim.

Kutsal Kitaptan öğrendiklerim beni çok mutlu etti. Bir gün Pauline’e, yan sokaktaki bir evde yapılacak ibadete katılmak istediğimi söyledim. Platform gibi kullandığım iki tahta parçası yardımıyla yürüyordum. Ona, “Tahtalarımı kullanarak oraya gelebilirim” dedim.

Pauline beni almaya geldiğinde annem ve komşular beni endişeli gözlerle izliyordu. Sıkıca tuttuğum tahtaları biraz ileriye,  yere koyuyor ve ellerimden güç alarak vücudumla ilerliyordum. Avludan geçerken komşular Pauline’e şöyle bağırıyordu: “Onu zorluyorsun. Daha önce de yürümeyi denedi ama başaramadı.”

Pauline bana nazikçe, “Gelmeyi gerçekten istiyor musun?” diye sordu.

“Evet, buna kararlıyım” diye cevapladım.

Bahçe kapısına yaklaşırken komşular beni sessizce izliyordu. Kapıdan çıktıktan sonra ise hepsi tezahürat yaparak alkışlamaya başladı.

O ibadetten çok büyük zevk aldım! Bir dahaki sefere İbadet Salonuna gitmeye karar verdim. Tabii bunun için sokağın sonuna kadar “yürümeli”, taksiye binmeliydim ve biraderler beni dik bir tepeye taşımalıydı. Genellikle oraya vardığımda terli ve çamur içinde olduğumdan, salonda kıyafetlerimi değiştirmek zorunda kalıyordum. Daha sonra İsviçre’den sevgi dolu bir hemşire bana bir tekerlekli sandalye gönderdi, böylece yolculuk yaparken kendimi daha iyi hissetmeye başladım.

Diğer engelli Şahitlerin yaşam öykülerini okumak Yehova’ya daha çok hizmet etmek konusunda beni harekete geçirdi. 1988’de daimi öncü oldum. Hem ailemden hem de sahamdaki insanlardan birinin hakikate gelmesine yardım etmek istiyordum. Bu hedefime ulaşmamda bana yardımcı olması için Yehova’ya dua ettim. İki yeğenim ve sokakta şahitlik ettiğim bir bayan hakikati kabul ettiğinde dualarım cevaplanmış oldu.

Artık kollarım gücünü kaybetti, bu yüzden başkalarının yardımı olmadan tekerlekli sandalyemle dışarıda dolaşamıyorum. Ayrıca kronik ağrılarım var. Ama ağrılar için tek çarenin başkalarına Yehova’yı tanıtmak olduğunu öğrendim. Bu sevinç ağrılarımı hafifletiyor ve beni rahatlatıyor. Yehova beni ayağa kaldırdı. Artık anlamlı bir hayatım var.