ΤΟ 1997, ενόσω οι δυνάμεις των ανταρτών και της κυβέρνησης πολεμούσαν μεταξύ τους στο Φρίταουν, προσφέρθηκα να μεταφέρω την αλληλογραφία από το Φρίταουν στο προσωρινό γραφείο τμήματος στο Κόνακρι, στη Γουινέα.

Στο σταθμό λεωφορείων της πόλης, επιβιβάστηκα σε ένα λεωφορείο μαζί με κάποιους άλλους άντρες. Από μακριά ακούγονταν πυροβολισμοί, κάτι που μας προξενούσε φόβο. Καθώς διασχίζαμε τους δρόμους της πόλης, άρχισε γύρω μας ένας καταιγισμός πυροβολισμών. Ο οδηγός μας γύρισε πίσω και ακολούθησε άλλη διαδρομή. Έπειτα από λίγο, μας σταμάτησε μια ομάδα ένοπλων ανταρτών οι οποίοι μας διέταξαν να κατεβούμε από το όχημα. Αφού μας ανέκριναν, μας άφησαν να περάσουμε. Αργότερα μας σταμάτησε μια άλλη ομάδα στρατιωτών. Επειδή κάποιος συνεπιβάτης μας γνώριζε το διοικητή τους, μας άφησαν και εκείνοι να περάσουμε. Στις παρυφές της πόλης, συναντήσαμε μια τρίτη ομάδα ανταρτών οι οποίοι μας ανέκριναν αλλά κατόπιν μας  διέταξαν να προχωρήσουμε. Καθώς κατευθυνόμασταν βόρεια, περάσαμε πολλά ακόμη οδοφράγματα και νωρίς εκείνο το βράδυ το κατασκονισμένο όχημά μας έφτασε στο Κόνακρι.

Σε μετέπειτα ταξίδια, μετέφερα κιβώτια με έντυπα, εξοπλισμό γραφείου, έγγραφα του γραφείου τμήματος και αναγκαίες προμήθειες. Ταξίδευα κυρίως με αυτοκίνητο και λεωφορειάκι. Αλλά χρησιμοποιούσα επίσης αχθοφόρους και κανό για να μεταφέρω έντυπα μέσα από βροχερά δάση και ποτάμια.

Κάποια φορά ενώ μετέφερα εξοπλισμό από το Φρίταουν στο Κόνακρι, μερικοί αντάρτες σταμάτησαν στα σύνορα το λεωφορειάκι στο οποίο επέβαινα. Ένας από αυτούς πρόσεξε τις αποσκευές μου και άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις με καχυποψία. Τότε είδα κάποιον πρώην συμμαθητή μου ανάμεσα στους αντάρτες. Οι στρατιώτες τον αποκαλούσαν Άγριο, και είχε την πιο τρομακτική όψη από όλους. Είπα στο άτομο που μου έκανε ερωτήσεις ότι είχα έρθει να δω τον Άγριο και στη συνέχεια τον φώναξα. Ο Άγριος με αναγνώρισε αμέσως και έτρεξε να με συναντήσει. Αγκαλιαστήκαμε και γελάσαμε. Κατόπιν σοβάρεψε.

«Έχεις κάποιο πρόβλημα;», ρώτησε.

«Προσπαθώ να περάσω στη Γουινέα», απάντησα.

Διέταξε αμέσως τους στρατιώτες να αφήσουν το λεωφορειάκι μας να περάσει ελεύθερα από το σημείο ελέγχου.

Έκτοτε, όποτε σταματούσα σε εκείνο το σημείο ελέγχου, ο Άγριος διέταζε τους στρατιώτες να με αφήσουν να περάσω. Έδινα στους στρατιώτες τα περιοδικά μας, τα οποία εκτιμούσαν πάρα πολύ. Σύντομα με αποκαλούσαν Ο Άνθρωπος της Σκοπιάς.