ΟΤΑΝ πρωτοήρθα, χρειάστηκα μόνο δύο εβδομάδες για να αγαπήσω τη Σιέρα Λεόνε. Θαύμαζα το πώς μετέφεραν οι άνθρωποι βαριά φορτία στα κεφάλια τους ισορροπώντας τα με άνεση. Οι γειτονιές έσφυζαν από ζωή. Τα παιδιά έπαιζαν και χόρευαν στους δρόμους, χτυπώντας χέρια και πόδια με ζωηρό ρυθμό. Γύρω μου υπήρχε χρώμα, κίνηση και μουσική.

Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο εδώ είναι το κήρυγμα. Οι κάτοικοι της Σιέρα Λεόνε υποδέχονται με καμάρι τους ξένους. Σέβονται την Αγία Γραφή και ακούν το άγγελμά της. Πολλές φορές με προσκαλούν να περάσω μέσα στο σπίτι τους. Όταν φεύγω, κάποιοι με συνοδεύουν μέχρι το δρόμο. Αυτά τα ελκυστικά χαρακτηριστικά με βοηθούν να τα βγάζω πέρα με ασήμαντες δυσκολίες, όπως είναι η λειψυδρία και οι διακοπές ρεύματος.

Επειδή είμαι άγαμη, οι άνθρωποι μερικές φορές με ρωτούν αν νιώθω ποτέ μοναξιά. Στην πραγματικότητα, έχω τόσο πολλά να κάνω ώστε δεν μου μένει χρόνος για να νιώσω μόνη. Διάγω μια ζωή με σκοπό.