KIEDY po raz pierwszy przyjechałam do Sierra Leone, wystarczyły zaledwie dwa tygodnie, żebym pokochała ten kraj. Nie mogłam wyjść z podziwu, jak miejscowi swobodnie noszą na głowach ciężkie ładunki. Miasto tętniło życiem. Dzieci bawiły się i tańczyły na ulicach, żywiołowo klaszcząc w dłonie i przytupując. Otaczały mnie kolory, ruch i muzyka.

Jednak tym, co sprawia mi tutaj największą radość, jest głoszenie. Sierraleończycy są dumni z okazywania gościnności obcym. Odnoszą się z szacunkiem do Biblii i chętnie słuchają orędzia, jakie ona zawiera. Często zapraszają mnie do swoich domów, a kiedy od nich wychodzę, niektórzy odprowadzają mnie kawałek drogi. Ujmujące cechy tutejszych ludzi pomagają mi sobie radzić z drobnymi niewygodami, takimi jak niedobory wody i przerwy w dostawach prądu.

Jestem niezamężna, więc ludzie nieraz pytają, czy nie doskwiera mi samotność. W gruncie rzeczy jestem tak zajęta, że nie mam czasu, by myśleć o samotności. Prowadzę życie, które ma naprawdę głęboki sens.