DALAWANG linggo pagdating ko, nabihag na ng Sierra Leone ang puso ko. Hangang-hanga ako sa mga taong deretso pa rin ang tindig kahit mabigat ang kanilang sunong. Masaya ang pamayanan. Naglalaro at nagsasayaw ang mga bata sa mga lansangan. Pumapalakpak sila at pumapadyak para makagawa ng magagandang tunog. Puno ng kulay, aktibidad, at musika ang paligid ko.

Pero ang pinakagusto ko rito ay ang pangangaral. Kilala ang mga taga-Sierra Leone na mapagpatuloy sa mga estranghero. Iginagalang nila ang Bibliya at pinakikinggan ang mensahe nito. Kadalasan nang pinapapasok pa nila ako sa kanilang bahay. Kapag paalis na ako, sinasamahan nila akong maglakad sa lansangan. Dahil sa magaganda nilang katangian, bale-wala ang maliliit na problema, gaya ng kakulangan ng suplay sa tubig at kuryente.

Dahil wala akong asawa, minsan ay tinatanong ako ng mga tao kung nalulungkot daw ba ako. Ang totoo, sa dami ng ginagawa ko, wala na akong panahong malungkot. Punung-puno ng kabuluhan ang buhay ko.