Φλεγόμενη από ενθουσιασμό για την αλήθεια, η Εκκλησία Φρίταουν “ασχολούνταν εντατικά με το λόγο”. (Πράξ. 18:5) Ο Άλφρεντ Τζόζεφ αφηγήθηκε: «Συχνά έδενα ένα κιβώτιο με Γραφικά βιβλία στη μεγάλη μου μοτοσικλέτα Νόρτον. Κατόπιν, με συνεπιβάτη τον αδελφό Τόμας Γκραντ ή τον αδελφό Σιλβέστερ Γκραντ, κατευθυνόμασταν προς τις αγροτικές περιοχές και κωμοπόλεις γύρω από το Φρίταουν κάνοντας εκστρατεία αναζήτησης ατόμων, όπως την αποκαλούσαμε».

Μέχρι το 1927, οι ευαγγελιζόμενοι κήρυτταν κυρίως εντός και πέριξ του Φρίταουν σε μια περιοχή που ονομαζόταν Η Αποικία. Αλλά αρχίζοντας από το 1928, κάθε χρόνο προτού ξεκινήσει η περίοδος των βροχών, η εκκλησία νοίκιαζε ένα λεωφορείο και ταξίδευε στις επαρχίες. Όσοι δεν μπορούσαν να πάνε υποστήριζαν οικονομικά τα ταξίδια, την ευθύνη των οποίων είχε ο Μέλμπουρν Γκάρμπερ. Όσοι πήγαιναν κήρυτταν σε πόλεις και χωριά ανατολικά μέχρι το Καϊλάχουν και νότια σχεδόν μέχρι τα σύνορα με τη Λιβερία. Την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα, επέστρεφαν για να καλλιεργήσουν το ενδιαφέρον που είχαν βρει.

 Εκείνη την εποχή, ο αδελφός Μπράουν επισκέφτηκε τις Δυτικές Ινδίες και επέστρεψε με αυτοκίνητο, ένα από τα πρώτα που μπήκαν στη Σιέρα Λεόνε. Το όχημα ήταν εξοπλισμένο με ένα πολύ καλό ηχητικό σύστημα το οποίο είχε σχεδιαστεί για επίδοση δημόσιας μαρτυρίας. Ο αδελφός Μπράουν στάθμευε το αυτοκίνητο σε κάποιον δημόσιο χώρο και έπαιζε ζωηρή μουσική για να προσελκύσει κόσμο. Κατόπιν, εκφωνούσε μια σύντομη ομιλία ή έπαιζε μια ηχογραφημένη διάλεξη και προσκαλούσε τον κόσμο να πάρει Γραφικά έντυπα. Το αυτοκίνητο που μιλάει—όπως το αποκαλούσαν—προκαλούσε αίσθηση και κόσμος συνέρρεε για να το ακούσει.

Ο αδελφός Μπράουν στη συνέχεια έστρεψε την προσοχή του σε έναν πνευματικά ανέπαφο τομέα—το υπόλοιπο τμήμα της αγγλόφωνης Δυτικής Αφρικής. Στα τέλη του 1920, ξεκίνησε περιοδείες κηρύγματος στην Γκάμπια, στην Γκάνα, στη  Λιβερία και στη Νιγηρία. Ο αδελφός Μπράουν βρήκε ενδιαφέρον σε κάθε χώρα, αλλά η Νιγηρία φαινόταν εξαιρετικά παραγωγική. Το 1930, ο ίδιος και η οικογένειά του μετακόμισαν από το Φρίταουν στο Λάγος. Από εκεί συνέχισε να επιβλέπει το έργο της Βασιλείας στη Δυτική Αφρική.

Το 1950, όταν η κακή υγεία ανάγκασε τον αδελφό Μπράουν να επιστρέψει στην Τζαμάικα, εκείνος άφησε πίσω του μια αξιόλογη κληρονομιά. Στη διάρκεια 27 χρόνων, ο ίδιος και η σύζυγός του είχαν δει τον αριθμό των Μαρτύρων στη Δυτική Αφρική να αυξάνεται από 2 σε 11.000 και πλέον άτομα. Κυριολεκτικά παρέστησαν μάρτυρες της εκπλήρωσης της προφητείας του Ησαΐα: «Ο ελάχιστος θα γίνει χίλιοι και ο λιγοστός κραταιό έθνος». (Ησ. 60:22) Σήμερα, πάνω από 60 χρόνια αργότερα, ένα «κραταιό έθνος» 500.000 και πλέον Μαρτύρων υπηρετεί τον Ιεχωβά στη Δυτική Αφρική.

Όταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έριξε τη σκιά του στην Αφρική, τα μέλη του λαού του Ιεχωβά στη Σιέρα Λεόνε κράτησαν ουδέτερη στάση ως Χριστιανοί. (Μιχ. 4:3· Ιωάν. 18:36) Οι βρετανικές αρχές τούς χαρακτήρισαν ψευδώς ανατρεπτικά στοιχεία, γι’ αυτό παρακολουθούσαν τις δραστηριότητές τους και απαγόρευσαν τα έντυπά τους. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι στο Φρίταουν κατέσχεσαν μια ποσότητα εντύπων και τα έκαψαν. Κάποιοι αδελφοί συνελήφθησαν επειδή είχαν στην κατοχή τους απαγορευμένα έντυπα αλλά έπειτα από λίγο αφέθηκαν ελεύθεροι. *

Παρά την απαγόρευση, οι Μάρτυρες συνέχισαν να κηρύττουν. Η Πολίν Κόουλ εξήγησε: «Ένας αδελφός που ήταν καμαρότος  σε κάποιο πλοίο το οποίο ερχόταν τακτικά συνέχισε να μας προμηθεύει αντίτυπα της Σκοπιάς. Από αυτά δακτυλογραφούσαμε επιπρόσθετα αντίτυπα για τις συναθροίσεις. Τυπώναμε επίσης φυλλάδια βασισμένα σε Γραφικά θέματα και τα διανέμαμε στο κοινό. Επιπλέον, οι αδελφοί συνέχισαν να εκφωνούν δημόσιες διαλέξεις και να παίζουν ηχογραφημένες ραδιοφωνικές ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορντ, ιδιαίτερα στα απομακρυσμένα χωριά».

Εκείνες οι προσπάθειες, αν και μικρές, είχαν ξεκάθαρα την ευλογία του Ιεχωβά. Ο Τζέιμς Τζάρατ, ένας παλαίμαχος πρεσβύτερος και ειδικός σκαπανέας, ανέφερε: «Στη διάρκεια του πολέμου, εργαζόμουν ως λιθοκόπος και κάποια ηλικιωμένη αδελφή μού έδωσε το βιβλιάριο Πρόσφυγες. Εφόσον πολλοί πρόσφυγες αποβιβάζονταν στο Φρίταουν, ο τίτλος του μου κίνησε το ενδιαφέρον. Διάβασα το βιβλιάριο εκείνη τη νύχτα και αμέσως κατάλαβα ότι αυτή ήταν η αλήθεια. Το επόμενο πρωί, βρήκα την αδελφή και πήρα αντίτυπα για τους τρεις αδελφούς μου. Και οι τέσσερις δεχτήκαμε την αλήθεια».

Όταν ο πόλεμος έληξε το 1945, η Εκκλησία Φρίταουν είχε 32 ευαγγελιζομένους. Αυτοί είχαν κρατήσει την ακεραιότητά τους και είχαν παραμείνει πνευματικά δραστήριοι. Ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να κάνουν περισσότερα.

Στις 29 Αυγούστου 1945, στην εβδομαδιαία Συνάθροιση Υπηρεσίας, η Εκκλησία Φρίταουν συζήτησε σχετικά με μια καινούρια εκστρατεία που είχε ανακοινωθεί στο τεύχος του Πληροφορητή (τώρα ονομάζεται Η Διακονία Μας της Βασιλείας) του Δεκεμβρίου του 1944. Κάθε εκκλησία έπρεπε να διαφημίσει και να διεξαγάγει μια σειρά από τέσσερις δημόσιες συναθροίσεις σε «κάθε πόλη, κωμόπολη και χωριουδάκι» που ανήκε στον τομέα της. Σε κάθε συνάθροιση θα παρουσιαζόταν μια ωριαία ομιλία από έναν αδελφό (ηλικίας 18 χρονών και άνω) ο οποίος τα είχε πάει καλά στη Σχολή Θεοκρατικής  Διακονίας. Έπειτα από τις τέσσερις συναθροίσεις, οι αδελφοί θα διευθετούσαν να σχηματιστούν όμιλοι μελέτης της Αγίας Γραφής προκειμένου να βοηθηθούν τα ενδιαφερόμενα άτομα σε κάθε περιοχή.

Πώς αντέδρασαν οι ευαγγελιζόμενοι σε αυτή την καινούρια κατεύθυνση; Στα πρακτικά της Συνάθροισης Υπηρεσίας της Εκκλησίας Φρίταουν αναφέρονται τα ακόλουθα σχόλια:

Εισηγητής: «Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε σχετικά με αυτή την καινούρια εκστρατεία;»

Αδελφός Ένα: «Δεν μπορούμε να αναμένουμε να έχει την ίδια επιτυχία όπως στην Αμερική. Οι άνθρωποι εδώ είναι διαφορετικοί».

Αδελφός Δύο: «Συμφωνώ».

Αδελφός Τρία: «Γιατί να μη δοκιμάσουμε;»

Αδελφός Τέσσερα: «Μα θα υπάρξουν δυσκολίες».

Αδελφός Πέντε: «Ωστόσο, πρέπει να ακολουθούμε την κατεύθυνση που δίνει η οργάνωση του Ιεχωβά».

Αδελφός Έξι: «Ναι, αλλά σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε πολλές πιθανότητες επιτυχίας».

Αδελφή Ένα: «Παρ’ όλα αυτά, η κατεύθυνση του Πληροφορητή είναι ξεκάθαρη. Ας το δοκιμάσουμε!»

Και αυτό έκαναν. Από τα παράλια του Φρίταουν ως το Μπο στα νοτιανατολικά και την Καμπάλα στα βόρεια υψίπεδα, οι αδελφοί διεξήγαν συναθροίσεις σε σχολικές αίθουσες, σε αγορές και σε σπίτια. Αυτή η δραστηριότητα ανανέωσε το ζήλο της εκκλησίας και «ο λόγος του Ιεχωβά συνέχισε να αυξάνει και να διαδίδεται».—Πράξ. 12:24.

Παρ’ όλα αυτά, οι ευαγγελιζόμενοι χρειάζονταν θεοκρατική εκπαίδευση. Και ο Ιεχωβά την προμήθευσε.