Το Φεβρουάριο του 1998, κυβερνητικοί στρατιώτες και στρατεύματα από την Ομάδα Ελέγχου της Οικονομικής Κοινότητας των Κρατών της Δυτικής Αφρικής εξαπέλυσαν ολομέτωπη επίθεση με σκοπό την απομάκρυνση των δυνάμεων των ανταρτών από το Φρίταουν. Δυστυχώς, ένας αδελφός σκοτώθηκε από αδέσποτα πυρά στη διάρκεια της άγριας μάχης.

Περίπου 150 ευαγγελιζόμενοι αναζήτησαν καταφύγιο στους ιεραποστολικούς οίκους στο Κίσι και στο Κόκεριλ. Ο Λάντι Σάντι, ένας από τους δύο νυχτοφύλακες του Μπέθελ, αφηγείται: «Αργά κάποιο βράδυ, την ώρα που ο Φίλιπ Τουρέι και εγώ είχαμε υπηρεσία, δύο ένοπλοι αντάρτες του Ενωμένου Επαναστατικού Μετώπου εμφανίστηκαν στο Μπέθελ και απαίτησαν να ανοίξουμε τις γυάλινες πόρτες της ρεσεψιόν. Καθώς ο Φίλιπ και εγώ προσπαθούσαμε να σπεύσουμε σε κάποιο ασφαλές σημείο, εκείνοι πυροβόλησαν επανειλημμένα την κλειδαριά της πόρτας. Όλως παραδόξως, δεν έσπασε και εκείνοι δεν σκέφτηκαν να πυροβολήσουν τα τζάμια. Απογοητευμένοι έφυγαν.

»Δύο βράδια αργότερα, οι αντάρτες επέστρεψαν μαζί με περίπου 20 αποφασισμένους, καλά εξοπλισμένους συντρόφους τους. Ειδοποιήσαμε γρήγορα την οικογένεια Μπέθελ και τρέξαμε σε κάποιο προκαθορισμένο καταφύγιο στο υπόγειο. Και οι εφτά κρυφτήκαμε στο σκοτάδι πίσω από δύο μεγάλα βαρέλια, τρέμοντας από φόβο. Οι αντάρτες πυροβολούσαν ακατάπαυστα στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στο κτίριο, με αποτέλεσμα να διαλύσουν την κλειδαριά της πόρτας. “Ψάξτε για αυτούς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και κόψτε τους το λαιμό”, ούρλιαξε κάποιος αντάρτης. Καθόμασταν κουλουριασμένοι και αμίλητοι ενόσω εκείνοι έκαναν άνω κάτω το κτίριο επί εφτά ώρες. Τελικά έφυγαν ικανοποιημένοι με τα όσα είχαν κάνει εκείνο το βράδυ.

»Μαζέψαμε τα προσωπικά μας πράγματα και τρέξαμε στον ιεραποστολικό οίκο στο Κόκεριλ—τον παλιό οίκο Μπέθελ— λίγο πιο πάνω στον ίδιο δρόμο. Καθ’ οδόν, μας λήστεψε μια άλλη ομάδα ανταρτών. Φτάσαμε στον ιεραποστολικό οίκο τρέμοντας σύγκορμοι, αλλά ευγνώμονες που ήμασταν ζωντανοί. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγες μέρες, επιστρέψαμε στο Μπέθελ για να το συγυρίσουμε».

Δύο μήνες αργότερα, αφού οι δυνάμεις της Ομάδας Ελέγχου της Οικονομικής Κοινότητας των Κρατών της Δυτικής Αφρικής απέκτησαν τον έλεγχο της πόλης, οι ιεραπόστολοι άρχισαν να επιστρέφουν από τη Γουινέα. Δεν ήξεραν όμως ότι η παραμονή τους θα ήταν σύντομη.

Οχτώ μήνες αργότερα, το Δεκέμβριο του 1998, εκατοντάδες εκπρόσωποι απολάμβαναν τη Συνέλευση Περιφερείας «Η Θεϊκή Οδός Ζωής» στο Εθνικό Στάδιο του Φρίταουν. Ξαφνικά, άκουσαν έναν υπόκωφο κρότο και μια στήλη καπνού υψώθηκε από τους λόφους. Ο στρατός των ανταρτών είχε επιστρέψει!

Τις επόμενες μέρες, η κατάσταση στο Φρίταουν επιδεινώθηκε. Η Επιτροπή του Τμήματος μίσθωσε ένα μικρό αεροπλάνο και μετέφερε στο Κόνακρι 12 ιεραποστόλους, 8 Μπεθελίτες από το εξωτερικό και 5 εθελοντές οικοδόμησης. Τρεις μέρες αργότερα, στις 6 Ιανουαρίου 1999, οι δυνάμεις των ανταρτών ξεκίνησαν μια εκστρατεία άγριων φόνων την οποία αποκαλούσαν Επιχείρηση Ούτε Ένας Ζωντανός. Ασκώντας τρομακτική βία έσπειραν τον όλεθρο στο Φρίταουν, σφαγιάζοντας περίπου 6.000 πολίτες. Οι αντάρτες ακρωτηρίαζαν ανθρώπους στην τύχη, απήγαγαν εκατοντάδες παιδιά και κατέστρεψαν χιλιάδες κτίρια.

Ένας πολύ αγαπητός αδελφός, ο Έντουαρντ Τόμπι, δολοφονήθηκε με βαναυσότητα. Πάνω από 200 τραυματισμένοι ευαγγελιζόμενοι βρήκαν στέγη είτε στο Μπέθελ είτε στον ιεραποστολικό οίκο στο Κόκεριλ. Άλλοι κρύβονταν στα σπίτια τους. Οι Μάρτυρες που είχαν καταφύγει στον ιεραποστολικό οίκο στο Κίσι, ο οποίος βρισκόταν στο ανατολικό άκρο της πόλης, χρειάζονταν απεγνωσμένα φάρμακα. Αλλά το να διασχίσει κάποιος την πόλη ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Ποιος θα το διακινδύνευε;  Ο Λάντι Σάντι και ο Φίλιπ Τουρέι, οι ατρόμητοι νυχτοφύλακες του Μπέθελ, προσφέρθηκαν αμέσως.

«Στην πόλη επικρατούσε χάος», λέει ο Φίλιπ. «Πολλά σημεία ελέγχου ήταν επανδρωμένα με αντάρτες που παρενοχλούσαν τους ανθρώπους όποτε εκείνοι ήθελαν. Επιβλήθηκε αυστηρή απαγόρευση κυκλοφορίας από το απόγευμα μέχρι κάποια ώρα πριν από το μεσημέρι, κάτι που περιόριζε τις μετακινήσεις μας. Δύο μέρες αφότου άρχισε το ταξίδι μας, φτάσαμε στον ιεραποστολικό οίκο στο Κίσι, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε ότι τον είχαν κάνει άνω κάτω και τον είχαν κάψει.

»Ερευνώντας τη γύρω περιοχή, βρήκαμε έναν από τους αδελφούς μας, τον Άντριου Κόλκαρ, ο οποίος είχε φρικτά τραύματα στο κεφάλι. Οι αντάρτες τον είχαν δέσει και τον είχαν χτυπήσει επανειλημμένα με τσεκούρι. Το εντυπωσιακό ήταν ότι επέζησε και είχε καταφέρει να ξεφύγει. Τον μεταφέραμε εσπευσμένα στο  νοσοκομείο, όπου ανέρρωσε σταδιακά. Αργότερα υπηρέτησε ως τακτικός σκαπανέας».

Άλλοι Μάρτυρες γλίτωσαν το θάνατο ή τον τραυματισμό λόγω της φήμης που είχαν ως ουδέτεροι Χριστιανοί. Ένας αδελφός αφηγείται: «Οι αντάρτες απαίτησαν να φορέσουμε άσπρα μαντίλια και να χορέψουμε στο δρόμο ως ένδειξη υποστήριξης του αγώνα τους. “Αν αρνηθείτε, θα σας κόψουμε το χέρι ή το πόδι ή θα σας σκοτώσουμε”, μας είπαν. Τρομοκρατημένοι, η σύζυγός μου και εγώ πήγαμε λίγο πιο πέρα και προσευχηθήκαμε σιωπηλά για τη βοήθεια του Ιεχωβά. Βλέποντας τη δεινή μας κατάσταση, ένας νεαρός γείτονας ο οποίος συνεργαζόταν με τους αντάρτες, είπε στο διοικητή τους: “Αυτός είναι «αδελφός» μας. Δεν αναμειγνύεται στην πολιτική, και έτσι θα χορέψουμε εμείς για αυτόν”. Ικανοποιημένος, ο διοικητής έφυγε και εμείς μπήκαμε γρήγορα στο σπίτι».

Καθώς μια απόκοσμη ηρεμία απλωνόταν πάνω από την πόλη, οι αδελφοί ξανάρχισαν προσεκτικά να διεξάγουν συναθροίσεις και να συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού. Οι ευαγγελιζόμενοι φορούσαν κονκάρδες της συνέλευσης για να τους αναγνωρίζουν στα σημεία ελέγχου. Οι αδελφοί οι οποίοι περίμεναν στις ουρές που σχηματίζονταν στα σημεία ελέγχου έγιναν επιδέξιοι στην έναρξη Γραφικών συζητήσεων.

Καθώς η πόλη μαστιζόταν από κάθε είδους ελλείψεις, το γραφείο τμήματος της Βρετανίας έστειλε αεροπορικώς 200 κούτες με είδη πρώτης ανάγκης. Ο Μπίλι Κάουαν και ο Άλαν Τζόουνς πήγαν αεροπορικώς από το Κόνακρι στο Φρίταουν για να συνοδεύσουν το φορτίο καθώς θα περνούσε από διαδοχικά σημεία ελέγχου. Το φορτίο έφτασε στο Μπέθελ ακριβώς πριν από τη βραδινή απαγόρευση της κυκλοφορίας. Ο Τζέιμς Κορομά έκανε δρομολόγια ως το Κόνακρι και επέστρεφε με έντυπα και άλλες ζωτικές προμήθειες. Μέρος αυτής της πνευματικής τροφής αποστελλόταν σε απομονωμένους ευαγγελιζομένους στο Μπο και στην Κενέμα.

Στις 9 Αυγούστου 1999, οι ιεραπόστολοι που βρίσκονταν στο Κόνακρι άρχισαν να επιστρέφουν στο Φρίταουν. Το επόμενο  έτος, μια βρετανική ένοπλη εκστρατευτική δύναμη έδιωξε τους αντάρτες από το Φρίταουν. Σποραδικά οι μάχες συνεχίστηκαν για λίγο, αλλά τον Ιανουάριο του 2002, κηρύχτηκε κατάπαυση του πυρός. Ως αποτέλεσμα της 11ετούς σύρραξης, 50.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 20.000 ακρωτηριάστηκαν, 300.000 σπίτια καταστράφηκαν και 1,2 εκατομμύρια άτομα εκτοπίστηκαν.

Τι είχε συμβεί με την οργάνωση του Ιεχωβά; Ήταν σαφές ότι ο Ιεχωβά την είχε προστατέψει και την είχε ευλογήσει. Στη διάρκεια της σύρραξης, βαφτίστηκαν περίπου 700 άτομα. Εκατοντάδες Μάρτυρες είχαν φύγει από την εμπόλεμη ζώνη, αλλά ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στη Σιέρα Λεόνε αυξήθηκε κατά 50 τοις εκατό. Η Γουινέα είχε αύξηση στους ευαγγελιζομένους πάνω από 300 τοις εκατό! Το σημαντικότερο είναι ότι ο λαός του Θεού είχε διακρατήσει την ακεραιότητά του. Μέσα στο «καμίνι της ταλαιπωρίας», είχαν επιδείξει αδιάρρηκτη Χριστιανική ενότητα και αγάπη και είχαν “συνεχίσει αδιάκοπα να διδάσκουν και να διακηρύττουν τα καλά νέα”.—Ησ. 48:10· Πράξ. 5:42.