Sierra Leone’de 3.000 ila 5.000, Gine’de ise yüzlerce kişinin işitme engelli olduğu tahmin ediliyor. ‘Yehova’nın isteği her tür insanın kurtulması’ olduğuna göre bu işitme engelli insanların iyi haberi öğrenmesi için ne yapılabilirdi? (1. Tim. 2:4).

1998’den beri Sierra Leone’de görevli vaiz olarak hizmet eden Michelle Washington şunları anlatıyor: “Kocam Kevin’la beraber dört işitme engelli kişinin ibadetlere katıldığı bir cemaate tayin edildik. Amerikan İşaret Dilini bildiğim için onlara yardım edebileceğimi düşündüm. Büro, ibadetlerde ve büyük ibadetlerde işitme engelli kişiler için tercümanlık yapmamı istedi ve çevredeki cemaatlere de bu düzenlemeyi haber verdi. Aynı zamanda Büro, işaret dili öğrenmek isteyen müjdeciler için kurslar düzenledi. İnsanlar arasında işitme engelli  olanları aramaya ve ilgi gösterenlerle Kutsal Kitabı incelemeye başladık. İşitme engelli kişilere yardım etme çabalarımızı gören birçok kişi bizi övüyordu. Ama bu faaliyetimiz herkesin hoşuna gitmedi. İşitme engellilere vaaz veren bir papaz bizi ‘sahte peygamber’ olarak ilan etti, ayrıca bizden uzak durmaları konusunda insanları ve ailelerini uyardı. Bazılarına eğer bizimle görüşürlerse kiliseden aldıkları maddi yardımın kesileceği söylendi. Kısa sürede işitme engelli kişiler iki gruba ayrıldı: bizi hiç tanımadan papazı destekleyenler ve bizi tanıyıp papazı desteklemeyenler. İkinci gruptaki bazı kişiler hakikatten yana tavır aldı ve vaftize doğru ilerledi.”

Örneğin doğuştan sağır olan Femi’nin yaşadıklarına bakalım. O sadece basit işaretler kullanarak insanlarla iletişim kurabiliyordu. Herkese, özellikle de işitme engelli olmayan kişilere şüpheyle yaklaşan, kendini mutsuz hisseden ve sevilmediğini düşünen biriydi. Daha sonra işaret dili grubundaki kardeşlerle Kutsal Kitabı incelemeyi kabul etti. Kısa sürede ibadetlere düzenli şekilde katılmaya ve kendi başına işaret dili öğrenmeye başladı. Sonunda vaftiz edilen Femi, şimdi büyük bir mutlulukla işitme engelli kişilere hakikati duyuruyor.

Freetown Amerikan İşaret Dili grubu Temmuz 2010’da cemaat oldu. Ayrıca Bo ve Conakry’de de işaret dili grupları kuruldu.

Kutsal Kitapta birinci yüzyıldaki çoğu Hıristiyanın maddi yönden fakir olduğunu görürüz. İsa’nın öğrencisi Yakup şöyle yazmıştı: “Tanrı, dünyaya göre yoksul olanları iman yoluyla zenginleşsinler . . . . diye seçmedi mi?” (Yak. 2:5). Yehova’ya iman etmek, Sierra Leone ve Gine’deki müjdecilere de teselli ve ümit verdi.

 Ücra yerlerde yaşayan birçok yoksul aile bölge ibadetine katılmak için aylarca para biriktiriyor. Bazıları yolculuk masrafını karşılayabilmek için ürün yetiştiriyor. Kardeşler 20-30 kişilik gruplar halinde kamyonetlere tıka basa doluşarak sıcakta tozlu, bozuk ve tümsekli yollarda, 20 saat ya da daha uzun sürebilen yolculuklar yapıyor. Bazı delegeler ise uzun mesafeleri yürüyerek katediyor. Bir birader şöyle dedi: “Bölge ibadetine gitmek için yanımıza bol miktarda muz alarak 80 kilometre yol yürüdük. Yolda muzları sattık, böylece hem yükümüz hafifledi hem de yolun kalanını kamyonetle gidebildik.”

Ayrıca birçok müjdeci, daha zengin ülkelere taşınma eğilimine yenilmeyerek imanını gösteriyor. Bekâr Biraderler İçin Kutsal Kitap Kursundan mezun olan  Emmanuel Patton şöyle dedi: “Yehova’nın ihtiyaçlarımızı karşılayacağına güveniyoruz. Krallık müjdecilerine ihtiyaç duyulan bir yerde yaşamamız, hizmetimizin gerçekten değerli olduğunu hissetmemizi sağlıyor” (Mat. 6:33). Şimdi bir ihtiyar olarak hizmet eden Emmanuel, eşi Eunice’le birlikte Krallıkla ilgili uğraşları desteklemeye gayretle devam ediyor. Diğer aile reisleri ise, iş için başka bir yere taşınmayarak ailesinin ruhi sağlığını ve birliğini koruyor. Çevre gözetmeni vekili ve özel öncü olarak hizmet eden Timothy Nyuma şöyle dedi: “Beni ailemden uzun süre ayrı bırakacak işleri kabul etmedim. Çocuklarımızı başkalarının büyütmesi  için uzaklara göndermektense eşimle birlikte, onların kendi yöremizde eğitim görmesini sağladık.”

Başka kardeşler ise çeşitli zorluklara rağmen ruhi faaliyetlerine gayretle devam ederek imanlarını ortaya koyuyor. Daha önce ismi geçen Kevin Washington şunları diyor: “Birçok müjdeci, problemler yüzünden evde kalıp moralini bozmaktansa düzenli olarak hizmete çıkıyor ve cemaatteki sorumluluklarını aksatmadan yerine getiriyor. Örneğin bazılarının kronik hastalıkları olmasına rağmen, başka yerlerde kolayca elde edilen tıbbi yardım ve ilaçlardan yoksun durumdalar. Başkaları, okuma yazma öğrenmek için büyük çaba harcıyor. Bir biraderin görevini yerine getirme şeklini beğenmediğimde kendime şunu soruyorum: ‘Birader gibi tüm gün çalışıyor olsaydım, büyük sağlık sorunlarım olsaydı, gözlerim bozuk olduğu halde gözlüğüm olmasaydı, elektriksiz bir ortamda yaşasaydım ve erişebileceğim teokratik kaynaklar çok kısıtlı olsaydı ben de bu durumda olmaz mıydım?’”

Sierra Leone ve Gine’deki kardeşler bunun gibi birçok yolla Yehova’yı yüceltiyor. Birinci yüzyıldaki iman kardeşleri gibi onlar da ‘pek çok şeye tahammül ederek, sıkıntılarda, ihtiyaç durumlarında Tanrı’nın hizmetçileri olarak kendilerini tavsiye ediyor.’ Pavlus’un dediği gibi “yoksullar gibiyiz, ancak birçoklarını zengin edenleriz, hiçbir şeyi olmayanlar gibiyiz, yine de her şeyimiz var” (2. Kor. 6:4, 10).

90 yıldan daha uzun bir süre önce Alfred Joseph ve Leonard Blackman, Sierra Leone’deki tarlaların ‘hasadı beklediğini’ bildirmişti (Yuhn. 4:35). Bundan yaklaşık 35 yıl sonra Manuel Diogo, Gine için “Burada ilgi  gösteren çok kişi var” diye yazmıştı. Bugün Yehova’ya hizmet eden Şahitler her iki ülkede de, daha pek çok kişinin iyi habere olumlu karşılık vereceğine inanıyor.

2012’de Mesih’in Ölümünün Anılmasına Gine’de 3.479 kişi katıldı. Bu sayı ülkedeki müjdeci sayısının dört buçuk katından fazlaydı. 2.030 müjdecinin bulunduğu Sierra Leone’de ise Anma Yemeğine 7.854 kişi, yani ülkedeki müjdeci sayısının dört katı kadar kişi katıldı. Anma Yemeğine katılanlar arasında 93 yaşında bir özel öncü olan Winifred Remmie de bulunuyordu. O, 1963’te kocası Lichfield ile birlikte Sierra Leone’ye tayin  edilmişti. Tamgün hizmette geçen 60 yıldan sonra hâlâ özel öncü olarak hizmet ediyordu. Winifred şöyle söylemişti: “Sierra Leone’de bu kadar çok kardeşe sahip olacağımızı kim hayal edebilirdi? Yaşlı olmama rağmen hâlâ bu büyük artışta payımın olmasını istiyorum.” *

Sierra Leone ve Gine’deki Yehova’nın Şahitleri Winifred hemşirenin duygularına yürekten katılıyor. Akarsular kenarına dikilmiş görkemli ağaçlar gibi onlar da Yehova’yı yücelten meyveler vermeye kararlı (Mezm. 1:3). Yehova’nın verdiği güçle insanlara gerçek özgürlük ümidini duyurmaya devam edecekler (Rom. 8:21).