Las Vegas’ta (Nevada) yaşayan ve Şahit olmayan bir çift daha huzurlu bir yerde yaşamak istediği için Dominik Cumhuriyeti’ne taşınmaya karar verdi ve evini sattı. Fakat evlerini uçuş tarihinden on gün önce boşaltmaları gerekiyordu. Bunun üzerine Yehova’nın Şahidi olan komşuları onlara kendi evlerinde kalmalarını teklif etti. Bu süre  içinde çift, evinde kaldığı Şahit aileyle birlikte bir ibadete katıldı. İbadette 1914 yılından bahsedilmesi onları hem şaşırttı hem de ilgilerini çekti. Çünkü bu yılın dünya tarihinde çok önemli bir rol oynadığını biliyorlardı. Dominik Cumhuriyeti’ne taşındıklarında, evlerine gelen Şahitlere Kutsal Kitabı incelemek istediklerini söylediler. On dört ay sonra ikisi de vaftiz edildi.

Kardeşler Panama’nın başkentinde düzenlenen 2012 Uluslararası Kitap Fuarında bir yayın standı kurdu. Standa iki kız öğrenci geldi. Kızlardan biri standda duran hemşireye canının çok sıkkın olduğunu söyledi. Ardından babasının uyuşturucu bağımlısı olduğunu ve bu durumla nasıl başa çıkacağını bilmediğini anlattı. Hemşire ona Gençler Soruyor: Sorular ve Pratik Cevaplar, 2. Kitap’tan “Babam Uyuşturucu veya Alkol Bağımlısıysa Ne Yapabilirim?” başlıklı 23. bölümü gösterdi. Kız heyecanla şöyle dedi: “Tam da ihtiyacım olan şey!” Kızlar hemşiremize sarıldı ve bir saat sonra geri gelip tekrar teşekkür ettiler. Beş gün süren fuar sırasında kardeşler 1.046 kitap, 1.116 dergi ve 449 kitapçık verdi. 56 kişi ise Yehova’nın Şahitlerinin kendilerini ziyaret etmesi için adresini bıraktı.

Anadili Cabecar olan Fredy, Kosta Rika’da ücra bir dağ köyünde yaşıyor. O, yaklaşık dört yıl önce başkent San José’de çalışırken bir Şahit ona Kutsal Kitap Aslında Ne Öğretiyor? kitabını ve Tanrı Bizden Neler İstiyor?  kitapçığını vermiş ve köyüne geri döndüğünde iyi haberi orada duyurmasını söylemişti. Fredy köyüne dönünce Ne Öğretiyor? kitabını kendi başına inceledi ve hayatında evliliğini yasallaştırmak gibi büyük değişiklikler yaptı. Sonra Cabecar dili konuşan insanlara hakikati elinden geldiğince öğretti.

Fredy tetkikleri için farklı seviyelerde altı sınıf düzenledi. Tetkiklerinin Kutsal Kitap bilgisini sınamak için önce bir sınav yapıyordu, sonra da bu sınavdaki başarılarına göre onları sınıflara yerleştiriyordu. O, köyünde ibadetler düzenledi, hatta Anma Yemeğini bile yaptı. Anma Yemeği için davetiyeler de hazırladı. Davetiyelerin üzerinde şöyle yazıyordu: “Yehova’nın Şahitleri sizi Mesih’in Ölümünün Anılmasına davet ediyor.” O tüm bunları hiçbir Şahitle iletişim kurmadan dört yıl boyunca yaptı! Bu süre içinde de, Yehova’ya Şahitlerini kendisine yardım etmeye göndermesi için dua etti.

Fredy’nin duası kısa zaman önce cevaplandı. Birkaç Şahit zorlu bir yolculuk yaparak onun köyüne gitti ve Fredy’nin başardığı şeyler karşısında hayrete düştüler. “Fredy vaftiz edilmemiş olmasına rağmen bir Şahit gibi yaşıyor!” dediler. Sadece üç ay sonra Fredy vaftiz edilmemiş bir müjdeci oldu. Vaftiz edilmek için dağdaki köyünden 19 tetkikiyle beraber şehre yolculuk etti ve ilk kez bir bölge ibadetine katıldı. O, daha da ücra köylerde Cabecar dili konuşan üç grup daha kurdu.

Anna Amerika Birleşik Devletleri’nde liseye gidiyor. O bir gün inancını sınıf arkadaşlarına karşı savunmak zorunda kaldı, çünkü arkadaşları Üçlemeye inanmadığı için ona öfkelenmişti. Anna şöyle diyor: “Bana karşı birleştiler  ama ben sakin kaldım, çünkü bizi izleyenlerde Yehova’nın Şahitleri hakkında yanlış bir izlenim bırakmak istemiyordum.” Anna o gece Yehova’ya kendisine cesaret vermesi için dua etti ve Üçleme öğretisi hakkında araştırma yaptı. Ertesi gün Kutsal Kitabını okula götürdü. Bunun üzerine sınıf arkadaşları etrafına üşüştü, birçoğu alaylı alaylı gülüyordu. Buna rağmen Anna onlara cesurca birkaç ayet gösterdi ve bu ayetler üzerinde akıl yürüttü. Sınıfta onunla tartışanlar sonunda hiçbir şey söyleyemedi. Grubun başını çeken ve aynı zamanda sınıf başkanı olan kız Yehova’nın Şahitlerine artık saygı duyduğunu söyledi. Bu kız yıl boyunca Anna’ya inancıyla ilgili çeşitli sorular sordu.

Barbados’ta genç bir kadın pazar sabahı kiliseye giderken ayakkabısının kayışı koptu. Yakınlardaki bir eve giderek ayakkabısını onarmak için bir çengelliiğne  istedi. Aslında gittiği ev Yehova’nın Şahidi olan bir anne kızın eviydi. Kadın ayakkabısını tamir ederken hemşire de ona Kutsal Kitap peygamberliklerinin günümüzde nasıl gerçekleştiğini anlattı. Hemşirenin kızı da onu o sabah yapılacak ibadete davet etti. Kadın kiliseye geç kaldığını fark edince daveti kabul etti. İbadet sırasında tüm ayetleri kendi King James çevirisinden takip etti. Programdan çok etkilenen kadın kilisesindeki davul seslerinden ve bağrışlardan sıkıldığını ve aslında Kutsal Kitabı sessiz sakin bir ortamda incelemek istediğini söyledi. Ne Öğretiyor? kitabını kabul etti ve tetkike başladı. O şu anda tüm ibadetlere katılıyor ve ibadetlerde cevap vermek onu çok mutlu ediyor.

Guyana’da yaşayan genç bir birader şöyle anlatıyor: “Sınıf arkadaşlarıma şahitlik etmeyi çok seviyorum ama sınıftaki bir çocuk bundan hiç hoşlanmıyor. Bir gün beni duvara itti ve ‘Dinin hakkında konuşmayı kes’ dedi. Ben de ona beni durdurabilecek tek Kişinin Yehova olduğunu söyledim. Ben iyi haberi duyurmaya devam edince çantamı kesti. Sonra bana yumruk attı ve dudağımı patlattı. Okul müdürü ikimizi de odasına çağırdı ve bana ‘Ne yaptın da bu çocuk seni yumrukladı?’ diye sordu. Ben de sadece iyi haberi duyurduğumu ve bu yüzden onun benimle kavga ettiğini söyledim. Müdür, ona neden karşılık vermediğimi sordu, hatta bunu yapmam gerektiğini söyledi. Ben de Romalılar 12:17 ayetinin ‘kötülüğe kötülükle karşılık vermeyin’ dediğini açıkladım. Müdür bunu duyunca benden özür diledi ve bana saldıran çocukla kendisinin ilgileneceğini söyledi.”