Σε πολλά νησιά της Μικρονησίας τα καλά νέα κηρύττονται σπάνια. Γι’ αυτό, μια ομάδα αδελφών από τα Νησιά Μάρσαλ έκαναν ένα δεκαπενθήμερο ταξίδι με σκάφος για να επισκεφτούν μερικά από αυτά. Ξεκίνησαν από το νησί Ματζούρο και πήγαν στα νησιά Ουότζε και Όρμεντ.

Για να δώσουν μαρτυρία σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, οι αδελφοί πριν φύγουν είχαν  ετοιμάσει πακέτα με έντυπα. Στο καθένα είχαν βάλει τέσσερα περιοδικά και δύο ειδικά βιβλιάρια. Επειδή δεν ήξεραν πότε θα ξαναπήγαιναν στα νησιά, άφηναν ένα πακέτο σε όποιον ενδιαφερόταν και τον πρότρεπαν να μοιραστεί τα έντυπα με συγγενείς και φίλους. Στις δύο εβδομάδες, οι αδελφοί έδωσαν συνολικά 531 ειδικά βιβλιάρια, 756 περιοδικά και 7 βιβλία.

Το Φεβρουάριο του 2014, έξι Μάρτυρες από την Παπούα-Νέα Γουινέα ξεκίνησαν για μια δεκαήμερη εκστρατεία κηρύγματος στα χωριά του ηφαιστειακού νησιού Κάρκαρ. Η ανταπόκριση που βρήκαν ήταν πολύ μεγάλη και έδωσαν 1.064 έντυπα. Μια αδελφή, η Ρέλβι, είπε: «Την πρώτη μέρα που βγήκαμε στο έργο, κηρύτταμε τουλάχιστον μέχρι τις τρεις το απόγευμα. Το νερό στα μπουκάλια μας είχε πια τελειώσει και, επειδή μιλούσαμε τόσες ώρες, το σαγόνι μας είχε κουραστεί και το στόμα μας είχε στεγνώσει. Κάποια στιγμή μιλούσα σε μια κοπέλα και ήθελα να της διαβάσω ένα εδάφιο, αλλά δεν μπορούσα γιατί διψούσα τρομερά. Τότε η κοπέλα μού πρόσφερε νερό».

Την τελευταία νύχτα πριν φύγουν οι αδελφοί από κάποιο χωριό, έγινε μια μεγάλη συγκέντρωση στην οποία παρευρέθηκαν μέλη της κοινότητας και τοπικοί ιερείς. Η Ρέλβι λέει: «Ένιωθα όπως ο Στέφανος που στεκόταν ενώπιον του Σάνχεδριν και έπρεπε να υπερασπιστεί την αλήθεια, με τη διαφορά ότι το δικό μας ακροατήριο ήταν φιλικό». Αφού μίλησαν και οι έξι Μάρτυρες, η διευθύντρια του κατηχητικού της Λουθηρανικής εκκλησίας σηκώθηκε και ευχαρίστησε τη θεία της, που ήταν μεταξύ των αδελφών, επειδή  είχε φέρει την αλήθεια στο χωριό τους. «Το καλό σου παράδειγμα», ανέφερε, «μας θυμίζει τη Σαμαρείτισσα που πήγε και είπε στην οικογένειά της τα καλά πράγματα που άκουσε από τον Ιησού. Σας ευχαριστούμε που δεν μας ξεχάσατε».

Στο νησί Ταράουα του Κιριμπάτι, ζει ο εφτάχρονος Τεαρίκι με την οικογένειά του. Ένα πρωί που ήταν στο έργο με τον πατέρα του, τον Τουές, μπήκαν σε κάποιο σπίτι και συνάντησαν δέκα περίπου νεαρούς, άντρες και γυναίκες, γύρω στα 20. Αφού ο Τουές τούς μίλησε για τα καλά νέα, ένας νεαρός είπε: «Έχουμε προσέξει ότι όλοι εσείς κηρύττετε μαζί με τα παιδιά σας. Γιατί τα κουβαλάτε μαζί σας; Τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να κηρύττουν για τον Θεό».

Ο Τουές απάντησε: «Θέλετε να δείτε πώς τα πάει ο γιος μου; Εγώ θα βγω έξω και εσείς ακούστε τι έχει να σας πει». Οι νεαροί συμφώνησαν: «Ναι, θέλουμε να τον ακούσουμε».

Ο πατέρας βγήκε έξω και ο Τεαρίκι τούς ρώτησε: «Ξέρετε ποιο είναι το όνομα του Θεού;»

«Ναι, Ιησούς!» απάντησε ένας από αυτούς. «Θεός», είπε ένας άλλος, και κάποιος άλλος είπε: «Κύριος».

Ο Τεαρίκι συνέχισε: «Ας δούμε τι λέει η Γραφή. Μπορούμε να βρούμε το εδάφιο Ησαΐας 42:5 και να το διαβάσουμε». Ύστερα, τους ρώτησε: «Για ποιον μιλάει το εδάφιο;»

«Για τον Θεό», απάντησε μια κοπέλα. Τότε ο Τεαρίκι είπε: «Ναι, για τον αληθινό Θεό. Αν διαβάσουμε το εδάφιο οχτώ, τι μας λέει ο αληθινός Θεός; “Εγώ είμαι ο Ιεχωβά. Αυτό είναι το όνομά μου· και σε κανέναν άλλον δεν θα δώσω τη δική μου δόξα”. Είδατε ποιο είναι το όνομα του Θεού;»

«Ιεχωβά», απάντησαν οι νεαροί.

Τώρα όλοι κρέμονταν από τα χείλη του, και ο Τεαρίκι ρώτησε: «Πώς θα ωφεληθούμε αν χρησιμοποιούμε το όνομα  του Θεού, Ιεχωβά; Θα μάθουμε την απάντηση από το εδάφιο Πράξεις 2:21 που λέει: “Όποιος επικαλεστεί το όνομα του Ιεχωβά θα σωθεί”. Πώς θα ωφεληθούμε λοιπόν;»

«Θα σωθούμε», είπε μια κοπέλα.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο ο Τουές και ρώτησε τους νεαρούς: «Λοιπόν τι λέτε; Μπορούν να κηρύττουν τα μικρά μας παιδιά; Δεν έχουμε δίκιο που τα παίρνουμε μαζί;» Όλοι συμφώνησαν ότι τα παιδιά έχουν αρκετές γνώσεις και ότι μπορούν να συμμετέχουν στο κήρυγμα. Κατόπιν ο Τουές είπε: «Και εσείς μπορείτε να μεταδίδετε τις αλήθειες της Γραφής, όπως ο Τεαρίκι, αν μάθετε τι λέει».

Το Νοέμβριο του 2013, ο Ζαν-Πιερ, ο οποίος υπηρετεί στο απομακρυσμένο μεταφραστικό γραφείο του Πορτ Βίλα στο Βανουάτου, πήγε αεροπορικώς στο νησί από όπου κατάγεται για να παρακολουθήσει μια συνέλευση περιοχής. Μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο, τον πλησίασε μια ομάδα ενδιαφερομένων από το νότιο τμήμα του νησιού και του ζήτησε Γραφικά έντυπα. Ο Ζαν-Πιερ τούς έδωσε σχεδόν όλα τα περιοδικά που είχε μαζί του. Τότε ήρθε κοντά του κάποιος ιερέας και ζήτησε και εκείνος έντυπα. Μάλιστα, τον παρακάλεσε να πάει στο χωριό του, λέγοντας: «Λιμοκτονούμε πνευματικά. Πρέπει να έρθεις στο χωριό μας και να απαντήσεις σε όλες μας τις ερωτήσεις». Την επόμενη μέρα μετά τη συνέλευση, ο Ζαν-Πιερ ξεκίνησε πρωί πρωί με τα πόδια για να πάει σε εκείνο το μακρινό χωριό που βρισκόταν στην κορυφή ενός απόκρημνου βουνού. Οι χωρικοί τον περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες, και ο Ζαν-Πιερ είχε την ευκαιρία να συζητήσει μαζί τους τις σκέψεις του φυλλαδίου Νέα της Βασιλείας Αρ. 38 με τίτλο «Μπορούν να Ξαναζήσουν οι Νεκροί;» Παρότρυνε τους ακροατές του, περίπου 30 άτομα, να βρίσκουν τα εδάφια από τη Γραφή τους. Η συζήτηση κράτησε σχεδόν εφτά ώρες. Οι χωρικοί στ’ αλήθεια λιμοκτονούσαν! Ένας 70χρονος είπε: «Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα μια τόσο σαφή εξήγηση για τους νεκρούς!»

Ο Ζαν-Πιερ έμεινε τη νύχτα στο χωριό, στο ίδιο μάλιστα δωμάτιο με τον πάστορα. Μόλις ξύπνησε το πρωί, τον βρήκε να διαβάζει ένα περιοδικό μας. Τον ρώτησε τι διάβαζε και ο πάστορας του είπε με ενθουσιασμό ότι διάβαζε για τη Βασιλεία του Θεού. Συμφώνησε με τη σκέψη ότι η Βασιλεία του Θεού δεν βρισκόταν στην καρδιά των Φαρισαίων, τους οποίους είχε καταδικάσει ο Ιησούς στο εδάφιο Λουκάς  17:21. Κατάλαβε, λοιπόν, ότι η Βασιλεία δεν μπορεί να βρίσκεται στην καρδιά των ανθρώπων, όπως είχε διδαχτεί στην εκκλησία του. Ο Ζαν-Πιερ επέστρεψε στο Πορτ Βίλα, αλλά συνεχίζει να καλλιεργεί το ενδιαφέρον των χωρικών μέσω τηλεφώνου. Επιπλέον, τρεις αδελφοί από κάποια γειτονική εκκλησία προσφέρθηκαν να κάνουν την Ανάμνηση στο χωριό, την οποία παρακολούθησαν 109 άτομα!