«ចូរបំផុសទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមកជារៀងរាល់ថ្ងៃ»
«ប្រសិនបើមានអ្វីដែលអាចនិយាយលើកទឹកចិត្ដបណ្ដាជន សូមប្រាប់មក»។—សកម្មភាព ១៣:១៥
ចម្រៀងលេខ: ៥៣, ៤៥
១, ២. ហេតុអ្វីការលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតគឺសំខាន់?
ប្អូនស្រីគ្រីស្ទីណាដែលមានអាយុ១៨ឆ្នាំនិយាយថា៖ «ឪពុកម្ដាយខ្ញុំកម្រលើកទឹកចិត្ដខ្ញុំណាស់ តែពួកគាត់ច្រើនតែរិះគន់ខ្ញុំ។ ម្យ៉ាងទៀត ពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគាត់ធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចិត្ដមែនទែន។ ពួកគាត់និយាយថា ខ្ញុំគ្មានភាពចាស់ទុំ ថាខ្ញុំនឹងមិនចេះរៀនឲ្យមានភាពចាស់ទុំ ហើយថាខ្ញុំធាត់។ ដូច្នេះខ្ញុំយំច្រើន ហើយមិនចង់និយាយជាមួយនឹងពួកគាត់ទេ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំគ្មានតម្លៃសោះ»។ [១] (សូមមើលកំណត់នៅចុងអត្ថបទ) ជីវិតដែលគ្មានការលើកទឹកចិត្ដគឺពិបាកណាស់!
២ សូមគិតថាយើងអាចជួយអ្នកឯទៀតច្រើនយ៉ាងណា ពេលយើងលើកទឹកចិត្ដពួកគេ។ បងប្រុសរូបេននិយាយថា៖ «អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ខ្ញុំបានតយុទ្ធនឹងអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានតម្លៃ។ ប៉ុន្ដែ នៅពេលមួយដែលខ្ញុំកំពុងផ្សព្វផ្សាយជាមួយនឹងអ្នកចាស់ទុំម្នាក់ គាត់បានឃើញថាថ្ងៃនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនសូវល្អ។ គាត់បានស្តាប់ខ្ញុំដោយអាណិតអាសូរកាលដែលខ្ញុំនិយាយពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក គាត់បានរំលឹកខ្ញុំអំពីអ្វីល្អៗដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ។ គាត់ក៏បានរំលឹកខ្ញុំដែរអំពីប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូដែលថា យើងម្នាក់ៗមានតម្លៃជាងចាបពូកជាច្រើន។ ខ្ញុំច្រើនតែនឹកចាំបទគម្ពីរនោះ ហើយបទគម្ពីរនោះនៅតែមានឥទ្ធិពលមកលើចិត្ដខ្ញុំ។ ពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកចាស់ទុំនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខុសពីមុនឆ្ងាយណាស់»។—ម៉ាថាយ ១០:៣១
៣. (ក) តើសាវ័កប៉ូលបាននិយាយអ្វីអំពីការលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត? (ខ) នៅអត្ថបទនេះ តើយើងនឹងពិចារណាអ្វីខ្លះ?
៣ គម្ពីរចែងថាយើងត្រូវលើកទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមកជាទៀងទាត់។ សាវ័កប៉ូលបានសរសេរទៅកាន់គ្រិស្ដសាសនិកជនជាតិហេប្រឺថា៖ «បងប្អូនអើយ ចូរប្រុងប្រយ័ត្ន ក្រែងលោអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់មានចិត្ដទុច្ចរិតដែលគ្មានជំនឿ ដោយសារថយចេញពីព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ ប៉ុន្ដែចូរបំផុសទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមកជារៀងរាល់ថ្ងៃ»។ ប៉ូលបានពន្យល់អំពីមូលហេតុដោយថា៖ «ក្រែងលោអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់ក្លាយទៅជាមនុស្សរឹងចចេសដោយសារការល្បួងនៃភាពខុសឆ្គង»។ (ហេប្រឺ ៣:១២, ១៣) សូមគិតថាអ្នកសប្បាយយ៉ាងណា ពេលដែលអ្នកណាម្នាក់លើកទឹកចិត្ដអ្នក។ ដូច្នេះ តើយើងមានមូលហេតុអ្វីខ្លះដើម្បីលើកទឹកចិត្ដបងប្អូនរបស់យើង? តើយើងអាចរៀនអ្វីពីរបៀបដែលព្រះយេហូវ៉ា លោកយេស៊ូ និងប៉ូលបានលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត? ម្យ៉ាងទៀត តើយើងអាចលើកទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមកតាមរបៀបណាខ្លះ? សូមយើងពិចារណាសំណួរទាំងនេះ។
យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដ
៤. តើអ្នកណាត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដ? សព្វថ្ងៃនេះ ហេតុអ្វីមនុស្សភាគច្រើនមិនលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត?
៤ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដ។ ជាពិសេស កូនត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដពីឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ។ ធីម៉ូថេ អេវិនដែលជាគ្រូបង្រៀនម្នាក់ពន្យល់ថាកូនៗ«ត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដដូចជារុក្ខជាតិត្រូវការទឹក»។ គាត់បន្ថែមថា៖ «ពេលទទួលការលើកទឹកចិត្ដ កូនមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានប្រយោជន៍និងមានតម្លៃ»។ ប៉ុន្ដែ ដោយសារយើងកំពុងរស់នៅ«គ្រាចុងក្រោយបង្អស់» មនុស្សជាច្រើនគិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយមិនសូវមាន«សេចក្ដីស្រឡាញ់តាមធម្មជាតិជាមនុស្ស»ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកទេ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥) ឪពុកម្ដាយខ្លះមិនលើកទឹកចិត្ដកូន ដោយសារឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគាត់ក៏មិនដែលលើកទឹកចិត្ដពួកគាត់ដែរ។ មនុស្សពេញវ័យក៏ត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដដែរ ប៉ុន្ដែពួកគេមិនសូវទទួលការលើកទឹកចិត្ដនោះទេ។ ជាឧទាហរណ៍ មនុស្សជាច្រើនត្អូញត្អែរថាពួកគេមិនដែលទទួលការសរសើរចំពោះអ្វីដែលពួកគេធ្វើនៅកន្លែងធ្វើការឡើយ។
ចូរសរសើរអ្នកឯទៀតចំពោះអ្វីល្អដែលពួកគេបានធ្វើ
៥. តើយើងអាចលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតតាមរបៀបណាខ្លះ?
៥ យើងអាចលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតដោយសរសើរពួកគេចំពោះអ្វីល្អដែលពួកគេបានធ្វើ។ យើងក៏អាចលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតដោយលើកឡើងអំពីគុណសម្បត្ដិដែលពួកគេមាន ហើយដោយសម្រាលទុក្ខពួកគេពេលដែលពួកគេពិបាកចិត្ដឬធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។ (ថែស្សាឡូនិចទី១ ៥:១៤) ដោយសារយើងច្រើនតែនៅជាមួយនឹងបងប្អូនរបស់យើង នោះយើងមានឱកាសជាច្រើនដើម្បីនិយាយអ្វីដែលលើកទឹកចិត្ដពួកគេ។ (សូមអាន សាស្តា ៤:៩, ១០) ដូច្នេះ សូមសួរខ្លួនអ្នកថា ‹តើខ្ញុំប្រាប់អ្នកឯទៀតអំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំស្រឡាញ់និងឲ្យតម្លៃពួកគេឬទេ? ម្យ៉ាងទៀត តើខ្ញុំធ្វើដូច្នេះនៅពេលណាដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានឬទេ?›។ សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលគម្ពីរចែង ដែលថា៖ «ពាក្យ១ម៉ាត់ដែលនឹងពោលត្រូវពេល នោះល្អណាស់ហ្ន៎!»។—សុភាសិត ១៥:២៣
៦. ហេតុអ្វីសាថានចង់ធ្វើឲ្យរាស្ដ្ររបស់ព្រះធ្លាក់ទឹកចិត្ដ? សូមលើកឧទាហរណ៍មួយអំពីរបៀបដែលវាបានព្យាយាមធ្វើដូច្នេះ។
៦ សុភាសិត ២៤:១០ចែងថា៖ «បើឯងអន់ថយក្នុងថ្ងៃលំបាក នោះឈ្មោះថាឯងមានកំឡាំងតិចទេ»។ សាថានដឹងថាបើវាធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ទឹកចិត្ដ វាអាចធ្វើឲ្យចំណងមិត្ដភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ាចុះខ្សោយ។ វាបានព្យាយាមធ្វើឲ្យយ៉ូបធ្លាក់ទឹកចិត្ដដោយបណ្ដាលឲ្យគាត់រងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្ដែគម្រោងការដ៏ឃោរឃៅរបស់សាថានបានបរាជ័យ។ យ៉ូបបានរក្សាភក្ដីភាពចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ (យ៉ូប ២:៣; ២២:៣; ២៧:៥) យើងក៏អាចតយុទ្ធនឹងសាថានដែរ ហើយធ្វើឲ្យប្រាកដថាវាមិនទទួលជោគជ័យ។ បើយើងបន្ដលើកទឹកចិត្ដសមាជិកក្រុមគ្រួសារនិងបងប្អូនរបស់យើងក្នុងក្រុមជំនុំ នោះយើងអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យមានចិត្ដសប្បាយរីករាយនិងឲ្យនៅជិតស្និទ្ធនឹងព្រះយេហូវ៉ា។
គំរូដែលយើងអាចធ្វើតាម
៧, ៨. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាបានលើកទឹកចិត្ដមនុស្សយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើតាមរបៀបណាឪពុកម្ដាយអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ា? (សូមមើលរូបភាពនៅដើមអត្ថបទ)
៧ ព្រះយេហូវ៉ាលើកទឹកចិត្ដមនុស្ស។ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងបានសរសេរថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជិតបង្កើយនឹងអស់អ្នកដែលមានចិត្ដសង្រេង ហើយទ្រង់ជួយសង្គ្រោះដល់អស់អ្នកដែលមានវិញ្ញាណទន់ទាប»ឬអ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដ។ (ទំនុកតម្កើង ៣៤:១៨) ពេលយេរេមាដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយបានភ័យខ្លាចនិងធ្លាក់ទឹកចិត្ដ ព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាថាលោកនឹងជួយគាត់។ (យេរេមា ១:៦-១០) ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទេវតាមួយរូបឲ្យមកពង្រឹងកម្លាំងចិត្ដដានីយ៉ែលដែលជាអ្នកប្រកាសទំនាយវ័យចាស់ម្នាក់។ ទេវតានោះបានហៅដានីយ៉ែលថា «អ្នកសំណប់យ៉ាងសំខាន់»។ (ដានីយ៉ែល ១០:៨, ១១, ១៨, ១៩) តាមរបៀបស្រដៀងគ្នានេះ តើអ្នកអាចលើកទឹកចិត្ដបងប្អូនឯទៀតរួមទាំងអ្នកត្រួសត្រាយនិងអ្នកវ័យចាស់ដែលមិនអាចធ្វើច្រើនដូចដែលពួកគាត់ធ្លាប់ធ្វើឬទេ?
ឪពុកម្ដាយទាំងឡាយ ចូរជួយកូនរបស់អ្នកឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលចំពោះចិត្ដស្មោះគ្រប់លក្ខណៈនៅឯសាលា
៨ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូបាននៅជាមួយគ្នាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំក្ដី ព្រះយេហូវ៉ាដឹងថាលោកនៅតែត្រូវលើកទឹកចិត្ដបុត្ររបស់លោក ពេលលោកយេស៊ូនៅផែនដី។ ពេលដែលលោកយេស៊ូបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយ ហើយនៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំចុងក្រោយរបស់លោកនៅផែនដី លោកបានឮបិតាលោកមានប្រសាសន៍ពីស្ថានសួគ៌។ នៅពេលពីរដង ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «នេះជាបុត្រដែលជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ជាទីពេញចិត្ដខ្ញុំណាស់»។ (ម៉ាថាយ ៣:១៧; ១៧:៥) លោកយេស៊ូប្រាកដជាបានទទួលការលើកទឹកចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង ពេលលោកបានឮបិតាលោកមានប្រសាសន៍ថាបិតាលោកស្រឡាញ់និងពេញចិត្ដលោក។ ក្រោយមក នៅយប់មុនលោកស្លាប់ លោកយេស៊ូពិបាកចិត្ដខ្លាំងណាស់។ ព្រះយេហូវ៉ាបានលើកទឹកចិត្ដលោកដោយចាត់ទេវតាមួយរូបឲ្យមកពង្រឹងកម្លាំងចិត្ដនិងសម្រាលទុក្ខលោក។ (លូកា ២២:៤៣) ឪពុកម្ដាយទាំងឡាយ អ្នកអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដោយលើកទឹកចិត្ដកូនរបស់អ្នកជារឿយៗ។ ចូរសរសើរពួកគេពេលដែលពួកគេធ្វើអ្វីល្អ។ ម្យ៉ាងទៀត ពេលពួកគេមានការល្បងលចំពោះចិត្ដស្មោះគ្រប់លក្ខណៈនៅឯសាលា សូមព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពរបស់អ្នកដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងចិត្ដពួកគេនិងជួយពួកគេឲ្យស៊ូទ្រាំ។
៩. តើយើងអាចទាញមេរៀនអ្វីពីរបៀបដែលលោកយេស៊ូប្រព្រឹត្ដចំពោះសាវ័ករបស់លោក?
៩ លោកយេស៊ូក៏បានទុកគំរូល្អសម្រាប់យើងដែរ។ នៅយប់មុនលោកស្លាប់ លោកយេស៊ូបានលាងជើងឲ្យពួកសាវ័ករបស់លោក ហើយប្រាប់ពួកគេថាការមានចិត្ដរាបទាបគឺសំខាន់ណាស់។ ប៉ុន្ដែ ពួកគេមានអំណួត ហើយបានឈ្លោះប្រកែកគ្នាអំពីអ្នកណាដែលធំជាងគេ ហើយពេត្រុសបានអួតថាគាត់នឹងមិនបោះបង់ចោលលោកយេស៊ូឡើយ។ (លូកា ២២:២៤, ៣៣, ៣៤) ទោះជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ លោកយេស៊ូមិនបានផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើកំហុសរបស់ពួកគេទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកបានសរសើរពួកគេដោយសារពួកគេនៅស្មោះត្រង់នឹងលោក។ លោកបានសន្យានឹងពួកគេថាពួកគេនឹងធ្វើអ្វីៗដ៏អស្ចារ្យជាងលោក ហើយលោកបានពង្រឹងទំនុកចិត្ដរបស់ពួកគេថាព្រះយេហូវ៉ាស្រឡាញ់ពួកគេ។ (លូកា ២២:២៨; យ៉ូហាន ១៤:១២; ១៦:២៧) យើងអាចសួរខ្លួនយើងថា ‹តើខ្ញុំធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយេស៊ូដោយសរសើរអ្នកឯទៀតចំពោះគុណសម្បត្ដិរបស់ពួកគេជាជាងផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើកំហុសរបស់ពួកគេឬទេ?›។
១០, ១១. តើប៉ូលបានលើកទឹកចិត្ដបងប្អូនរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច ហើយតើគាត់សុខចិត្ដធ្វើអ្វី?
១០ សាវ័កប៉ូលច្រើនតែនិយាយអ្វីល្អអំពីបងប្អូនរួមជំនឿ។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ គាត់បានធ្វើដំណើរជាមួយនឹងបងប្អូនខ្លះ ហើយបានស្គាល់ពួកគេយ៉ាងច្បាស់ ប៉ុន្ដែគាត់មិនបានសរសេរអំពីកំហុសរបស់ពួកគេទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសរសើរពួកគេ។ ជាឧទាហរណ៍ ប៉ូលបាននិយាយថាធីម៉ូថេជា‹កូនដ៏ស្មោះត្រង់និងជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ក្នុងលោកម្ចាស់› ហើយថាគាត់មានទំនុកចិត្ដថាធីម៉ូថេនឹងយកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះសេចក្ដីត្រូវការរបស់អ្នកឯទៀត។ (កូរិនថូសទី១ ៤:១៧; ភីលីព ២:១៩, ២០) ប៉ូលបានប្រាប់គ្រិស្ដសាសនិកនៅក្រុងកូរិនថូសថាទីតុសជាអ្នកដែល‹រួមចំណែកជាមួយនឹងគាត់ ហើយជាអ្នករួមធ្វើការដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាទទួលប្រយោជន៍›។ (កូរិនថូសទី២ ៨:២៣) ធីម៉ូថេនិងទីតុសប្រាកដជាបានទទួលការលើកទឹកចិត្ដពេលដែលពួកគាត់បានដឹងអំពីគំនិតរបស់ប៉ូលចំពោះពួកគាត់!
១១ ប៉ូលនិងបាណាបាសដែលជាដៃគូរបស់គាត់បានប្រថុយជីវិតដើម្បីលើកទឹកចិត្ដបងប្អូនរបស់ពួកគាត់។ ជាឧទាហរណ៍ ពួកគាត់បានដឹងថាមនុស្សជាច្រើននៅក្រុងលីស្ត្រាចង់សម្លាប់ពួកគាត់។ ប៉ុន្ដែ ពួកគាត់នៅតែត្រឡប់ទៅក្រុងនោះវិញដើម្បីលើកទឹកចិត្ដអ្នកកាន់តាមថ្មី ហើយជួយពួកគេឲ្យនៅស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ (សកម្មភាព ១៤:១៩-២២) ក្រោយមក នៅក្រុងអេភេសូរប៉ូលបានប្រឈមមុខនឹងមនុស្សមួយក្រុមដែលខឹង ប៉ុន្ដែគាត់នៅតែបានលើកទឹកចិត្ដបងប្អូន។ សកម្មភាព ២០:១, ២ចែងថា៖ «ប៉ូលហៅពួកអ្នកកាន់តាមមក។ គាត់លើកទឹកចិត្ដនិងលាពួកគាត់ រួចចេញដំណើរទៅស្រុកម៉ាសេដូន។ បន្ទាប់ពីគាត់ធ្វើដំណើរកាត់តំបន់នោះ ព្រមទាំងលើកទឹកចិត្ដពួកអ្នកកាន់តាមដែលនៅទីនោះដោយពាក្យជាច្រើន គាត់ក៏ចូលស្រុកក្រិច»។
ចូរលើកទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមក
១២. ហេតុអ្វីជាការល្អដែលយើងចូលរួមកិច្ចប្រជុំ?
១២ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យយើងទទួលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុត។ នេះជាមូលហេតុដែលលោកប្រាប់យើងឲ្យជួបជុំគ្នាជាទៀងទាត់។ នៅកិច្ចប្រជុំរបស់យើង យើងរៀនអំពីលោកនិងលើកទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមក។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:៣១; សូមអាន ហេប្រឺ ១០:២៤, ២៥) ប្អូនគ្រីស្ទីណាដែលបានត្រូវរៀបរាប់នៅដើមអត្ថបទនេះ និយាយថា៖ «អ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្ដបំផុតនៅកិច្ចប្រជុំគឺសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការលើកទឹកចិត្ដដែលខ្ញុំទទួលនៅទីនោះ។ ជួនកាល ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ដពេលខ្ញុំមកដល់សាលប្រជុំ។ ប៉ុន្ដែ ក្រោយមកបងប្អូនស្រីដើរមកជួបខ្ញុំ ឱបខ្ញុំ ហើយសរសើរខ្ញុំថាខ្ញុំស្អាតណាស់។ ពួកគាត់ប្រាប់ខ្ញុំថាពួកគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយសប្បាយរីករាយពេលឃើញខ្ញុំរីកចម្រើនក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។ ការលើកទឹកចិត្ដពីពួកគាត់ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលជាងឆ្ងាយណាស់!»។ គឺសំខាន់ណាស់ដែលយើងម្នាក់ៗលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត!—រ៉ូម ១:១១, ១២
១៣. ហេតុអ្វីសូម្បីតែពួកអ្នកដែលបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយូរហើយត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដ?
១៣ សូម្បីតែពួកអ្នកដែលបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយូរហើយក្ដី ក៏ត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដដែរ។ សូមគិតអំពីយ៉ូស្វេ។ ពេលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជិតចូលទៅស្រុកដែលព្រះបានសន្យា ព្រះយេហូវ៉ាបានជ្រើសរើសយ៉ូស្វេឲ្យដឹកនាំពួកគេ។ ក៏ប៉ុន្ដែ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់ម៉ូសេឲ្យលើកទឹកចិត្ដយ៉ូស្វេ ទោះជាយ៉ូស្វេបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយក្ដី។ ព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ត្រូវឲ្យបង្គាប់យ៉ូស្វេវិញ ព្រមទាំងកំឡាចិត្ដគាត់ ហើយចំរើនកំឡាំងដល់គាត់ផង ដ្បិតត្រូវឲ្យគាត់ឆ្លងនាំមុខបណ្ដាជនទាំងនេះទៅឲ្យគេបានទទួលស្រុកដែលឯងនឹងមើលឃើញនោះទុកជាមរដករបស់គេ»។ (ចោទិយកថា ៣:២៧, ២៨) យ៉ូស្វេត្រូវការការលើកទឹកចិត្ដ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះក្រោយមកប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែលនឹងមានការប្រយុទ្ធជាច្រើន ហើយថែមទាំងចាញ់ក្នុងការប្រយុទ្ធយ៉ាងហោចណាស់ម្ដង។ (យ៉ូស្វេ ៧:១-៩) សព្វថ្ងៃនេះ យើងអាចលើកទឹកចិត្ដពួកអ្នកចាស់ទុំនិងអ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលដែលខំព្យាយាមថែរក្សារាស្ដ្ររបស់ព្រះ។ (សូមអាន ថែស្សាឡូនិចទី១ ៥:១២, ១៣) អ្នកត្រួតពិនិត្យប្រចាំមណ្ឌលម្នាក់បាននិយាយថា៖ «ជួនកាលបងប្អូនសរសេរសំបុត្រអរគុណដែលថាពួកគាត់ចូលចិត្ដទស្សនកិច្ចរបស់យើង។ យើងរក្សាទុកសំបុត្រទាំងនោះ ហើយពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ធ្លាក់ទឹកចិត្ដ យើងយកសំបុត្រទាំងនោះមកអាន។ សំបុត្រទាំងនោះពិតជាលើកទឹកចិត្ដយើងមែន»។
យើងជួយកូនរបស់យើងឲ្យចូលកាន់តែជិតព្រះយេហូវ៉ា ពេលយើងលើកទឹកចិត្ដពួកគេយ៉ាងកក់ក្ដៅ (សូមមើលវគ្គ១៤)
១៤. តើគំរូអ្វីខ្លះបង្ហាញថាការសរសើរអ្នកឯទៀតពេលយើងផ្ដល់ឱវាទដល់ពួកគេ គឺជាការល្អ?
១៤ មានពេលមួយដែលសាវ័កប៉ូលត្រូវផ្ដល់ឱវាទឲ្យគ្រិស្ដសាសនិកនៅក្រុងកូរិនថូស។ ពេលពួកគេបានធ្វើតាមឱវាទនោះ ប៉ូលបានសរសើរពួកគេ។ (កូរិនថូសទី២ ៧:៨-១១) ពាក្យសម្ដីរបស់គាត់ប្រាកដជាបានលើកទឹកចិត្ដពួកគេឲ្យបន្ដធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ សព្វថ្ងៃនេះ ពួកអ្នកចាស់ទុំនិងឪពុកម្ដាយអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ប៉ូល។ បងប្រុសអាន់ដ្រេអាសដែលមានកូនពីរនាក់និយាយថា៖ «ការលើកទឹកចិត្ដជួយកូនឲ្យចូលទៅជិតព្រះនិងទៅជាមនុស្សដែលមានភាពចាស់ទុំ។ ពេលយើងផ្ដល់ឱវាទដោយការលើកទឹកចិត្ដ នោះឱវាទកាន់តែមានប្រសិទ្ធិភាព។ ទោះជាកូនរបស់យើងស្គាល់អ្វីដែលត្រឹមត្រូវក្ដី ពេលយើងតែងតែលើកទឹកចិត្ដពួកគេ នោះការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវក្លាយទៅជាទម្លាប់របស់ពួកគេ»។
របៀបដែលអ្នកអាចលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត
១៥. តើអ្វីជាវិធីមួយដែលយើងអាចលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត?
១៥ ចូរប្រាប់បងប្អូនថាអ្នកឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំងចំពោះគុណសម្បត្ដិនិងការខំប្រឹងព្យាយាមរបស់ពួកគាត់។ (របាក្សត្រទី២ ១៦:៩; យ៉ូប ១:៨) បើយើងធ្វើដូច្នេះ យើងយកតម្រាប់ព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូ។ លោកទាំងពីរឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងធ្វើសម្រាប់ពួកលោក ទោះជាយើងមិនអាចធ្វើច្រើនដូចដែលយើងចង់ធ្វើក៏ដោយ។ (សូមអាន លូកា ២១:១-៤; កូរិនថូសទី២ ៨:១២) ជាឧទាហរណ៍ យើងដឹងថាបងប្អូនវ័យចាស់ជាទីស្រឡាញ់របស់យើងខំព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីចូលរួមកិច្ចប្រជុំនិងទៅផ្សព្វផ្សាយជាទៀងទាត់។ តើយើងលើកទឹកចិត្ដនិងសរសើរពួកគាត់ចំពោះការខំប្រឹងរបស់ពួកគាត់ឬទេ?
១៦. តើយើងអាចលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតនៅពេលណា?
១៦ ចូរលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀតឲ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើបាន។ ពេលដែលអ្នកកត់សម្គាល់ឃើញថាបុគ្គលម្នាក់បានធ្វើអ្វីមួយយ៉ាងល្អ សូមកុំភ្លេចសរសើរគាត់។ ពេលប៉ូលនិងបាណាបាសនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកនាតំបន់ពីស៊ីឌា ពួកអ្នកទទួលខុសត្រូវនៅសាលាប្រជុំបានប្រាប់ពួកគាត់ថា៖ «បងប្អូនអើយ ប្រសិនបើមានអ្វីដែលអាចនិយាយលើកទឹកចិត្ដបណ្ដាជន សូមប្រាប់មក»។ ប៉ូលបានប្រើឱកាសនោះដើម្បីលើកទឹកចិត្ដបណ្ដាជន។ (សកម្មភាព ១៣:១៣-១៦, ៤២-៤៤) ពេលយើងលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត មនុស្សនឹងទំនងជាលើកទឹកចិត្ដយើងដែរ។—លូកា ៦:៣៨
១៧. តើអ្វីជាវិធីដ៏ល្អបំផុតដើម្បីសរសើរអ្នកឯទៀត?
១៧ ចូរសរសើរចំៗ។ ពេលលោកយេស៊ូបានសរសើរគ្រិស្ដសាសនិកនៅក្រុងធាទេរ៉ា លោកបានសរសើរយ៉ាងចំៗដោយប្រាប់អំពីអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើយ៉ាងល្អ។ (សូមអាន ការបើកបង្ហាញ ២:១៨, ១៩) តើយើងអាចយកតម្រាប់លោកយ៉ាងដូចម្ដេច? ប្រហែលជាយើងអាចសរសើរម្ដាយដែលគ្មានគូអំពីរបៀបដែលគាត់ចិញ្ចឹមអប់រំកូនរបស់គាត់ ទោះជានោះពិបាកចំពោះគាត់ក្ដី។ បើអ្នកជាឪពុកឬម្ដាយ អ្នកអាចសរសើរកូនរបស់អ្នកចំពោះការខំព្យាយាមរបស់ពួកគេដើម្បីបម្រើព្រះយេហូវ៉ា។ ចូរប្រាប់ពួកគេអំពីអ្វីដ៏ល្អដែលអ្នកបានកត់សម្គាល់។ បើយើងសរសើរយ៉ាងចំៗនៅពេលដែលយើងលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត នោះពួកគេនឹងដឹងថាយើងនិយាយអស់ពីចិត្ដ។
១៨, ១៩. តើតាមរបៀបណាយើងអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យរក្សាភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា?
១៨ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រាប់ម៉ូសេឲ្យលើកទឹកចិត្ដនិងពង្រឹងកម្លាំងចិត្ដយ៉ូស្វេ។ សព្វថ្ងៃនេះព្រះយេហូវ៉ាមិនមានប្រសាសន៍ប្រាប់យើងឲ្យលើកទឹកចិត្ដបុគ្គលណាម្នាក់ទេ។ ប៉ុន្ដែ លោកពេញចិត្ដពេលលោកឃើញយើងខំប្រឹងលើកទឹកចិត្ដអ្នកឯទៀត។ (សុភាសិត ១៩:១៧; ហេប្រឺ ១២:១២) ជាឧទាហរណ៍ ពេលបងប្រុសថ្លែងសុន្ទរកថាជាសាធារណៈក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើង យើងអាចប្រាប់គាត់អំពីអ្វីដែលយើងចូលចិត្ដក្នុងសុន្ទរកថានោះ។ ប្រហែលជាចំណុចមួយក្នុងសុន្ទរកថាដែលគាត់ថ្លែងបានជួយយើងឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងបញ្ហាណាមួយ ឬយល់បទគម្ពីរណាមួយ។ បងស្រីម្នាក់បានសរសេរសំបុត្រទៅបងប្រុសម្នាក់ដែលបានថ្លែងសុន្ទរថា ដោយសរសេរថា៖ «ទោះជាយើងនិយាយគ្នាតែប៉ុន្មាននាទីប៉ុណ្ណោះក៏ដោយ បងបានឃើញថាប្អូនធ្លាក់ទឹកចិត្ដ ហើយបងបានសម្រាលទុក្ខនិងលើកទឹកចិត្ដប្អូន។ ប្អូនចង់ឲ្យបងដឹងថាពេលបងនិយាយដោយសប្បុរស ទាំងពេលនៅលើវេទិកាទាំងពេលនិយាយជាមួយនឹងប្អូន ប្អូនមានអារម្មណ៍ថានេះជាអំណោយមួយពីព្រះយេហូវ៉ា»។
១៩ យើងអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមកឲ្យរក្សាភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា បើយើងធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ូលដែលថា៖ «ចូរបន្ដសម្រាលទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយពង្រឹងកម្លាំងគ្នាទៅវិញទៅមក ដូចអ្នករាល់គ្នាកំពុងធ្វើ»។ (ថែស្សាឡូនិចទី១ ៥:១១) បើយើងបន្ដ«បំផុសទឹកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមកជារៀងរាល់ថ្ងៃ» នោះយើងនឹងធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាសប្បាយរីករាយខ្លាំងណាស់!
^ [១] (វគ្គ១) ឈ្មោះខ្លះបានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរ។
