ЙӘҺВА ХУДА әлчи Паулни муқәддәс роһниң ярдими билән риваҗландурушқа болидиған тоққуз хисләт һәққидә йезишқа роһландурған (Галатилиқларға 5:22, 23). Бу гөзәл хисләтләрниң һәммиси биллә «муқәддәс роһниң мевиси» дәп атилиду * (Изаһәткә қараң.). Шундақла бу мевә — мәсиһийләр егә болидиған «йеңи шәхсниң» бир қисми (Колосилиқларға 3:10). Яхши суғурулған дәрәқ мевә беридиғандәк, һаятиға муқәддәс роһниң тәсир қилишиға йол қойидиған адәмдиму мундақ есил хисләтләр болиду (Зәбур 1:1—3).

Паул язған биринчи хисләт — меһир-муһәббәт. Бу хисләт қанчилик есил? Паулниң ейтишичә, униң «меһир-муһәббити болмиса», у — «һечнәрсә әмәс» (Коринтлиқларға 1-хәт 13:2). Амма меһир-муһәббәт дегинимиз немә вә биз уни қандақ риваҗландуруп, күндилик турмушимизда көрситәләймиз?

Меһир-муһәббәткә нәқ ениқлима бериш қийин болсиму, Муқәддәс китапта яхши көридиған адәм қандақ ойлинип, қандақ һәрикәт қилидиғанлиғи тәсвирләнгән. Мәсилән, сөйидиған адәм «сәвирлик һәм меһрибан» вә «һәқиқәткә шатлиниду». Меһир-муһәббити бар адәм «һәммигә бәрдашлиқ бериду, һәммигә ишиниду, һәммә нәрсигә үмүтлиниду, һәммини тәқабил чидайду». Шундақ киши әтрапидикиләргә көйүмчан болуп, уларниң ғемини чин жүрәктин ойлайду вә вападар дост болиду. Лекин меһир-муһәббити йоқ адәм қизғанчуқ, махтанчақ, әдәпсиз, шәхсийәтчи вә башқиларни кәчүрмәйдиған болиду. Мундақ яман илләтләрниң орниға биз һәқиқий меһир-муһәббәт көрсәткүмиз келиду вә мундақ муһәббәт «өз мәнпәитини көзлимәйду» (Коринтлиқларға 1-хәт 13:4—8).

«Худа өзи меһир-муһәббәттур» (Йоһанниң 1-хети 4:8). Униң һәммә ишлири буни испатлайду. Худа инсанийәткә көрсәткән меһир-муһәббәтниң әң зор көрүнүши — Әйса Мәсиһни биз үчүн азаплинип өлүш үчүн йәргә әвәткәнлиги. Әлчи Йоһан бу һәққидә: «Тәңриниң меһир-муһәббити бизгә шуниңда көрүндики, Худа Оғли арқилиқ биз һаятлиққа еришишимиз үчүн, өзиниң ялғуз Оғлини дунияға әвәтти. Меһир-муһәббәт бизниң Худани сөйгинимиздә әмәс, бәлки у бизни сөйүп, өз Оғлини гуналиримизниң кәчүрүм қилиниши үчүн шәпқәт қурбанлиғи сүпитидә әвәтип, меһир-муһәббәт көрсәткәнлигидә»,— дәп язған (Йоһанниң 1-хети 4:9, 10). Худаниң меһир-муһәббити түпәйлидин гуналиримиз кәчүрүлиду вә биз үмүт билән һаятқа еришәләймиз.

Әйсаму Худаниң ирадисини орунлаш үчүн өз һаятини қурбан қилиши билән инсанийәтни сөйидиғанлиғини көрсәтти. Әлчи Паул мундақ дегән: «Мошу “ирадә” бойичә бир қетим һәм мәңгүгә Әйса Мәсиһниң тениниң һәдийәси арқилиқ биз муқәддәсләндуқ» (Ибранийларға 10:9, 10). Буниңдин артуқ меһир-муһәббәтни башқа һечқандақ адәм көрситәлмәтти. Әйса ейтқандәк, бирәр киши «өз достлири үчүн җенини пида қилса, униңдин артуқ меһир-муһәббәт йоқ» (Йоһан 15:13). Намукәммәл инсан Йәһва билән Әйсаниң көрсәткән меһир-муһәббитигә тәқлит қилаламду? Әлвәттә! Келиңлар, униң бирнәччә усулини қараштурайли.

Паул бизни мундақ үндигән: «Рәббимизгә тәқлит қилиңлар, чүнки силәр Униң сөйүмлүк пәрзәнтлири. Мәсиһ силәрни сөйүп, өзини силәр үчүн Худаға татлиқ хушпурақ сүпитидә қурбан қилғинидәк, меһир-муһәббәттә жүрүңлар» (Әфәсликләргә 5:1, 2). «Меһир-муһәббәттә жүрүш» дегән немини билдүриду? Бу меһир-муһәббәтни һәрдайим көрситиш керәклигини билдүриду. Биз башқиларға «мән сизни яхши көримән» дәпла қоймай, буни ишимиз билән дәлилләймиз. Йоһан мундақ язған: «Балилирим, бир-биримизгә пәқәт сөзүмиз яки тилимиз биләнла әмәс, бәлки ишимиз һәм һәқиқәт бойичә меһир-муһәббәт көрситәйли» (Йоһанниң 1-хети 3:18). Мәсилән, биз Йәһва Худа һәм башқа адәмләрни яхши көргәнликтин, «Падишалиқ һәққидики» хуш хәвәрни җакалаймиз (Мәтта 24:14; Луқа 10:27). Шундақла сәвирчан, меһрибан вә кәчүрүмчан болсақ, «меһир-муһәббәттә жүримиз». Биз Муқәддәс китаптики: «Йәһва силәрни һиммәтләрчә кәчүргәндәк, силәрму шундақ кәчүрүңлар»,— дегән мәслиһәткә риайә қилимиз (Колосилиқларға 3:13).

Бирақ биз бирсигә мәслиһәт бәрсәк яки уни түзәтсәк, бу биздә меһир-муһәббәт йоқлиғини билдүрмәйду. Мәсилән, балиси жиғлимисун дәп бәзи ата-ана балисиниң дегинини қилиду. Амма балисини һәқиқәтән яхши көридиған ата-ана керәк чағда қаттиғирақ туриду. Шуниңға охшаш, Худаниң өзи меһир-муһәббәт болғини билән, у «кимни сөйсә, шуни җазалайду» (Ибранийларға 12:6). Ундақта, бирсини һаҗәт болған чағда түзәтсәк, бу — меһир-муһәббәтниң ипадисидур (Пәнд-нәсиһәтләр 3:11, 12). Лекин һәммимизниң гунакар екәнлигимизни вә пат-пат меһир-муһәббәт көрситәлмәйдиғанлиғимизни унтумайли. Шуңа һәммимиз меһир-муһәббәтни яхширақ көрситәләймиз. Қандақларчә? Буниң үч усулини көрүп чиқайли.

Биринчидин, меһир-муһәббәтни риваҗландуруш үчүн Худадин муқәддәс роһни сораң. Әйса Мәсиһ Йәһваниң «муқәддәс роһни сориғанларға беридиғанлиғини» ейтқан (Луқа 11:13). Шуниң үчүн, дуада муқәддәс роһни сорап, униң бизгә ярдәм беришигә йол қойсақ, меһир-муһәббитимиз барғансири көп болидиғанлиғи сөзсиз (Галатилиқларға 5:16). Мәсилән, ақсақал болсиңиз, башқиларға Муқәддәс китаптин мәслиһәт бәргәндә, буни меһир-муһәббәт билән қилиш үчүн муқәддәс роһ сорисиңиз болиду. Әгәр ата-ана болсиңиз, балилириңизни ғәзәпләнгәндә әмәс, меһир-муһәббәт билән түзитиш үчүн Худадин муқәддәс роһни сорап, дуа қилсиңиз болиду.

Иккинчидин, Әйсаниң өзини азаплиғанларға қандақ меһир-муһәббәт көрсәткәнлиги һәққидә мулаһизә қилиң (Петрусниң 1-хети 2:21, 23). Сизни бирси рәнҗиткәндә яки сиз адаләтсизликкә дуч кәлгәндә, өзүңиздин: «Мундақ вәзийәттә Әйса немә қилатти?»— дәп сорап көрүң. Ли исимлиқ қериндашниң вақийәсидин көрүнгәндәк, бу иш-һәрикәт қилиштин авал яхшилап ойлинишқа ярдәм бериду. У мундақ дәп бөлүшкән: «Бир қетим мән билән ишләйдиған бир аял хизмәтдашлиримға мән вә қилған ишим тоғрисида натоғра нәрсиләрни йезип, учур әвәтипту. Буни билгәндә, интайин хапа болдум. Бирақ кейин “Бу адәм билән болған мунасивитимдә Әйсани қандақ доралаймән?” дәп ойландим. Әйсаниң мениң орнумда немә қилидиғанлиғи һәққидә бираз ойлинип, түгмидәк нәрсини төгидәк қилмай, һәммисини шундақ қалдурушқа қарар қилдим. Кейинирәк шу хизмәтдишимниң еғир кесәл билән күришиватқанлиғини вә күчлүк бесим астида болғанлиғини билдим. Шуңа язған учури билән у мени рәнҗиткүси кәлмигәнду дегән хуласигә кәлдим. Әйса һәтта аччиғини кәлтүрмәкчи болған адәмләргиму меһир-муһәббәт көрсәткән. Униң үлгиси хизмәтдишимға мундақ муһәббәтни көрситишкә ярдәм бәрди». Әгәр биз Әйсаға тәқлит қилсақ, башқиларға һәрқачан меһир-муһәббәт көрситимиз.

Үчинчидин, җанпида меһир-муһәббәт көрситишни үгиниң. Әйсаниң һәқиқий әгәшкүчилирини шундақ меһир-муһәббәт пәриқләндүриду (Йоһан 13:34, 35). Әйсаниң өзи җанпида меһир-муһәббәт көрситишниң мукәммәл үлгисини қалдурди. Қандақларчә? У бизниң мәнпәитимиз үчүн, «таки өлүмигичә», «өзини һәммә нәрсидин мәһрум қилип», җенини биз үчүн пида қилди (Филипиликләргә 2:5—8). Әйсаниң үлгисигә әгишип, җанпида меһир-муһәббәт көрсәтсәк, ойимиз билән  һис-туйғулиримиз униңкигә охшаш болиду вә биз башқиларниң мәнпәитини өзүмизниңкидин үстүн қойидиған болимиз.

Меһир-муһәббәтни көрситиш көп бәрикәт елип келиду. Уларниң иккисини қарап чиқайли.

• ХӘЛИҚАРИЛИҚ ҚЕРИНДАШЛИҚ. Бир-биримизни яхши көргәнликтин, дунияниң қайси җайидики җамаәткә барсақму, қериндашларниң бизниң қучақ йейип қарши алидиғанлиғини билимиз. «Дуниядики етиқатдашлириңиз» сизни яхши көридиғанлиғини билиш немә дегән зор бәрикәт! (Петрусниң 1-хети 5:9). Мундақ меһир-муһәббәтни пәқәт Худа хәлқиниң арисида тапалаймиз.

• ИНАҚЛИҚ. «Меһир-муһәббәтлик билән бир-биримизгә кәң қосақлиқ болуш» арқилиқ аримиздики «течлиқниң инақлаштуридиған риштисини» сақлалаймиз (Әфәсликләргә 4:2, 3). Җамаәт учришишлиримиз билән конгресслиримизда җәм болғанда, биз мундақ инақлиқни һис қилимиз. Бөлгүнчиликкә толған бу дунияда аримиздики инақ-иттипақлиғимизниң бар болғанлиғи һәйран қаларлиқ әмәсму? (Зәбур 119:165; Йәшая 54:13). Биз башқилар билән инақ болушқа күч салсақ, уларни һәқиқәтән сөйидиғанлиғимизни көрситимиз вә әрштики Атимизни хурсән қилимиз (Зәбур 133:1—3; Мәтта 5:9).

Паул: «Меһир-муһәббәт... мустәһкәмләйду»,— дегән (Коринтлиқларға 1-хәт 8:1). Бу немини билдүриду? Коринтлиқларға 1-хәтниң 13-бабида Паул меһир-муһәббәтниң адәмни қанчилик мустәһкәмләйдиғанлиғини чүшәндүргән. Меһир-муһәббәт башқиларниң мәнпәитини ойлайду вә еһтияҗлирини қанаәтләндүриду (Коринтлиқларға 1-хәт 10:24; 13:5). Меһир-муһәббәт ғәмхорчан, башқиларниң һис-туйғулирини инавәткә алидиған, сәвирчан вә меһрибан болғанлиқтин, у аилиләргә мәһкәм асас селип, җамаәттә инақлиқниң һөкүм сүрүшигә тәсир қилиду (Колосилиқларға 3:14).

Қешимиздики адәмләргә меһир-муһәббәтни көрситишниң нурғун усули бар, амма әң баһалиқ вә мустәһкәмләйдиған меһир-муһәббәт — Худаға болған меһир-муһәббәттур. Немишкә? Чүнки униңға болған меһир-муһәббәт бизни бирләштүриду. Келип чиқиши, ирқи вә тили һәр түрлүк адәмләр Йәһваға «бир җан бир тән болуп», инақлиқта ибадәт қилиду (Зәфания 3:9). Ундақта, һәр күни муқәддәс роһ мевисиниң бир қисми болған бу есил пәзиләтни көрситишкә бәл бағлайли.