Yehova’nın Şahitleri olarak, her dinden insanla dinsel konularda sohbet etmekten zevk alırız, fakat diğer inançlardan kimselerle ibadet anlamında dinler arası işbirliğinde bulunmayız. Kutsal Kitap, gerçek Hıristiyanların ‘arasında birlik’ olduğunu ve bunun başlıca özelliğinin inançlarındaki birlik olduğunu gösterir (1. Korintoslular 1:10; Efesoslular 4:16; Filipililer 2:2). Bu, sevgi, şefkat ve bağışlama gibi erdemlerin önemli olduğu konusunda hemfikir olmaktan çok daha fazlasını kapsar. Bizim dinsel inançlarımız Kutsal Kitaptan aldığımız tam bilgiye dayanır. Tam bilgi olmadan iman boştur (Romalılar 10:2, 3).

 Kutsal Kitap diğer dinlerden insanlarla birlikte ibadet etmeyi, dengesiz bir boyunduruğun içinde olmak gibi, bir Hıristiyanın imanına zarar verecek uygunsuz bir duruma benzetir (2. Korintoslular 6:14-17). Bu nedenle İsa, takipçilerinin dinler arası faaliyetlerde bulunmasına izin vermedi (Matta 12:30; Yuhanna 14:6). Benzer şekilde, Tanrı’nın Musa aracılığıyla verdiği kanun, eski İsrailoğullarının komşu milletlerle birlikte ibadet etmesini yasaklamıştı (Çıkış 34:11-14). Daha sonra, sadık İsrailoğulları, diğer inanışlardan kişilerle dinsel bir ittifak anlamına gelecek bir yardım teklifini reddettiler (Ezra 4:1-3).

 Evet. Elçi Pavlus gibi biz de hizmetimizde ‘daha çok kişinin’ inanç ve düşüncelerini anlamaya çabalarız (1. Korintoslular 9:19-22). İnsanlarla konuştuğumuzda, Kutsal Kitabın karşımızdaki kişiye ‘derin saygı’ göstermekle ilgili öğüdünü içtenlikle uygulamaya çalışırız (1. Petrus 3:15).