EENEN Voda, waut Julian heet, denkjt daut noch: “Aus dee bekauntmuaken, daut ons Sän utjeschloten wia, wia ekj gaunz doljeschloagen. Hee wia ons elstet Kjint; ekj un mien Sän worden fein foadich un wie deeden een deel Sachen toop. Hee wia emma een feina Jung jewast, oba met eemol funk hee aun, Sachen to doonen, waut gaunz orrajcht wieren. Miene Fru must foaken roaren, un ekj wist nich, woo ekj ar treesten kunn. Wie dochten emma wada doaräwa no, aus wie nich aules jedonen hauden, waut wie kunnen.”

Woo kaun eena sajen, daut daut een Bewies von Leew es, wan een Christ utjeschloten woat, wan daut doch soo wee deit? Woo kaun daut no de Schreft no soo wiet komen, daut doa wäa utjeschloten mott?

Wan een jedeepta von Jehova siene Zeijen eene growe Sind bejeit un wan dee kjeen Leetsennen doaräwa haft, dan mott dänjanjen utjeschloten.

Jehova velangt nich von ons, daut wie sellen volkomen, onen Fäla, sennen. Oba hee velangt, daut siene Deena sikj aunstrenjen, am to jehorchen un heilich to sennen. Biejlikj well Jehova nich haben, daut wie soone schwoare Sinden begonen aus Huararie, Aufjettarie, Zaubarie ooda stälen, aundre unjagonen ooda wäm dootmoaken (1. Kor. 6:9-10; Opb. 21:8).

Jehova siene Jesazen sent nich too schwoa un dee sent toom ons beschitzen. Wäa wudd daut nich jleichen, mank frädelje Menschen to sennen, opp dee to veloten es? Soo es daut mank onse Breeda un Sestren. Oba wuarom sent wie soo? Wiels wan wie ons Jehova hanjäwen, dan vespräakj wie am aula, daut wie no de Jesazen ut sien Wuat läwen wellen.

Oba waut, wan een jedeepta Christ, wäajen siene Schwakheit, eene growe Sind bejeit? Soo jinkj eenje von Jehova siene true Deena von ieeschtemma daut. Dee muaken soone Fäla, oba Jehova wia reed, an to vejäwen. Biejlikj de Kjennich David bejinkj Huararie un muak wäm doot. Oba de Profeet Natan säd to am: “De HAR haft diene Sind vejäft” (2. Sam. 12:13, PB).

Gott vejeef David siene Sind, wäajens David daut opp iernst leet wia (Psa. 32:1-5). Vondoag dän Dach woat eent von Jehova siene Zeijen uk nich utjeschloten, wan dän daut opp iernst leet es un dee daut schlajchte nich wieda deit (Apj. 3:19; 26:20). Oba wan de Eltestasch von daut Rechtkommitee aun dänjanjen nich seenen kjennen, daut dän daut opp iernst leet es, dan motten dee dän utschluten.

Veleicht denkj wie, daut wäm utschluten too hunjsch ooda nich leeftolich es, besonda wan wie dän goot kjanen. Oba Jehova sien Wuat jeft ons goode Jrind doafäa, wuarom wie sajen kjennen, daut de Utschluss een Bewies von Leew es.

Jesus säd “de Weisheit [rajchtfoadicht] sikj derch daut waut see deit” (Mat. 11:19, PB). Well wie mol dreeatlei seenen, wuarom daut eene weise Entscheidunk es, eenen Sinda uttoschluten, waut sikj nich well endren:

Wan een Sinda utjeschloten woat, woat Jehova sien Nomen jeieet. Wäajens wie ons Jehova siene Zeijen nanen, kaun daut, waut wie doonen, Jehova ieren ooda am eenen schlajchten Nomen moaken (Jes. 43:10, NW). Biejlikj, wan een Sän sikj fein oppstalt, dan woaren de Menschen uk goot von dän siene Elren denkjen. Oba wan dee sikj schlajcht oppstalt, dan woaren dee uk schlajcht von dän siene Elren denkjen. Woo de Menschen äwa Jehova denkjen, haft uk väl doamet to doonen, woo siene Deena sikj vehoolen. Soo änlich wia daut aul to Hesekiel siene Tiet. De Menschen dochten fuaz aun Jehova, wan daut om de Juden jinkj, wiels dee wisten, daut daut Jehova sien Volkj wia (Hes. 36:19-23). Gott sien gooda Nomen woat huachjehoolen, wan siene Deena sikj aun daut hoolen, waut Jehova fa rajcht talt.

Wan wie wudden Huararie driewen, wudd wie Schaund opp Gott sienen heiljen Nomen brinjen. De Apostel Petrus jeef Christen disen Rot: “Dan jehorcht Gott nu, wiels jie siene Kjinja sent, un lot junt nich wada von de Lost metrieten, wuarenn jie läwden ea jie bäta wisten. Oba soo aus dee heilich es, dee junt oppjenomen haft, sell jie uk en aul june Wäaj heilich sennen. Wiels daut steit jeschräwen: ‘Ekj sie heilich un doawäajen sell jie heilich sennen’” (1. Pet. 1:14-16, PB). Wan wie een reinet, heiljet Läwen fieren, dan brinj wie Iea opp Gott sienen Nomen.

Wan eent von Jehova siene Zeijen een schlajchtet Läwen fieet, kaun daut leicht sennen, daut dee, waut dän kjanen, daut woaren enwoaren. Wan deejanja oba utjeschloten woat, dan kjennen dee seenen, daut Jehova sien Volkj rein es un sikj no daut recht, waut de Schreft sajcht toom heilich bliewen. Een Maun en de Schweiz kjeem mol no een Toopkomen en een Vesaumlungshus un säd, daut hee bie de Vesaumlunk wull biegonen. Siene Sesta wia wäajen Huararie utjeschloten worden un hee säd, hee wull bie soone Jemeent sennen, wua “daut nich tochjeloten woat, wan eena een schlajchtet Läwen fieet.”

Derch dän Utschluss blift de Christenvesaumlunk rein. De Apostel Paulus woarnd de Christen von Korint fa de Jefoa, soone en de Vesaumlunk to loten, waut met Fliet sindjen deeden. Daut kunn väl schlajchtet aunrechten. Hee vejlikjt daut met Häw, wuaderch de gaunza Dieech oppjeit. Hee säd, daut “een kjlienet beskje Häw dän gaunzen Dieech sua moakt”. Un dan jeef hee disen Rot: “Dän beesen Maun mank junt, dän sell jie rut saten” (1. Kor. 5:6, 11-13, PB).

Daut späat sikj soo, daut Paulus met dän “beesen Maun” wäm meend, waut Huararie dreef un sikj nich mol doafäa schämd. Un aundre von de Vesaumlunk hauden mau rajcht aul aunjefongen to meenen, daut daut goanich soo schlemm wia, waut dee deed (1. Kor. 5:1-2, PB). Wan see nuscht jäajen dise growe Sind jedonen hauden, dan wudden aundre Christen veleicht uk haben aunjefongen, een orreinet Läwen to fieren, soo aus daut en dee Staut Mood wia, wua dee wonden. Wan jäajen mootwelje Sinda nuscht jedonen woat, dan kaun daut soo wiet komen, daut Gott siene Jesazen nich mea soo iernst jenomen woaren (Liera 8:11). Sinda, waut kjeen Leetsennen haben, kunnen dan soo sennen aus “Steena, waut unja Wota sent”, waut dän Gloowen von aundre en de Vesaumlunk kunnen vebräakjen (Jud. 4; Jud. 12, NW).

De Utschluss kaun dän Sinda halpen, een Leetsennen to kjrieen. Jesus brukt mol een Jlikjnis von eenen jungen Maun, waut von sienen Voda sien Tus veleet un sien gaunzet Oafgoot vekwosd toom een schwienschet Läwen fieren. Aus hee aul fa een Stootje wajch wia, jinkj daut met am emma mea boajauf un hee wort en, daut soon Läwen nuscht enhilt. Schlieslich sach hee daut en, daut hee orrajcht wia; am deed daut leet un hee wort sikj eenich, trigj no siene Famielje to gonen (Luk. 15:11-24). Jesus räd dan von dän leeftoljen Voda un woo sea dee sikj freid, daut sien Sän sikj jeendat haud. Daut halpt ons to vestonen, woo Jehova sikj feelt. Hee selfst sajcht: “Doa es nuscht waut mie doaraun jefelt, wan een Mensch en siene Sinden stoaft. Waut mie jefelt es, wan een Sinda met siene Sind opphieet, un läft” (Hes. 33:11, PB).

De Christenvesaumlunk es uk soo aus eene Famielje, un wan wäa utjeschloten woat, es dee nich mea Poat von dise Famielje. Dan moakjt de Utjeschlotna veleicht ieescht, waut dee vespält haft. Waut kunn dän halpen to Besennunk to komen? Väle motten wäajens äare Sinden lieden un seenen en, daut äa Läweswaundel an nich väl goodet jebrocht haft. Un dee denkjen veleicht uk doaräwa no, woo schaftich see ea wieren un woo sea see sikj no Jehova un no de Breeda un Sestren bangen.

Woo kjenn wie dän Utjeschlotnen halpen, trigj no de Vesaumlunk to komen? Wie motten de Entscheidunk, daut dee es utjeschloten worden, gaunz respakjten. Opp dee Wajch wies wie dän uk onse Leew. De Psalmenschriewa David säd: “Lot de jerajchte mie leeftolich strofen un trajchtwiesen; daut es fa mie Eelj opp däm Kopp” (Psa. 141:5, PB). Well wie daut mol vejlikjen: Stal die väa een Maun klautat enne Boaj aun eenen sea kolden Dach em Winta. Hee es aul äwameed un hee es soo vefroaren, daut am aul dieslich woat. Wan hee em Schnee wudd enschlopen, dan wudd dee stoawen. Toom am waka hoolen, deit sien Frint am eent ver daut Ua schlonen. Wan daut veleicht uk wee deit, kaun daut oba dän sien Läwen raden. Biejlikj soo waut meend David aus hee säd, daut een jerajchta Mensch am sull strofen ooda trajchtwiesen. Wan daut uk wee deed, wia daut oba fa am toom gooden.

Foaken es daut soo, daut de Utschluss krakjt daut es, waut dän Sinda fält. Bie Julian sienen Sän, von dän wie aul aum Aunfank räden, wia daut soo. Daut dieed bie tieen Joa, bat hee sien Läwen endad un trigj no de Vesaumlunk kjeem. Un nu deent hee aus Eltesta. En dee Tiet, waut hee utjeschloten wia, wort hee en, daut dee Sachen, waut hee deed, am bloos Lieden jebrocht hauden. Un hee sajcht: “Fa mie wia daut needich, soo trajchtjewäsen to woaren” (Heb. 12:7-11).

Daut stemt, daut es sea truarich, wan doa wäa utjeschloten woat. Oba daut es doatoo toom dän halpen, wada trigj no Jehova to komen. Woo kjenn wie wiesen, daut wie daut uk wellen?

De Eltestasch proowen emma Jehova siene Leew notodoonen, besonda wan dee wäm sajen motten, daut dee utjeschloten woat. Wan dee dän daut sajen, dan sajen dee dän uk leeftolich un dietlich, waut dee mott doonen, daut dän wada en de Vesaumlunk kaun oppjenomen woaren. Wan eena, waut utjeschloten es, wiest, daut dee well trigj no Jehova komen, dan woaren de Eltestasch dän veleicht bieaun besieekjen toom dän Rot jäwen, woo dee daut kaun doonen. *

Dee von de Famielje kjennen wiesen, daut see de Vesaumlunk leewen un uk dänjanjen, waut utjeschloten es, doaderch daut see de Entscheidunk von de Eltestasch unjastetten. Julian sajcht, woo am daut jinkj: “Daut wia noch emma mien Sän, oba sien Vehoolen haud ons uteneen jebrocht.”

Aula enne Vesaumlunk kjennen äare Leew doaderch wiesen, daut see daut unjastetten, woo Jehova dänjanjen derch de Eltestasch trajchtwiesen deit. Daut meent, daut dee nich met dänjanjen woaren vetalen un uk nich toopkomen (1. Kor. 5:11; 2. Joh. 10-11). De Vesaumlunk saul uk de Famielje von dänjanjen, waut utjeschloten wort, unjastetten un Leew wiesen, wiels daut fa dee eene besonda schwoare Tiet es. Daut wudd nich scheen sennen, wan dee sikj soo feelen musten, aus wan see uk utjeschloten wieren (Reem. 12:13, 15).

Julian sajcht: “De Utschluss es needich toom ons halpen, no Jehova siene Jesazen no to läwen.” Un dan sajcht hee noch: “Wan daut uk weedeit, brinjt daut oppe Lenjd oba väl goodet. Wan ekj wieda wia met mienen Sän toop jewast, wudd dee kjeenmol sennen trigj no Jehova jekomen.”