İngiltere’nin başkenti Londra’da düzenlenen uluslararası ibadet, hem orada yaşayan Yehova’nın Şahitleri hem de farklı ülkelerden gelen delegeler için heyecan vericiydi. Andrew ve Elizabeth, başka ülkelerden gelen delegeleri karşılamak için Londra’daki bir otele gitti. Resepsiyon alanında iyi giyimli bir kadını fark eden Elizabeth,  onun delege olduğunu sandı ve kadına sıcak bir şekilde sarıldı. Kadının şaşkınlığını gören Elizabeth ona şöyle dedi: “Özür dilerim. Delege olduğunuzu sandım.”

Kadın “Ne delegesi?” diye sordu.

Elizabeth, delege olarak gelen Yehova’nın Şahitleri için hazırlanan “Hoş geldiniz!” yazısını gösterdi. Kadın, “Yehova’nın Şahidi olarak görülmek ne kadar güzel!” diye karşılık verdi. Bu cevap Elizabeth’in çok hoşuna gitti.

Sohbet ederlerken Elizabeth, kadının isminin Vivien olduğunu, aslen Nijeryalı olduğunu ve birbirlerinden sadece birkaç dakika uzaklıkta oturduklarını öğrendi. Vivien Kutsal Kitabı incelemeyi kabul etti ve çocuklarının da bu incelemeye katılmasını istedi. Andrew ve Elizabeth, onu evinde ziyaret ettiler, bu sefer Vivien onlara sıcak şekilde sarıldı. Londra’nın merkezindeki bir otelde tesadüfen tanışmaları belli ki onu çok etkilemişti. Andrew ve Elizabeth Ne Öğretiyor? kitabını gösterdiğinde, Vivien kendisinde de bu kitaptan olduğunu ve dört çocuğuna bu kitabı okuduğunu söyledi. Vivien, Kutsal Kitabı incelemek için bu yayının kullanıldığını öğrenince, “Hadi hemen başlayalım” dedi.

Kasım 2014’te Slovakya’da ilk defa Romani dilinde bir cemaat kuruldu. Yakın zaman önce yapılan bir çevre ibadetinde bu dili konuşan 21 müjdeci vaftiz edildi. Hepsi de aynı köydendi. Romani dili konuşan  cemaatte yapılan Anma Yemeğine 495 kişi katıldı. Yeni vaftiz edilen bir birader şu mektubu yazdı:

“Slovakya’nın Žehra köyünde yaşayan Romanlardanım. Yaşadığım yerde birçok insan bize Çingene der; bizim pis, yalancı ve hırsız olduğumuzu düşünürler. Kiliseye gitmek istediğimde, kilisedeki görevli bana oraya ait olmadığımı söyledi ve beni kovdu. Buna benzer olaylar yaşadıktan sonra, diğer insanlarla ilgili düşüncelerimi tahmin edebilirsiniz. Bir gün Yehova’nın Şahitleri beni İbadet Salonuna davet etti. Tekrar hayal kırıklığına uğrayacağımı düşünerek, oraya büyük bir şüpheyle gittim. Daha İbadet Salonuna girmeden Slovak bir adamın elimi sıkmasına ve beni içtenlikle selamlamasına çok şaşırdım. Umumi konuşma sırasında, konuşmaya odaklanamadım. Sadece ‘Nasıl oluyor da herkes bana bu kadar iyi davranıyor?’ diye düşünüyordum.”

“O gece, İbadet Salonunda olanları düşünmekten uyuyamadım. Bana gösterilen nezaketin sadece bir tesadüf olup olmadığını görmek için oraya tekrar gittim. Bu sefer Şahitler daha sıcaktı ve bana eski bir dostlarıymışım gibi davrandılar. Ondan sonra ibadetlere katılmayı hiç bırakmadım ve sonunda vaftiz edildim. Kardeşlerin iyi davranışları vaftizimden sonra da hiç değişmedi, bana değer verdiklerini göstermeye devam ettiler. Hatta bana kendi yediklerinden daha iyi yemekler ikram ediyorlar. Her zaman bu teşkilatın bir parçası olmak istiyorum. Sonsuza kadar tapınmak istediğim tek Tanrı, Yehova!”

Azerbaycan’da yaşayan Aysel hemşire Gence’den Bakü’ye otobüsle seyahat edecekti. Yehova’ya dua etti  ve yoldayken biriyle iyi haberi paylaşmak istediğini söyledi. Aysel’in otobüsteki koltuk numarası belli olsa da, bir kadın yanına oturması için ona ısrar etti. Aysel kadınla konuşmaya başladı, bir süre sonra da konuyu Kutsal Kitaba getirdi. Kadın İsa’yı çok sevdiğini ve onun hakkında daha fazla bilgi almak istediğini söyledi. Aysel ve kadın birbirlerine telefon numaralarını verdiler ve tekrar görüşmek üzere sözleştiler. Kadın Aysel’den eğer mümkünse ona bir Kutsal Kitap getirmesini istedi.

Aysel Gence’ye döndükten sonra, bu kadını işyerinde ziyaret etti. Kadın her gün okuduğu bir “dua kitabı” olduğunu söyledi. Aysel hemşire bu dua kitabının aslında 2013 yılının Kutsal Yazıları Her Gün Araştırmak kitapçığı olduğunu öğrenince çok şaşırdı. Birlikte Kutsal Kitabı incelemeye başladılar. Aysel rastlantıda şahitlik edebilmek için Yehova’nın kendisine cesaret verdiğine çok seviniyor.

Aşağıdaki mektup İspanya’dan geldi:

İsveç’te yaşayan 68 yaşındaki Felicity şöyle diyor: “Kendimi her zaman boşlukta hissediyordum, amaçsızca oradan oraya sürükleniyordum. Bir türlü gerçek huzuru bulamıyordum.” Katolik inancında aradığını bulamayan Felicity, farklı dinleri araştırmaya başladı. Sonunda ruhçuluk ve büyücülüğe saplandı.

Yaşamında gerçek bir amaç olmadığını düşünüyordu. O kadar ümitsizdi ki, kendini öldürmeyi düşündü. Şunları anlatıyor: “Gözyaşlarıyla Tanrı’ya yüksek sesle dua ettim ve ne yapmam gerektiğini bana göstermesini istedim. İki hafta sonra kapım çalındı. Güler yüzlü genç bir adam Tanrı’nın Sözünden bilgi almak isteyip istemediğimi sordu. Kendi kendime ‘Hayır Tanrım, Yehova’nın Şahitlerini kastetmemiştim’ dedim.”

Bu kadının ilk düşündüğü kapıyı kapatmak olsa da, biraderimizi dinledi ve Ne Öğretiyor? kitabını incelemeyi kabul etti. Kutsal Kitapla ilgili düşünceleri tamamen değişen Felicity, 2014 yılında İsveç’te düzenlenen bir bölge ibadetinde vaftiz edildi. Şimdi şunları söylüyor: “Tüm hayatım boyunca bunu aradım. Sonunda aradığım huzuru buldum.”